Ο Παναθηναϊκός από θύμα έγινε θύτης

Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ έγραψε στο ενεργητικό του δεύτερη σερί καλή (γεμάτη) εμφάνιση. Το αποτέλεσμα πριν από δύο βράδια δεν ήταν θετικό (υπήρχαν πολλοί λόγοι γι αυτό), απέναντι στην Άλμπα Βερολίνου όμως η ιστορία γράφτηκε διαφορετικά. Να ναι καλά τα τρίποντα για το τριφύλλι, αυτά ήταν που του έδωσαν τη λύση, όταν μέχρι πρότινος ήταν το βασικό πρόβλημά του.

Το μείζον όμως, πέραν της νίκης που είναι η ουσία, αφορά στο γεγονός πως οι παίκτες του Γιώργου Βόβορα φάνηκαν συνεπείς για δεύτερο διαδοχικό παιχνίδι σε αυτά που τους είχε ζητήσει ο 43χρονος τεχνικός: ήταν "εκεί" πνευματικά και σωματικά (ενέργεια), από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

ΚΑΘΕΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΙΚ ΕΝ ΡΟΛ

Η γρήγορη αναγκαστική αλλαγή του Νεμάνια Νέντοβιτς (βγήκε με δύο φάουλ στα 7'17'' για το πρώτο δεκάλεπτο), άφησε τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ με μοναδική απειλή στο πικ εν ρολ τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Ο αρχηγός του τριφυλλιού όμως έκανε δουλειά για... δύο. Ήταν πολύ επιθετικός μετά τα σκριν του Γιώργου Παπαγιάννη, πήγαινε κάθετα στο καλάθι και έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά στη γερμανική άμυνα -δεν γίνονταν προσαρμογές πάνω του, η ρακέτα ήταν αρκετά πιο... άδεια από το σύνηθες.

Από τα δικά του χέρια άλλωστε ήρθαν (είτε άμεσα είτε έμμεσα) οι περισσότεροι πόντοι της ομάδας στο πρώτο δεκάλεπτο. Από τη μία τελείωνε τις φάσεις κοντά στο καλάθι με τα λέι απ (ο Λούις Ολίντε δεν μπορούσε να τον ματσάρει στο πρώτο βήμα και την επαφή ψηλά), από την άλλη έδινε εύκολους πόντους στον Γιώργο Παπαγιάννη.

Η επιθετικότητα με την οποία εν γένει λειτούργησαν οι πράσινοι στο πικ εν ρολ ήταν σημαντική για να βρουν ρυθμό και να μην επιτρέψουν στην Άλμπα να νιώσει άνετα. Μια ομάδα που προερχόταν από τέσσερις διαδοχικές νίκες (πέντε στα τελευταία έξι παιχνίδια), με τελευταία αυτή επί του Ερυθρού Αστέρα στο Βελιγράδι, πριν από δύο βράδια.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

Το ποτήρι του πρώτου μέρους ήταν μισογεμάτο. Το +7 (39-32) ήταν μια καλή διαφορά, αν αναλογιστεί κανείς πως ο Νεμάνια Νέντοβιτς πήγε στα αποδυτήρια με 0/4 τρίποντα στην στατιστική του -φανερά εκτός ρυθμού μετά τα δύο γρήγορα φάουλ. Κυρίως όμως γιατί στο πίσω μέρος του παρκέ, οι πράσινοι είχαν καταφέρει να πετύχουν τον σκοπό τους, να κρατήσουν χαμηλά την Άλμπα και να μην της δώσουν πολλές κατοχές στο transition, εκεί όπου είναι η δύναμή της.

Απέναντι σε ένα σύνολο, αυτό του Αΐτο Ρενέσες, που είναι πρώτο σε κατοχές ανά αγώνα (με 83 πριν αρχίσει το παιχνίδι του ΟΑΚΑ), ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ είχε βάλει το "τσεκ" δίπλα στον πρώτο μικρό στόχο του σαρανταλέπτου. Αυτόν του ρυθμού.

Η ΑΜΥΝΑ ΖΩΝΗΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Δεδομένων των 4/16 τριπόντων που είχε το τριφύλλι στο πρώτο μέρος, αλλά και της γενικότερης αδυναμίας του ως ομάδα στο περιφερειακό σουτ (πριν από αυτό το παιχνίδι ήταν τελευταίος σε ποσοστό στα τρίποντα με 34.5%), ο προπονητής της Άλμπα αποφάσισε να γυρίσει σε άμυνα ζώνης. Γιατί δεν το έκανε στο πρώτο μέρος, αλλά με το που άρχισε το δεύτερο; Για να μην υπάρχει στην ανάπαυλα ο χρόνος αντίδρασης και τακτικής προσέγγισης από την απέναντι πλευρά. Ε και; Η δουλειά έγινε, ακόμη κι έτσι για τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ.

Η ζώνη (3-2 με προσαρμογές, που σε κάποιες περιπτώσεις γινόταν 2-1-2) ήταν η λύση, κι όχι το πρόβλημα, για τους πράσινους. Όχι εκ προοιμίου, αλλά εκ των υστέρων. Με 7/11 τρίποντα στο τρίτο δεκάλεπτο (ο Νεμάνια Νέντοβιτς από τα 0/4 στο πρώτο μέρος, πήγε στα 3/4 στην περίοδο), η ελληνική ομάδα βρήκε τον τρόπο να πάρει βαθιά ανάσα και να αφήσει κατά μέρους την αμφιβολία του σουτ και το όποιο άγχος.

Ακόμη κι όταν οι φιλοξενούμενοι ήταν εξίσου συνεπείς από τα 6μ75, η διαφορά παρέμενε σε επίπεδα ασφαλείας.

Η (ΕΠΑΝ)ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ

Πλέον όμως, ο ρυθμός του αγώνα είχε ανέβει, οι κατοχές ήταν περισσότερες και κατά βάση πιο γρήγορες, γεγονός που έδινε στην Άλμπα το δικαίωμα να ελπίζει. Έπαιζε πλέον στο tempo που είναι ξεκάθαρο πως την ευνοεί, πως νιώθει πιο άνετα. Κι εκεί πάνω, πάτησαν οι φιλοξενούμενοι για να καταφέρουν να βρεθούν μέχρι το -7 (76-69 στο 35') και να αυξήσουν την πίεση προς την απέναντι πλευρά.

Κι όλα αυτά, με τον Ιωάννη Παπαπέτρου να είναι άποντος για μιάμιση περίοδο στο δεύτερο μέρος. Υπάρχει εξήγηση βέβαια γι αυτό. Αφενός είχε μείνει από δυνάμεις, αφετέρου είχε δώσει την μπαγκέτα στους συμπαίκτες του, που πλέον είχαν βρει το... χέρι τους.

Στο πιο κρίσιμο σημείο όμως, το "παρών" που φώναξε ήταν καθοριστικό. Έβαλε δύο διαδοχικά τρίποντα και κάπου εκεί γράφτηκε ο επίλογος του αγώνα. Μια ομάδα που προερχόταν από ήττα σε δύο παρατάσεις και είχε το "αχ" να συνοδεύει το παιχνίδι με τη Ρεάλ Μαδρίτης, κατάφερε να μείνει όρθια και να μην λυγίσει από κούραση και άγχος.

Κι αυτό είναι -στο φινάλε- το μεγαλύτερο κέρδος της βραδιάς.

ΣΥΝΕΠΗΣ ΣΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΘΕΣΕΙ

Πριν από τον αγώνα με την Άλμπα Βερολίνου, το βασικό ζητούμενο ήταν η συνέπεια σε επίπεδο άμυνας και ενέργειας. Αυτό είχε επισημάνει ο Γιώργος Βόβορας. Κι αυτό φάνηκε στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Οι πράσινοι κράτησαν χαμηλά την Άλμπα, πολύ κάτω από τους επιθετικούς μέσους όρους της για το διάστημα των τεσσάρων διαδοχικών νικών (94.75 πόντοι), κι αυτό αρκούσε για να πάρουν τη νίκη.

Για πολλοστή φορά λοιπόν, φάνηκε πόσο σημαντικό είναι να κρατάει τον αντίπαλο κάτω από τους 80 πόντους, προκειμένου να παίρνει αυτό που θέλει. Όποτε το πέτυχε (με Χίκι, με Φενέρμπαχτσε, με Μπάγερν και με Άλμπα), τα κατάφερε. Μοναδική εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ

Η τριάδα των εντός έδρας αγώνων στο ΟΑΚΑ (με Ζάλγκιρις, Ρεάλ Μαδρίτης και Άλμπα) έκλεισε με μία νίκη και δύο ήττες. Ή, αν προτιμάτε, με μία απογοητευτική εμφάνιση και με δύο ελπιδοφόρες. Αν το πάρουμε μάλιστα χρονικά, αυτά που έγιναν τα τρία τελευταία βράδια αρκούν για να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ βρήκε τη βάση πάνω στην οποία μπορεί να πατήσει. Την άμυνα.

Αυτή άλλωστε είναι η σταθερά που χρειάζεται για να διεκδικήσει μια καλύτερη συνέχεια. Το μοναδικό "πρέπει" που οφείλει να εκπληρώνει κάθε βράδυ. Όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, ανεξαρτήτως των ποσοστών του στα σουτ.

Photo Credits: Eurokinissi