Παναθηναϊκός, η ομάδα των underachievers της EuroLeague

Οι έξι σερί ήττες είναι (πάρα) πολλές γι αυτόν τον Παναθηναϊκό. Δεν τις έκανε ούτε πέρσι ούτε πρόπερσι, που το επίπεδο του έμψυχου δυναμικού ήταν πολύ κατώτερο. Πρόκειται για την απόδειξη της λανθασμένης κατεύθυνσης που πήρε αυτή η ομάδα, η οποία απαρτίζεται από παίκτες που -κατά βάση- αποδίδουν κάτω από το επίπεδο και την ποιότητά τους.

Το παιχνίδι με τη Φενέρμπαχτσε διέφερε βέβαια αρκετά σε σχέση με αυτά του πρόσφατου παρελθόντος. Ο Παναθηναϊκός έδειξε πολύ μεγαλύτερη διάθεση από τον αντίπαλο, κάτι που μεταφράστηκε στην κυριαρχία στα ριμπάουντ (45 έναντι 31) και δη σε αυτά που διεκδικήθηκαν στη ρακέτα της Φενέρμπαχτσε (26 έναντι 19).

Σε αυτό το επίπεδο όμως, η επίδοση στα hustle plays δεν μπορεί να αποτελέσει την πυξίδα για την επικράτηση, αλλά το έξτρα κομμάτι σε μια μεγαλύτερη (αγωνιστική) εικόνα. Κάτι που δεν έδειξε ούτε αυτή τη φορά η ομάδα του Ντέγιαν Ράντονιτς.

Ο κανόνας της μονοτονίας

Είναι προφανές πως η πρόσληψη του Ντέγιαν Ράντονιτς καθιστούσε αρκετά σαφές τι θα μπορούσαν (δυνητικά) να δουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού τη φετινή σεζόν. Μία ομάδα που θα έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την σκληράδα στην άμυνα και το όπλο του χαμηλού ρυθμού στην επίθεση. Δίχως όμως αυτό να λειτουργεί σε βάρος της ουσίας.

Εν προκειμένω βέβαια, ο Παναθηναϊκός παίζει αρκετά πιο γρήγορα από το αναμενόμενο (83.4 έναντι 81.8 κατοχών, που είναι ο μέσος όρος φέτος). Ταυτόχρονα όμως, δημιουργεί πολύ λιγότερο από αυτό που απαιτεί η διοργάνωση ώστε να είναι ανταγωνιστικός (15.4 ασίστ με τον μέσο όρο να είναι στις 17.5).

Κάπως έτσι, σε μεγάλο βαθμό η παραγωγικότητα του Παναθηναϊκού εξαρτάται από την εκτελεστική αποτελεσματικότητα του Ντουέιν Μπέικον και του Ντέρικ Γουίλιαμς μέσα από προσωπικές φάσεις όσο κι από τα σουτ μετά από ντρίμπλα των κοντών του.

Αυτό που δεν έχει καταστεί σαφές όμως είναι αν η επιμονή στο iso των δύο πιο διαφημισμένων παικτών του αποτελεί μια συνθήκη με την οποία συντάσσεται ο προπονητής ή προκύπτει ως την απέλπιδα προσπάθεια (των ιδίων) για να αποδειχθούν λειτουργικοί για το σύνολο.

Το ίδιο λάθος σε τρεις ημέρες

Όλο αυτό αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, γιατί την ίδια ώρα υπάρχει και το πνευματικό. Κι αυτό γιατί ο τρόπος με τον οποίο η Φενέρμπαχτσε έφερε το παιχνίδι στα ίσα λίγο πριν από το τέλος της κανονικής διάρκειας δεν ήταν πρωτοφανής για τον Παναθηναϊκό. Ακόμη κι αν δεχθούμε μάλιστα πως τα (ίδια) λάθη μπορεί να επαναληφθούν μέσα σε μια σεζόν, δεν ισχύει το ίδιο όταν μιλάμε για χρονικό διάστημα τριών ημερών.

Τόσες χρειάστηκαν οι πράσινοι για να κάνουν το ίδιο λάθος δεύτερη φορά (λάθος στην επαναφορά από την τελική γραμμή στο φινάλε) και να επιτρέψουν στον αντίπαλο να έχει μια δεύτερη/τρίτη/τέταρτη ευκαιρία είτε για την ισοφάριση είτε για τη νίκη.

Στο παιχνίδι της Basket League με το Περιστέρι, οι πράσινοι αποδείχθηκαν αφελείς όσο ποτέ άλλοτε, κινδύνεψαν να χάσουν ένα παιχνίδι στο οποίο βρέθηκαν μπροστά με +20, αλλά -για καλή τους τύχη- το τρίποντο του Μάρκους Ντένμον στην εκνποή δεν ήταν καλό.

Η δεύτερη φορά ήταν πολύ πιο επίπονη. Ο Μάρκο Γκούντουριτς εκμεταλλεύτηκε την επιπολαιότητα του Ματέους Πονίτκα να πασάρει την μπάλα στον Πάρις Λι σε ένα κακό σημείο του γηπέδου με την παγίδα να στήνεται πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά. Κι ακολούθως με τον αριστερόχειρα γκαρντ/φόργουορντ της Φενέρμπαχτσε να σκοράρει για τρεις από τη γωνία.

Μία φάση που καταδεικνύει το μέγεθος του χάους που επικρατεί στον Παναθηναϊκό, σε πνευματικό επίπεδο.

Κάτω από τις δυνατότητές του(ς)

Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κάποιος στα advanced stats και τα Xs & Os για να εξαγάγει το συμπέρασμα πως ο Παναθηναϊκός αποδίδει αντιστρόφως ανάλογα της επένδυσης που έγινε το καλοκαίρι και των ονομάτων που βρίσκονται στο έμψυχο δυναμικό του.

Προσοχή, δεν γίνεται λόγος για ένα σύνολο που θα μπορούσε, για παράδειγμα, να κοιτάξει μέχρι το Final Four του Κάουνας. Ούτε κατά διάνοια. Από την άλλη όμως, ο Παναθηναϊκός δεν έχει υλικό για να παλεύει κάθε βδομάδα να αποφύγει την τελευταία θέση της κατάταξης.

Στην πράξη όμως, αποδεικνύεται μια ομάδα που είναι γεμάτη από underachievers. Πολύ απλά γιατί δε λειτουργούν ως ένα σύνολο, που βαδίζει στο ίδιο μονοπάτι από την πρώτη μέρα, αλλά ως μονάδες που δυσκολεύονται να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν εντός του παρκέ.

Τι μέλλει γενέσθαι; Το θέμα είναι αν ο άνθρωπος που κλήθηκε να διαμορφώσει το αγωνιστικό μονοπάτι για το 2022/23 μπορεί να εμπνεύσει και να πείσει τους πάντες πως ο τρόπος του -μπορεί να- είναι αποτελεσματικός σε βάθος χρόνου. Προς το παρόν ούτε καν προσεγγίζει σε μια τέτοια συνθήκη. Το κάθε άλλο...