Παναθηναϊκός και Ντέγιαν Ράντονιτς είχαν γράψει τον επίλογο εδώ και καιρό

Το "διαζύγιο" του Παναθηναϊκού με τον Ντέγιαν Ράντονιτς δεν προξενεί εντύπωση. Ούτε προέκυψε ως είδηση από το πουθενά. Πρόκειται για μια εξέλιξη που -επί της ουσίας- ήταν αναπόφευκτη εδώ κι αρκετές εβδομάδες, από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν βελτίωνε στο ελάχιστο την εικόνα του. Η νέα ήττα με "κάτω τα χέρια" από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο Ελλάδας ΟΠΑΠ ήρθε απλά για να επισφραγίσει αυτό που άπαντες έβλεπαν να... έρχεται.

Ο απολογισμός των 23 νικών σε 43 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις είναι άλλωστε απογοητευτικός για έναν οργανισμό, όπως ο Παναθηναϊκός. Ειδικά από την στιγμή που η επένδυση του περσινού καλοκαιριού δεν συγκρινόταν ούτε στο ελάχιστο με αυτή των δύο προηγούμενων ετών, όπου τα χέρια όλων ήταν δεμένα ελέω της έλλειψης χρηματοδότησης.

Η σκέψη από την πράξη απείχαν πολύ

Στο τέλος της κοινής διαδρομής πολλά μπορούν να ειπωθούν για όσα (δεν) έγιναν κι ο Παναθηναϊκός έφτασε στο σημείο να μην θυμίζει ομάδα, αλλά ένα σύνολο ανθρώπων που συνυπάρχουν στα ίδια αποδυτήρια.

Για να πάμε τον χρόνο πίσω όμως, στο περσινό καλοκαίρι, ουδείς μπορεί να ψέξει τους ανθρώπους του συλλόγου (εν προκειμένω τον Αργύρη Πεδουλάκη που επωμίστηκε το βάρος της συγκεκριμένης ευθύνης) για την επιλογή του Ντέγιαν Ράντονιτς.

Το βιογραφικό του 53χρονου τεχνικού έδειχνε πως αποτελεί μια -κάπως- ασφαλή επιλογή στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας ομάδας, η οποία στερούνταν αγωνιστικής βάσης -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων γηγενών παικτών. Η φιλοσοφία του τεχνικού διευθυντή και του προπονητή ήταν παρεμφερής κι αυτό δημιουργούσε τις συνθήκες της ομαλής συνεργασίας.

Η θεωρία βέβαια απείχε πάρα πολύ από την πράξη. Στο παρκέ, ο Ντέγιαν Ράντονιτς δεν κατάφερε να παρουσιάσει αυτό για το οποίο ήταν γνωστός τα τελευταία χρόνια στην EuroLeague. Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε ποτέ η "δική του" ομάδα. Κι αντίστοιχα, οι παίκτες δεν μπόρεσαν σε κανένα σημείο της σεζόν να βαδίσουν στο μονοπάτι που εκείνος ήθελε να χαράξει. Υπήρχε έλλειψη επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα.

Δεν έπεισε τους παίκτες του

Το συγκεκριμένο πρόβλημα ήταν εμφανές εδώ κι αρκετό καιρό. Δεν χρειαζόταν να γνωρίζει κάποιος τα εσωτερικά του Παναθηναϊκού για να το αντιληφθεί. Η γλώσσα του σώματος και η συμπεριφορά όλων τις τελευταίες εβδομάδες έδειχνε (sic) το πρόβλημα που υπήρχε, με τον Ντέγιαν Ράντονιτς να χάνει το ένα μετά το άλλο τα ερείσματα που είχε, ακόμη κι όταν η συζήτηση πήγαινε σε παίκτες με τους οποίους είχε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν.

Η πηγή έμπνευσης που αποζητούσαν οι περισσότεροι δεν υπήρχε ούτε στο ελάχιστο, το ψυχολογικό (και προπονητικό) στήριγμα απουσίαζε και κάπως έτσι η κατηφόρα δεν είχε σταματημό. Γι αυτό κιόλας, ο Παναθηναϊκός παρουσίαζε την εικόνα κατάρρευσης μέσα στους αγώνες, αδυνατώντας να επιστρέψει από την στιγμή που ο αντίπαλος έχτιζε μια καλή διαφορά -ο αγώνας με τη Ζάλγκιρις αποτελεί την εξαίρεση.

Η στιγμή που "τελείωσε" επί της ουσίας

Το τέλος του Ντέγιαν Ράντονιτς μπορεί να ήρθε μετά από την ολοκλήρωση του Κυπέλλου Ελλάδας ΟΠΑΠ, αλλά στην ουσία του πράγματος ο 53χρονος τεχνικός είχε "τελειώσει" από την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου. Αν δεν σας λέει κάτι η συγκεκριμένη ημερομηνία, θα πούμε ότι απλά πρόκειται για την επομένη της συντριβής από την Άλμπα Βερολίνου στη Mercedes Benz Arena.

Τι έγινε τότε; Πάρθηκε η απόφαση για την απόκτηση του Ντουέιν Μπέικον, ενός παίκτη που ο ίδιος μερικές ημέρες νωρίτερα εξηγούσε -ενώπιον των δημοσιογράφων- ότι δεν θέλει στην ομάδα του. Πώς λοιπόν -μπορεί να ειπωθεί πως- ένας προπονητής πατάει γερά σε μια ομάδα, όταν (αυτο)αναιρείται με τόσο εμφανή τρόπο, εντός μερικών ημερών;

Η στιγμή που διογκώθηκε το υφιστάμενο πρόβλημα

Η στήριξη που έλαβε ο Ντέγιαν Ράντονιτς από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στο ραντεβού των δύο ανδρών, την Τρίτη 3 Ιανουαρίου δεν ήταν προσχηματική. Ήταν επί της ουσίας, κάτι που φάνηκε από την αποπομπή του Αργύρη Πεδουλάκη από την καθημερινότητα της πρώτης ομάδας.

Στην ουσία του πράγματος όμως, ο Παναθηναϊκός είχε φτάσει σε αγωνιστικό τέλμα, το οποίο ήταν αδύνατο να διαχειριστεί ο 53χρονος τεχνικός. Η έλλειψη επικοινωνίας με τους παίκτες και η αδυναμία -λόγω του χρονικού σημείου της σεζόν- για ριζικές αλλαγές ήταν δύο στοιχεία που ουσιαστικά διαμόρφωναν εκ προοιμίου το θολό αγωνιστικό τοπίο των εβδομάδων που ακολούθησαν.

Ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός αποφάσισε να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το παρελθόν (βλ. αντίστοιχες κρίσεις), αλλά ήταν -δια γυμνού οφθαλμού- ορατό ότι η συγκεκριμένη συνεργασία δεν μπορούσε να αποφέρει τα προσδοκώμενα οφέλη. Για κανέναν.

Η μεγαλύτερη ευθύνη και ο καθρέφτης

Μέσα σε μια ομάδα, αυτός που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για ό,τι γίνεται (τόσο για τα καλά όσο και για τα κακά) είναι πάντα ο προπονητής. Ως ο έχων την αγωνιστική εξουσία και ως αυτός που παίρνει τις αποφάσεις.

Ο Ντέγιαν Ράντονιτς φέρει λοιπόν τη μεγαλύτερη ευθύνη για όσα (δεν) έγιναν φέτος και -κυρίως- για το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε ούτε για λίγο να αποδώσει στα επίπεδα που επέβαλε η επένδυση που έγινε το καλοκαίρι. Φέρει ευθύνη ακόμη κι όταν απλά συμβιβάστηκε με ζητήματα που αφορούσαν στον αγωνιστικό σχεδιασμό, όταν η δική του θέση/άποψη απείχε από εκείνη του Αργύρη Πεδουλάκη. Ή, όταν επέλεξε να κάνει στροφή 180 μοιρών στο θέμα του Ντουέιν Μπέικον.

Τούτο όμως, δεν αφαιρεί στο ελάχιστο τις ευθύνες που κουβαλούν (και) οι παίκτες της ομάδας. Η έλλειψη μαχητικότητας και η απουσία εγωισμού σε πολλές περιπτώσεις είναι στοιχεία που αποτυπώθηκαν στο παρκέ και δεν σχετίζονται πάντα με την προπονητική κατεύθυνση. Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή έρχεται δεύτερη...

Η ανάγκη για κάτι "μεγάλο" έγινε ακόμη πιο έντονη

Από εδώ και πέρα τι, όμως; Ας είμαστε ειλικρινείς: Η φετινή χρονιά είναι χαμένη για τον Παναθηναϊκό. Δεν μοιάζει εφικτό να ανατραπεί η υπάρχουσα κατάσταση, τόσο γιατί ο Ολυμπιακός έχει "χτίσει" πάνω σε πολύ γερές βάσεις εδώ και δυόμιση χρόνια όσο κι επειδή ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια των διορθωτικών κινήσεων στο ρόστερ του (σ.σ.: έχει απομείνει μια αλλαγή).

Οπότε, η συζήτηση για την επόμενη μέρα αφορά επί της ουσίας όσα (θα) γίνουν στη διάρκεια της offseason -ή στο best case scenario θα ξεκινήσουν από τώρα με φόντο όμως τις ουσιαστικές αλλαγές το καλοκαίρι. Εκεί λοιπόν, εντοπίζεται η ανάγκη για κάτι πραγματικά μεγάλο, για τη θέση του (επόμενου) προπονητή. Ο άμεσος ανταγωνιστής (Ολυμπιακός) έχει ξεφύγει τόσο πολύ άλλωστε, που δεν υπάρχει περιθώριο για προπονητικά στοιχήματα ή επιλογές που δεν διαθέτουν το απαιτούμενο υπόβαθρο για να αναλάβουν το βαρύ φορτίο της -εκ του μηδενός- δημιουργίας μιας ανταγωνιστικής ομάδας.

Τα χέρια θα είναι πάλι δεμένα σε ό,τι αφορά στους γηγενείς παίκτες, αλλά τουλάχιστον θα υπάρχει η ασφάλεια που μπορεί να προσφέρει ένας προπονητής με σπουδαίες περγαμηνές και know how από τον πρωταθλητισμό στο υψηλότερο επίπεδο της EuroLeague. Γιατί τα χρήματα δεν φέρνουν απαραίτητα την ευτυχία, όπως αποδείχθηκε περίτρανα φέτος. Ένας προπονητής - προσωπικότητα όμως, μπορεί να αποφέρει πολύπλευρα οφέλη για ολόκληρο τον οργανισμό. Να συσπειρώσει, να εμπνεύσει, να χτίσει.

Όπως έγινε, για τελευταία φορά, επί των ημερών του Τσάβι Πασκουάλ.