Το παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα στην Aleksandar Nikolic Hall ήταν από αυτά που ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ μπορούσε να "χτυπήσει". Τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πράξη βέβαια μόνο αυτό δεν έγινε. Το -33 του Βελιγραδίου δεν ήταν -κατά βάση- αποτέλεσμα της έλλειψης ποιότητας ή της λανθασμένης τακτικής προσέγγισης.

Αυτά μπορούν να μπουν στη συζήτηση σε βραδιές που ο αντίπαλος είναι πολύ πιο ποιοτικός, διαθέτει μεγαλύτερο βάθος και έχει το ταλέντο να φέρει το τριφύλλι σε δύσκολη θέση.

Το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου 2021 τίποτα από αυτά δεν ήταν το μείζον πρόβλημα. Το κάθε άλλο.

Άλλαξε το θέμα της συζήτησης

Στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν, η συζήτηση γύρω από τα προβλήματα του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ αφορούσαν το έλλειμμα ποιότητας. Η ένδεια επιλογών στο "1" και το χαμηλό (υποστηρικτικό) επίπεδο στον Γιώργο Παπαγιάννη, σε ό,τι έχει να κάνει με τη front line. Ή ακόμη κι η απουσία ικανών περιφερειακών εκτελεστών, που θα ανοίγουν το γήπεδο.

Στο παιχνίδι του Βελιγραδίου όμως, η εικόνα της ομάδας και ο τρόπος με τον οποίο αυτό εξελίχθηκε, άνοιξε (για πρώτη φορά) τη συζήτηση περί προσωπικότητας.

Όσο προβληματική κι αν είναι η επιθετική απόδοση, όσο κακές κι αν είναι κάποιες συνεργασίες στο μπροστινό μέρος του παρκέ, η παθητικότητα στην άμυνα και η έλλειψη διάθεσης είναι κάτι που έχει να κάνει με το άτομο και την πνευματική προσέγγιση του αγώνα.

Όταν βλέπεις τον (προσωπικό) αντίπαλο να σκοράρει με άνεση, να εκτελεί άνευ άμυνας, να πηγαίνει (πιο) επιθετικά στο ριμπάουντ κι εσύ κάνεις ένα βήμα πίσω, τότε η αυτοκριτική και η... ψυχανάλυση στην οποία αναφέρθηκε ο Γιώργος Καλαϊτζής στη NOVA είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει. Πολύ απλά γιατί τίθεται θέμα εγωισμού πλέον.

Την επομένη της ήττας από τη Μονακό υπήρξε εντατικό μάθημα τακτικής από τον Δημήτρη Πρίφτη, όταν ακολούθησε το αρνητικό αποτέλεσμα στο Nick Galis Hall έγινε δίωρη ανάλυση των λαθών. Αυτή τη φορά, δεν χρειάζεται να μπει ο προπονητής του τριφυλλιού σε μια αίθουσα για να δείξει ποια ήταν η αντιμετώπιση στα πικ εν ρολ, τι πήγε λάθος στο low post και γιατί οι κοντοί δεν διάβασαν σωστά όσα έδωσε η αντίπαλη άμυνα.

Δεν χρειάζεται προπονητής για να... διδάξουν τι σημαίνει εγωισμός και προσωπικότητα.

Η δεύτερη φορά δείχνει το πρόβλημα

Σε συνέχεια του παραπάνω, ας μην ξεχνάμε πως στη διάρκεια της προετοιμασίας, ο Ερυθρός Αστέρας είχε υποχρεώσει ξανά σε βαριά ήττα τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ. Φιλική μεν, αλλά εκείνο το -28 στο Audi Dome είχε φέρει πολύ γρήγορα προβληματισμό. Καλώς ή κακώς, μια βδομάδα αργότερα έγιναν τα φιλικά για το "Παύλος Γιαννακόπουλος" στο και άλλαξαν άρδην τόσο το κλίμα όσο και την κουβέντα γύρω από την ομάδα, το παρόν και το μέλλον της.

Όταν όμως, ένας οργανισμός κουβαλά ένα τέτοιο αποτέλεσμα -έστω σε φιλικό- κι η αντίδραση στο επόμενο συναπάντημα με τον αντίπαλο είναι αυτή που είδαμε το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Ο προπονητής είναι επένδυση για τον σύλλογο

Τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ δεν έχει καταφέρει να βρει τον προπονητή που θα "χτίσει" κάθε κομμάτι της ομάδας, εντός κι εκτός παρκέ. Μετά την αποχώρηση του Τσάβι Πασκουάλ, καμία από τις επόμενες περιπτώσεις δεν ευδοκίμησε -κάθε μία για διαφορετικό λόγο.

Η επιλογή του Δημήτρη Πρίφτη έδωσε (και συνεχίζει να δίνει) το δικαίωμα στην ελπίδα. Όχι απαραίτητα για άμεσα αποτελέσματα, αλλά για μια διαδικασία, που σε βάθος χρόνου μπορεί να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα, να εξελιχθεί στο έναυσμα για μια κατάσταση που θα αποφέρει κέρδος.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή, ο 53χρονος τεχνικός είναι σημαντικό περιουσιακό στοιχείο του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ κι ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Όχι γιατί δεν υπάρχει (ορατή) εναλλακτική ποιοτική επιλογή (δεν έχει καν αξία να γίνεται σοβαρή συζήτηση περί αλλαγής προπονητή), αλλά πολύ περισσότερο επειδή διαθέτει το υπόβαθρο και την ικανότητα να δώσει όραμα στον σύλλογο.

Η εύκολη επιλογή και οι δύσκολες αποφάσεις

Μετά από βραδιές σαν αυτή, ο πανικός και η -δεδομένη- απογοήτευση δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Οι αποφάσεις εν θερμώ άλλωστε κατά βάση δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνουν. Από την άλλη όμως, το -33 στο Βελιγράδι είναι αρκετό από μόνο του προκειμένου να ανοίξει η συζήτηση γι αυτά που πρέπει να γίνουν άμεσα.

Ό,τι κι αν λέγεται όμως, μόνο δύο είναι αυτοί που μπορούν να μετατρέψουν τη θεωρία σε πράξη: ο Φραγκίσκος Αλβέρτης κι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Είναι αυτοί που έχουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα να ασκήσουν διοίκηση, να πάρουν (σημαντικές) αποφάσεις και με τις κινήσεις τους να επιφέρουν αλλαγή σκηνικού.

Βάσει ιδιοσυγκρασίας, αμφότεροι προσπαθούν να διαχειρίζονται τις καταστάσεις με όσο το δυνατόν πιο αναίμακτο τρόπο, με βάση τον διάλογο. Εν προκειμένω βέβαια, είναι άγνωστο αν αυτό -από μόνο του- αρκεί για να αλλάξει η ιστορία....