Η Παρασκευή 14 Ιουλίου ήταν η πιο έντονη μέρα εδώ και καιρό, εντός του Παναθηναϊκού. Ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο (βλ. αποχώρηση του Γιώργου Παπαγιάννη), προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ανθρώπων του οργανισμού και έκλεισε με ακόμη μια μεταγραφή.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο "θόρυβος" της απόκτησης του Κάιλ Γκάι θα ήταν μεγαλύτερος, ο αποχωρισμός από τον μέχρι πρότινος αρχηγό όμως δεν είναι κάτι εύκολο. Πόσω μάλλον όπως έγινε...

Ο τρόπος επισκίασε τα πάντα

Η αποχώρηση του Γιώργου Παπαγιάννη δεν είναι κάτι που μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη. Είχε αρχίσει να φαίνεται ήδη από τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου πως οι δύο πλευρές ήταν πιο κοντά στο διαζύγιο, παρά στην ανανέωση των όρκων (sic) τους.

Ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε όμως αυτό το "διαζύγιο" επισκίασε τα πάντα. Κυρίως επειδή θόλωσε το λαμπερό παρελθόν του Γιώργου Παπαγιάννη στον Παναθηναϊκό, αλλοιώνοντας στο φινάλε όσα έζησαν οι δύο πλευρές. Η ένταση της αντίδρασης ήταν συνεπακόλουθο του πάθους και της αγάπης που υπήρχε σε αυτή την σχέση, ιδίως από την πλευρά του Παναθηναϊκού.

Κάπως έτσι, η πικρία εγκαταστάθηκε στο ΟΑΚΑ. Μία πικρία, η οποία εκφράστηκε ποικιλοτρόπως από το πρωί της Παρασκευής 14 Ιουλίου.

Οι χειρισμοί έφεραν τον εκνευρισμό και την απογοήτευση

Ο Παναθηναϊκός είχε αντιληφθεί από νωρίς πως δεν βρισκόταν στην pole position για την υπογραφή του Γιώργου Παπαγιάννη. Υπήρχαν οι ενδείξεις για μια τέτοια άποψη, πλην όμως -ακόμη κι έτσι- υπήρχε η αίσθηση πως το... φύλλο μπορεί να γυρίσει.

Για να είμαστε ακριβείς, η αποχώρηση του διεθνούς σέντερ αυτή καθαυτή δεν αντιμετωπίστηκε ως εσχάτη προδοσία. Γιατί πολύ απλά δεν ήταν τέτοια. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη επαγγελματική επιλογή, η οποία έγινε με γνώμονα το μέλλον του. Αυτό που ενόχλησε όμως, την πλευρά του Παναθηναϊκού ήταν οι χειρισμοί της υπόθεσης από την πλευρά του διεθνούς ψηλού.

Δικαιολογημένα ή όχι, μικρή σημασία έχει. Το μείζον είναι πως εντός του οργανισμού του Παναθηναϊκού θεωρήθηκε ότι η πλευρά του Γιώργου Παπαγιάννη τον οδήγησε προς τη Φενέρμπαχτσε, δίχως να υπάρχει ξεκάθαρη στάση απέναντι στην ελληνική ομάδα. Γι αυτό κιόλας προέκυψε η θέση που είδε το φως της δημοσιότητας το απόγευμα της Παρασκευής 14 Ιουλίου.

Το μέλλον πιο σημαντικό από το παρελθόν

Ό,τι έγινε, ανήκει στην ιστορία για τον Παναθηναϊκό. Το μείζον στην προκειμένη περίπτωση είναι πως ο Σάνι Μπετσίροβιτς είχε ήδη καταρτίσει τη short list με τους μεταγραφικούς στόχους, για το ενδεχόμενο της αποχώρησης του Γιώργου Παπαγιάννη. Κοινώς, ο Παναθηναϊκός είναι αρκετά έτοιμος για να αντιδράσει και να κλείσει το κενό που υπάρχει στη ρακέτα.

Το θέμα πλέον είναι το "πώς". Στην EuroLeague οι επιλογές είναι περιορισμένες. Κάποιες εξ αυτών (βλ. Τόνι Τζέκιρι) μάλιστα διαγράφονται εκ των πραγμάτων από τις εναλλακτικές λόγω... εκπροσώπου (βλ. Νίκος Σπανός).

Οπότε η στροφή προς το ΝΒΑ μοιάζει να αποτελεί μονόδρομο για τον Σάνι Μπετσίροβιτς και τον Εργκίν Αταμάν. Εκεί, η δεξαμενή είναι σαφώς μεγαλύτερη, οι εναλλακτικές απείρως περισσότερες, αλλά με τον μόνιμο αστερίσκο της απειρίας από τα πεπραγμένα της EuroLeague. Αν κι αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματα την ακαταλληλότητα της επιλογής.

Η παρουσία του Ματιάς Λεσόρ δίνει την επιλογή της υπομονής στο τριφύλλι για τη θέση του σέντερ. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως βρισκόμαστε ακόμη στα μισά του Ιουλίου.

Ο παίκτης - ασφάλεια για τη συνέχεια

Τον ίδιο ρόλο με τον Ματιάς Λεσόρ μπορεί να πει κάποιος ότι επωμίζεται εσχάτως κι ο Κάιλ Γκάι. Ο 25χρονος γκαρντ ήταν μεταξύ των αυτών που είχε ξεχωρίσει ο Εργκίν Αταμάν, με τον Παναθηναϊκό να κινείται γρήγορα για την απόκτησή του, προκειμένου να έχει... το κεφάλι του ήσυχο για τη θέση του shooting guard.

Μπορεί να μη διαθέτει την κατάλληλη εμπειρία από την EuroLeague, το άπλετο επιθετικό ταλέντο και η ικανότητα στο περιφερειακό σουτ τον μετατρέπουν όμως σε μια άκρως αξιόλογη επιλογή για τον Παναθηναϊκό. Κι αντίστοιχα δίνουν τη δυνατότητα στον ελληνικό σύλλογο να περιμένει όσο χρειαστεί για τον παίκτη που -σε θεωρητικό επίπεδο- θα βρίσκεται μπροστά από αυτόν στο rotation.

Όχι, δεν πρόκειται να είναι ο Τάιλερ Ντόρσεϊ. Αυτό μοιάζει σαφές από την πρώτη στιγμή. Ανεξαρτήτως όσων συνέβησαν τις τελευταίες ώρες και οδήγησαν στη διαταραχή των σχέσεων με τη Φενέρμπαχτσε, λόγω του Δημήτρη Ιτούδη.

Ο Παναθηναϊκός καλείται λοιπόν να κοιτάξει προς άλλη κατεύθυνση. Ενδεχομένως κιόλας προς την ίδια με αυτή του center. Στις ΗΠΑ και το ΝΒΑ.

Το καλοκαίρι των μεγάλων και γρήγορων αλλαγών

Αν μη τι άλλο πάντως, μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιτυχία για τον Παναθηναϊκό το γεγονός πως ο μεταγραφικός σχεδιασμός έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ήδη από τα μισά του Ιουλίου. Για μια ομάδα που δεν αποκλείεται να παρουσιαστεί με 12/12 νέους παίκτες στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της επόμενης σεζόν (σ.σ.: από τους παλιούς, μόνο ο Λευτέρης Μαντζούκας μπορεί να υπολογίζεται επί της ουσίας), η δυνατότητα εξασφάλισης εννέα υπογραφών ως τώρα είναι κάτι που λογίζεται ως μια μικρή (ή και μεγάλη) νίκη για τον Σάνι Μπετσίροβιτς και τον Εργκίν Αταμάν.

Μέχρι να ολοκληρωθεί η συμπλήρωση του παζλ και να γνωρίζουμε σε απόλυτο βαθμό με ποιους (θα) έχουμε να κάνουμε τη νέα αγωνιστική περίοδο, δεν μπορεί να γίνει αξιολόγηση στο recruiting.

Γιατί μόνο τότε θα μπορεί να γίνει συζήτηση για τα "συν" και τα "πλην" των επιλογών και για την ανάλυση του έμψυχου δυναμικού του Παναθηναϊκού.