Το αποτέλεσμα στο Mediolanum Forum μικρή (ουσιαστική) σημασία είχε για τον Παναθηναϊκό. Ένας οργανισμός που έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ τα τελευταία δυόμιση χρόνια, με αποκορύφωμα όσα συνέβησαν φέτος, δεν μπορεί να μένει σε έναν αγώνα, αλλά να αναζητά τον τρόπο με τον οποίο θα ξεφύγει από όλο αυτό και θα μπει σε νέα τροχιά.

Οι λέξεις που χρησιμοποίησε ο Χρήστος Σερέλης μετά από το τέλος του αγώνα αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Το "winning team" και το "mentality" στα οποία αναφέρθηκε εξηγούν αυτά που μακροπρόθεσμα θα πρέπει να διαφοροποιηθούν στο αγωνιστικό τμήματα για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να καταστεί ξανά ευθέως ανταγωνιστικός απέναντι στις ομάδες της EuroLeague που βρίσκονται στο "πάνω ράφι" τα τελευταία χρόνια.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Όχι απαραίτητα με εκτόξευση του ετήσιου προϋπολογισμού, αλλά -κατά βάση- με έναν προπονητή, που θα μπορέσει να ηγηθεί, να συσπειρώσει, να εμπνεύσει. Με κάποιον δηλαδή από αυτούς που πραγματικά μπορούν να αποτελέσουν το "πρόσωπο" του συλλόγου.

Η διάθεση ήταν εκ των ων ουκ άνευ

Ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισαν οι παίκτες την αναμέτρηση με την Αρμάνι Μιλάνο δεν γίνεται να προξενεί εντύπωση. Το κάθε άλλο. Μετά από την απομάκρυνση του προπονητή, οι παίκτες είναι αυτοί που υποχρεούνται να κάνουν ένα βήμα μπροστά για να (απο)δείξουν ότι δεν ήταν αυτοί το μεγαλύτερο πρόβλημα -είτε αυτό ισχύει είτε όχι.

Σε πνευματικό επίπεδο λοιπόν, οι -λίγοι λόγω απουσιών- πράσινοι πήραν καλό βαθμό. Έδειξαν διάθεση να παλέψουν στο αμυντικό ριμπάουντ, να βγουν "από μπροστά" στο low post όποτε υπήρχε mismatch, να μην δώσουν κάτι εύκολο στον αντίπαλο. Πράγματα δηλαδή που στη συντριπτική πλειονότητα των φετινών αγώνων δεν έκαναν -για πολλούς και διάφορους λόγους.

Από εδώ και πέρα όμως, αυτοί είναι στο κάδρο. Αυτοί (θα) κρίνονται πιο αυστηρά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο γρίφος δεν αλλάζει

Δεν αρκεί βέβαια να αλλάξει η διάθεση συνολικά και επί μακρώ για να διαφοροποιηθεί το μονοπάτι στο οποίο (θα) βαδίζει ο Παναθηναϊκός. Αυτό είναι το πρόβλημα. Σε αγωνιστικό επίπεδο, τα κουκιά παραμένουν μετρημένα σε ό,τι αφορά στη Basket League. Η μία αλλαγή που απομένει μέχρι το τέλος της regular season μοιάζει σαφές πως θα χρησιμοποιηθεί αργά για να υπάρχει η ασφάλεια (sic) της αντίδρασης στο ενδεχόμενο που παρουσιαστεί κάποιο πρόβλημα τραυματισμού.

Όπερ και σημαίνει πως ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ονειροβατεί πως άπαξ κι απομακρύνθηκε ο Ντέγιαν Ράντονιτς από την τεχνική ηγεσία, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Δεν έφερε αυτός άλλωστε ευθύνη για όλα τα δεινά στον σύλλογο. Απλά κλήθηκε να διαχειριστεί (πολλά) περισσότερα από αυτά που του αναλογούσαν και μοιραία βρέθηκε γρήγορα σε αδιέξοδο.

Η αξιοπρέπεια σε πρώτο πλάνο

Τι μένει λοιπόν για το υπόλοιπο της EuroLeague; Η αξιοπρέπεια. Όλων. Γιατί ακόμη κι αν μοιάζει αδύνατο -βάσει εικόνας- να μπει ο Παναθηναϊκός στο γκρουπ των ομάδων που τη δεδομένη χρονική στιγμή βρίσκονται μπροστά του, με δύο ή περισσότερες νίκες, θα κάνει μεγάλο κακό να τερματίσει ο Παναθηναϊκός στην τελευταία ή την προτελευταία θέση. Κακό σε όλους.

Πολύ περισσότερο με φόντο την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση στην post season της Basket League. Κάθε παιχνίδι λοιπόν από εδώ και πέρα θα είναι μια μικρή αφορμή για να συμμαζευτεί η κατάσταση σε ψυχολογικό επίπεδο και να ξανανιώσουν όλοι πως μπορούν να σώσουν κάτι από τη φετινή σεζόν. Τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων.

Το "αύριο" πιο σημαντικό από το "σήμερα"

Όλα αυτά, την ώρα που ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να αναζητά τον άνθρωπο πάνω στον οποίο θα στηριχθούν άπαντες. Τον προπονητή που θα ηγηθεί, που θα εμπνεύσει, που θα δώσει όραμα και θα συσπειρώσει τον κόσμο. Γι αυτό, η ουσία του πράγματος είναι πως το "αύριο" είναι πιο σημαντικό από το "σήμερα" για τον Παναθηναϊκό.