Στο Βελιγράδι, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ έδωσε μία από τις χειρότερες φετινές βραδιές του και μοιραία ηττήθηκε. Ούτε οι ηρωισμοί του Ιωάννη Παπαπέτρου (έκανε ένα βήμα μπροστά γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή), ούτε τα σχήματα εκτάκτου ανάγκης του Γιώργου Βόβορα έφταναν για να αποτρέψουν αυτό που από νωρίς στο παιχνίδι έμοιαζε μοιραίο.

Το τριφύλλι έχασε ακόμη ένα παιχνίδι, με αποτέλεσμα να έχει εξελιχθεί σε συνήθεια ο συγκεκριμένος επίλογος των αγώνων. Κάτι που βέβαια ήταν το πλέον αναμενόμενο, πριν ακόμη ξεκινήσει η σεζόν. Η θεωρία (του τότε) από την πράξη (του τώρα) βέβαια διαφέρει και φτάνει για να γεμίσει με απογοήτευση το πράσινο οικοδόμημα.

Η αλήθεια είναι πως στη διάρκεια της διαβολοβδομάδας του Δεκεμβρίου, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ έδειξε να κάνει ένα μικρό βήμα μπροστά. Να προοδεύει σε κάτι. Ήταν εξαιρετικός αμυντικά απέναντι σε Ρεάλ Μαδρίτης και Άλμπα Βερολίνου. Μετά απ' όσα έγιναν σε Τελ Αβίβ και Βελιγράδι, εκείνο το διάστημα στο ΟΑΚΑ μοιάζει εξαιρετικά μακρινό.

Οι πράσινοι ηττήθηκαν από τον Ερυθρό Αστέρα και είχαν τόσο κακή εικόνα που δεν τους επιτρέπεται ούτε στο ελάχιστο αδικημένοι από το αποτέλεσμα. Το κάθε άλλο. Το -3 δεν είναι αντικατοπτρίζει απολύτως όσα (δεν) έγιναν στο παρκέ της Aleksandar Nikolic Hall.

Η COMFORT ZONE ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ

Απέναντι σε μια από τις χειρότερες επιθετικές ομάδες της EuroLeague, οι πράσινοι αποδείχθηκαν ασυνεπείς στο πίσω μέρος του παρκέ και εκτέθηκαν με το "καλημέρα". Η επιλογή για υπερβολικά "βαθιές" βοήθειες απέδωσε για πέντε λεπτά, σταδιακά όμως περισσότερο κακό έκανε, παρά καλό. Ο Όγκνιεν Ντόμπριτς ξεκίνησε με 0/3 τρίποντα (πήρε σουτ που ήταν σαφές πως επέλεξε να του δώσει το τριφύλλι), οι υπόλοιποι όμως ήταν πολύ πιο ακριβείς στην εκτέλεση.

Δίχως λοιπόν, να βγάλουν τους γηπεδούχους από την comfort zone τους, δίχως να τους οδηγήσουν σε σουτ πάνω σε άμυνα, οι παίκτες του Γιώργου Βόβορα ήταν παθητικοί. Από τον τρόπο με τον οποίο αμύνονταν μακριά από την μπάλα, μέχρι τα ριμπάουντ και τις προσωπικές φάσεις.

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΛΟΓΗ

Εκ των πραγμάτων, κι αφού είδε τους παίκτες του να προσεγγίζουν το παιχνίδι με νοοτροπία εφάμιλλη της αναμέτρησης με τον Ηρακλή πριν από τρία βράδια (τότε ένα καλό δεκάλεπτο αρκούσε), ο 43χρονος τεχνικός υποχρεώθηκε για πολλοστή φορά να πάει σε τακτικές επιλογές που έχουν τον χαρακτήρα της έκτακτης ανάγκης.

Από τα χαμηλά σχήματα με τον Ιωάννη Παπαπέτρου στο "4" μέχρι τα ψηλά με τον Άαρον Γουάιτ στο "3". Όλα ως η έσχατη λύση σε κάθε περίπτωση, προκειμένου να περιοριστεί το μέγεθος της ζημιάς.

Τέτοιες επιλογές βέβαια έχουν επιπτώσεις. Ειδικά όταν δεν έχεις το ταλέντο για να στηριχθείς κάπου επιθετικά και να κερδίσεις χρόνο. Το παράδειγμα της τρίτης περιόδου είναι το πλέον χαρακτηριστικό: 9 πόντοι με 3/7 δίποντα και 2/7 τρίποντα.

Κάπως έτσι, το παρά το γεγονός πως το παθητικό ήταν ίδιο (9 πόντοι), δεν υπήρχε το παραμικρό ουσιαστικό κέρδος.

ΤΟ HERO BALL ΑΛΛΑΞΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ

Η αλήθεια είναι πως βάσει της εικόνας που είχε το παιχνίδι μέχρι τα μισά της τρίτης περιόδου, το τριφύλλι δεν δικαιούται ούτε να σκέφτεται πως είχε δικαίωμα να πάρει αυτή τη νίκη. Σε καμία περίπτωση. Για να φτάσει στο σημείο να απειλεί τον Ερυθρό Αστέρα χρειάστηκε το hero ball, τους ηρωισμούς του ενός δηλαδή. Ξανά.

Μόνο που αυτή τη φορά πρωταγωνιστής δεν ήταν ο Νεμάνια Νέντοβιτς, αλλά ο Ιωάννης Παπαπέτρου.

Από τους 39 πόντους του πρώτου στη Menora Mivtachim Arena οδηγηθήκαμε στους 16 πόντους του δεύτερου σε πέντε λεπτά (από το 35' μέχρι το 40') στην Aleksandar Nikolic Hall. Σε αυτό το επίπεδο όμως, αυτός ο τρόπος (αντ)επίθεσης δεν είναι αρκετός για να πάρεις τη νίκη. Τουλάχιστον όχι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων/αγώνων.

Ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ το βιώνει στο πετσί του, ξέρει πως δεν έχει πολλές άλλες επιλογές (λόγω έλλειψης ταλέντου) και... τι να κάνει; Ζει και πεθαίνει -κατά βάση- με αυτό.

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΝΑΝ

Μία μικρή επέκταση αυτού είναι η στατικότητα στο "πέντε εναντίον πέντε" σε πολλές κατοχές. Δεδομένου ότι ο Νεμάνια Νέντοβιτς, ο Ιωάννης Παπαπέτρου και ο Σέλβιν Μακ (εσχάτως) τρέχουν τη συντριπτική πλειονότητα των πικ εν ρολ, η κίνηση μακριά από την μπάλα προκειμένου να υποχρεωθεί η αντίπαλη άμυνα να αλλάξει θέση και αποστάσεις είναι... είδος υπό εξαφάνιση.

Γι αυτό κιόλας, οι εκάστοτε χειριστές βλέπουν ένα δάσος από χέρια να τους περιμένει με μεγάλη ετοιμότητα. Οι τέσσερις κοιτάζουν (και περιμένουν) από τον έναν να δημιουργήσει από μόνος του τις καταστάσεις ανισορροπίας -σε αυτό, προσθέστε το γεγονός πως κατά βάση τα close out των αντιπάλων του τριφυλλιού δεν είναι δυναμικά και δεν επιτρέπουν δεύτερη και τρίτη διείσδυση για να βρεθεί ένα ελεύθερο σουτ.

Το μοιραίο λάθος του Νεμάνια Νέντοβιτς από μια τέτοια συνθήκη προέκυψε άλλωστε. Ακόμη κι αν το isolation στο κλείσιμο των αγώνων είναι η πλέον συνηθισμένη επιλογή για τις ομάδες (σ.σ.: η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η μοναδική ομάδα της EuroLeague που λόγω χημείας δεν πηγαίνει σχεδόν ποτέ σε φάση απομόνωσης), όλοι ξέρουν πως ο 29χρονος γκαρντ σε τέτοιες φάσεις κοιτάζει μόνο το καλάθι και τίποτε άλλο.

Με αυτό κατά νου -και κατόπιν σχετικής εντολής από τον πάγκο πιθανότατα- Κόρι Γουόλντεν παράτησε τον προσωπικό του αντίπαλο (βλ. Άαρον Γουάιτ) και έκανε τρόπον τινά παγίδα στο high post, με αποτέλεσμα ο Νεάνια Νέντοβιτς να πασάρει, όπως συνηθίζει στον αέρα.

ΤΑΒΑΝΙ ΤΟ "14" ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΗ

Με τον πρώτο γύρο να έχει ολοκληρωθεί (σ.σ.: εκκρεμεί το εκτός έδρας παιχνίδι με τη Ζενίτ, που δεν είναι από αυτά που θεωρούνται "του χεριού του"), ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ έχει αντιληφθεί ποιο είναι το ταβάνι του στην κατάταξη τη φετινή σεζόν.

Το μαγικό νούμερο είναι το "14" αφού κάτι πιο πάνω από αυτό μοιάζει σχεδόν αδύνατο να έρθει (τώρα η απόσταση από τη 14η θέση είναι δύο νίκες). Αυτό που μπορεί να ειπωθεί λοιπόν για το τριφύλλι είναι να προσπαθήσει να βάλει από κάτω την Άλμπα Βερολίνου, τον Ερυθρό Αστέρα, τη Βιλερμπάν και τη Χίμκι.

Είναι οι μοναδικές ομάδες που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο ποιότητας με εκείνον (σ.σ.: η Χίμκι είναι μια μοναδική ιστορία βέβαια).