Το παιχνίδι με τη Ζάλγκιρις ήταν θεωρητικά το πιο εύκολο από τα εκτός έδρας που θα δώσει φέτος ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ στην EuroLeague. Η ευκολία εν προκειμένω δεν είχε να κάνει αποκλειστικά με την ποιότητα του αντιπάλου, αλλά -πολύ περισσότερο- με το μομέντουμ και την κακή ψυχολογία του. Στην πράξη βέβαια, οι παίκτες του Δημήτρη Πρίφτη αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και μοιραία ηττήθηκαν για όγδοη φορά σε δέκα αγώνες.

Είναι όμως αυτό το πρόβλημα; Όχι απολύτως, αφού η εικόνα της ομάδας είναι τόσο κακή που δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα ερωτηματικά.

Η μονάδα μέτρησης

Πριν πάμε σε οτιδήποτε άλλο βέβαια, οφείλουμε να επισημάνουμε κάτι σημαντικό. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, είχε καταστεί σαφές πως ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ δεν μπορεί να κριθεί με βάση το παρελθόν του, σε επίπεδο ποιότητας. Αποτελεί άλλωστε χαρακτηριστικό παράδειγμα της άποψης πως "ό,τι πληρώνεις, παίρνεις" -αν και σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι έτσι ακριβώς.

Τι σημαίνει αυτό; Κάθε βδομάδα το τριφύλλι πρέπει να κρίνεται/σχολιάζεται ως μια ομάδα που βρίσκεται στο τελευταίο επίπεδο της EuroLeague και παλεύει για το καλύτερο δυνατό. Μακριά από σενάρια για την οκτάδα ή οτιδήποτε άλλο. Διαφωνεί κανείς άλλωστε πως -τη δεδομένη χρονική στιγμή- είναι λίγα (ελάχιστα) τα παιχνίδια της EuroLeague στα οποία ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ μπαίνει ως... φαβορί;

Ακόμη κι αν μιλάμε για αναμέτρηση σαν κι αυτή της Zalgirio Arena.

Η γλώσσα του σώματος καλύπτει το τακτικό

Στη διάρκεια των δηλώσεων που έκανε στην κάμερα της Novasports, ο Ιωάννης Παπαπέτρου επεσήμανε πως το τακτικό κομμάτι δεν είναι το μείζον πρόβλημα, η βασική αιτία για όσα (δεν) γίνονται μέχρι στιγμής. Αν παρακολουθήσει κάποιος τους αγώνες του τριφυλλιού (και δη αυτόν της Zalgirio Arena), θα το διαπιστώσει ιδίοις όμμασι. Δεν χρειάζεται να είσαι απαραίτητα κάποιος εξειδικευμένος αναλυτής ή βαθύς γνώστης του αθλήματος για να αντιληφθείς πως υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα, πχ από την αντιμετώπιση του πικ εν ρολ και τις περιστροφές.

Ποιο είναι αυτό; Η ψυχολογία. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η γλώσσα του σώματος λέει όσα χρειάζεται. Η τηλεοπτική κάμερα κατέγραψε στην αναμέτρηση της 10ης αγωνιστικής -για πολλοστή φορά φέτος- πρόσωπα που δείχνουν προβληματισμένα και... χαμένα. Πρόσωπα που φαίνεται να αμφιβάλλουν για κάθε απόφαση που καλούνται να πάρουν.

Πριν λοιπόν η συζήτηση πάει στην τακτική προσέγγιση και ενδεχόμενες αστοχίες αυτής, προέχει κάτι άλλο...

Η λύση βρίσκεται ανάμεσά τους

Αν, τώρα, στραφούμε στο αγωνιστικό σκέλος του ζητήματος, τα πράγματα μοιάζουν να είναι πιο ξεκάθαρα.

Υπό άλλες συνθήκες (σε οργανισμούς με τη δυνατότητα να επενδύσουν περισσότερα χρήματα στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου), η λύση θα βρισκόταν στον προϋπολογισμό και τη δυνατότητα αλλαγών στο έμψυχο δυναμικό. Πόσες (δυνητικά) χρειάζεται ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ για να διαφοροποιηθεί από αυτό που δείχνει ως τώρα; Πολλές. Δεν μπορεί όμως να μπει σε αυτή τη διαδικασία, γιατί δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να ανακατέψει την τράπουλα.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι η λύση βρίσκεται στα πράσινα αποδυτήρια. Δίχως την παρουσία εξωγενών παραγόντων (με την ελπίδα που τους συνοδεύει), το τριφύλλι είναι υποχρεωμένο να συμβιβαστεί με την ιδέα πως αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα είναι κι αυτοί που θα το λύσουν.

Ενδεχομένως να μην είναι όλοι έτοιμοι και ικανοί να το κάνουν. Ο Δημήτρης Πρίφτης οφείλει να βρει αυτούς που αναγνωρίζουν το πρόβλημα (τους) και είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν κάτι, για να αλλάξουν την ιστορία της φετινής σεζόν. Πολύ απλά γιατί πριν καν φτάσουμε στο 1/3 της διοργάνωσης, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ μοιάζει συμβιβασμένος με την ιδέα της ήττας, σχεδόν σε κάθε παιχνίδι του. Κάτι που δεν έχει να κάνει με τα μηδενικά στα συμβόλαια των παικτών του.