Η κατάκτηση ενός μεταλλίου σε EuroBasket U20 για δεύτερο σερί καλοκαίρι δεν είναι κάτι συνηθισμένο για την Ελλάδα. Για την ακρίβεια, είναι μόλις η δεύτερη φορά που συμβαίνει στην ιστορία της συγκεκριμένης ηλικιακής βαθμίδας. Η πρώτη; Η προφανής. Το 2009 και το 2010, τότε που η φουρνιά των 90άρηδων πάταγε το γκάζι και προσέφερε απλόχερα το ορεκτικό από αυτό που εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε ως χώρα από τους συγκεκριμένους παίκτες.

Στην προκειμένη περίπτωση, η ιστορία για το πώς η Εθνική Νέων Ανδρών κατάφερε να κάνει το back to back είναι πολύ διαφορετική. Κυρίως επειδή -για να είμαστε ειλικρινείς- το ταλέντο δεν είναι εφάμιλλο. Δεν κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα ούτε προδικάζει πως οι μισοί (και πλέον...) είναι βέβαιο πως θα στελεχώσουν άμεσα την Εθνική Ανδρών.

Τούτο όμως δεν προδικάζει ούτε το αντίθετο. Τουναντίον, προσφέρει μια χαραμάδα ελπίδας γι αυτά τα παιδιά που σταδιακά βγαίνουν από το καβούκι τους και κάνουν βήματα (κάποιοι... άλματα) προόδου, για να φτάσουν στο σημείο που θέλουν κι ονειρεύονται.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση; Ο Γιάννης Καρακώστας! Ένα παιδί που πριν από ένα χρόνο κόπηκε την τελευταία στιγμή από την τελική δωδεκάδα.

Σε πολλές περιπτώσεις, μια τέτοια εξέλιξη έχει τη δύναμη να χαλάσει τη φυσική ροή ενός ταλέντου. Εν προκειμένω όμως, έκανε το ακριβώς αντίθετο. Το ενίσχυσε ακόμη περισσότερο!

Το παράδειγμα και η σημασία του προγράμματος

Πέραν του αδιαμφισβήτητου ταλέντου και της διάθεσης για σκληρή δουλειά (σ.σ.: στην περίπτωση του Γιάννη Καρακώστα μείζονα ρόλο παίζει κιόλας το γεγονός πως ο πατέρας του, Φώτης, είναι προπονητής), ρόλο έπαιξε κι η κατηγορία. Με τα αντίστοιχα κίνητρα που δίνονται σε αυτή.

Η Elite League δεν έχει τα συμβόλαια ή το ταλέντο που είχε προ δεκαετίας, αλλά πλέον εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τον ρόλο της (όπως επίσης σημαίνει με τη National League 1 και τη National League 2): έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα ως ένα βαθμό.

Δεν είναι τυχαίο πως σχεδόν όλοι οι παίκτες της δωδεκάδας που βρέθηκε στην Γκντίνια τις τελευταίες δύο εβδομάδες, είχε τη δυνατότητα να βρει χώρο, χρόνο και... ευθύνες στις χαμηλότερες κατηγορίες.

Κάτι που σε μια περίοδο που τα πολύ μεγάλα ταλέντα δεν προκύπτουν με την ίδια συχνότητα, βοηθάει ώστε να μειώνεται το χάσμα με τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό.

Πολύ απλά γιατί ακόμη κι αν ένας παίκτης δεν μπορεί να κάνει δύο - τρία πράγματα καλά σε υπερθετικό βαθμό, μπορεί να καλύψει αυτό το μειονέκτημα μέσα από τον αγωνιστικό ρυθμό, τις συνήθειες που αποκτά στη διάρκεια του χειμώνα και την αυτοπεποίθηση που χτίζεται στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου.

Όλα αυτά βέβαια προέκυψαν ως δυνατότητα από την στιγμή που πέρασε μέσω της Ομοσπονδίας τόσο το διπλό δελτίο (βλ. Αλέξανδρος Σαμοντούροβ, Θοδωρής Κωνσταντινίδης) όσο και η συμμετοχή σε θυγατρική ομάδα (βλ. Νίκος Πλώτας, Νίκος Βασιλείου).

Ο Βαγγέλης Ζούγρης είναι μια κατηγορία μόνος του. Αφενός γιατί αποκλειστικά σε ομάδα της Α1 (Περιστέρι), αφετέρου επειδή δεν δείχνει να λογαριάζει τίποτα και κανέναν.

Ούτε καν το γεγονός πως είναι μικρός το δέμας. Το αντίθετο...

Η απόδειξη του ρυθμού

Στην ίδια κατηγορία φυσικά με τον Γιάννη Καρακώστα, εντάσσονται οι περισσότεροι από τους συμπαίκτες του. Όχι μόνο γιατί είχαν χρόνο συμμετοχής κι ευθύνες, αλλά κι επειδή κάποιοι εξ αυτών εξελίχθηκαν σε κομμάτια μείζονος σημασίας για το rotation της ομάδας τους.

Βλέπετε, κάτι αντίστοιχο ίσχυε φέτος για τον Χρήστο Μπουντούρη (Σοφάδες), τον Ευδόξιο Καπετάκη (Σοφάδες, πρώτος σκόρερ στον όμιλό του στη National League 1) τον Απόστολο Ιωάννου (Έσπερος Λαμίας), τον Αλέξανδρο Καμπερίδη (Σοφάδες) και τον Χάρη Παρασκευόπουλο (ΑΠΑΣ Νάξου Τα Φανάρια).

Έτσι, το περιορισμένο ταλέντο ενισχύθηκε από τον αγωνιστικό ρυθμό και τη συνεπακόλουθη πίστη που προέκυψε. Κι είδαμε τα αποτελέσματα...

Ο καλύτερος και η δύναμη της ομάδας

Η φετινή (δεύτερη σερί) επιτυχία αποτελεί παράλληλα όμως μια ωδή στην ικανότητα του... καπετάνιου. Για όσους ασχολούνται και γνωρίζουν τι και πώς στο αναπτυξιακό κομμάτι, ο Κώστας Παπαδόπουλος θεωρείται ο καλύτερος στη χώρα. Δικαιολογημένα και με... αποδείξεις.

Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε ξανά τις ικανότητες των παικτών του, η στόχευση στο παιχνίδι, το διάβασμα των αντιπάλων. Όλα αποτελούν την επιβεβαίωση πως η Εθνική Νέων Ανδρών είναι σε καλά χέρια.

Δεν ήταν μόνος βέβαια σε όλο αυτό, αφού όπως συμβαίνει πάντα, το επιτελείο παίζει μείζονα ρόλο στην επιτυχία μιας ομάδας:

• Ο Δημήτρης Γκόφας και ο Γρηγόρης Γιάσσαρης ενίσχυσαν τον head coach με τις γνώσεις, την εργατικότητα και την εμπειρία τους
• ο Νίκος Παπαβασιλείου (γυμναστής) δεν χρειάζεται συστάσεις στον χώρο αφού βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο εδώ και πάρα πολλά χρόνια
• ο Θωμάς Χατζηπέτρου (γιατρός) και ο Γιώργος Κοροπιώτης (φυσικοθεραπευτής) προστάτευσαν και βοήθησαν στην επούλωση των όποιων πληγών
• ο Γιώργος Κυριακόπουλος (team mamager) και ο Κώστας Ευαγγελόπουλος (φροντιστής) έκαναν τη δουλειά στα παρασκήνια, αυτή που δεν φαίνεται την ώρα των αγώνων αλλά είναι εξίσου σημαντική

Αντί επιλόγου: Τα βήματα προόδου της Ελλάδας στις μικρές ηλικίες είναι ορατά και απτά τα τελευταία χρόνια. Κι αυτή είναι η αρχή για να ξαναγίνει η υπερδύναμη των προηγούμενων δεκαετιών, σε όλα τα επίπεδα...