Το παιχνίδι των άκρων

Το τελευταίο παιχνίδι του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ στο ΟΑΚΑ για τη φετινή αγωνιστική περίοδο στην EuroLeague ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με το προτελευταίο. Από τα μισά του δρόμου κι έπειτα.

Το βράδυ της 30ής Μαρτίου, οι πράσινοι έκαναν πίσω, μόλις αντιλήφθηκαν τη μαχητικότητα και την ένταση που έβγαλε στο παρκέ η Μπασκόνια. Δύο μέρες αργότερα όμως, λειτούργησαν διαφορετικά απέναντι στην Αρμάνι Μιλάνο.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι δύο ομάδες που αντιμετώπισε αυτή τη διαβολοβδομάδα το τριφύλλι έχουν περισσότερες διαφορές από ομοιότητες, εν προκειμένω όμως αυτό που εξετάζεται δεν τίποτα περισσότερο παρά η διάθεση για τη διεκδίκηση κάθε κατοχής.

Αυτή τη φορά, οι παίκτες του Όντεντ Κάτας βγήκαν από τα αποδυτήρια μετά την ανάπαυλα, όντες επί της ουσίας αποφασισμένοι να ανατρέψουν την κατάσταση. Βγήκαν πιο επιθετικά στις αλλαγές, επιτέθηκαν κάθετα προς το καλάθι κι όχι παράλληλα και γι αυτό είδαν -στη διάρκεια του αγώνα- τις πιθανότητές τους για νίκη να αυξάνονται. Κι έτσι, στα σαράντα λεπτά της κανονικής διάρκειας ήταν σαν να παίχτηκαν δύο διαφορετικά παιχνίδια.

ΕΔΩΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ

Η Αρμάνι Μιλάνο μπήκε στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ ως μία από τις κορυφαίες ομάδες της διοργάνωσης στο τρίποντο. Για την ακρίβεια ως μία από τις τρεις που σουτάρουν με +40% από την περιφέρεια. Παρά το γεγονός πως έχει χάσει εδώ και αρκετές εβδομάδες τον Μάλκολμ Ντιλέινι, η ιταλική ομάδα παρέμεινε συνεπής στο συγκεκριμένο κομμάτι. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, το μείζον για τους πράσινους ήταν -τουλάχιστον στα πρώτα λεπτά- να μην δώσουν ελεύθερα σουτ στους παίκτες του Έτορε Μεσίνα. Στην πράξη, έκαναν ακριβώς το αντίθετο, με την άμυνα σε πολλές περιπτώσεις να παρουσιάζει έλλειμμα επικοινωνίας και ταχύτητας αντίδρασης στο close out. Μοιραία, οι φιλοξενούμενοι έβαλαν πέντε (5) τρίποντα στην πρώτη περίοδο, πήραν διψήφια διαφορά και πάνω σε αυτό έχτισαν την ψυχολογία τους για το +17 του ημιχρόνου.

ΤΟ LOW POST ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΑΒΑΤΟ

Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ δεν επιχείρησε να χτυπήσει τους κοντούς της Αρμάνι Μιλάνο ούτε μια φορά κοντά στο καλάθι. Σε πρώτο χρόνο. Ούτε ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ, ούτε ο Κέβιν Πάντερ υποχρεώθηκαν να παίξουν άμυνα με το κορμί τους στο low post. Πολύ περισσότερο τις στιγμές που ο Όντεντ Κάτας χρησιμοποιούσε ψηλές πεντάδες, με ένα (πιο) μεγάλο κορμί στο "2". Η συγκεκριμένη προσέγγιση (της μη στόχευσης στο low post δηλαδή) φαίνεται πως είναι κάτι που δεν έχει να κάνει μόνο με τη συγκεκριμένη αναμέτρηση, αλλά πολύ περισσότερο με μια κατεύθυνση την οποία δείχνει ακολουθεί ο Όντεντ Κάτας.

THE NEDOVIC EFFECT

Στα "καλά νέα" του αγώνα ήταν κι η επανεμφάνιση του Νεμάνια Νέντοβιτς, ο οποίος στα 11'11'' που χρησιμοποιήθηκε έδειξε εμφανώς εκτός ρυθμού. Δίχως την ένταση των υπολοίπων (συμπαικτών και αντιπάλων) και την ταχύτητα που τον διακρίνει στο πρώτο βήμα, την αλλαγή κατεύθυνσης και την εκτέλεση. Ακόμη κι έτσι όμως, όντας στο παρκέ "μεγάλωσε" το γήπεδο. Κι αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που λειτουργεί η αντίπαλη άμυνα, όταν αυτός αυτός αποτελεί κομμάτι της εξίσωσης. Υπό τον φόβο του spot up από τη δημιουργία άλλου, οι ιταλικές βοήθειες (από τη δική του πλευρά) ήταν λιγότερες, ενώ ο ίδιος υπενθύμισε σε όλους πώς παίζεται το pick n roll.

ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ

Τι σημαίνει αυτό; Όχι πάντως ότι οι υπόλοιποι παίκτες του τριφυλλιού δεν ξέρουν να παίζουν το pick n roll, αλλά ότι τη μεγαλύτερη σημασία σε οποιοδήποτε on ball screen έχει η κίνηση που κάνει ο κοντός, το πώς ντριμπλάρει. Παράλληλα με την baseline ή κάθετα σε αυτή. Με ντρίμπλα μακριά από το καλάθι ή επιθετικά προς αυτό.

Πάνω σε αυτή τη διαφορά στηρίχθηκε κι η κατακόρυφη άνοδος στην απόδοση του Σέλβιν Μακ στο τέταρτο δεκάλεπτο και την παράταση, για να αποδειχθεί καθοριστικός για την ολοκλήρωση της ανατροπής και τη νίκη. Ο 31χρονος γκαρντ πάτησε πάνω στη δεδομένη αδυναμία του Σέρχιο Ροντρίγκεθ να αμυνθεί σε διαδοχικές κατοχές πάνω στην μπάλα, εκδήλωσε συνεχόμενες κατοχές, τον σημάδεψε και δημιούργησε τις προϋποθέσεις προκειμένου η ιταλική άμυνα να προβληματιστεί.

Κι ως εκ τούτου να παρουσιαστεί ευάλωτη αφού ήταν εμφανές πως ο Έτορε Μεσίνα δεν ήθελε να θυσιάσει τον "Τσάτσο" για την άμυνα. Εν τη απουσία του Μάλκολμ Ντιλέινι άλλωστε, ο πολύπειρος τεχνικός έχει (απο)δείξει πως δεν εμπιστεύεται κάποιον άλλον κοντό της ομάδας του -τον Μάικλ Ρολ τον επιλέγει υπό συνθήκες και σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία του αγώνα, για να κερδίσει χρόνο.

ΤΟ "WHAT IF" ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Με έναν αγώνα να απομένει (στη Zalgirio Arena) με τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ να έχει το δικαίωμα για πλήρη σύνθεση, ένα είναι δεδομένο: αυτή η ομάδα, όπως τουλάχιστον τη διαχειρίστηκε ο Όντεντ Κάτας, δεν μπορεί επί της ουσίας να κριθεί με ασφάλεια. Πολύ απλά γιατί ο Νεμάνια Νέντοβιτς δεν θα έχει παίξει παρά μερικά (λίγα) λεπτά δίπλα στον Μάριο Χεζόνια στην EuroLeague -ο 26χρονος γκαρντ/φόργουορντ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις εξ αναβολής αναμετρήσεις με Ζενίτ και ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Οπότε δεν μπορεί να φανεί στην πράξη πώς ο 46χρονος τεχνικός θα χρησιμοποιούσε τον έναν για να δώσει περισσότερους χώρους στον άλλον. Κι αντίστοιχα, πώς η επίθεση των πρασίνων θα προσέγγιζε -στο ελάχιστο βέβαια- αυτό που του αρέσει να παίζει.

Παρένθεση. Είναι σαφές επίσης ότι με τον Νεμάνια Νέντοβιτς να είναι διαθέσιμος, οι αλλαγές θα περιορίζονταν αρκετά κι ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ θα λάνσαρε ως επί το πλείστον άλλες άμυνες -τουλάχιστον όσο αυτός βρισκόταν στο παρκέ. Κλείνει η παρένθεση.

Κατ' επέκταση, ακόμη κι έτσι όπως εξελίχθηκε το β' μισό της σεζόν με τον Όντεντ Κάτας στον πάγκο, ένα "what if" θα συνοδεύει το ταξίδι του τριφυλλιού στην EuroLeague, με σκοπό να περιορίσει την απογοήτευση για τις κακές εμφανίσεις του τελευταίου διμήνου. Πόσο καλύτερος θα ήταν ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ με τον Νεμάνια Νέντοβιτς να είναι υγιής και τον Μάριο Χεζόνια να παίζει την πλειοψηφία των λεπτών του δίπλα σε αυτόν; Ή, αλλιώς, τι θα γινόταν αν ο 30χρονος γκαρντ δεν αποχωρούσε ποτέ από την προπόνηση της 3ης Φεβρουαρίου με βαριά θλάση;

Ερωτήματα που δεν θα πάρουν ποτέ απάντηση. Είναι προφανές πως οι αγώνες της Stoiximan Basket League και του Κυπέλλου Ελλάδας δεν φτάνουν για να απαντήσουν σε αυτά. Τα μεγέθη άλλωστε είναι μη συγκρίσιμα.

Photo Credits: Eurokinissi