Ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη για το παιχνίδι με τη Φενέρμπαχτσε, γνωρίζοντας πως για να πάρει αυτό που ήθελε, θα έπρεπε να κάνει πολλά. Κυρίως να παρουσιαστεί σκληρός όσο ποτέ άλλοτε στη φετινή αγωνιστική περίοδο. Αντίστοιχα, με το μυαλό απόλυτα "εκεί". Στις απαιτήσεις του αγώνα και τα "πρέπει" που τον συνοδεύουν.

Αντ' αυτού λειτούργησε με αφέλεια που δεν συνάδει στην ποιότητα και το βιογραφικό των παικτών του, αδυνατώντας να κάνει τα βασικά. Ιδίως στην άμυνα.

Το -18 (27-9) της πρώτης περιόδου αρκούσε -από μόνο του- για να εξηγήσει πόσο άσχημα εξελίχθηκαν τα πράγματα στην Ulker Sports Arena, σε τέτοιο βαθμό που η ομάδα του Εργκίν Αταμάν ουδέποτε μπόρεσε να νιώσει ότι έχει τη δυνατότητα να πάρει κάτι από αυτό το παιχνίδι.

Οι αριθμοί της πρώτης περιόδου απλά επιβεβαίωσαν το μέγεθος του προβλήματος: 4/13 σουτ εντός παιδιάς και 6 λάθη, δίχως παράλληλα να υπάρχει η παραμικρή απόδειξη... δημιουργίας. Για να δούμε άλλωστε την πρώτη ασίστ να καταγράφεται στην στατιστική υπηρεσία, έπρεπε να περιμένουμε ως το 12ο λεπτό της αναμέτρησης.

Η κακή επίθεση έφερε το πρόβλημα στην άμυνα

Το θέμα είναι τι προκάλεσε όλη αυτή την κατάρρευση από τα πρώτα λεπτά του αγώνα. Για να βρεθεί η αιτία του προβλήματος (με τον πιο απλοϊκό τρόπο) μπορούμε να σταθούμε σε μια παγιωμένη προπονητική άποψη.

Ποια είναι αυτή; "Η καλή άμυνα θα μας δώσει τον ρυθμό στην επίθεση". Εν τούτοις, στον Παναθηναϊκό τα πράγματα εξελίχθηκαν ανάποδα. Οι κακές επιλογές στην επίθεση έφεραν την ανισορροπία στην άμυνα και το... πάρτι της Φενέρμπαχτσε στο transition.

Το γεγονός πως ο Μάρκο Γκούντουριτς πέτυχε 2/2 τρίποντα σε αυτές τις καταστάσεις ήδη από την πρώτη περίοδο συνοψίζει την ελληνική αδυναμία ώστε να γίνουν τα δέοντα, μετά από κάθε χαμένη κατοχή. Κι όταν μιλάμε για 9 άστοχα σουτ και 6 λάθη, αντιλαμβάνεστε πόσες τέτοιες αφορμές δόθηκαν στους παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη.

Στα σκουπίδια το "καλό δεκάλεπτο"

Κι εκεί που όλα πήγαιναν στραβά, έρχεται το σερί του Κάιλ Γκάι. Ο βραχύσωμος γκαρντ μετρούσε μόλις δύο περιφερειακά σουτ (κι αυτά άστοχα) όλα κι όλα μέχρι το παιχνίδι της Κωνσταντινούπολης στα 17'56'' που είχε πατήσει το παρκέ με Ολυμπιακό και Μπάγερν.

Μέσα σε τρία λεπτά έβαλε 10 πόντους με 2/3 δίποντα και 2/3 τρίποντα, ανάβοντας την σπίθα που έψαχνε ο Παναθηναϊκός. Στην πράξη όμως, η σπίθα δεν έγινε φωτιά στο παρκέ της Ulker Sports Arena. Ο Παναθηναϊκός δεν εκμεταλλεύτηκε το "καλό δεκάλεπτο" που είχε απέναντι στη Φενέρμπαχτσε, αδυνατώντας να πλησιάσει περισσότερο από το -10 (36-26 στο 18').

Κι έτσι, μέσα σε δύο λεπτά η διαφορά άνοιξε ακόμη περισσότερο (43-28) με το transition να δίνει την σκυτάλη στο αμυντικό ριμπάουντ, ως τη μεγαλύτερη πληγή για την ομάδα του Εργκίν Αταμάν.

Το πρόωρο φινάλε της Κωνσταντινούπολης

Από την στιγμή λοιπόν που δεν εκμεταλλεύτηκε το διάστημα στο οποίο οδήγησε τη Φενέρμπαχτσε σε κακές επιθέσεις και άσχημα σουτ, ο Παναθηναϊκός μοιραία συμβιβάστηκε με την ήττα.

Το κακό (το χειρότερο) όμως ήταν πως ουδέποτε κατάφερε να δείξει πως έχει σφυγμό. Περισσότερο μεμονωμένες ήταν οι (όποιες) πράσινες αντιδράσεις στο παρκέ, με το δεύτερο μισό να αποκτά διαδικαστικό χαρακτήρα και να παραπέμπει περισσότερο στον Παναθηναϊκό της προηγούμενης διετίας και λιγότερο σε αυτόν που οραματίζονται οι άνθρωποι του συλλόγου (μοναδική εξαίρεση το διάστημα από το 33' έως το 36' που ήρθε το μίνι σερί των 11 πόντων).

Το θέμα είναι πως μέσα σε όλα, η ομάδα του Εργκίν Αταμάν δεν κατάφερε να περιορίσει έστω το μέγεθος της ήττας σε μονοψήφια επίπεδα, για να έχει κάπου να σημαδέψει στο παιχνίδι του β' γύρου στο ΟΑΚΑ. Μακρινά σενάρια και θεωρίες; Προφανώς.

Από την άλλη όμως, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται -σε θεωρητικό επίπεδο- στην ίδια αγωνιστική βαθμίδα με τη Φενέρμπαχτσε, άρα στοχεύει στα ίδια πράγματα στη regular season. Οπότε, όλα παίζουν τον ρόλο τους μακροπρόθεσμα.

Πριν φτάσουμε βέβαια σε όσα έχουν να γίνουν στον β' γύρο βέβαια, σημασία και αξία έχουν όσα θα συμβούν σε μερικά βράδια από τώρα. Με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο ΟΑΚΑ.