Έξι μέρες μετά από το στραβοπάτημα στην PAOK Sports Arena, ο Παναθηναϊκός ήταν αγνώριστος (προς το καλύτερο) στο ΟΑΚΑ. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν το ίδιο (βλ. ήττα), με την έκτη διαδοχική επικράτηση του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ να επισφραγίζει αυτό που όλοι γνωρίζαμε επί της ουσίας. Ο τίτλος περνά από το ΣΕΦ. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Για να φτάσει ως εκείνο το σημείο βέβαια, για να μπορεί να πει με σαφήνεια ότι έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει κάτι, ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει άλματα προόδου και, ταυτόχρονα, ο Ολυμπιακός να κάνει βήματα προς τα πίσω. Είναι απλό όμως κάτι τέτοιο; Ρητορικό το ερώτημα.

Ειδικά από την στιγμή που στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος, ο Χρήστος Σερέλης θα πρέπει να κόψει ακόμη έναν εκ των ξένων που είναι διαθέσιμοι (στην προκειμένη περίπτωση έμεινε εκτός ο Ματέους Πονίτκα, λόγω τραυματισμού).

Όπως και να έχει, η ουσία δεν αλλάζει: ο Παναθηναϊκός έδειξε μεν πολύ καλύτερη εικόνα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αυτό όμως δεν αρκεί για έναν οργανισμό που έχει μάθει/συνηθίσει να κερδίζει.

Χωρίς καθαρή πηγή δημιουργίας

Σε αγωνιστικό επίπεδο, το μείζον για τον Παναθηναϊκό είναι να βρει τις σταθερές πάνω στις οποίες θα πατήσει στην post season. Ιδίως σε ό,τι αφορά στη δημιουργία. Οι πράσινοι ήταν για μεγάλο διάστημα αρκετά καλοί στην επίθεση, δημιουργώντας τρόπους εκτέλεσης για παίκτες - κλειδιά κατά βάση μετά από σκριν πάνω στην μπάλα.

Όσο όμως ο Νέιτ Γουόλτερς είναι τόσο μακριά από τον απαιτούμενο βαθμό ετοιμότητας για αγώνες με τέτοια ένταση, τότε τα χέρια του Χρήστου Σερέλη θα είναι δεμένα. Φάνηκε για πολλοστή φορά άλλωστε πως ο Πάρις Λι δυσκολεύεται να "τρέξει" τις κατοχές σε πρώτο χρόνο, μέσα από το πικ εν ρολ. Το γεγονός πως είναι μικρός το δέμας σε συνδυασμό με τα μεγάλα κορμιά του Ολυμπιακού στην γραμμή των ψηλών περιορίζουν αρκετά τις επιλογές που έχει για να δημιουργήσει μετά από σκριν πάνω στην μπάλα.

Η πρωτοβουλία που εξελίχθηκε σε heroball

Σε ό,τι αφορά στην επιστροφή του Μάριους Γκριγκόνις στο rotation κατέστη εμφανές πόσο διαφορετικός είναι ο Παναθηναϊκός, ως ομάδα, με εκείνον στο παρκέ. Γιατί είναι προφανές πως δεν είχε ξεθωριάσει η αγωνιστική λάμψη του μέσα σε έξι μήνες επειδή με την προηγούμενη κατάσταση δεν μπορούσε να είναι λειτουργικός.

Ο ενθουσιασμός και η διάθεση του ιδίου να προσφέρει πολλά και να κουβαλήσει την ομάδα στις δύσκολες στιγμές είχαν όμως αντίστροφο αποτέλεσμα, από αυτό που ήθελε. Η τάση για εκτέλεση λόγω προσωπικότητας εξελίχθηκε σε heroball, το οποίο όμως έκανε περισσότερο κακό, παρά καλό στο σύνολο.

Η συζήτηση για το "4"

Την ίδια ώρα, ο Ντέρικ Γουίλιαμς συνέχισε να αποδίδει κάτω από τα προσδοκώμενα. Στο β' μισό της σεζόν άλλωστε, ο 31χρονος φόργουορντ δεν προσφέρει στα επίπεδα που επιτάσσουν η εμπειρία, η ποιότητα και το βιογραφικό του. Κι εδώ είναι που δημιουργούνται τα περισσότερα προβλήματα αφού ο Παναθηναϊκός δεν έχει να αντιπαραβάλλει κάτι επί της ουσίας στο μαρκάρισμα του Σάσα Βεζένκοβ.

Κι αν συνεχίσει να παίζει σε αυτό το επίπεδο, δεν θα προκαλούσε εντύπωση το γεγονός να θυσιαστεί αυτός στα playoffs ώστε ο Παναθηναϊκός να πορευτεί με τον Δημήτρη Αγραβάνη ως μοναδικό καθαρό πάουερ φόργουορντ, με τις κατάλληλες βοήθειες από τον Ματέους Πονίτκα, τον Ντουέιν Μπέικον και τον Λευτέρη Μαντζούκα.

Στην παρούσα φάση άλλωστε, ο Ντέρικ Γουίλιαμς δεν κάνει τη διαφορά...

Αντί επιλόγου: Η τελευταία φάση του αγώνα, με τον Μουστάφα Φαλ και τον Γιώργο Παπαγιάννη είναι αρκετά ξεκάθαρη. Το replay της τηλεοπτικής μετάδοσης εξηγεί τα πάντα. Ο Χρήστος Σερέλης και ο Κώστας Μέξας τοποθετήθηκαν επ αυτού, οι φωνές του Παναθηναϊκού είναι ξεκάθαρες. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Αυτά που έρχονται για τον σύλλογο είναι τα σημαντικά. Σε όλα τα επίπεδα.