Στην Ελλάδα υπήρξε ένα είδος συγκρατημένης αισιοδοξίας για την κλήρωση του Ολυμπιακού με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παρά τα δυο άσχημα προηγούμενα που ο πρωταθλητής έχει στο Τσάμπιονς λιγκ με τους Διαβόλους, τους οποίους ποτέ του δεν έχει κερδίσει.

Ο Μίτσελ έδωσε τον τόνο, λέγοντας στην εκπομπή τηςNovaγια την κλήρωση ότι δεν φοβάται, ο Καρεμπέ μίλησε για μεγάλα ματς, οι παίκτες του Ολυμπιακού, ένας ένας, αφού συμφώνησαν στο προφανές, ότι δηλαδή υπήρχαν αντίπαλοι δυνατότεροι, κατέληξαν δίνοντας όρκους ότι θα τα δώσουν όλα. Το κλίμα αυτό πέρασε και στις σημερινές εφημερίδες, που λίγο πολύ αναπαράγουν το σλόγκαν του Ισπανού τεχνικού που δήλωσε ότι τα όνειρα δεν απαγορεύονται. Όμως την πραγματική ανάσα ανακούφισης την πήρε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που στα διεθνή μέσα περιγράφεται ως μια από τις περισσότερο τυχερές ομάδες της κλήρωσης.

"Ήρθες εσύ όμως..."

Πριν λίγες μέρες ο Ντέιβιντ Μόγες, ο άνθρωπος που ανέλαβε το δύσκολο έργο να συνεχίσει τη δουλειά του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, μιλώντας στους δημοσιογράφους είπε ότι δεν καταλαβαίνει τι δεν λειτουργεί καλά στην ομάδα, αφού, όπως είπε, από πέρυσι δεν άλλαξε τίποτα. Ένας δημοσιογράφος παρατήρησε, με τη συνηθισμένη βρετανική φλεγματικότητα ότι άλλαξε κάτι πολύ σημαντικό: «ήρθες εσύ» του είπε.

Πέρα από το αστείο της ιστορίας, ο διάλογος φανερώνει ότι ο Μόγες πίστευε πως αρκούσε η διατήρηση των ίδιων παικτών – όλων μάλιστα – ώστε η πρωταθλήτρια Αγγλίας να συνεχίσει τις επιτυχίες της. Δεν είναι ότι ο συμπαθής κόουτς δεν καταλαβαίνει το πόσο καταλυτικό σημαντικό ήταν στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το κύρος του Σερ Αλεξ: στις επιλογές του διακρίνεται το ακριβώς αντίθετο.

Ο Μόγες εκτιμούσε τόσο πολύ τη δουλειά του προκατόχου του, ώστε πίστευε πως η διατήρηση της ομάδας θα θέσει σε κίνδυνο κάποιου τύπου αυτόματο πιλότο. Για να το πω διαφορετικά ο Μόγες δεν ήθελε να πειράξει τίποτα γιατί έβλεπε κάτι άρτιο. Ποιο ήταν το λάθος; Ότι ο Μόγες (και όλο το ΔΣ της πρωταθλήτριας) δεν κατάλαβε τη βαρύτητα του Φέργκιουσον, όχι στο αγωνιστικό κομμάτι (στους τρόπους δηλαδή που χαρακτηρίζουν το ποδόσφαιρο που παίζει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…), αλλά στο κατασκευαστικό.

Η πρωταθλήτρια Αγγλίας, όλα αυτά τα χρόνια χάρη στην παρουσία του Σερ Αλεξ, ανέδειξε ποδοσφαιριστές: για όλους σχεδόν, (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ήταν κάποτε ο φτασμένος Βερόν π.χ), ένα συμβόλαιο με τη Γιουνάιτεντ αποτελούσε προβιβασμό για την καριέρα και η σιγουριά της επιτυχίας ήταν ο ίδιος ο Φέργκιουσον. Κατά κάποιο τρόπο, αφού σε διάλεγε ο Σερ Αλεξ, έκανες για την ομάδα. Έπαιζες για αυτόν, ξεκινώντας με τη σιγουριά ότι αυτός δεν κάνει λάθη. Όταν μάλιστα ο μάνατζερ διέκρινε ότι μπορεί η βεβαιότητα αυτή να ράγιζε γιατί σε ένα σούπερ σταρ προέκυπτε ξαφνικά η υποψία ότι μπορεί να είναι πιο σπουδαίος από την ομάδα ή τον προπονητή προϊστάμενο, ο παίκτης έφευγε, είτε ο Σερ ένοιωθε για την εξέλιξη λίγη θλίψη, όπως όταν έφυγε ο Κριστιάνο, είτε με μεγάλη χαρά, όπως όταν αποχώρησε ο Μπέκαμ.

Το μυστικό η επιλογή

Ο Φέργκιουσον πάντοτε τόνιζε το πώς και το γιατί αποκτούσε ένα παίκτη – αυτός ήταν που δημοσιοποίησε κάποτε την επίσκεψή του στον πληγωμένο Ρουντ Φαν Νίστελρόι, όταν αυτός ήταν στο νοσοκομείο. Αν ρίξετε μια ματιά στη βιογραφία του θα δείτε ότι υπάρχουν περισσότερες ιστορίες για το πώς αποκτήθηκαν διάφοροι χαρισματικοί παίκτες (όπως ο Καντονά π.χ ή ακόμα και ο Ρούνεϊ, που ήταν έτοιμος να υπογράψει στην Τσέλσι), παρά μνήμες από νίκες, που ποτέ δεν έλειψαν.

Όταν ο Φέργκιουσον έφυγε η ομάδα δεν έμεινε ορφανή από προπονητή, έμεινε χωρίς διοικητή. Έλειψε ο λόγος που όλοι αυτοί βρέθηκαν στο Ολντ Τράφορντ και ξαφνικά όλοι άρχισαν να φαίνονται πολύ χειρότεροι. Κάποιοι ένοιωθαν ότι ξαναδίνουν εξετάσεις και κάποιοι ότι αποτελούν μεγαλύτερο κεφάλαιο από τον νεοφερμένο κόουτς .Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα είχε ακόμα χειρότερη χρονιά αν δεν λειτουργούσε το Τσάμπιονς λιγκ ως βαλβίδα ασφαλείας.

Σε όλη τη σεζόν στο Τσάμπιονς λιγκ έχει μεγάλες αντιδράσεις. Χάνει από τη Λίβερπουλ για το πρωτάθλημα και μετά τη διακοπή μαζεύει τα κομμάτια της και κερδίζει τη Λεβερκούζεν με 4-2. Χάνει εντός έδρας από τη Γουεστ Μπρομ και πάει στην Ουκρανία και παίρνει Χ από τη Σαχτάρ. Φέρνει ισοπαλία με τη Σαουθάμπτον και νικάει το άγχος της κόντρα στη Σοσιεδάδ (1-0). Υποχρεώνεται σε ισοπαλία με την Κάρντιφ και ξεσπάει διαλύοντας τη Λεβερκούζεν (0-5). Παθαίνει το κάζο από τη Νιούκασλ (0- 1) και κρατά την πρωτιά κόντρα στη Σαχτάρ (1-0) την οποία στέλνει στο Γιουρόπα. Όλα αυτά τα αποτελέσματα είναι κολλητά, συνεχόμενα, όχι τυχαία: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντέχει την πίεση του Τσάμπιονς λιγκ λιγότερο από όσο αυτή του πρωταθλήματος γιατί στην Ευρώπη οι δυο τελευταίες της χρονιές με το Σερ Αλεξ δεν ήταν καλές και επομένως η ομάδα δεν έχει αντίπαλο τον εαυτό της όπως στην Πρέμιερ. Κατά κάποιο τρόπο εδώ το φάντασμα του Σερ ξορκίζεται – πριν επιστρέψει.

Βαλβίδα για τεχνητή αναπνοή

Νομίζω ότι όταν είδαν απέναντί τους τον Ολυμπιακό χάρηκαν γιατί θεωρούν το εμπόδιο χαμηλό: πράγμα που σημαίνει πως η βαλβίδα ασφαλείας που λέγεται Τσάμπιονς λιγκ θα παραμείνει μέχρι το Μάρτιο. Οι νίκες στην Ευρώπη, δίνουν χρόνο: στο μυαλό των ανθρώπων της πρωταθλήτριας Αγγλίας μπορεί να μεταβάλουν μια σχεδόν απογοητευτική χρονιά, σε σεζόν με ωραίες αναμνήσεις. Είναι καύσιμο. Αυτή είναι η τύχη και η ατυχία του Ολυμπιακού.

Δεν παίζει με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που τα κυνηγάει όλα, αλλά με αντίπαλο μια ομάδα που μπορεί να δει την Ευρώπη ως βασική δουλειά. Από την άλλη μια τέτοια ομάδα, ασταθέστατη στο πρωτάθλημα, μπορεί να κάνει το στραβοπάτημα και σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση: οι νίκες στο Τσάμπιονς λιγκ ανακουφίζουν, αλλά δεν δίνουν συνέχεια. Όπως εξήγησα, έρχονται ως αντιδράσεις μετά από άσχημα βρετανικά απογεύματα, αλλά κόντρα στον Ολυμπιακό δεν είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει η συγκέντρωση που είδαμε με τη Λεβερκούζεν ή τη Σαχτάρ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρέπει να κερδίσει δυο ματς στα οποία είναι το απόλυτο φαβορί διαδικαστικά – τον Ολυμπιακό ούτε τον ξέρουν, ούτε θα προσπαθήσουν πολύ να τον μάθουν. Μέχρι τώρα διαδικαστικές νίκες τα ορφανά του Σερ Αλεξ έχουν κάνει ελάχιστες: με το Φέργκιουσον και την πειθαρχία του αυτές ήταν το κλειδί των επιτυχιών.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει κάνει ένα αλάνθαστο Τσάμπιονς λιγκ. Μπορεί μια ομάδα, που έχει τόσες δυσκολίες στο εθνικό της πρωτάθλημα να μεταμορφώνεται συνεχώς στην Ευρώπη; Γίνεται, αλλά μου μοιάζει δύσκολο. Όπως άλλωστε μου μοιάζει δύσκολο και να αποκλείσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Ολυμπιακός – ας μην κοροϊδευόμαστε, από αυτούς εξαρτάται το πράγμα. Απλά μεταβατικές σεζόν και επιτυχίες σπάνια συνδυάζονται. Ακόμα και από ομάδες τεράστιες…