Ημουν μικρός και γέρασα και διαβάζω ακόμα ότι «όταν καθίσουν οι ιδιοκτήτες των ομάδων στο ίδιο τραπέζι θα φτιάξει το ποδόσφαιρό μας». Παλιά το έγραφαν οι εφημερίδες, τώρα – αν κρίνω από τα όσα συμφώνησαν οι παρόντες στην τελευταία συνέλευση της Σουπερλίγκας – φαίνεται να το πιστεύουν αυτό και οι ίδιες οι ΠΑΕ.

Είναι απαραίτητο να τα έχουν καλά μεταξύ τους οι ΠΑΕ; Για κάποια πράγματα ναι. Χρειάζεται π.χ ένα όργανο που να μπορεί να παζαρέψει την κοινή διαχείριση των τηλεοπτικών και να βρει χρήματα για όλους από χορηγούς. Χρειάζεται επίσης ένα όργανο που μπορεί να συνεργαστεί με την αστυνομία, να συζητήσει με το Κράτος, να έχει τη γενική επιμέλεια του πρωταθλήματος (κληρώσεις, ορισμοί αγώνων κτλ). Επειδή η κύρια δουλειά ενός τέτοιου οργάνου είναι τα χρήματα και το πώς αυτά θα βρεθούν, αυτό το όργανο πρέπει να εκπροσωπεί τις ΠΑΕ και οι άνθρωποι που το στελεχώνουν από αυτές να διαλέγονται και από αυτές να πληρώνονται. Αν δεν είχαμε να κάνουμε με χρήματα (χορηγίες, εμπορικά δικαιώματα, τηλεοπτικά κτλ) το όργανο αυτό θα μπορούσε να είναι μια τριμελής επιτροπή: θα κόστιζε και λιγότερο.

Ξεκίνησε η νέα εποχή

Όταν δημιουργήθηκε η Σουπερλίγκα ο βασικός λόγος, υποτίθεται ότι ήταν να φύγει από τις ΠΑΕ της Α Εθνικής το βαρίδι που λέγονταν ΠΑΕ Β και Γ Εθνικής. Ήμασταν στο πολύ μακρινό 2005, η Ελλάδα είχε κερδίσει το Euro και έπρεπε να περάσει το μήνυμα ότι γίνεται στο ποδόσφαιρό μας μια νέα αρχή. Ξεκίνησαν τότε οι ζυμώσεις και οι συζητήσεις και οι βασικοί στο εγχείρημα ήταν πέντε: η Ξάνθη, δηλαδή ο Πανόπουλος, ο Παναθηναϊκός, δηλαδή ο Τζίγκερ, η ΑΕΚ, δηλαδή ο Νικολαϊδης, η Λάρισα, δηλαδή ο Πηλαδάκης και ο Πανιώνιος δηλαδή ο Μπέος. Ο Τζίγκερ είχε πει ότι πέντε ΠΑΕ είναι λίγες και σε μια από τις μυστικοσυσκέψεις ο Μπέος του είπε ότι «δεν ήταν πέντε, αλλά έξι». Ο Τζίγκερ ρώτησε ποιος είναι ο έκτος και ο Μπέος του είπε «πλάκα μας κάνεις ρε Γιάννη; ο ΟΦΗ!» Και με γέλια και χαρά ξεκίνησε η νέα εποχή.

Αρχικά ο Ολυμπιακός, δηλαδή ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο ΠΑΟΚ, δηλαδή τρεις – τέσσερις παράγοντες που με τις πλάτες του Ευάγγελου Βενιζέλου παρίσταναν τους ιδιοκτήτες του, δεν ήθελαν να ακούνε: μάλιστα παρουσίασαν κι ένα εναλλακτικό σχέδιο, μια άλλου τύπου Λίγκα, στην οποία θα υπήρχαν και εκπρόσωποι της Β Εθνικής. Η φασαρία γίνονταν για να φαγωθεί τότε ο Βίκτορας Μητρόπουλος, ισόβιος ισχυρός άνδρας στην ΕΠΑΕ, και για αυτό το λόγο έδωσε την ευχή του στη Σουπερλίγκα, δηλαδή στο Τζίγκερ και η ΕΠΟ, δηλαδή ο Γκαγκάτσης. Γεννήθηκε ένας νέος φορέας χάρη στο παραγοντικό νταραβέρι κι όχι γιατί υπήρχε κάποιο σημαντικό σχέδιο. Μετά πείστηκε ο Πέτρος Κόκκαλης ότι ο φορέας «μπορεί να έχει ουσία» (για να τσιτάρω λίγο Θωμά Μητρόπουλο) και ξεκίνησε η νέα εποχή. Από τότε όλοι οι πρόεδροι κάθονται διαρκώς στο ίδιο τραπέζι, συζητάνε, τσακώνονται, δίνουν όρκους αγάπης, ξανατσακώνονται και ξαναμονοιάζουν. Και πάντα συμφωνούν πως αν τα βρουν, όλα θα είναι καταπληκτικά και υπέροχα.

Υπάρχει πρόβλημα διαιτησίας...

Παραδόξως, αν κρίνει κανείς από τον τρόπο που ξεκίνησε, η Λίγκα, ως όργανο, μια κάποια δουλειά την έκανε. Στα ταμεία των ομάδων μπήκε ζεστό χρήμα, κι όποιος το ξόδεψε σωστά πρόκοψε. Βελτιώθηκαν τα γήπεδα, οι εγκαταστάσεις, μπήκαν κάμποσοι νέοι επενδυτές γιατί το επιχειρηματικό τοπίο κάπως καθάρισε και κάποιοι άνθρωποι που για το νέο όργανο δούλεψαν έκαναν καριέρα: ο Πατρίκ Κομνηνός π.χ από Γενικός Διευθυντής της Σούπερλιγκ έγινε σήμερα υπεύθυνος διοργάνωσης του Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά ένα πράγμα δεν άλλαξε ποτέ: η μίρλα. Οποιος δεν φτάνει στο στόχο του πετροβολάει και βρίζει και τη Λίγκα όσο την ΕΠΟ, ακόμα κι αν έχει υπάρξει και πρόεδρός της (και συγχρόνως αντιπρόεδρος της ΕΠΟ) – πράγμα κομμάτι κωμικό. Οταν οι βρισιές ξεπερνούν ένα όριο, μαζεύονται όλοι και συμφωνούν πως πρέπει να τα βρουν: καλή ώρα όπως τώρα. Τι να βρουν όμως;

Το βασικό και το κύριο για το οποίο οι ομάδες τσακώνονται είναι η διαιτησία. Φυσικά και υπάρχει ένα πρόβλημα διαιτησίας, αλλά πρώτον σε σχέση με όσα έχουν δει τα μάτια μας παλιότερα είναι αισθητά βελτιωμένη και δεύτερον δεν είναι δουλειά της Λίγκας να τη διορθώσει. Δεν της πέφτει λόγος (αφού η διαιτησία ανήκει στην ΕΠΟ αποκλειστικά) και αν δεν την γουστάρει την ελληνική διαιτησία μπορεί να αυτονομηθεί, να φτιάξει ένα πρωτάθλημα που δεν υπάγεται στην ΕΠΟ και μπορεί να γίνεται με ξένους διαιτητές, τους οποίους οι ομάδες θα πληρώνουν. Δεν θα παίζουν βέβαια στην Ευρώπη οι ομάδες της Λίγκας μας, αφού η UEFΑ και η FIFA μόνο την ΕΠΟ αναγνωρίζουν, αλλά καλή καρδιά να υπάρχει. Αμα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, τι να τα κάνουν τα Τσάμπιονς λιγκ και τα Γιουρόπα;

...αλλά είναι το άλλοθι

Ολες αυτές οι συζητήσεις είναι συνήθως κουβέντα να γίνεται. Οι προτάσεις που αφορούν καταστατικές αλλαγές είναι άνευ σημασίας: η FIFA ορίζει τι ισχύει στο ποδόσφαιρο της κάθε χώρας, πως εκλέγονται τα μέλη των ΔΣ των ομοσπονδιών, πως λειτουργούν οι πειθαρχικές επιτροπές κτλ. Το καταστατικό της ΕΠΟ, όταν η FIFA το ζητάει, κατά καιρούς εναρμονίζεται: όταν αλλάζουν οι ανάγκες αλλάζουν και οι νόρμες, αλλά πουθενά στον κόσμο αυτό δεν γίνεται επειδή το ζητάνε εταιρίες και παράγοντες. Επιπλέον τα δυο τελευταία χρόνια μας βοήθησαν να καταλάβουμε κάτι: ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η διαιτησία, αλλά το ότι όλοι την χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να καλύπτουν αποτυχίες. Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που πιστεύει πως τα δυο τελευταία πρωταθλήματα κρίθηκαν από τη διαιτησία; Δηλαδή υπήρχε ποτέ περίπτωση ο περσινός ΠΑΟΚ και ο περσινός ΠΑΟ να πάρουν το πρωτάθλημα; Η μήπως αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν φέτος, όταν ο ένας δεν κερδίζει μακριά από την Τούμπα ούτε όταν προηγείται με 0-3 κι ο άλλος ξεκίνησε από την αρχή ποντάροντας σε παιδάκια που έκαναν ντεμπούτο στην κατηγορία;

Είτε καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, είτε όχι όλοι θα φωνάζουν. Ισως είναι και καλύτερα έτσι αφού αυτό είναι όλη η πλάκα. Οι ΠΑΕ μας πληρώνουν υπεύθυνους Τύπου, επικοινωνιολόγους, επαγγελματίες οπαδούς για να στέλνουν μηνύματα στα ράδια, με αποκλειστικό σκοπό τη φασαρία. Η φασαρία είναι πολύ ευκολότερο πράγμα από το να φτιάξεις μια καλή ομάδα και οι επικοινωνιολόγοι και οι στημένοι αγανακτισμένοι των βραδινών ραδιοφωνικών εκπομπών κοστίζουν όλοι μαζί ελάχιστα. Ας καθίσουν, λοιπόν, οι πρόεδροι όχι μόνο σε ένα τραπέζι, αλλά σε δέκα τραπέζια κι ας αγαπηθούν ή ας φάνε ο ένας τον άλλο: αρκεί να μην μας στερήσουν την κλάψα, την καταγγελία, το ανάθεμα, τις ανακοινώσεις, τους ντελάληδες στα ραδιόφωνα, τους απογοητευμένους και τους ειδικούς της διαιτησίας που δεν ξέρουν κανονισμούς. Χωρίς αυτούς, όντως, το πρωτάθλημά μας θα ήταν βαρετό.

Και για να μην το ξεχάσω: η Μπάρτσα και η Ρεάλ Μαδρίτης δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Καρφώνονται στη FIFA, μαλώνουν μετά τα «κλάσικα», «σκοτώνονται». Αλλά έχουν δυο ομαδάρες, γιατί καλή είναι η κλάψα και η καταγγελία, αλλά πουλάνε πολύ λιγότερο από το ποδόσφαιρο…