Μέχρι πριν μερικά χρόνια, κι όσο ακόμα υπήρχαν στην Εθνική μας ομάδα πρωταγωνιστές του κατορθώματος στην Πορτογαλία, είχα, ειδικά πριν από τα κρίσιμα παιχνίδια της, μία βεβαιότητα: τη βεβαιότητα ότι μπορούμε να δούμε ξαφνικά μεταμορφωμένους προς το καλύτερο κάποιους "παίκτες – κλειδιά", που στα δύσκολα καθάριζαν. Ηταν κανόνας στην Εθνική, η απόδοση που έχουν οι διεθνείς με την Εθνική να είναι πάντα καλύτερη από την απόδοση που είχαν με τις ομάδες τους.

Ήταν δεδομένο ότι με την Εθνική ομάδα θα δούμε ποδοσφαιριστές μαχητικότερους, σοβαρότερους, πιο συγκεντρωμένους από όσο τους ξέρουμε καθώς οι πιο πολλοί από αυτούς την ένοιωθαν ως αληθινά δικής τους ομάδα. Παίκτες όπως ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο Τραϊανός Δέλλας, ακόμα και ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης στην Εθνική έκαναν τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας τους και η παρουσία τους αρκούσε για να παραδειγματίζονται από αυτούς οι νεότεροι. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πια, κι όχι γιατί οι τωρινοί διεθνείς αγαπούν την Εθνική λιγότερο: απλά τα παιδιά της γενιάς του 2004 και όσοι με αυτά συνεργάστηκαν, είχαν και μεταξύ τους, αλλά και με την ομάδα, ένα άλλο δέσιμο. Σήμερα οι διεθνείς μας παίζουν με την Εθνική όπως περίπου αγωνίζονται και στις ομάδες τους. Αν είναι σε φόρμα στις ομάδες τους είναι καλοί και με την Εθνική: σπανίως πλέον συμβαίνει σε αυτή να μεταμορφώνονται. Αυτό το είδαμε κυρίως στα τελικά του μουντιάλ της Βραζιλίας. Οι παίκτες που έρχονταν από μεγάλες σεζόν στην Βραζιλία τα πήγαν πολύ καλά. Ο Μανωλάς κι ο Παπασταθόπουλος, ο Σάμαρης κι ο Παναγιώτης Κονέ που κέρδισε τη θέση με τις εμφανίσεις του στα φιλικά, ο Χριστοδουλόπουλος κι ο Τοροσίδης, ο Χολέμπας και ο Μανιάτης, που έρχονταν από εξαιρετικές σεζόν, στη Βραζιλία διακρίθηκαν – ο Κάρα είναι τελείως διαφορετική ιστορία. Οσοι έρχονταν από δύσκολα μομέντουμ μετέφεραν στην ομάδα τα προβλήματα τους: ο Μήτρογλου, ο Καρνέζης, ο Σαλπιγγίδης, ο Τζαβέλας, ο Τζιόλης, ο Γκέκας δεν κατάφεραν να μεταμορφωθούν, παρόλο που καταλάβαιναν τη σημαντικότητα της περίστασης.

Το πιο μεγάλο πρόβλημα

Στην έναρξη της σειράς αυτών των προκριματικών είχα επισημάνει ότι το πιο μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής είναι ότι οι βασικοί ποδοσφαιριστές της, οι παίκτες πάνω στους οποίους ο Σάντος είχε στηριχθεί, ήταν εντελώς εκτός φόρμας. Είχα μάλιστα προβλέψει ότι θα πληρώσει ο Ρανιέρι το δικό τους ντεφορμάρισμα, γιατί στην Ελλάδα αντί να αξιολογούμε πρώτα από όλα την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ποδοσφαιριστές, μιλάμε σχεδόν αποκλειστικά για το τι κάνουν οι προπονητές, οι παράγοντες, ακόμα και οι τεχνικοί διευθυντές και οι λοιποί παρατρεχάμενοι. Η παρατήρηση και η πρόβλεψη μου είχαν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων κι είχε βγει εναντίον μου και ανακοίνωση από την ομοσπονδία, με τις ευλογίες μάλιστα κάποιων πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών από ότι έμαθα. Δυστυχώς η εξέλιξη των πραγμάτων απέδειξε ότι δεν είχα άδικο.

Ο Ρανιέρι απολύθηκε, έχοντας κάνει κι αυτός τα λάθη του, αλλά παραμένει το γεγονός ότι οι παίκτες που έπαιξαν στα πρώτα τέσσερα ματς των προκριματικών με την Εθνική, έκαναν οι περισσότεροι μετριότατες - για να μην πω κάκιστες – εμφανίσεις. Το χειρότερο στην ιστορία είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς συνέχισαν να έχουν μέτριες σεζόν: αναφέρομαι κυρίως στους πιο έμπειρους που είναι και πάντοτε σημαντικότεροι στην Εθνική μας.

Κλήσεις Μαρκαριάν και Κάρα

Ο Μαρκαριάν έκανε τις πρώτες του κλήσεις με μεγάλη βοήθεια από τον Καραγκούνη κι αυτό φαίνεται. Η ιδέα των δυο, κυρίως του Καραγκούνη, ήταν ότι την Εθνική πρέπει να τη βγάλουν από το λάκο με τα φίδια, αυτοί που σε αυτόν την ρίξανε, δηλαδή οι βασικοί του Ρανιέρι, που ήταν και βασικοί του Σάντος. Όμως στην πορεία, λόγω τραυματισμών κυρίως, κάποιοι «χάθηκαν»: στο κρίσιμο ματς με την Ουγγαρία η Ελλάδα δεν θα έχει τον Χολέμπας, τον Μήτρογλου, τον Μανιάτη, τον Σαλπιγγίδη και τον Σαμαρά. Υποχρεωτικά απόψε στη Βουδαπέστη θα πρέπει να «γεννηθούν» ηγέτες, αυτοί, δηλαδή, που στα τέσσερα πρώτα ματς έλειψαν.

Ηγέτης γίνεσαι ή αν έχεις γαλόνια, και φτάνει η στιγμή να προβιβαστείς ή αν έχεις δυνατότητες και είσαι και σε φόρμα και νοιώθεις πως μπορείς να μπεις μπροστά. Περιμένω να δω ποιοι απόψε μπορούν να προβιβαστούν ή να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες.

Ο έλεγχος είναι κακός

Ο δικός μου έλεγχος πριν το ματς δεν μου αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Μόνο ο Καρνέζης είναι βελτιωμένος σε σχέση με πέρυσι γιατί φέτος στην Ουντινέζε παίζει βασικός, ενώ πέρυσι στη Γρανάδα «σκούριασε». Μανωλάς, Τοροσίδης και Παπασταθόπουλος, παρότι είναι παίκτες με δυνατότητες τεράστιες και πολλές φορές το έχουν αποδείξει, φέτος κινδυνεύουν να πνιγούν από τη μετριότητα της Ρόμα και της Ντόρτμουντ. Κονέ, Φετφατζίδης και Χριστοδουλόπουλος κάνουν στην Ιταλιά χειρότερες σεζόν από ότι πέρσι. Δεν μου προκύπτει ότι είναι πολύ μεγάλη η βελτίωση του Σάμαρη και του Σταφυλλίδη, που τουλάχιστον στις ομάδες τους παίζουν βασικοί.

Ο Αθανασιάδης με την Εθνική δεν σκοράρει και μακάρι απόψε να ξεμπλοκαριστεί, γιατί άλλον να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά δεν βλέπω. Ο Καρέλης είναι ψιλοτραυματίας, ο Λαγός, ο Μπακάκης κι ο Φορτούνης λαχταρούν τη θέση του βασικού, αλλά δεν είναι αυτό το ματς ευκαιρία για πειράματα. Ο Κυργιάκος Παπαδόπουλος γύρισε σε καλά επίπεδα απόδοσης, αλλά δεν είναι ακόμα βασικός στην ομάδα του. Πίσω λύσεις υπάρχουν πολλές (Σιόβας, Μόρας, Βίντρα κτλ), αλλά απόψε χρειαζόμαστε νίκη, δηλαδή γκολ. Αναζητούνται ήρωες της μιας βραδιάς, με την ελπίδα να μετεξελιχθούν σε ηγέτες.

Άστρο και Κατσουράνης

Πριν το παιγνίδι αρχίσει συζητάνε όλοι για τον Σέρχιο Μαρκαριάν και το άστρο του: ας ελπίσουμε πως υπάρχει και πως μπορεί να φέρει και τύχη, αλλά δεν βλέπω πως ο προπονητής μπορεί να πάρει το ματς το συγκεκριμένο, αν οι παίκτες του απόψε δεν κάνουν υπέρβαση σε σχέση με την γενικότερη εφετινή τους απόδοση. Η Ουγγαρία δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, αλλά είναι καλύτερη από τα Φερόε και την Φινλανδία σίγουρα: για να την κερδίσεις χρειάζεται μαχητικότητα, συγκέντρωση, ιδρώτας και πίστη, αλλά και τρεξίματα – να δούμε ποιοι τα έχουν.

Για την ώρα ο μόνος που μετέβαλε κάτι με την παρουσία του είναι ο Κώστας Κατσουράνης. Μετά την απόφαση επιστροφής του επανήλθε μια κάποια ηρεμία. Ο Μαρκαριάν είναι σοφός και οι κλήσεις του δείχνουν ότι ξέρει την ελληνική πραγματικότητα, κι ας είναι σχεδόν ίδιες με του Ρανιέρι. Αν υπάρχει ο Κατσουράνης όλα για μια μεγάλη μερίδα της φασαριόζικης αθλητικογραφείας μας είναι υπέροχα. Ο ίδιος δεν το ξέρει, αλλά είναι ένα είδος προφήτη μιας νέας θρησκείας. Ας πιστέψουμε και σε αυτόν και στον Μαρκαριάν και στον Κωστένογλου και σε όλους. Αν η πίστη φέρει μια χαμένη πρόκριση, θα πρόκειται περί θαύματος…