Παρακολουθώ με ενδιαφέρον αυτό που γίνεται με το Σαντάνα τις τελευταίες μέρες: μια μεγάλη μερίδα των δημοσιογράφων, αλλά και του κόσμου του Ολυμπιακού έχει αποδώσει στον χαλαρό και χαρούμενο Βραζιλιάνο την ευθύνη του αποκλεισμού του Ολυμπιακού από τη Ντνίπρο και τον θεωρεί υπεύθυνο για όλα τα στραβοπατήματα της ομάδας τελευταία.

Προφανώς ο Σαντάνα δεν έχει σκίσει και όποιος προσπαθεί να βγάλει τυφλό τον κόσμο προσφέρει κακές υπηρεσίες στον Ολυμπιακό και κάνει και κακό στον παίκτη, αφού μόνο η επισήμανση των λαθών του μπορεί να τον κάνει καλύτερο. Αλλά η ευκολία με την οποία τον βγάλαμε τελείως άχρηστο είναι εντυπωσιακή – ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Βραζιλιάνος είναι ένας παίκτης που δυο χρόνια πριν βοήθησε τη Ντόρτμουντ να παίξει στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ.

Πάντα μας άρεσαν στην Ελλάδα δυο πράγματα: το ένα είναι να κρίνουμε αξιωματικά τους παίκτες μετά από δυο – τρια ματς (σε τόσα συνήθως εξαντλείται η υπομονή μας). Το δεύτερο να εξιδανικεύουμε όσους έφυγαν, ειδικά αν τους γουστάρουμε και λίγο. Θα φέρω ένα παράδειγμα: τον πολύ αγαπητό στον κόσμο του Ολυμπιακού Τζόελ Κάμπελ.

Δυο μήνες πουθενά

Με παρότρυνση ενός φίλου αναγνώστη, με τον οποίο είχα μια σχετική συζήτηση, κάθισα και έψαξα ένα ένα τα περσινά παιγνίδια του Κάμπελ. Την πρώτη αγωνιστική, στο ΟΑΚΑ με την Καλλονή ήταν επιεικώς μέτριος. Την 2η κόντρα στον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη ήταν κακός. Κακός ήταν και στη Λιβαδειά την 3η αγωνιστική κι έγινε αλλαγή στο 58'. Την 4η δεν χρησιμοποιήθηκε κόντρα στην Ξάνθη: δεν έλειψε από κανένα. Ηταν κακός την 5η στα 41 λεπτά που έπαιξε με τον Παναιτωλικό και την 6η κόντρα στον Πανιώνιο ξανακάθισε στον πάγκο. Την 7η έπαιξε ως αλλαγή κόντρα στη Βεροια και στα μόλις 33 λεπτά που αγωνίστηκε σκόραρε και έδειξε καλά στοιχεία, όμως τη 8η αγωνιστική, με τον Πλατανιά ήταν πάλι κακός κι έφυγε από το γήπεδο μετά από 45 λεπτά κι ενώ ο Ολυμπιακός έχανε με 1-0: η είσοδος του Φουστέρ και του Βάις βοήθησε τον Ολυμπιακό να κερδίσει 1-4.

Τον ίδιο καιρό ο Ολυμπιακός έδινε ματς στο Τσάμπιονς λιγκ: σε όλα ο Κάμπελ συμπλήρωνε την αποστολή και απλά έπαιξε λίγο με την Παρί στο Καραϊσκάκη – η συμμετοχή του συνέπεσε με το διάστημα της κατάρρευσης! Μετά από δυο μήνες αγωνιστικών υποχρεώσεων ο Κάμπελ είχε να επιδείξει 33 καλά λεπτά κόντρα στη Βέροια και τίποτα άλλο.

Ξαφνικά έκρηξη

Ξαφνικά έχουμε έκρηξη! Την 9η αγωνιστική κόντρα στον ΟΦΗ είναι τέλειος, όπως και την 11η με τον ΠΑΟΚ: είναι τόσο καλός, ώστε την κακή του εμφάνιση στη Λεωφόρο δεν την θυμόμαστε. Εχοντας πλέον δείξει τι αξίζει κλείνει τον πρώτο γύρο με κάπως άχρωμες εμφανίσεις: την 12η αγωνιστική είναι μέτριος με τον Πανθρακικό και γίνεται αλλαγή, την 13η κάθεται στον πάγκο και είναι χρήσιμος, αλλά όχι πρωταγωνιστής στα ματς με τον Αστέρα στο Καραϊσκάκη (όπου πάλι γίνεται αλλαγή στο 65΄), και με τον ΠΑΣ την 16η αγωνιστική, όταν και σκοράρει. Στο Τσάμπιονς λιγκ παίζει 13 λεπτά στο Παρίσι και επιτέλους βασικός στο τελευταίο ματς με την Αντερλεχτ: στη φάση των ομίλων η συνολική του παρουσία είναι χειρότερη από του Αφελάι – για να τον συγκρίνω με κάποιον που φέτος δεν έχει αγαπηθεί.

Προσαρμογή και μαγεία

Στο δεύτερο γύρο, έχοντας πλέον προσαρμοστεί, κάνει καλούτσικα ματς με την Καλλονή (19η αγωνιστική), τον Λεβαδειακό (20η), την Ξάνθη (22η),τον Ατρόμητο (20η ) και είναι άψογος με τον Πλατανιά (26η), τον ΟΦΗ (27η) και τον Εργοτέλη (31η). Δεν είναι καλός κόντρα στον ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη και φοβήθηκε την Τούμπα στα δυο ματς με τον ΠΑΟΚ: δεν τον κακίζω. Τον τελευταίο μήνα, (στα ματς με Αστέρα, Αρη, ΠΑΣ και Απόλλωνα), κρατάει δυνάμεις για το μουντιάλ: κι αυτό λογικό.

Στο ενδιάμεσο όλων αυτών κάνει το μαγικό ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραϊσκάκη και χάνεται στο Ολντ Τράφορντ. Η συνολική του παρουσία (28 ματς – 7 φορές αλλαγή και 8 γκολ) λέει ότι ήταν καλός, αφού προσαρμόστηκε. Λέει και κάτι άλλο, αλλά πρέπει να δει κανείς τις λεπτομέρειες για να το καταλάβει: ο Κάμπελ ήταν πολύ καλός σε ματς που συνολικά ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλος – το αντίθετο (δηλαδή καλά ματς του Κάμπελ ενώ ο Ολυμπιακός είναι κακός ή μέτριος) σχεδόν δεν υπάρχει! Στα ματς που ο Κοσταρικανός σκίζει (ΠΑΟΚ, Μάντσεστερ, Βέροια, ΟΦΗ κτλ) ο Ολυμπιακός καλά καλά δεν έχει υστερήσαντες.

Ολοι πολύ ψηλά

Αυτό το τελευταίο συμβαίνει πολύ συχνά με τους παίκτες και κυρίως με τους ξένους, που αντιμετωπίζουν το πέρασμα από την Ελλάδα ως μια ευκαιρία για καλή δουλειά και όχι ως όνειρο ζωής: η ατομική τους απόδοση (είτε καλή, είτε κακή) καθορίζεται κατά βάση από την ίδια την συνολική απόδοσή της ομάδας, τη γενική της αγωνιστική στρατηγική και συχνά την νοοτροπία της. Ελάχιστοι είναι οι παίκτες που βοηθάνε μια ομάδα ν αλλάξει επίπεδο με την παρουσία τους – πολύ συχνότερα συμβαίνει ο τρόπος που η ομάδα προσεγγίζει τα ματς να βοηθά, ή και να καταστρέφει, το όποιο παιγνίδι τους.

Ο Κάμπελ πχ ήταν τυχερός γιατί έπεσε σε ένα άκρως παραγωγικό (και λόγω Μήτρογλου) Ολυμπιακό. Ο Σαντάνα πολύ φοβάμαι πως ήρθε σε μια ομάδα που φέτος δεν έχει δείξει ότι ξέρει να παίζει άμυνα. Πριν από αυτόν ήταν πρόβλημα ο Αμπιντάλ, ο Μποτία, ο Παπαδόπουλος, ο Μαρκάνο: σε μια ομάδα που επιτρέπει τόσα πολλά «ένας εναντίον ενός» και παίζει τόσο ψηλά, ειλικρινά δεν ξέρω ποιοι κεντρικοί αμυντικοί δεν θα είχαν πρόβλημα…