Τα επεισόδια που έγιναν στη Λεωφόρο, πριν και μετά το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, προκάλεσαν, όπως γνωρίζουμε, προβληματισμούς και συζητήσιμες αλλά άμεσες αποφάσεις της αθλητικής μας ηγεσίας. Αντιθέτως, μετά τα όσα έγιναν στο παιχνίδι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό δεν συνέβη σχεδόν το παραμικρό κι ας είχαμε και εισβολή οπαδών και διακοπή.

Δεν αλλάζουν ρεπερτόριο

Κανονικά, μετά από όσα συνέβησαν στο ΟΑΚΑ, θα έπρεπε η ευαίσθητη σε θέματα βίας ηγεσία του Αθλητισμού, να χαλάσει τον κόσμο! Σε τελική ανάλυση αυτό που φάνηκε στο ΟΑΚΑ είναι ότι υπάρχει μια μερίδα οπαδών που γράφει στα παλιά της τα παπούτσια οποιαδήποτε απόφαση κάθε αρχής! Οσα νομοσχέδια και αν εξαγγέλλονται, όσες τιμωρίες και αν πέφτουν, όσες συσκέψεις και παρασυσκέψεις και αν γίνονται και όσες απειλές για αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από την Ευρώπη αν εκτοξεύονται, αυτοί οι οπαδοί (που υπάρχουν στις περισσότερες ομάδες) δεν αλλάζουν ρεπερτόριο! Κάποιος θα πει ότι είναι λίγοι: πολύ σωστά. Ομως λίγοι ήταν κι αυτοί που έκαναν τα επεισόδια στη Λεωφόρο. Γιατί στη μία περίπτωση υπήρξε αυτή η τεράστια ευαισθησία και στην άλλη δεν συνέβη σχεδόν τίποτα; Το βρίσκω παράξενο. Ο υφυπουργός Αθλητισμού κ. Σταύρος Κοντονής την επόμενη του ματς του ΟΑΚΑ συνεχάρη τους υπεύθυνους διοργάνωσης του αγώνα, αλλά και την ΕΠΟ για τη διαιτησία του Καλογερόπουλου και το σθένος του να μην ολοκληρώσει το ματς. Δεν πήρε καν την απόφαση, έστω για τα μάτια του κόσμου, να παίξουν και οι ομάδες της Φούτμπολ Λίγκ χωρίς θεατές και προσπέρασε ό,τι έγινε ανακοινώνοντας ότι οι ομάδες της Σούπερ λιγκ θα ξαναπαίξουν με άδεια γήπεδα και αυτή την αγωνιστική, εξαγγέλλοντας παράλληλα ότι θα υπάρξει μια νομοθεσία εξπρές για τα θέματα βίας: Και τέλος. Ολη η συμπεριφορά αυτή μαρτυρά πως οι αρμόδιοι πιστεύουν πως στο ΟΑΚΑ δεν έγινε και τίποτα!

Αν ο κόσμος πικραθεί

Το ότι κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν επεισόδια μετά από τις διακοπές των πρωταθλημάτων και τις αυστηρές προειδοποιήσεις, θα έπρεπε να γίνει αφορμή, αν μη τι άλλο, για νέα μέτρα – έστω ανόητα, σαν αυτά που έχουν πάρει οι αρμόδιοι μέχρι τώρα, έτσι λέει η λογική. Ομολογώ ότι προβληματίστηκα γιατί κάτι τέτοιο δεν συνέβη και κατέληξα ότι αυτή η γενικότερη αδράνεια, μετά τα επεισόδια που έγιναν στο ΟΑΚΑ, οφείλεται σε δύο λόγους. Πρώτον έχω την υποψία ότι ο Κοντονής ευαισθητοποιήθηκε περισσότερο εξαιτίας του καβγά που έγινε στη Σούπερ Λίγκα μετά το ντέρμπι και λιγότερο γιατί όσα είχαν συμβεί στη Λεωφόρο μια μέρα πριν.

Η δεύτερη υποψία μου είναι ακόμα χειρότερη: πιστεύω ότι στην Ελλάδα θεωρούμε σχεδόν λογικό ότι αν ο κόσμος πικραθεί από το αποτέλεσμα ενός αγώνα, μπορεί και να μπουκάρει στο γήπεδο! Νομίζω ότι στην αθλητική ηγεσία έμοιαζαν σοβαρά τα επεισόδια στη Λεωφόρο γιατί έγιναν πριν το ματς, αλλά και στο τέλος του αγώνα και παρόλο που ο Παναθηναϊκός κέρδισε. Η ήττα της ΑΕΚ από τον Ολυμπιακό με ένα γκολ στο 89΄ πιθανότατα αντιθέτως θεωρήθηκε αποτέλεσμα τόσο σκληρό, που - εν πάση περιπτώσει - επιτρέπει σε κάποιους θερμοκέφαλους να διακόψουν τον αγώνα γιατί αυτό τους πείραξε! Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, κατανοεί κανείς το είδος του αδιεξόδου το οποίο ζούμε: υπάρχει δυστυχώς μια βία, η οποία θεωρείται αδικαιολόγητη και μία, που, εκ των πραγμάτων, προκύπτει ότι είναι δικαιολογημένη! Η δικαιολογημένη βία στην προκειμένη περίπτωση έχει να κάνει με το αποτέλεσμα: ένα αποτέλεσμα που είναι ιδιαιτέρως πικρό δικαιολογεί κάθε αντίδραση του κόσμου! Αν κάτι τέτοιο ισχύει, αλίμονο μας.

Δεν χρειάζονται συλλήψεις

Στην Ελλάδα πολύ φοβάμαι πως έχουμε αποφασίσει ότι το να μπουκάρεις στο γήπεδο και να διακόπτεις ένα ματς, από τη στιγμή που το αποτέλεσμα σε πόνεσε δεν είναι και τίποτα παράξενο: πρέπει απλά ο διαιτητής, πλέον, να έχει το κουράγιο να μην τέλειωσε το παιχνίδι, ώστε να υπάρξουν οι πρέπουσες τιμωρίες. Φαίνεται ότι στην προκειμένη περίπτωση αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι να μην γίνεται η μπούκα και τα επεισόδια, αλλά από τη στιγμή που γίνονται αυτά να τιμωρούνται. Έτσι εξηγείται, τουλάχιστον από μένα, και η γενικότερα παθητική στάση της αστυνομίας στο ΟΑΚΑ.

Δεν υπήρξε καμία σύλληψη, ίσως γιατί οι υπεύθυνοι ασφαλείας του γηπέδου σκέφτηκαν ότι τα «παιδιά» που μπούκαραν το έκαναν από πίκρα για ένα γκολ και δεν χρειάζεται να τα πικράνουμε πιο πολύ με συλλήψεις! Η αστυνομία μοιάζει να πιστεύει πως, αφού έχουμε ένα έγκλημα πάθους, ας το τιμωρήσουν άλλοι! Κατά κάποιο τρόπο, έχουμε μια γενικότερη παραίτηση της αστυνομίας με σκοπό να υπάρξει εκτόνωση των πληγωμένων συναισθημάτων του κόσμου. Μοιάζει αδιανόητο ότι υπάρχουν και για την αστυνομία δικαιολογημένα και αδικαιολόγητα επεισόδια, αλλά σε αυτή τη χώρα όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς.

Τα «παιδιά» θα συνεχίσουν

Το χειρότερο σε μια τέτοιου τύπου αντιμετώπιση δεν είναι ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχουν συλλήψεις, τα «παιδιά» θα συνεχίσουν να μπουκάρουν: το πρόβλημα είναι ότι καλλιεργείται γενικά η εντύπωση ότι ένα στραβό αποτέλεσμα ή ένα λάθος ενός διαιτητή ή μία χειρονομία κάποιου, μπορεί να είναι μια χαρά δικαιολογία για να μπουκάρει ο κόσμος στο γήπεδο! Αν υπάρχει φταίχτης δεν υπάρχει παράπτωμα! Όπως καταλαβαίνετε, αν τα φαινόμενα βίας αντιμετωπίζονται με τέτοια λογική δεν υπάρχει σωτηρία.

Μνημείο ήττας

Πως φτάσαμε σε μία τέτοιου τύπου παράνοια; Νομίζω ότι όλα ξεκινάνε από το γεγονός ότι στην Ελλάδα εκπαιδευόμαστε στο να μην αντέχουμε την ήττα. Ο ηττημένος θεωρείται ή ένας ξευτίλας (ενώ είναι απλά αντίπαλος) ή κάποιος που χει ανάγκη από στοργή, προδέρμ και κατανόηση, αφού η ήττα είναι συμφορά! Τις προάλλες διάβασα ότι σε μια δημοπρασία του αγγλικού οίκου Σόθμπις ένας ανώνυμος συλλέκτης πλήρωσε ένα σκασμό λεφτά για να αποκτήσει ένα τεράστιο γρανιτένιο μνημείο πάνω στο οποίο αναγράφονται όλες οι ήττες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αγγλίας από το 1874! Η πρώτη ήττα που είχε χαραχθεί ήταν για ένα παιχνίδι που έγινε στη Γλασκόβη: οι Αγγλοι έχασαν από τη Σκωτία με 2-1 – ακολουθούν όλες οι υπόλοιπες. Οι Αγγλοι θεωρούν το συγκεκριμένο μνημείο μονίμως επίκαιρο, δεδομένων των συχνών αποτυχιών της Εθνικής ομάδας της Αγγλίας! Αξίζει να σημειωθεί ότι στη συγκεκριμένη δημοπρασία πουλήθηκαν περισσότερα από πεντακόσια έργα, ωστόσο αυτός ήταν ένας από τα ακριβότερα.

Εντάξει δεν λέω να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο και να πληρώνουμε χρήματα για να αγοράζουμε έργα που μας θυμίζουν πικρές, αλλά τουλάχιστον ας μάθουμε να χάνουμε χωρίς να τα σπάμε. Το να χάνεις δεν είναι τόσο κακό και τώρα που το γράφω, σκέφτομαι μήπως και ο Κοντονής σκέφτηκε το ίδιο. Σου λέει άκρη δεν βγάζω, κι αφού χαμένος είμαι ήδη, ας κάνω την πάπια ή την στρουθοκάμηλο…