Επαναστάτης χωρίς αιτία
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για το καλοκαιρινό λάθος του Μίτσελ με τον Αφελάι και τονίζει πως οι εποχές που στηρίζονταν οι παίκτες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Απαλλαγμένος από το άγχος μετά την επιβλητική νίκη επι της Καλλονής ο Μίτσελ τσίγκλισε δημόσια, τον συνήθως γελαστό, αλλά λίγο μουρμούρη Ιμπραήμ Αφελάι. Μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό της πατρίδας του, ο Ισπανός είπε μια φράση για την οποία υπάρχει ανάγκη αποκωδικοποίησης:
"Αν ο Αφελάι δεν αλλάξει νοοτροπία θα έχει πρόβλημα, όχι μόνο στον Ολυμπιακό, αλλά και σε οποιονδήποτε σύλλογο. Είναι ένας επαναστάτης, έχει ψυχή παιδιού, αλλά θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν παίζει πλέον στην Μπαρτσελόνα ή τη Σάλκε", είπε επιτρέποντας να ξεκινήσουν σενάρια αποχώρησης του Ολλανδού από τον Ολυμπιακό. Για να δούμε τι θέλει να πει.
Γκρίνια αλλά χωρίς σθένος
Θα μείνει ή θα φύγει ο Αφελάι στο άμεσο μέλλον, δηλαδή μέσα στον Ιανουάριο; Ειλικρινά δεν το γνωρίζω. Διαβάζω ότι ο Μίνο Ράιολα, δηλαδή ο ατζέντης που τον έφερε στον Ολυμπιακό, δηλώνει ότι δεν έχει συζητήσει το ενδεχόμενο της αποχώρησής του: τον Ιταλό τον πιστεύω, αφού η σχέση του με τον Μαρινάκη είναι πολύ καλή δουλειά και αν του ζητούσαν να του βρει ομάδα θα είχε αρχίσει ήδη την προσπάθεια. Επομένως αυτό που ο Μίτσελ εξέφρασε είναι ένας προβληματισμός που υπάρχει στον Ολυμπιακό και που μπορεί να σημαίνει πολλά αλλά και τίποτα. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν δυο χαρακτηρισμοί: «επαναστάτης» αλλά «με ψυχή παιδιού». Τι σημαίνουν αυτά; Υποπτεύομαι ότι για τον Ισπανό ο Ολλανδός είναι αρκετά ανήσυχος και δεν δέχεται χωρίς να αντιμιλά τους παραγκωνισμούς του, αλλά από την άλλη δεν δείχνει και το απαραίτητο σθένος για να μπει και να αποδείξει ότι αδικείται. Είναι έτσι; Ετσι μοιάζει.
Δύσκολο σταυρόλεξο
Αν με ρωτούσατε ποιος ποδοσφαιριστής με έχει μπερδέψει περισσότερο από αυτούς που ήρθαν το περασμένο καλοκαίρι θα έλεγα ο Αφελάι. Σε όλη αυτή την περίοδο της πολύ δύσκολης διαχείρισης του Ολυμπιακού, ο Ολλανδός αποτελεί το μεγαλύτερο μυστήριο. Αποκτήθηκε για να παίξει αριστερό εξτρέμ, αλλά σε αυτή τη θέση έπαιξε ελάχιστα. Για χάρη του υπήρξε στην αρχή της σεζόν ένα περίεργο σχήμα: ο Ολυμπιακός έπαιζε με δυο ντεμί παίκτες πίσω από τον φορ και τους ρόλους αυτούς τους είχαν ο Αφελάι και ο Τσόρι που κινούνταν μπροστά ακριβώς από τον Μανιάτη, τον Κασάμι και τον Εντινγκά ή το Μιλιβόγεβιτς.
Στο παράξενο αυτό 4-3-2-1 ο Αφελάι απαλλαγμένος από το άγχος της κάλυψης του ακραίου μπακ, έπρεπε να οργανώνει και να πατάει περιοχή: το κάνε σε ελάχιστα ματς. Η απουσία του από κάθε ανασταλτική δουλειά είχε ως αποτέλεσμα να μένει εντελώς αβοήθητος ο Μαζουάκου. Από την άλλη ο εγωισμός του τον βοήθησε να κάνει τα πιο καλά του ματς σε κάποια βράδια που η ομάδα τον χρειάζονταν πολύ: ήταν καλός με την Ατλέτικο Μαδρίτης στο Καραϊσκάκη, καλός με τον ΠΑΟ στο ντέρμπι, καλός ως αλλαγή με τη Μάλμε. Αρκουν αυτά; Δύσκολο να το πεις. Καταλαβαίνω ότι η χρησιμοποίησή του είναι μια σπαζοκεφαλιά.
Δεν θέλει να παίζει ως εξτρέμ γιατί δεν θέλει να γυρνάει στην άμυνα. Είναι δύσκολο να παίζει σαν μέσα αριστερά στο 4-3-3, όπως στην Εθνική Ολλανδίας, αφού δεν πολυπρεσάρει και δεν υπάρχει και παίκτης να παίξει ως αριστερό εξτρέμ που να τρέχει στις καλύψεις για χάρη του. Ισως να ήταν χρήσιμος ως δεύτερος κυνηγός, αλλά θέλει τόσο πολύ τη μπάλα που δεν μένει κοντά στο φορ. Όμως το πιο μεγάλο πρόβλημα του μου φάνηκε σε αυτή την αρχή της περιόδου ότι ήταν η έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού. Φαίνεται ότι έρχεται από απραξία, γιατί είναι καλός συνήθως μόνο με τη μπάλα στα πόδια. Σε ό,τι απαιτεί σπατάλη ενέργειας κι όχι επίδειξη είναι διστακτικός. Και απρόθυμος.
Λάθος εκτιμήσεις
Ο Μίτσελ τον ήθελε πολύ το καλοκαίρι και στην διοίκηση τον είδαν λίγο σαν αντικαταστάτη του Σαβιόλα ελπίζοντας πως επειδή θα πάρει ένα εξίσου μεγάλο συμβόλαιο ως νεότερος θα προσφέρει και πιο πολλά από τον Αργεντίνο: όλοι έκαναν λάθη στις εκτιμήσεις. Ο Μίτσελ δεν κατάλαβε ότι όταν φτιάχνεις από την αρχή μια ομάδα δεν έχεις περιθώρια για να εντάξεις σε αυτή παίκτες, που δεν έχουν πολλά ματς στα πόδια τους: θες αθλητές, ώστε να καλυφθεί με το τρέξιμο και την προσπάθεια η απουσία δεσίματος.
Στη διοίκηση ίσως έβλεπαν στο πρόσωπο του Ολλανδού μια περίπτωση Μπεργκ, δηλαδή ένα χαρισματικό παίκτη που έρχεται από απραξία, αλλά που μπορεί να βρει εδώ ρυθμό και να αποδειχτεί μια μονάδα πολύτιμη. Ποιο ήταν το λάθος; Ότι λόγω συμμετοχής στο Τσάμπιονς λιγκ, αλλά και εξαιτίας των πάντα υψηλών απαιτήσεων στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός δεν έχει το περιθώριο να «χτίσει» καριέρες παικτών. Προπονητικές καριέρες μπορεί να φτιάξει ο Ολυμπιακός, στηρίζοντας προπονητές, παίκτες δύσκολα πλέον στηρίζει: αν δεν ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες, δύσκολα γλυτώνεις τον πάγκο. Πολυτέλειες όπως «παίζω διαρκώς για να βρω τη φόρμα μου» εδώ δεν υπάρχουν πια.
Στήριξη ατελείωτη σε παίκτες έδειχνε κάποτε ο Σωκράτης Κόκκαλης. Αγόραζε το Ριβάλντο κι έλεγε στο Μπάγεβιτς ότι θα παίξει όσο χρειαστεί για να βρει τη φόρμα του – το ίδιο καθιστούσε σαφές και στο Σόλιντ. Ο Λεμονής, για να διώξει το Ρίμπο, έκανε κάποτε στον τότε πρόεδρο γραπτή έκθεση: το είχε πάρει τόσο πάνω του, που είχε δεσμευτεί στον πρόεδρο πως, αν υπάρξει ξεφωνητό από την εξέδρα, αυτός δύναται να δημοσιοποιήσει τις επιστολές με τις οποίες ο κόουτς αναλάμβανε την ευθύνη!
Αυτές οι εποχές μοιάζουν να περάσανε: τώρα όποιος έρχεται πρέπει να αξιοποιεί τις ευκαιρίες – είτε λέγεται Γέστε, είτε Κοστάντζο, είτε Πίνο, είτε Ριέρα, είτε Ρόμενταλ, αν είναι κατώτερος των απαιτήσεων φεύγει γρήγορα. Αυτό θα συμβεί και με τον Αφελάι: δεν ξέρω πόσες ευκαιρίες θα πάρει ακόμα, καταλαβαίνω όμως ότι το τέλος της σχέσης μπορεί να είναι κοντά, ειδικά να βρεθεί κάποιος τον Ιανουάριο με ανάλογο όνομα. Το όνομα, να ξέρετε, πάντα μετράει.
Καμιά φορά χάνεις
Κάποια στοιχήματα αφού μπαίνουν, χάνονται κιόλας: είναι κανόνας. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει ένας προπονητής στον οποίο οι επαναστάτες δεν αρέσουν και τόσο πολύ, και δεν έχει και τη συνήθεια να νταντεύει παιδιά. Τα μόνα με τα οποία χαίρεται να παίζει είναι τα εγγόνια του…