Η κατσίκα του γείτονα

Γιατί στη Σούπερλίγκα τσακώνονται με κάθε ευκαιρία; Η γνώμη μου είναι γιατί είναι δύσκολοι άνθρωποι με μεγάλες διαφορές εκτός ποδοσφαίρου να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, επειδή συμβαίνει να έχουν ποδοσφαιρικές ομάδες.

Σύμφωνα με μια άλλη ανάγνωση υποτίθεται πως ένα από τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι το μπόνους που παίρνει όποιος πάει στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ. Κάποιοι υποστηρίζουν πως αν τα χρήματα αυτά μοιράζονταν σε όλους, όλα θα ήταν καλύτερα, αφού θα δυνάμωναν και οι μικρότεροι και το πρωτάθλημα μας θα ήταν πιο ανταγωνιστικό: πρόκειται για μια θεωρία που κερδίζει υποστηρικτές, όπως κάθε υπεραπλούστευση που μοιάζει με λύση.

Πόσα είναι τα χρήματα

Το μπόνους αυτό θα είναι του χρόνου περίπου 20 εκατ ευρώ – δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτό, τα χρήματα που μια ομάδα κερδίζει με βάση τα αποτελέσματα που κάνει. Θυμίζω ότι υπάρχουν και περίπου 12 εκατ ευρώ που μοιράζονται οι συμμετέχοντες στο Γιουρόπα λιγκ που θα μπουν κι αυτά υποθέτω στον κοινό κουμπαρά – εκτός αν πάρουμε τα λεφτά μόνο του πρωταθλητή, αλλά αυτό είναι ένας παραλογισμός που κανείς ακόμα δεν έχει υιοθετήσει.

Μιλάμε για συνολικά 32 εκατ ευρώ, που θα τα κάνω 36, προεξοφλώντας ότι θα αυξηθούν τα τηλεοπτικά: πρόκειται για περίπου 2,3 εκατ ευρώ για κάθε ομάδα κι ας τα κάνουμε 2,5. Τι αντιπροσωπεύουν αυτά τα χρήματα; Για τους μικρούς είναι πολλά, για τους μεγάλους τίποτα! Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μιας τέτοια κίνησης; Επειδή στην Ελλάδα επιχειρηματίες για να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν (δεν υπάρχουν γενικά επιχειρηματίες…) θα γίνονταν οι πιο μικρές ομάδες επιχειρηματικές ευκαιρίες για μια μεγάλη κονόμα για διάφορους γνωστούς επιτήδειους: είμαστε σίγουροι πως είναι αυτό που μας λείπει; Δεν το ξέρω.

Πιθανότατα αυτά τα έξτρα χρήματα να βοηθούσαν κάποιους μικρομεσαίους να πληρώσουν τα χρέη τους: ακόμα όμως πιο πιθανό θα ήταν να βρεθεί κάποιος να τα παντελονιάσει χωρίς να ξοδέψει τίποτα!

Θα έπαιρναν όλοι λιγότερα

Το αστείο στην ιστορία είναι ότι ένα τέτοιο σύστημα καταμερισμού θα έκανε πολύ φτωχότερους και τον ΠΑΟ και τον ΠΑΟΚ ακόμα και τον Αστέρα Τρίπολης! Ολοι αυτοί φέτος θα πάρουν από το Γιουρόπα Λιγκ τουλάχιστον 3,5 εκατ ευρώ. Θα κάνουν καλύτερες ομάδες αν αυτά τα χρήματα τους τα μειώσουμε; Δεν νομίζω.

Κάποιος θα πει ότι το συνολικό ποσό μπορεί να το μοιράζονται οι ομάδες που βγαίνουν στην Ευρώπη – προφανώς αυτό είναι άδικο για τους υπόλοιπους, μεγαλώνει κι άλλο την ψαλίδα από τους πιο μικρούς, αλλά άντε να το δεχτώ. Αν τα 36 εκατ ευρώ τα μοιράζονταν πέντε ομάδες θα έπαιρνε η κάθε μια κάτι πιο πολύ από 7. Λύνουν 3 εκατ ευρώ παραπάνω έσοδα τα προβλήματα του ΠΑΟ; Αμφιβάλω. Είναι δύσκολο αυτά να τα βρει ο Παναθηναϊκός τώρα; Καθόλου.

Αν είχε αποκλείσει την Σταντάρ Λιέγης θα τα είχε πάρει. Επίσης θα είχε πάρει περισσότερα, αν έφτανε στους 16 του Γιουρόπα Λιγκ: δεν το βρίσκω πολύ δύσκολο. Γιατί λοιπόν αντί να τα στοχεύσει κάποιος να φτιάξει μια ομάδα που θα τα φέρει στο ταμείο, να ονειρεύεται το πως θα τα πάρει χωρίς επιτυχίες; Γιατί, θα πει κάποιος είναι πιο εύκολο. Πολύ σωστά. Όμως ότι εύκολα το κερδίζεις, εύκολα το χάνεις. Αν δεν προσπαθείς να γίνεις καλύτερος για να κερδίσεις πιο πολλά, συμβιβάζεσαι με το λίγο και σιγά σιγά αντί να κάνεις βήματα μπροστά, κάνεις βήματα προς τα πίσω.

Ηταν καλύτερα παλιότερα;

Τον καιρό που αυτά τα μπόνους δεν υπήρχαν, ο πρωταθλητής Ελλάδος δυσκολεύονταν να ξεπεράσει τον προκριματικό του Τσάμπιονς λιγκ. Όταν τα μπόνους υπήρξαν, οι ομάδες έγιναν καλύτερες, οι προκριματικοί του Τσάμπιονς λιγκ ξαφνικά ευκολότεροι, η Ελλάδα έπαιζε με δυο και τρεις ομάδες στους ομίλους και στη γενική κατάταξη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ήταν 6η. Όλα αυτά έγιναν, όχι τη δεκαετία του 80 και του 90, αλλά μεταξύ 2000 και 2006 κι όσο χρήματα έβαζαν όλοι.

Με τα μπόνους που παίρνει όποιος φτάνει στους ομίλους, η UEFA αναβάθμισε το Τσάμπιονς λιγκ και δεν είναι τυχαίο ότι πουθενά στην Ευρώπη δεν έχει πει κανείς να κοπεί το μπόνους και να το μοιραστούν όλοι. Παντού συμβαίνει κάτι απλό: οι ομάδες που παίζουν στο Τσάμπιονς λιγκ καταπονούνται στην αρχή της σεζόν κι όποιος σε αυτό δεν παίζει, κι έχει επενδύσει (δηλαδή έχει φτιάξει μια ομάδα καλύτερη από την προηγούμενη σεζόν) δυναμώνει, κερδίζει το πρωτάθλημα και παίρνει κι αυτός τα χρήματα.

Ο κανόνας ισχύει κυρίως για πρωταθλήματα όπως το δικό μας: στα πολύ μεγάλα πρωταθλήματα τα χρήματα του Τσάμπιονς λιγκ αποτελούν για τις δυνατές ομάδες σοβαρό ποσό, μόνο αν αυτές φτάσουν μέχρι τα ημιτελικά, αλλά σε αυτά φτάνουν μόνο τέσσερις. Τα μπόνους είναι εντυπωσιακά μόνο εκεί που αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο μέρος των εσόδων, αλλά η διαφορά με το τι συμβαίνει έξω και με το τι συμβαίνει εδώ είναι ότι έξω επενδύουν, ενώ εδώ δεν το κάνει κανένας.

Χουλιγκάνικο ποδόσφαιρο
Αν στερήσεις από τον πρωταθλητή Ελλάδος το μπόνους του Τσάμπιονς λιγκ τον κάνεις λιγότερο ανταγωνιστικό απέναντι στους πρωταθλητές χωρών που σήμερα μπορεί να κερδίσει: μακροχρόνια βγαίνεις πολύ χαμένος, αφού αν στην Ευρώπη εμφανίζεσαι με αντιπάλους ανήμπορους κατρακυλάς στην βαθμολογία, σταματάς να έχεις μια στοιχειώδη καλή εκπροσώπηση και στο τέλος υποβαθμίζεις το πρωτάθλημά σου.

Φυσικά ένα πρωτάθλημα με ομάδες χωρίς έσοδα μπορεί να είναι περισσότερο ανταγωνιστικό, αλλά χρειαζόμαστε ένα ανταγωνισμό μεταξύ δυνατών ομάδων κι όχι πέντε ψόφιους που να διασκεδάζουν τους χουλιγκάνους τους. Ομάδες δυνατές χρειαζόμαστε, φτιαγμένες από ανθρώπους που επενδύουν ζεστό χρήμα και που κυνηγούν χρήματα και διακρίσεις και όχι τρόπους για το πώς θα σκοτώσουμε τη ριμάδα την κατσίκα του γείτονα επειδή η δική μας αρρώστησε.

Οσο για το αν θα είχαμε λιγότερη ένταση και καλύτερο πρωτάθλημα αν ο πρωταθλητής δεν έπαιρνε το μπόνους, η απάντηση είναι το πρωτάθλημα του μπάσκετ. Αν αυτό είναι ανταγωνιστικό, δεν έχει βία, έχει εξαιρετικές διαιτησίες και οι παράγοντες του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού έχουν συμπεριφορές λόρδων και δεν ξεκατινιάζονται με ανακοινώσεις, πάω πάσο….