Η σκληρή δικαιοσύνη του ηγεμόνα

Προπονητές που να θυμώνουν με παίκτες θυμάμαι πολλούς. Eλάχιστοι, όμως, από δαύτους είχαν το κουράγιο να παραδεχτούν δημόσια το θυμό τους: ο Μίτσελ δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Μέσα σε τέσσερις μέρες ρωτήθηκε δυο φορές για τον αποκλεισμό του Κασάμι από την αρχική ενδεκάδα του Ολυμπιακού και απάντησε και στις δυο περιπτώσεις ειλικρινέστατα ότι έχει πρόβλημα μαζί του: δεν είναι συνηθισμένο.

Στο Τορίνο, όταν τον ρώτησαν γιατί ήταν εκτός ενδεκάδας ο σκόρερ του πρώτου ματς με τη Γιουβέντους, απάντησε ότι τον λόγο τον ξέρει αυτός και ο Κασάμι, κι ότι αν ο Κασάμι δεν βάλει μυαλό θα δει κι άλλα ματς από τον πάγκο. Στο Καραϊσκάκη μετά το τέλος του ματς με τον Πανθρακικό είπε στους Ελβετούς δημοσιογράφους ότι στον Ολυμπιακό για να αγωνίζεσαι πρέπει να συνεργάζεσαι με τους συμπαίκτες σου και πρόσθεσε ότι θα καταλάβουν την επιλογή του, αν ποτέ έχει προβλήματα με τον Κασάμι κι ο προπονητής του στην Εθνική.

Τι έχει ο Μίτσελ με τον Κασάμι; Εχει παράπονα γιατί διακρίνει την έφεση του σε ατομικές προσπάθειες. Γκρινιάζει μαζί του γιατί στην Τρίπολη δεν έμενε στο ύψος της περιοχής, όπως του ζητούσε και γιατί κόντρα στον ΠΑΟ δεν κάλυπτε τον ακραίο μπακ. Το ότι μπορεί κι ο Κασάμι να γκρινιάζει είναι αρκετά πιθανό: νομίζω ότι στο ντέρμπι δεν του άρεσε η θέση που αγωνίστηκε. Αλλά σπάνιο δεν είναι να γκρινιάζουν οι παίκτες, που παιδιά είναι και πάντα γκρινιάζουν. Σπάνιο είναι να στραβώνουν τόσο φανερά οι προπονητές.

Δεν είναι ο πρώτος καυγάς

Δεν θυμάμαι άλλο προπονητή στον Ολυμπιακό να έχει καυγαδίσει μέσα σε περίπου δυο χρόνια τόσο πολύ με παίκτες όσο ο Μίτσελ. Πριν συναντήσει τον Κασάμι, ο Μίτσελ έχει προλάβει να τσακωθεί με πολλούς. Τον Τζεμπούρ δεν τον χρησιμοποίησε κάποτε σε ένα τελικό κυπέλλου Ελλάδος και τον είδε να του κάνει χειρονομίες όταν μπήκε στο γήπεδο και σκόραρε: δεν τον συγχώρεσε. Τον Αμπτούν τον έδιωξε από την προετοιμασία, όταν τον είδε κακόκεφο, λέγοντας του μάλιστα ότι «είναι ώρα να πας να βρεις τον φίλο σου». Τον Χολέμπας είχε ζητήσει να τον πουλήσουν πρόπερσι: την κυκλοθυμία και την ανυπακοή του δεν την άντεχε. Τον Βάις δεν του συγχωρούσε ότι ήταν πολύ ατομιστής. Τον Αβραάμ Παπαδόπουλο τον άφησε να φύγει: οι καυγάδες με αυτόν θα μπορούσαν να γίνουν τηλεοπτική σειρά. Λέγεται πως είχε σχετικά δύσκολες σχέσεις με τον Βλαχοδήμο, τον Τάτο, τον Γιαταμπαρέ, τον Κάρολ, τον Πελέ και τον Μετζανί. Ολοι αυτοί οι παίκτες έχουν δυο κοινά στοιχεία: πρώτον δεν ήταν δικές του επιλογές, και δεύτερον είναι άτομα που είχαν ανάγκη από μια διαφορετική μεν, πλην όμως ιδιαίτερη, μεταχείριση.

Εβλεπε το μέλλον;

Ο Τζεμπούρ, ο Αμπντούν και ο Βάις αισθάνονταν σταρ, αλλά ο Μίτσελ δεν καταλάβαινε τι είχαν κάνει στην καριέρα τους, ώστε να έχουν αυτό το τουπέ, όταν δεν το έβλεπε σε παίκτες όπως ο Σαβιόλα ή ο Ιμπαγάσα. Ο Χολέμπας, ο Κάρολ κι ο Αβραάμ ένοιωθαν ότι είχαν ιστορικά δικαιώματα συμμετοχής στην ενδεκάδα. Ο Μετζανί ήθελε να είναι βασικός για να πάει στο μουντιάλ. Με τον Γιαταμπάρε, τον Τάτο και τον Βλαχοδήμο, και τον Πελέ θεωρούσε, προφανώς, ότι δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να ασχοληθεί. Κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν τους πίστευε.

Η αλήθεια είναι ότι οι παίκτες αυτοί φεύγοντας από τον Ολυμπιακό, καταπληκτικά πράγματα δεν έχουν κάνει, όμως οι καυγάδες τους με τον Μίτσελ δεν μπορεί να αφορούσαν μόνο την όποια δυνατότητα προσφορά τους: δε μου προκύπτει πως ο Ισπανός είχε μια μαγική σφαίρα και κατάφερε να δει το μέλλον (τους). Κι επειδή ο καυγάς, όπως και το ταγκό χρειάζεται δυο, όσο τρελόπαιδα κι αν είναι οι παίκτες, ένα θέμα το χει και ο κόουτς. Για να τον κατανοήσουμε (κι όχι απαραίτητα να δεχτούμε πως ντε και καλά έχει δίκιο) πρέπει να συνυπολογίσουμε, όταν μιλάμε για αυτόν, ότι το background του είναι τεράστιο: όπως συνήθως συμβαίνει με τους ανθρώπους, ό,τι κουβαλά ο καθένας είναι και όπλο και αδυναμία του. Νομίζω ότι ο Μίτσελ παραμένει στην ψυχή κυρίως ο αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: ως εκ τούτου δεν μοιάζει διατεθειμένος ποτέ να βάλει νερό στο κρασί του – όποιος ψάχνει ένα απλό διοικητή ή πόσο μάλλον ένα στοργικό πατερούλη δεν θα τον βρει στο πρόσωπό του. Ο Μίτσελ δεν είναι από αυτούς που νταντεύουν ποδοσφαιριστές: για αυτό και δεν είχε πρόβλημα να δει ν' αλλάζει ο Ολυμπιακός ριζικά τα δυο τελευταία καλοκαίρια.

Νοιώθει ηγεμόνας

Πολλοί από τους παίκτες του Ολυμπιακού – και τους τωρινούς, αλλά και αυτούς που έφυγαν – αναγνωρίζουν πάντως στον Ισπανό μια διάθεση να διοικεί με δικαιοσύνη: πρόκειται ωστόσο για τη σκληρή δικαιοσύνη του ηγεμόνα, που είναι κάτι διαφορετικό από αυτή του δάσκαλου. Πέρυσι είχε μετρήσει υπέρ του Μίτσελ ότι δεν επέμενε να δίνει ευκαιρίες στον Τόρες που ήταν επιλογή του, αλλά και ότι εμπιστεύτηκε τον παραμένοντα Χολέμπας, μολονότι είχε ζητήσει η πώλησή του. Φέτος δεν πέρασε απαρατήρητο ότι στο Αγρίνιο δεν ακύρωσε την αλλαγή του Σαβιόλα, όταν ξαφνικά χτύπησε ο Ντινγκά: αυτό στοίχισε στον Ολυμπιακό μια νίκη, (μετά τον τραυματισμό του Ντινγκά χρειαζόταν ένα αμυντικό χαφ), όμως ο σεβασμός, που έδειξε στον πολύ αγαπητό σε όλους Αργεντινό, εκτιμήθηκε.

Ο Μίτσελ ξέρει αναμφίβολα από ανθρώπους κι επιβραβεύει όσους δουλεύουν, όμως από την άλλη μοιάζει βέβαιο πως η εφ αψηλού αντιμετώπιση των πάντων προκαλεί και κάποιες αντιδράσεις στ αποδυτήρια: όταν θέλεις να σε βλέπουν σαν αυθεντία, όλο και κάποιος θα βρεθεί, που την πρωτοκαθεδρία σου δεν θα την εκτιμήσει. Οι περισσότεροι παίκτες εκτιμούν τους προπονητές που συζητάνε τα πάντα, πιο πολύ από όσους αποφασίζουν μόνοι τους.

Ο Μίτσελ δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος για να τον έχεις προϊστάμενο: αν απλώς συγκρίνει, όσα οι ποδοσφαιριστές του κάνουν, με όσα έκανε αυτός ως ποδοσφαιριστής, κάποιο πρόβλημα ο παίκτης του το αποκτά, αφού ο πήχης της σύγκρισης είναι ψηλά. Τέτοια ζητήματα είχε και ο Μπάγεβιτς (ειδικά τα πρώτα χρόνια) κι ο Μπλαχίν (κι όχι μόνο στον Ολυμπιακό) – η διαφορά του Μίτσελ από τους δυο είναι ότι ο Ισπανός έχει τόσα επικοινωνιακά χαρίσματα, ώστε σε κάθε του κόντρα με παίκτη, σε υποχρεώνει να σκέφτεσαι πρώτα τα δίκια του: οι χαρισματικοί τύποι αυτό στο προκαλούν. Ο Μίτσελ είμαι βέβαιος ότι με τον τρόπο του υποχρεώνει και το Μαρινάκη να βλέπει τις ιστορίες από τη δική του σκοπιά: για αυτό φεύγουν οι παίκτες κι αυτός συνεχίζει.

Θα τα βρει με τον Κασάμι; Θα γελούσε με την ερώτηση. Εξαρτάται από τον Κασάμι: αν δουλεύει κι ακούει, ο Μίτσελ θα τον συγχωρέσει. Αλλωστε παρέα δεν πρόκειται να κάνουν - ο Μίτσελ θέλει ποδοσφαιριστές όχι φίλους. Στο πρόσφατο ταξίδι στο Τορίνο τον έβλεπα στο αεροδρόμιο μόνο του να πίνει τον καφέ του διαβάζοντας τα νέα στο I pad - η ομάδα έφτασε πολύ πολύ αργότερα. Ο τύπος κάνει παρέα με τους υπόλοιπους αρχηγούς της Ρεάλ. Εδώ δεν έχει τέτοιους…