Ο Γιώργος Δώνης μιλώντας στην δημόσια τηλεόραση δήλωσε πως θα απαντούσε θετικά σε μια πρόταση να αναλάβει την Εθνική Ελλάδος: η δήλωσή του μου θύμισε πως η Εθνική μας δεν έχει ακόμα προπονητή.

Το θέμα του προπονητή της Εθνικής έχει πάει λίγο στην άκρη μετά την παραίτηση του πρώην προέδρου της ΕΠΟ Γιώργου Σαρρή. Κάποιος θα έλεγε ότι η ομοσπονδία θα πρέπει ν αποκτήσει νέο πρόεδρο και μετά θα βρεθεί και προπονητής, αλλά τα δυο δεν σχετίζονται απαραίτητα.

Ο Γιώργος Καραγκούνης έχει εξουσιοδοτηθεί να βρει τον επόμενο, αλλά μετά την παραίτηση του Σαρρή κανείς δεν τον πιέζει ν αποφασίσει: αν αποφάσιζε, ο ομοσπονδιακός θα προσλαμβάνονταν αύριο κιόλας, αφού κανείς δεν πρόκειται να φέρει αντιρρήσεις στην επιλογή του Κάρα. Εδώ και καιρό λέγεται ότι ο επόμενος θα είναι Ελληνας και για αυτό ο Δώνης δήλωσε ότι θα το συζητούσε – άλλωστε οι εναπομείναντες Ελληνες δεν είναι πολλοί.

Ο Καραγκούνης μίλησε με τον Αναστασιάδη, αυτός του ζήτησε προθεσμία μέχρι τον Φεβρουάριο, η συζήτησή τους διέρρευσε και ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ, υπό την πίεση και των ανθρώπων της ομάδας, τελικά είπε όχι. Ο Παράσχος και ο Τσιώλης δεν έχουν πείρα διεθνών αγώνων. Ο Αναστόπουλος, το όνομα του οποίου κάποια στιγμή συζητήθηκε, διάλεξε να πρωταγωνιστήσει σε νέες περιπέτειες στον ΟΦΗ. Εχουν μείνει ως δελφίνοι ο Λεμονής και ο Δώνης – από όσα ακούω. Αλλά και οι δυο θα μπορούσαν να έχουν ένα αντίπαλο πολύ μεγάλο: το Μίτσελ!

Ξέρει τους πάντες

Αν τα βάλουμε κάτω και χρησιμοποιήσουμε λίγη λογική ο Ισπανός θα ήταν μια πολύ καλή λύση για ομοσπονδιακός. Ξέρει πολύ καλά το ελληνικό πρωτάθλημα και το έχει σε τεράστια εκτίμηση: σε κάθε ευκαιρία εδώ και πάνω από ένα χρόνο εκθειάζει ομάδες και παίκτες και πραγματικά πιστεύει ότι η Σουπερλίγκα έχει ποιότητα. Γνωρίζει πολύ καλά τους πιο πολλούς έλληνες διεθνείς: άλλωστε κάμποσους από τους κατά καιρούς θεωρούμενους βασικούς της Εθνικής (Μανωλά, Χολέμπας, Σιόβα, Μανιάτη, Σάμαρη, Μήτρογλου, Φετφατζίδη) τους είχε στον Ολυμπιακό.

Με όλους σχεδόν διατηρεί καλές προσωπικές σχέσεις – ακόμα και με το Χολέμπας που έχει πει μια κουβέντα παραπάνω είναι εύκολο να τα βρει. Στη θητεία του στον Ολυμπιακό είχε μια πολύ καλή σχέση και με τους έλληνες παίκτες που κράτησε στην ομάδα (Μπουχαλάκης, Αυλωνίτης, Φορτούνης, Παπάζογλου δεν έχουν πει ποτέ μισή κακή κουβέντα εναντίον του), αλλά και με τους έλληνες που είχε στο τημ του: με τον Βίκτορ μπορεί να τσακώνονταν, με το Νικοπολίδη, τον Ράντο, το Μουρίκη ποτέ δεν ήρθε σε σύγκρουση, ενώ και με τον Κούλη το Δουρέκα η σχέση ήταν εξαιρετική. Θέλω να πω ότι μπορεί με τις φίρμες και τους παίκτες που έρχονταν χωρίς τη δική του συγκατάθεση, συχνά να είχε ζητήματα, αλλά το να συνεργαστεί με Ελληνες γενικά του ήταν πανεύκολο.

Επιλογή αλά Σάντος

Μια πιθανή επιλογή του θα θύμιζε πολύ την αντίστοιχη επιλογή του Φερνάντο Σάντος. Οπως ο Σάντος έτσι κι ο Μίτσελ γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα και δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να προσαρμοστεί στα της Εθνικής. Όπως ο Σάντος θα έχει το δικαίωμα να δημιουργήσει το τημ του, που θα αποτελείται από ανθρώπους με τους οποίους εδώ μαζί τους δούλεψε: κανείς δεν θα τα έχανε όταν θα βρίσκονταν στον Αγιο Κοσμά όπως οι βοηθοί του Ρανιέρι.

Όπως ο Σάντος είναι σε γενικές γραμμές συμπαθής, καθώς ποτέ του δεν έχει καταφερθεί εναντίον οπαδών ή συλλόγων: νομίζω μάλιστα ότι η απόλυσή του από τον Ολυμπιακό τον έκανε πολύ συμπαθητικό και στους οπαδούς των άλλων ομάδων – έτσι συμβαίνει με όσους απολύονται. Φυσικά ο Μίτσελ είναι ανώτερος του Σάντος στα επικοινωνιακά, αφού παίζει τους δημοσιογράφους στα δάχτυλα και με το φακό έχει έρωτα, και είναι και μια διεθνής αναγνωρίσιμη προσωπικότητα - κάτι που, όταν μιλάμε ειδικά για Εθνικές ομάδες, μόνο κακό δεν κάνει.

Και αγωνιστικά του ταιριάζει

Κι αν πάντως αφήσουμε κατά μέρους τις αρετές του ανθρώπου και σταθούμε αποκλειστικά στα τεχνικά ζητήματα και πάλι η επιλογή του Ισπανού μοιάζει μια εξαιρετική λύση. Στην Εθνική υπήρξε τρομακτική χαλάρωση στην περίοδο του Ρανιέρι και προφανώς χρειάζεται κάποιος να σφίξει γκέμια: στα ζητήματα πειθαρχίας ο Μίτσελ είναι από αυτούς που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Ο Ισπανός δεν είχε ποτέ πρόβλημα να παρατάξει την ομάδα του με αμυντικούς προσανατολισμούς ακόμα και εντός έδρας – αρκεί η περίσταση να το απαιτούσε: οι παίκτες της Εθνικής αυτό κυρίως θα το λατρέψουν. Από την άλλη αν υπάρχει κάποιος ικανός να ξυπνήσει το Μήτρογλου, ώστε η Εθνική να βρει τα γκολ του, άλλο καλύτερο δεν ξέρω: η πίστη του Μίτσελ στον «Κώστας» ξεπερνά τα συνηθισμένα.

Μόνο με τη βελτίωση της άμυνας και την αξιοποίηση του Μήτρογλου μπορεί η Εθνική να παίξει τα ρέστα της στα ματς που απομένουν: αυτά, σε γενικές γραμμές, ο Μίτσελ μπορεί να τα καταφέρει σχετικά εύκολα. Στο φινάλε με την Εθνική θα είναι σαν να παίζει διαρκώς ματς στο Τσάμπιονς λιγκ: μόνος σκοπός είναι το αποτέλεσμα, και ούτε απαιτήσεις για θέαμα υπάρχουν, ούτε μεταγραφές κάνει η ομάδα, ούτε μπορεί να έχει απέναντί της ομάδες που να παίζουν μαζική άμυνα – σπανίως συμβαίνει.

Βάζω ιδέες

Δεν έχω καμία πληροφορία ότι υπάρχει στο μυαλό του Καραγκούνη κάποια τέτοια ιδέα: ιδέες βάζω. Δεν μου προκύπτει επίσης ότι ο Μίτσελ έχει κάποια πρόταση από την Ισπανία ή ότι κάπου υπάρχει κάποια ομάδα που να τον περιμένει. Αυτό που εδώ ήταν το μεγάλο του ατού, δηλαδή ότι ακτινοβολούσε ως προσωπικότητα γιατί ήταν πάντα ο αρχηγός της Ρεάλ, στην Ισπανία είναι για τον ίδιο έως και πρόβλημα: είναι πολύ συμπαθής ως σημαία της Ρεάλ, αλλά μόνο στη Μαδρίτη. Δεν ξέρω τι φιλοδοξίες έχει και αν θα το συζητούσε, αλλά ο Κάρα, αν τον εγκρίνει, δεν βλέπω γιατί να μην κάνει μια ερώτηση.

Και τα χρήματα; Νομίζω πως είναι λογικός άνθρωπος για να καταλάβει ότι πρέπει να πει το ναι για λιγότερα από όσα έπαιρνε στον Ολυμπιακό: η δουλειά είναι διαφορετική. Και στην ΕΠΟ χρήματα δεν λείπουν: ο Ρανιέρι πληρώθηκε τον πρώτο χρόνο μόνο, οι χορηγίες της Εθνικής λήγουν το 2017, δηλαδή πριν το επόμενο μουντιάλ και η Εθνική έχει ακόμα ελπίδες πρόκρισης στα τελικά του Euro αρκεί να βρει λίγο ενθουσιασμό. Δεν έχω τίποτα εναντίον των Ελλήνων προπονητών, αλλά επειδή ως Ελληνες ενθουσιαζόμαστε ευκολότερα με τους ξένους, δύσκολα κι ο καλύτερος από αυτούς θα φέρει τον κοσμοπολίτικο αέρα που κουβαλάει ο Μίτσελ…