Με την υπογραφή του Μίτσελ
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για τον εκπληκτικό Μανωλά και την έξυπνη τακτική του Μίτσελ που εγκλώβισε τα ατού της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Είναι αδύνατο να περιγράψεις το ματς του Ολυμπιακού με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε κάποιον που δεν το είδε. Μπορείς να του μιλήσεις για τη μεγάλη εμφάνιση του Τσόρι, τονίζοντας κυρίως το πάθος του (κάτι που αμφιβάλαμε αν υπήρχε…), μπορείς να του πεις ότι ο Κώστας Μανωλάς εκμηδένισε όποιον συνάντησε μπροστά του ή ότι ο Πέρεζ τρέλανε τον Σμόλινγκ. Αλλά αυτά δεν είναι το ματς – είναι κάποιες πτυχές του. Θεαματικές και ξεχωριστές, αλλά όχι η ουσία του παιγνιδιού.
Έγραφα πριν από τον αγώνα ότι χρειάζονταν αγωνιστική ένταση και διάρκεια. Αποδείχτηκε ότι χρειάζονταν και κάτι παραπάνω: στόχευση. Στα πρώτα είκοσι λεπτά του ματς ο Πέρες έχει κλέψει τη μπάλα από τον Σμόλινγκ τρεις φορές, ο Εν Ντινγκά έχει σταματήσει άλλες τόσες το παράλληλο παιγνίδι των μέσων της Γιουνάιτεντ και ο Τσόρι έχει δημιουργήσει την εντύπωση ότι στο γήπεδο υπάρχουν τρεις σαν αυτόν: ο ένας ξεκινά τις κούρσες πίσω από τη σέντρα και βγάζει τον Ολυμπιακό μπροστά, ο δεύτερος κόβει και παίζει κάθετα τοποθετημένος δίπλα στο Μανιάτη, ο τρίτος τρυπώνει στην περιοχή και λίγο αργότερα πετυχαίνει ένα γκολ, απόδειξη του λατινοαμερικάνικου ταπεραμέντου του. Ο πολλαπλός εαυτός του Ντομίνγκες σου δημιουργεί την εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός παίζει στη μεσαία γραμμή με δυο παραπάνω παίκτες!
Έγραφα πριν το ματς ότι είναι κυρίως ένα παιγνίδι στο οποίο θα μετρήσει η αγωνιστική ένταση. Ο Ολυμπιακός σταματά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κάνοντας συνολικά στο ματς μόλις δέκα φάουλ γιατί οι παίκτες του φτάνουν διαρκώς πρώτοι στη μπάλα. Πίστευα ότι οι διατάξεις μικρό ρόλο θα παίξουν και ότι αυτό που θα μετρήσει είναι πόσο συμπαγής θα είναι ο Ολυμπιακός, δηλαδή πόσο θα τρέξει – κυρίως χωρίς τη μπάλα.
Ο Ολυμπιακός σε αυτό υπήρξε άψογος, αφού παίζει κρατώντας τις σωστές αποστάσεις, όχι μόνο χάρη στην σωστή κάλυψη της άμυνας από τους μέσους, αλλά κυρίως χάρη στον τρέξιμο των τριών επιθετικών του: Ολαϊτάν, Κάμπελ και κυρίως ο Πέρεζ δεν αφήνουν τον Εβρά, τον Γιάνγκ και τον Βαλέντσια να αναπνεύσουν. Όμως και η διάταξη έχει τη σημασία της. Οι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με αυτό το κάτι σαν 4-4-1-1 παίζει επί της ουσίας με δυο χαφ: Κλέβερλι και Κάριγκ έχουν την υποχρέωση της οργάνωσης του παιγνιδιού. Εκεί, στο κέντρο της σκακιέρας, ο Ολυμπιακός έχει ένα παίκτη παραπάνω, τον Τσόρι που αν και γυρνά είναι πάντα μπροστά από τους Εν Ντινγκά και Μανιάτη, που απλώς ακολουθούν, όπως κάνει π.χ ο Μαντιάτης στη φάση του πρώτου γκολ.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Κάμπελ παίρνει την οδηγία να πλαισιώνει τον Ολαϊτάν – η ομάδα δίνει λίγο παραπάνω χώρο στον Εβρά γιατί ο Σαλίνο παίρνει βοήθειες από το Μανωλά όταν είναι πίσω, αλλά και από το Μανιάτη, όταν ανεβαίνει. Ο Κάμπελ συγκλίνει προς τον Ολαϊτάν περισσότερο κι έτσι γεννιέται το δεύτερο γκολ. Λίγο αργότερα ο Μίτσελ, που θέλει ένα παίκτη που αυτό το κάνει μηχανικά, ρίχνει στο ματς το Φουστέρ βγάζοντας τον Κάμπελ κι όχι τον Πέρεζ όπως το γήπεδο περιμένει. Τον ενδιαφέρει το κράτημα της μπάλας, αλλά και η στήριξη του Ολαϊτάν: ο Μόγες έχει γεμίσει το γήπεδο με επιθετικούς και ο Ισπανός δεν θέλει να του δώσει μέτρα πριν το τελευταίο δεκάλεπτο, όταν η κόπωση του Μανιάτη και του Εν Ντινγκά θα επέτρεπε, έτσι κι αλλιώς μια κάποια πίεση.
Ο Ολυμπιακός έχει την ατυχία ο Χολέμπας να προέρχεται από τραυματισμό: ο «Γερμανός» κάνει λίγα overlap – αν είχε πιο πολλές δυνάμεις θα χε κάνει πάρτι. Αν υπάρχει ένα ψεγάδι – ίσως το μόνο – είναι ότι στην επίθεση δεν υπάρχουν πολλές συνεργασίες, ίσως γιατί ο κόουτς έχει ζητήσει τελικές προσπάθειες – δεν προβλέπονταν πολλές.
Αν κόντρα στο αργό δίδυμο της άμυνας της Μαν Γιου, Κάμπελ – Ολαϊτάν – Τσόρι – Πέρεζ έψαχναν περισσότερο τα «ένα – δυο» ο Ολυμπιακός θα ήταν ακόμα πιο απειλητικός. Το φρενάρισμα του τέλους έρχεται και ως συνέπεια του φόβου να μην δεχτεί η ομάδα κάποιο γκολ και «μουτζουρωθεί» το καθαρό 2-0 – αν ήταν ένα ματς στους ομίλους, ο Ολυμπιακός με φρέσκους χαφ στο τέλος (Φουστέρ, Μασάδο) θα κυνηγούσε κάποιες αντεπιθέσεις ακόμα.
Η νίκη του δεν έρχεται απλά με τα γκολ του Τσόρι και του Κάμπελ: έρχεται με την επικράτηση σε κάθε σημείο του γηπέδου. Είναι ελάχιστες οι φάσεις που οι μέσοι ή οι κυνηγοί του Μόγες μπορεί να πάνε στο «ένας εναντίον ενός» και σχεδόν ποτέ παίκτης του Ολυμπιακού δεν υποφέρει το πρέσινγκ των αντιπάλων. Η κατοχή της Μαν Γιου είναι μια συγχυσμένη πρακτική: μεταφράζεται σε μια σειρά από πάσες μακριά από την περιοχή – δεν αποφέρει ούτε καν κάποια φάουλ.
Ηταν δύσκολο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να έχει εικόνα του Ολυμπιακού. Στα ματς του Ολυμπιακού στους ομίλους υπήρχαν ο Μήτρογλου, ο Σιόβας, ο Σάμαρης, ο Βάις, ο Γιαταμπαρέ (βασικός με τη Μπενφίκα), ακόμα και ο Σαβιόλα που υπέγραψε τη νίκη – πρόκριση κόντρα στην Αντερλεχτ. Τώρα εμφανίζονται ο Μαρκάνο κι ο Πέρεζ, ο Εν Ντινγκά, ο Κάμπελ κι ο Τσόρι βασικοί, (στον πρώτο γύρο μπαινοβγάνουν στην ενδεκάδα), ο Ολαϊτάν φορ κρούσης μόνος του. Τα ματς του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν μπορούν να αποκαλύψουν την ικανότητα της ομάδας στο transition game, αλλά ούτε και την ανθεκτικότητα της άμυνάς της.
Ο Μόγες θα πρεπε να περιμένει το 4-2-1-3 του Ολυμπιακού και τις μεταβολές του (4-5-1 σε φάση άμυνας, 4-3-3 όταν υπάρχει κατοχή), αλλά προφανώς εκτιμά ότι, χωρίς το Μήτρογλου μπροστά, ο Ολυμπιακός θα ναι ακίνδυνος. Φανερά δεν περιμένει και ότι ο Ολυμπιακός θα χει τόση ενέργεια για ξόδεμα. Ούτε εγώ το περίμενα και δεν ανήκω στη συμπαθέστατη κατηγορία των προφητών που το λέγανε: δεν έχω ξαναδεί ποτέ τον Ολυμπιακό τέτοια εποχή να τρέχει και να πιέζει τόσο. Η εξαιρετική του φυσική κατάσταση έφερε τη μεγαλύτερη ίσως νίκη στην ευρωπαϊκή ιστορία του.
Αυτή κυρίως είναι η προσφορά του Μίτσελ, πέρα από τη στρατηγική και το ωραίο σπεκουλάρισμα στις αδυναμίες του αντιπάλου: ο Ισπανός παρουσίασε την κατάλληλη στιγμή μια ομάδα πανέτοιμη και με τους καινούργιους της παίκτες ενταγμένους στο μηχανισμό. Δεν είναι ζήτημα ψυχής η εμφάνιση, είναι απόδειξη δουλειάς σε κάθε επίπεδο. Αποδείχτηκε ότι ο Ισπανός αξιοποίησε τις εβδομήντα περίπου μέρες που πέρασαν από το τέλος της φάσης των ομίλων εξαιρετικά: πιο πολύ και από διαβασμένος ο Ολυμπιακός ήταν φρέσκος, φορμαρισμένος και ως εκ τούτου με πολύ καθαρό μυαλό. Κρίμα που η ρεβάνς αργεί: μακάρι να έπαιζαν οι δυο τους σε μια εβδομάδα.
Η δουλειά του προπονητή είναι κυρίως η φόρμα της ομάδας – αν υπάρχει ενέργεια στο ρεζερβουάρ όλα γίνονται ευκολότερα. Από το βράδυ της Τρίτης ο Ολυμπιακός έχει μια ιστορική ευκαιρία πρόκρισης στα προημιτελικά. Και πολλούς παίκτες που εκτίναξαν την αξία τους στα ύψη…
