Θα παίξει ρόλο η προκήρυξη εκλογών για την Κυριακή 25 Ιανουαρίου στο μεταγραφικό παζάρι του χειμώνα που ουσιαστικά έχει ξεκινήσει, αν και τυπικά αρχίζει σε δυο μέρες; Ναι θα παίξουν.

Δέκα μέρες προθεσμία

Ο Ολυμπιακός έχει κατά τη γνώμη μου το πολύ δέκα μέρες μπροστά του να ολοκληρώσει τον μεταγραφικό του σχεδιασμό, δηλαδή να αποκτήσει ένα τουλάχιστον κεντρικό αμυντικό, στη θέση του Αμπιντάλ κι ένα ακραίο χαφ – εξτρέμ: ο Ροζίτσκι είναι εκτός της δυάδας. Με τον Τσέχο έχω καταλάβει ότι συμβαίνει το εξής απλό: περισσότερο από όλους τον γουστάρει σαν παίκτη ο πρόεδρος Βαγγέλης Μαρινάκης και ο σχετικός θαυμασμός για τα προσόντα του υπάρχει χρόνια τώρα. Θυμάμαι ότι η πρώτη ουσιαστική προσέγγιση με τον Τσέχο είχε γίνει όταν ο Ολυμπιακός πούλησε τον Μιραλάς στην Εβερτον, αλλά η ιστορία δεν είχε προχωρήσει τότε γιατί ο μάνατζερ του Μιραλάς, ο Ενροτό, δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις με τον μάνατζερ του ποδοσφαιριστή - παρά τις αντίθετες εικασίες.

Ο Μαρινάκης, αλλά και ο Γιάννης Βρέντζος και ο Κριστιάν Καρεμπέ έχουν σε προσωπικό επίπεδο μια καλή σχέση με τους ανθρώπους της Αρσεναλ – σχέση που έχει αναπτυχθεί από τις συχνές συναντήσεις των δύο ομάδων στο Τσάμπιονς λιγκ. Χάρη στις καλές αυτές σχέσεις ο Ολυμπιακός πήρε πέρυσι τον Κάμπελ δανεικό, αλλά και τρενάρισε αρκετά την πώληση του Μανωλά, αφού οι Εγγλέζοι του ζήτησαν το περασμένο να καλοκαίρι μια μικρή προθεσμία για να εξετάσουν την πιθανότητα να καταθέσουν τη δική τους πρόταση.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να τα βρει με την Αρσεναλ εύκολα για την απόκτηση του Τσέχου, αλλά το ζήτημα είναι να πείσει τον ίδιο: ο χρόνος που έχει μπροστά του είναι λίγος γιατί από την επόμενη εβδομάδα θα πληθύνουν, ειδικά στο βρετανικό Τύπο που ονειρεύεται την καταστροφή της Ευρωζώνης, τα καταστροφολογικά σενάρια για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και της Ελλάδας.

Παίζουμε Ελλάδα…

Αυτού του τύπου το κλίμα παίζει ρόλο και στις επιλογές των ποδοσφαιριστών, (κανείς δεν θέλει να ρθει σε μια χώρα για την οποία διαβάζει στο διεθνή Τύπο τα χειρότερα και οι ποδοσφαιριστές δεν είναι άνθρωποι που εμβαθύνουν…), αλλά και στον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν οι πωλητές. Θυμίζω ότι κάποτε για την αγορά του Μασάδο ο Ολυμπιακός πλήρωσε στους Γάλλους μετρητά ολόκληρο το συμφωνηθέν ποσό αμέσως μετά την υπογραφή του παίκτη και χωρίς καθόλου δώσεις! Πρόκειται για την μοναδική μεταγραφή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που έχει γίνει με αυτούς τους όρους – αναφέρομαι φυσικά σε μεταγραφές στις οποίες πληρώθηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια ευρώ.

Η βεβαιότητα ότι θα έχουμε εκλογές δεν αποκλείεται να οδήγησε και τον Γιάννη Αλαφούζο στη στροφή που φανερά έχει κάνει ο Παναθηναϊκός στον τρόπο που ενισχύει την ομάδα του. Από το δόγμα Νταμπίζα – Αναστασίου («πρώτη προτεραιότητα οι ταλαντούχοι μικροί, μετά οι έμπειροι ξένοι και μόνο αν κριθεί απαραίτητο πάμε σε έλληνες πάνω από τριάντα» έλεγε πάντα ο Νταμπίζας), ο ΠΑΟ έχει πάει στο άλλο άκρο
όπου η πρώτη του προτεραιότητα είναι πια έλληνες ποδοσφαιριστές που ξέρουν και το σύλλογο και τις ιδιαιτερότητες της χώρας: εξού και η απόκτηση των Νίνη και Ταυλαρίδη και το φλερτ με τον Καλτσά.

Επίσης ο ΠΑΟ πρέπει να εύχεται να μην εμφανιστεί στην UEFA για τις προβλεπόμενες εξηγήσεις σχετικά με τα οικονομικά του ως εκπρόσωπος μιας χώρας με μια οικονομία χρεοκοπημένη ή υπό κατάρρευση: το ραντεβού με τον Τραβέρσο και τους ελεγκτές είναι στο πρόγραμμα το επόμενο δίμηνο και η συζήτηση μπορεί να γίνει δύσκολη.

Διαφορετικές πλέον οι προτεραιότητες

Ακόμα κι αν αποδειχτεί ωστόσο ότι οι ελληνικές ΠΑΕ είναι αρκετά οργανωμένες, ώστε να δουλεύουν χωρίς να επηρεάζονται από τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, είναι δεδομένο ότι αυτό το μήνα (και ίσως και τους επόμενους δυο…) οι προτεραιότητες των επιχειρηματικών, που βρίσκονται στο τιμόνι ελληνικών ομάδων, θα έχουν να κάνουν περισσότερο με τα πολιτικά και λιγότερο με τα ποδοσφαιρικά.

Αρκετοί υπουργοί της αποχωρούσας κυβέρνησης επαίρονταν ότι έχουν καλές σχέσεις και με τον Μαρινάκη και με τον Αλαφούζο και με τον Ιβάν Σαββίδη και φυσικά με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, ενώ κι ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς συχνά επικαλούνταν την καλή του επαφή και με τους τέσσερις.

Δεν είναι ακριβές, αφού με τον Μαρινάκη η σχέση έχει περάσει από σαράντα κύματα και έχει χαλάσει κι έχει φτιάξει πιο πολλές φορές κι από τον καιρό τον τελευταίο μήνα, όμως το τι ισχυρίζονταν ο αποχωρών πρωθυπουργός μικρή σημασία έχει: αυτό που μετρά είναι ποια μπορεί να είναι η σχέση των τεσσάρων με τον επόμενο και μετρά πολύ ακριβώς γιατί κανείς δεν θέλει σκοτούρες.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ πχ οι σχέσεις του Αλαφούζου είναι ανύπαρκτες, του Μελισσανίδη – ειδικά από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην κρατικοποίηση του ΟΠΑΠ -κακές, του Μαρινάκη όχι πλέον οι χειρότερες και του Σαββίδη άγνωστες. Το Σαββίδη βέβαια δεν νομίζω ότι τον απασχολεί τόσο το τι μέλει γενέσθαι στην Ελλάδα, όταν η ρώσικη οικονομία βρίσκεται εδώ και καιρό στα πρόθυρα μιας τρομερής κρίσης εξαιτίας της πτώσης της τιμής του πετρελαίου και των οικονομικών κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης μετά την ουκρανική κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την κατρακύλα της ρώσικης οικονομίας έχει περιοριστεί με απόφαση του μεγαλομετόχου σημαντικά και το κόστος του ΠΑΟΚ, αλλά και τα χρήματα που έχει στη διάθεσή του ο Ζήσης Βρύζας και ο Αγγελος Αναστασιάδης για την ενίσχυση της ομάδας.

Κανόνας

Ανακεφαλαιώνοντας: α) γίνεται δύσκολο να ασχολούνται οι ιδιοκτήτες με το ποδόσφαιρο όταν οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες, β) είναι ευκολότερα προσεγγίσιμοι παίκτες που παίζουν στην Ελλάδα ή έχουν περάσει από δω και μπορούν να καταλάβουν τις ελληνικές πολιτικές ιδιαιτερότητες και γ) η αγωνία ή ακόμα και η απλή περιέργεια για το τι θα προκύψει κλείνει τα πορτοφόλια. Είναι κανόνας.