Θα κερδίσει ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό στην Τούμπα; Το βρίσκω αρκετά πιθανό, άλλωστε μετά το 2010 αυτό συνήθως συμβαίνει: ο ΠΑΟΚ έχει περισσότερες νίκες, σε παιγνίδια που κατά κανόνα δεν κρίνουν τίποτα. Κατά κάποιο τρόπο αποκαταστάθηκε η παράδοση στο συγκεκριμένο ματς, παράδοση που είχε σταματήσει τη δωδεκαετία 1998 - 2010, όταν ο Ολυμπιακός δεν έχανε με τίποτα.

Μετά το 2010 επιστρέψαμε στους καιρούς που το ματς της Τούμπα, ήταν για τον οπαδό του ΠΑΟΚ το σημαντικότερο της χρονιάς: η ομάδα το κερδίζει και κλείνει συνήθως τη χρονιά με άδεια χέρια. Κάποια αυτό το λοιδορούν, ωστόσο αυτοί δεν είναι οπαδοί και δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντική είναι για τον οπαδό αυτού του είδους η εκτόνωση.

Πιο πολύ και από το παιγνίδι, που μετά τις τελευταίες ήττες του ΠΑΟΚ έχασε το δραματικό του χαρακτήρα, αφού δεν είναι πια καθοριστικό για την έκβαση του πρωταθλήματος, έχει ενδιαφέρον η περιπέτεια του Αγγελου Αναστασιάδη γιατί αυτή έρχεται να κλονίσει (ελπίζω για πάντα) ένα από τους μεγαλύτερους μύθους που διακινούνται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, δηλαδή την καθοριστικότητα ενός προπονητή στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Η περίπτωση του Αναστασιάδη είναι χαρακτηριστική. Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν δυνατότερος από πέρυσι και το έβλεπαν όλοι: πρώτοι οι ίδιοι οι οπαδοί του, που ελάχιστες φορές γέμισαν το γήπεδο. Η διαφορά του ρόστερ σε σχέση με πέρυσι ήταν μεγάλη και οι τρύπες στο ρόστερ έβγαζαν μάτια. Επρεπε να κάνει τη διαφορά ο προπονητής.

Ο Αναστασιάδης είναι ένας καλός προπονητής, που κάποια στιγμή ίσως και ο ίδιος να πίστεψε ότι έγινε θαυματοποιός. Είναι αλήθεια πως παρουσίασε στους πρώτους δυόμισι μήνες της σεζόν μια πολύ καλή ομάδα, με εξαιρετική ομοιογένεια, πολύ όρεξη για τρέξιμο και ορεξάτους πρωταγωνιστές: παίκτες όπως ο Σαλπιγγίδης και ο Αθανασιάδης συχνά «σκοτώθηκαν» για την ομάδα αναλαμβάνοντας άγνωστες στους ίδιους αποστολές, ενώ ο Περέιρα, ο Μακ και ο Ρατς ήταν ευχάριστες αποκαλύψεις. Όμως, όπως αποδείχθηκε, το μεν ρόστερ ήταν μικρό, η δε καλή δουλειά αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά μια και μόνη ενδεκάδα: όταν χάθηκαν κάποιοι βασικοί, όπως ο Τζιόλης, ο Κάτσε, ακόμα και ο Κατσικάς, η ομάδα έχασε τους μηχανισμούς της, τους τρόπους της και την συνοχή της. Ακόμα πιο αποτυχημένη, ωστόσο, υπήρξε η διαχείριση της πρωτιάς της κι αυτό είναι κάτι για το οποίο ο Αναστασιάδης δεν φταίει.

Ένας νέος τρόπος

Ο κόουτς του ΠΑΟΚ προσπάθησε εξ αρχής να επιβάλει στην ομάδα ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης των παιγνιδιών και των όποιων δυσκολιών στο πρωτάθλημα. Απαγόρευσε τις δικαιολογίες, υπήρξε σκληρός με κάποιους παίκτες από την αρχή (η σεζόν ξεκίνησε με τους αποκλεισμούς του Βίτορ και του Παπαδόπουλου), απαίτησε αμνηστία απέναντι σε όσους είχαν γίνει στόχος της εξέδρας παλιότερα (Τζιόλης, Σαλπιγγίδης κτλ). Πιστεύοντας πως ο ΠΑΟΚ δεν έχει ανάγκη από εσωτερικές εντάσεις και τσαμπουκάδες, αλλά από δουλειά και μυαλό, αρνήθηκε να συνεργαστεί καλοκαιριάτικα με τον Πάμπλο Γκαρσία και για να δείξει την εμπιστοσύνη τους στους νεότερους της ομάδας δεν θέλησε κάποιες προσθήκες βετεράνων, που το καλοκαίρι θα μπορούσαν να γίνουν: θυμίζω ότι ο ΠΑΟΚ μιλούσε με παίκτες όπως ο Μαλεζάς, ο Αμπτουν, ο Τζεμπούρ κτλ. Ολο αυτό, όμως ήταν ένα σχέδιο πολύ δικό του και μάλλον εκτός λογικής των παραγόντων της ομάδας – ίσως και να μην έτυχε και ποτέ της αποδοχής μερίδας οπαδών.

Ο Αναστασιάδης ήθελε συγκέντρωση, αλλά η διοίκηση ήθελε ανακοινώσεις κατά της διαιτησίας και αναθέματα στην ΕΠΟ. Ο Αναστασιάδης ήθελε μυαλό και δουλειά, αλλά μια μεγάλη μερίδα του κόσμου λαχταρά τον Γκαρσία. Ο Αναστασιάδης περηφανεύονταν ότι δίνει ευκαιρίες σε μικρά παιδιά, ενώ η ομάδα κάνει πρωταθλητισμό, και στις μεταγραφές του Ιανουαρίου η ενίσχυση ήταν μεταξύ άλλων ο 33χρονος Κόστα. Ειδικά από τη στιγμή που ήρθαν κάποιες πρώτες ήττες τα θέλω του Αγγελου πήγαν εντελώς στην άκρη. Όχι μόνο ξαναγύρισαν οι δικαιολογίες (σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα ήταν τόσο μεγάλες που ακόμα και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ στράβωσαν – θυμηθείτε την ανακοίνωση μετά το ματς με τον Αστέρα), αλλά το γενικότερο κλίμα μουρμούρας και γκρίνιας «τρέλανε» και τον ίδιο τον Αγγελο που στο ματς με την Καλλονή, το όποιο και τελικά κέρδισε, φώναζε στην ομάδα να φύγει. Στο τέλος, τσακισμένος ψυχολογικά, ο προπονητής δήλωσε μετά την ήττα από τον ΟΦΗ ότι παραιτείται, γιατί ήταν αυτός που μίλησε για πρωταθλητισμό, αλλά η ομάδα αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών του. Δεν ήταν όμως μόνο οι προσδοκίες του μεγάλες: μεγάλη είναι και η εγκατάλειψή του. Η διοίκηση του ΠΑΟΚ φαίνεται ότι όχι μόνο δεν σεβάστηκε τις (πολύ δύσκολες είναι αλήθεια υποδείξεις του) αλλά αρνήθηκε και να απομακρύνει παίκτες σαν τον Τζαβέλα, που ανενόχλητοι μπορούν να του κάνουν πλάκα στο Instagram, στρογγυλοκαθισμένοι σε ένα μεγάλο συμβόλαιο με τη βεβαιότητα πως μόλις αυτός φύγει θα επιστρέψουν.

Απόλυτα αφεντικά δεν υπάρχουν

Νομίζω ότι όποιος παρακολουθεί τα πράγματα ψύχραιμα είχε από νωρίς καταλάβει ποιο ήταν το πρόβλημα: ο Αναστασιάδης πήρε τα πάντα στις πλάτες του, προσπαθώντας να γίνει το απόλυτο αφεντικό σε μια εποχή που κανένας δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. «Προπονητές – απόλυτα αφεντικά», που σχεδίαζαν ομάδες, διαχειρίζονταν όπως γούσταραν το πορτοφόλι του μεγαλομετόχου, είχαν λόγο ακόμα και για την επικοινωνιακή στρατηγική της εταιρίας και απαιτούσαν τυφλό σεβασμό από όλους, υπήρχαν μια δεκαετία πριν. Το σχέδιο του Αναστασιάδη δεν ήταν λάθος, αλλά δεν γίνεται κανένα σχέδιο να εκπονηθεί και να εκτελεστεί από ένα και μόνο άνθρωπο: σήμερα οι ποδοσφαιρικές εταιρίες χρειάζονται στελέχη, στρατηγική, σχεδιασμό, ρόλους. Ο Αναστασιάδης, παρασυρόμενος από την άγια ματαιοδοξία που χαρακτηρίζει κάθε καλό προπονητή, πίστεψε πως μπορεί να γίνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης μιας ομάδας: όσο δίκιο και να έχει σε ότι αφορά τις αρχές του είναι αδύνατο μια εταιρία να διοικηθεί με μια συνταγή περασμένων δεκαετιών. Ο τελευταίος που έπαιξε αυτό το ρόλο επιτυχημένα ήταν ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον που ήταν άλλωστε διοικητικός παράγοντας περισσότερο από προπονητής.

Χρειάζεται μια εταιρία

Ο ΠΑΟΚ μπορεί να κερδίσει την Κυριακή τον Ολυμπιακό, αλλά με την συγκεκριμένη λογική και τη συγκεκριμένη διοικητική διάρθρωση δύσκολα μπορεί να κερδίσει κάτι σημαντικό. Στον Αναστασιάδη δόθηκε μια αποστολή που του άρεσε. Πίσω από τις στιβαρές του πλάτες κρύφτηκε πολύς κόσμος. Αύριο πάλι κάποιος θα ψάξει ένα προπονητή για να τον βαφτίσει «αφεντικό», του δώσει εν λευκώ την ομάδα και να τον δει να καταρρέει μένοντας μόνος λίγο καιρό αργότερα. Γιατί κανένας προπονητής δεν αρκεί για να κάνει μια ομάδα πρωταθλητισμό. Χρειάζονται χρήματα και διοικητικό σχέδιο. Δυσεύρετα και τα δύο…