Μουρίνιο αεί διδασκόμενος

Είχα καιρό να δω το Μουρίνιο πριν από παιγνίδι του Τσάμπιονς λιγκ και ομολογώ ότι είχα ξεχάσει πόσο σταρ είναι, δηλαδή πόσο ασχολούνται οι άλλοι μαζί του. Πριν το ματς της Παρί με την Τσέλσι, που σηματοδοτεί την επανέναρξη του Τσάμπιονς λιγκ, διαπίστωσα στο Παρίσι πως πάλι και σταθερά όταν κάπου υπάρχει αυτός, δεν υπάρχει κανείς άλλος!

Δεν είναι μόνο οι οπαδοί της Παρί, που τον πικάρουν τουιτάροντας λεωφορεία κτλ, αλλά είναι και οι αντίπαλοι και οι συμπαίκτες που ασχολούνται μαζί του πριν το ματς. « Είναι πάντα ωραίο να τοναντιμετωπίζεις, νομίζεις πάντα ότι ξέρεις τι σε περιμένει και στο τέλος διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς ούτε να φανταστείς τι έχει στο μυαλό του» έλεγε ο προπονητής της Παρί Λοράν Μπλαν, που είχε συνεργαστεί μαζί του, όταν αυτός ήταν παίκτης της Μπαρτσελόνα και ο Μουρίνιο βοηθός του Ρόμπσον.

« Πέρυσι στο Λονδίνο η Τσέλσι μας απέκλεισε με γκολ του Σούρλε και του Ντζεμπά Μπα» είπε ο Γάλλος και πρόσθεσε ότι « στο τέλος του ματς ο Μουρίνιο είχε πει πως αυτά τα γκολ ήταν τα σημαντικότερα στη σεζόν και μετά το τέλος της σεζόν και τους δυο παίκτες αυτούς τους άφησε να φύγουν»!

Ενας άλλος που έφυγε από την Τσέλσι, ο Νταβίντ Λουίς, αφού έκανε πλάκα λέγοντας ότι ο Μπλαν και ο Μουρίνιο μοιάζουν μόνο στο ότι είναι ασχημάντρες (!), είπε ότι δεν τον έδιωξε ο Μου από την Τσέλσι και ότι ποτέ του δεν τσακώθηκε μαζί του γιατί «κανείς ποτέ δεν γίνεται να τσακωθεί με τον Πορτογάλο».

Φυσικά για αυτόν μιλούσαν και οι παίκτες του – ο Αζάρ σκιαγράφησε, μάλιστα, και τις διαφορές του Μουρίνιο σε σχέση με πέρυσι. « Αυτό που μου αρέσει πλέον στον Μουρίνιο είναι ότι φέτος δεν μας ασκεί πίεση. Μας λέει απλά αυτά που θέλει και μας αφήνει, από εκεί και πέρα, να παίξουμε όπως θέλουμε. Προφανώς, όταν δεν νικάμε, δεν είναι χαρούμενος, όμως δεν μας ζαλίζει λέγοντας «όχι θα κάνεις αυτό κι εκείνο» συνέχεια. Θέλει να είμαστε ο εαυτός μας στον αγωνιστικό χώρο. Μας παρατηρεί και βλέπει πότε κάποιος από εμάς χρειάζεται μια μικρή ώθηση, προκειμένου να βελτιωθεί. Είναι ειλικρινής μαζί μας και μας λέει πάντα αν κάτι που κάνουμε είναι καλό ή κακό», είπε ο Βέλγος, που στο τέλος τόνισε τον σεβασμό που αισθάνεται όλη η ομάδα για τον προπονητή της. « Όλοι στην ομάδα έχουμε μεγάλο σεβασμό προς το πρόσωπό του. Έχει κατακτήσει τα πάντα και, όμως, έχει ακόμη την ίδια θέληση να συνεχίσει να κερδίζει», κατέληξε. Η δήλωση αυτή μου κανε εντύπωση – μην ξεχνάμε ότι ο Μουρίνιο έφυγε από τη Ρεάλ Μαδρίτης τσακωμένους με κάμποσους παίκτες (κυρίως Ισπανούς), οι οποίοι μεταξύ άλλων είχαν πρόβλημα με το πόσο τους πίεζε.

Ασπρα μαλλιά και γνώση

Γιατί ο Μουρίνιο είναι ο πιο μεγάλος προπονητής του καιρού μας; Κάποτε είχα γράψει ότι ένας προπονητής είναι καλός αρκεί να κάνει ένα από τα εξής: 1) να δίνει στην ομάδα την πρέπουσα για την ιστορία και το μέγεθός της νοοτροπία κι αγωνιστική ταυτότητα 2) να διαχειρίζεται σωστά τους ποδοσφαιριστές του φροντίζοντας ώστε αυτοί να βρίσκονται σε καλή αγωνιστική κατάσταση 3) να εμπνέει σεβασμό σε όλους με την προσωπικότητα του και τις ιδέες του ώστε να μπορεί να λειτουργεί ως εμψυχωτής και ηγέτης 4) να δύναται να οργανώσει μια ομάδα, ώστε τα λεφτά που ξοδεύονται να πιάνουν τόπο.

Πάντα πίστευα ότι ο Πορτογάλος είναι ίσως ο μόνος στον κόσμο που πέτυχε και τα τέσσερα. Επιπλέον διαπιστώνω ότι καθώς ασπρίζουν τα μαλλιά του τον χαρακτηρίζουν και δυο στοιχεία ακόμα. Το ένα ότι μαθαίνει από τα προηγούμενα και ότι εξελίσσεται ως χαρακτήρας – ο σκληρός λοχαγός της Ρεάλ μοιάζει να είναι σήμερα ένας αγαπητός δάσκαλος για να μην πω ένας στοργικός πατερούλης. Το δεύτερο ότι είναι τόσο μεγάλος πλέον, ώστε όλοι ασχολούνται μαζί του - πράγμα που πολλές φορές αποτελεί την καλύτερη άμυνα για την ομάδα του.

Ακόμα πχ κι όταν λέει κοινοτυπίες, κάθε δήλωσή του γίνεται αφορμή για σχόλια. Στο Παρίσι τον ρώτησαν αν θα παίξει αμυντικά ή επιθετικά θυμίζοντας του ότι πέρυσι στο Παρκ Ντε Πρενς η Τσέλσι είχε δεχτεί τρία γκολ. «Δεν είμαι καλός προπονητής» είπε «γιατί παίζω μονότονα πάντα για να κερδίσω. Το κακό είναι ότι συχνά οι ομάδες μου το κατορθώνουν και σας υποχρεώνουν να ψάχνετε το πως».

Οι παίκτες του κι αυτός

Τον τελευταίο καιρό η Τσέλσι δεν παίζει τρομερό ποδόσφαιρο. Πέρυσι η ομάδα του δεν κέρδισε τίποτα, όμως ο ίδιος κέρδισε πολύ σημαντικό: χρόνο και γνώση. Ο Μουρίνιο φαίνεται να κατάλαβε ότι δεν μπορεί στο Λονδίνο να λειτουργεί σαν σκληρό αφεντικό όπως όταν βρέθηκε εκεί μετά τους θριάμβους του στον πάγκο της Πόρτο: στα χρόνια που έλειψε η Τσέλσι συνέχισε να κερδίζει τίτλους, μεγάλωσε κι όταν τον φώναξε πίσω δεν ήταν η ομάδα που δεν είχε κερδίσει τίποτα (όπως όταν εκεί πρωτοπήγε), αλλά ένας αληθινός ποδοσφαιρικός οργανισμός, που δεν έψαχνε ένα αναμορφωτή, αλλά ένα καλό προϊστάμενο.

Ο Μουρίνιο, με τις ακριβές αλλά στοχευμένες επιλογές του (Κόστα, Φάμπεργκας, Κορτουά κτλ) βοήθησε την ομάδα του ν ανέβει επίπεδο, βάζοντας, όπως λέει κι ο Αζάρ, και λίγο στην άκρη το μεγάλο εγώ του: νομίζω πως στο δεύτερο πέρασμά του από την Τσέλσι στηρίζεται στους ποδοσφαιριστές του περισσότερο από ποτέ – αυτοί είναι που κερδίζουν και όχι οι γνωστές, μεγάλες και συζητήσιμες καμιά φορά ιδέες του. Η Τσέλσι του η εφετινή δέχεται κανα γκολ παραπάνω, δεν είναι τόσο συμπαγής, αλλά μοιάζει με καλή οικογένεια στην οποία παλιοί και νέοι περιμένουν τη στιγμή τους για να βοηθήσουν.

Πρώτα το πρωτάθλημα

Στόχος του μεγάλος είναι το πρωτάθλημα Αγγλίας: σε όλες τις ομάδες που έχει δουλέψει έτσι κάνει πάντα – πρώτα θέλει εγχώριους τίτλους και μετά διεκδικεί (και συχνά κερδίζει) ευρωπαϊκούς. Αλλά η Παρί είναι ένα ωραίο εμπόδιο: πέρυσι το πέρασε πολύ δύσκολα και μετά η Ατλέτικο του στέρησε τον τελικό. Αν φέτος το ίδιο εμπόδιο το περάσει εύκολα, μην αποκλείεται να του ανοίξει η όρεξη…