Για παράδειγμα είναι πολύ ιδιαίτερος και ο τρόπος που κρίνονται οι προπονητές των τριών πρωτοπόρων και η αξιολόγηση της δουλειάς τους από τις ίδιες τις διοικήσεις.

Θα του πιστώνονταν πολλά

Σε ένα οποιοδήποτε πρωτάθλημα ένας προπονητής που έχει κερδίσει δυο πρωταθλήματα στη σειρά, όπως ο Μίτσελ στον Ολυμπιακό, θα ήταν σχεδόν υπεράνω κριτικής – πόσο μάλλον όταν η ομάδα του έχει αλλάξει ολόκληρη το προηγούμενο καλοκαίρι, και με τις δικές του πάντως ευλογίες. Θα του πιστώνονταν επίσης ότι η ομάδα συνεχίζει στην Ευρώπη, ότι έκανε ένα καλό για τα δεδομένα της ομάδας του Τσάμπιονς λιγκ, αλλά και ότι παρόλο που η ομάδα του πρώτη στη βαθμολογία δεν είναι, εν τούτοις δεν έχει γνωρίσει στο πρωτάθλημα ήττες βαριές.

Αντίστοιχα θα υπήρχαν γκρίνιες για προπονητές που συνέδεσαν το όνομά τους με κακές ευρωπαϊκές παρουσίες, όπως συμβαίνει με τον Γιάννη Αναστασίου, που έχει πλέον την ομάδα στα χέρια του πάνω από ένα χρόνο, αλλά και για όποιον όπως ο Αγγελος Αναστασιάδης το καλοκαίρι παίκτες δεν απαίτησε με αποτέλεσμα σήμερα η ομάδα του να μοιάζει να υστερεί σε λύσεις. Δε λέω – προς Θεού – ότι σε ένα άλλο πρωτάθλημα ο Αναστασιάδης και ο Αναστασίου θα ήταν υπό κρίση κι ο Μίτσελ θα αντιμετωπίζονταν σαν ιδιοφυϊα. Όμως το ότι οι δυο Έλληνες δεν αντιμετωπίζουν την παραμικρή γκρίνια, παρά τα κάμποσα λαθάκια τους, ενώ ο Ισπανός παίζει στην Μυτιλήνη τον πάγκο του είναι κάτι πολύ παράξενο και πολύ ιδιαίτερο για τα δικά μας προηγούμενα. Και σαφώς είναι κάτι που μπορεί να έχει και μεγάλη επίπτωση στην όποια εξέλιξη του πρωταθλήματος.

Μεγαλύτερη πίεση πλέον

Αν ο Ολυμπιακός παίξει άσχημα απόψε στην Μυτιλήνη και χάσει από την Καλλονή πιστεύω πως δύσκολα θα συνεχίσει στον Ολυμπιακό – κι όταν κάνω τέτοιες εκτιμήσεις δεν τις κάνω ποτέ αβάσιμα. Αν πάλι ο Ολυμπιακός κερδίσει την Καλλονή, η όποια κρίση μετατίθεται για το ματς στην Ξάνθη: τα τριξίματα του πάγκου του Ισπανού θα σταματήσουν μόνο αν σε αυτά τα ματς έρθουν δυο νίκες ή αν, εν πάση περιπτώσει, η ομάδα δείξει σημάδια μεγάλης βελτίωσης. Παραδόξως στον Μίτσελ προστέθηκε πίεση μετά τις ήττες του ΠΑΟΚ από τον ΠΑΣ και του ΠΑΟ από την Ξάνθη: όταν ο ΠΑΟΚ είχε οκτώ νίκες σε εννέα ματς η δεύτερη θέση του Ολυμπιακού δικαιολογούνταν – κατά κάποιο τρόπο – από το εντυπωσιακό ξεκίνημα του Δικέφαλου. Όταν ο ΠΑΟ έκανε τέσσερις νίκες στη σειρά, το ότι ήταν κολλημένος πίσω από τον Ολυμπιακό είχε να κάνει πολύ και με το δικό του καλό μομέντουμ. Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ έχει δυο εκτός έδρας ήττες (και βαριές…) στα τελευταία δύο ματς, η ήττα του Ολυμπιακού από τον πρωτοπόρο στο Καραϊσκάκη μοιάζει ακόμα πιο ασυγχώρητη και η δεύτερη θέση αδικαιολόγητη. Κι όταν ο Μαρινάκης βλέπει την Ξάνθη να βάζει στον ΠΑΟ τέσσερα γκολ και να έχει και δυο δοκάρια, παίζοντας με τον Κλέιτον, τον Καπετάνο και τον Σολτάνι, δεν μπορεί να μην προβληματίζεται όσο σκέφτεται την απόδοση του Ολυμπιακού στα τελευταία ντέρμπι με τους Πράσινους. Οσο κι αν ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη ενίσχυσης, δεν γίνεται πχ να καρδιοχτυπά στο ματς με τον Πανιώνιο, ο ακριβότερος παίκτης του οποίου αμείβεται με λιγότερα από τους βοηθούς του Μίτσελ.

Δεν επιτρέπεται φόβος

Στο Μίτσελ μπορώ να αναγνωρίσω πολλά ελαφρυντικά για την εφετινή σεζόν, ωστόσο καταλαβαίνω και το γιατί χάνει πόντους – και δεν εννοώ βαθμούς, αναφέρομαι στην όποια εκτίμηση αφορά τη δουλειά του. Το ότι καυγαδίζει με τους παίκτες του είναι λογικό – το ότι το κάνει δημόσια δεν είναι πρέπων. Το ότι ζητά να γίνει μεταγραφή ποδοσφαιριστή μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου ενώ οι μεταγραφές αρχίζουν μετά τις 3 Ιανουαρίου είναι ένα χωρατό με το οποίο δεν πιστεύω ότι γέλασε κανείς στη διοίκηση. Το ότι ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη στα τρία τελευταία ματς του πρωταθλήματος έχει πετύχει τα 4 από τα 5 του γκολ από κόρνερ είναι μάλλον ανησυχητικό σημάδι. Το ότι δεν έχει βρεθεί τρόπος να συνυπάρξουν στην ενδεκάδα ο Αφελάι, ο Ντοσεβί, ο Μήτρογλου και ο Τσόρι στα εντός έδρας ματς, μάλλον μαρτυρά φόβο: ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν επιτρέπεται να φοβάται. Μέχρι τώρα δεν του ζητήθηκαν εξηγήσεις για επιλογές και δεν του ασκήθηκε κριτική από τη διοίκηση γιατί τα ματς ήταν συνεχόμενα και δεν άφηναν περιθώρια για τίποτα. Με μια διακοπή, όμως, μπροστά, αν στη Καλλονή επαναληφθεί η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου στη Λιβαδειά δεν το βλέπω εύκολο ο Μίτσελ να κάνει Χριστούγεννα. Εκτός αν στον Ολυμπιακό πραγματικά πιστεύουν πως για να κερδίσει η ομάδα τον ΠΑΣ στο Καραϊσκάκη χρειάζεται τρεις προσθήκες αξίας εκατομμυρίων.

Πρωταθλητισμός χωρίς πίεση

Εχουν τέτοια προβλήματα ο Αναστασίου και ο Αναστασιάδης; Ούτε κατά διάνοια. Αν ο Ολυμπιακός είχε κάνει την εμφάνιση που έκανε ο ΠΑΟ στην Ξάνθη θα χε χαλάσει ο κόσμος – όμως στον ΠΑΟ καιρό τώρα δεν υπάρχουν απαιτήσεις κι επομένως ο προπονητής μπορεί να δουλεύει χωρίς πίεση. Είναι αλήθεια ότι ο Αναστασίου έχει σε προσωπικό επίπεδο αξιοποιήσει αυτό το τεράστιο διάστημα ανοχής: η ελπίδα του ΠΑΟ είναι να βγει κι αυτός κερδισμένος. Για την ώρα το πρότζεκτ αξιοποίησης των νέων παιδιών έχει πάει λίγο στην άκρη για το χατίρι του πρωταθλητισμού – φέτος παίζει πιο πολύ ο Δώνης, αλλά κυρίως καθιερώθηκαν ο Μπούρμπος, ο Στυλ κι ο Πέτριτς που νέους δεν τους λες ακριβώς. Από την άλλη πρωταθλητισμός χωρίς πίεση στην ομάδα και στον προπονητή δύσκολα γίνεται και το βλέπουμε. Το ίδιο συμβαίνει και στον ΠΑΟΚ. Ο Αναστασιάδης έχει κάνει μια αναμφίβολα καλή δουλειά και χωρίς αυτόν ο εφετινός ΠΑΟΚ θα ήταν ήδη πίσω από τον Αστέρα Τρίπολης, όμως άλλο πράγμα είναι να παίρνεις μέρος στο πρωτάθλημα για να αποδείξεις ότι ο Αναστασιάδης είναι καλός προπονητής κι άλλο να προσπαθείς να το κερδίσεις.

Να το κερδίσουν

Ισως εν τέλει ο Μίτσελ κινδυνεύει, ενώ οι δυο Έλληνες όχι, γιατί αυτός μπορεί να το χάσει το πρωτάθλημα, ενώ ο Αναστασιάδης και ο Αναστασίου όχι. Για να χάσεις κάτι πρέπει προηγουμένως να το έχεις κερδίσει. Οι δυο Έλληνες ακόμα δεν το χουν κερδίσει, ας μην το ξεχνάμε…