Δεν υπήρξε, απλώς, ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής (και θυμίζω ρέκορντμαν συμμετοχών στην Α΄ Εθνική κατηγορία), αλλά ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος ζούσε για το ποδόσφαιρο εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Λίγοι που υπάρχουν στο χώρο έχουν τη δική του τρέλα.

Δικαίωση σε χρόνο ρεκόρ

Ως ποδοσφαιριστής ο Νιόπλιας παρακολουθούσε πολύ τα διεθνή και είχε άποψη: θυμάμαι ότι πριν ξεκινήσει στην Ελλάδα η συνδρομητική τηλεόραση, ο Νιόπλιας είχε δορυφορική στο σπίτι του! Ενδιαφερόταν για πράγματα όπως η εξέλιξη της προπονητικής, τα νέα συστήματα, η δουλειά των μεγάλων τεχνικών του καιρού του, ενώ ακόμα έπαιζε ποδόσφαιρο και είχε χρόνια καριέρας μπροστά του. Όταν ξεκίνησε τη δουλειά του προπονητή είχε την τύχη να δουλέψει στις μικρές εθνικές ομάδες έχοντας στα χέρια του ένα εξαιρετικό υλικό το οποίο και αξιοποίησε υποδειγματικά. Παίκτες όπως ο Μήτρογλου, ο Νίνης, ο Σιόβας, ο Παπασταθόπουλος κτλ έδειξαν πολύ νωρίς χάρη στον προπονητή τους την μεγάλη αξία τους: ήταν βασικοί στη δική του Εθνική Νέων, ενώ άπαντες σχεδόν τους αγνοούσαν. Όταν ο Νιόπλιας ανέλαβε τον Παναθηναϊκό, η πρόσληψη του είχε χαρακτήρα δικαίωσης: ήταν ένας άνθρωπος που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα, δηλαδή το να δουλέψει σε μία μεγάλη ομάδα, σε χρόνο ρεκόρ.

Μπαλάκι στα παιγνίδια

Ως προπονητή του Παναθηναϊκού ο Νιόπλιας κέρδισε ένα νταμπλ, που είναι και το τελευταίο που έχει κερδίσει ο σύλλογος. Ωστόσο περισσότερο κι από αυτή του την επιτυχία εγώ θυμάμαι την περιπετειώδη αποχώρηση του, κυρίως γιατί ο Νιόπλιας είναι ο πρώτος προπονητής που θυμάμαι να λέει ότι την ομάδα (πιο πολύ και από τον ίδιο) την τσάκισε το γεγονός ότι έγινε μπαλάκι σε επικοινωνιακά παιγνίδια. Ηταν σαν χθες που έλεγε στο ραδιόφωνο του Σπορ Fm, με μια σπάνια ειλικρίνεια, ότι στον Παναθηναϊκό τα επικοινωνιακά ήταν σημαντικότερα από τα αγωνιστικά κι ότι αυτά ήταν που ο ίδιος πλήρωσε.

Επικοινωνία είναι κάτι άλλο

Το ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι ως ποδοσφαιριστής ο Νιόπλιας ήταν αυτό που συνηθίζουμε στην Ελλάδα να λέμε «επικοινωνιακός» - όμως άλλο ήταν αυτό που ο Νιόπλιας θεωρούσε ότι είναι η επικοινωνία κι άλλο αυτό που βρήκε μπροστά του. Για τον Νιόπλια επικοινωνία σήμαινε να έχεις μια καλή σχέση με τους δημοσιογράφους και να μην τους φοβάσαι. Να μοιράζεσαι τις ιδέες και τις σκέψη σου, ώστε αυτά να φτάνουν στον ποδοσφαιρόφιλο, να βοηθάς με την παρουσία σου μια δημόσια συζήτηση, ώστε το ποδόσφαιρο να γίνεται πιο κατανοητό. Όταν βρέθηκε στον ΠΑΟ ο Νιόπλιας διαπίστωσε ότι για την ομάδα επικοινωνία ήταν κάτι άλλο! Επρεπε να λες παραμύθια, να καλύπτεις λάθη άλλων με δηλώσεις, να προσέχεις ώστε να μιλάς στους «καλούς» και όχι στους «κακούς» δημοσιογράφους, να αποφεύγεις να πεις τι γνώμη σου για να μην χρησιμοποιηθεί και να απαντάς σε ερωτήσεις συχνά στημένες. Τον θυμάμαι να βγαίνει από τα ρούχα του όταν του ζητούσαν να «αδειάσει» με δηλώσεις του τον συνεργάτη του Αντώνη Κέζο, όταν μετά από μια νίκη με τον Ηρακλή τον ρωτούσαν «γιατί ήταν εκτός αποστολής και πότε θα παίξει ο Πετρόπουλος», όταν η φράση του «σήμερα παίξαμε ποδόσφαιρο με ρυθμό παλαιμάχων», αποδίδονταν ως «οι παίκτες του ΠΑΟ είναι όλοι παλαίμαχοι» - και μάλιστα από εφημερίδες υποτίθεται στην ομάδα φιλικές. Για μήνες ο άνθρωπος κάλυπτε αβλεψίες και παραλήψεις κι έκανε τα στραβά μάτια, όταν ειδήμονες όπως ο Φρέιτας, πληρώνονταν για να πίνουν τον φραπέ τους και να κάνουν εκ του αφαλούς κριτική βγάζοντας άχρηστους παίκτες όπως ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Καραγκούνης κτλ. Ενα ωραίο πρωί παραιτήθηκε λέγοντας ότι τον αντικαταστάτη του, τον ανεκδιήγητο Φερέιρα, τον είχαν βρει ένα μήνα πριν αυτός φύγει και ότι «τα επικοινωνιακά απασχολούσαν τον ΠΑΟ πιο πολύ από τα αγωνιστικά». Είχε πει μια αλήθεια που αποδείχτηκε προφητική: σήμερα αυτό μοιάζει να ισχύει για όλες τις μεγάλες ΠΑΕ στην Ελλάδα.

Εξορία και επιστροφή

Φεύγοντας από τον Παναθηναϊκό ο Νιόπλιας αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο και δούλεψε για την Εθνική ομάδα της Μεγαλονήσου. Πίστευα ότι η φυγή του από την Ελλάδα θα του κάνει κακό, αφού μόνο όταν μαθαίνεις να ζεις με την ένταση μπορεί να κάνεις καριέρα ως προπονητής: ευτυχώς δεν είχα δίκιο. Γυρίζοντας από την Κύπρο ο Νιόπλιας μας έδειξε, εκτός από όρεξη να ξαναζήσει τις αγωνίες με τις οποίες περνά την εβδομάδα του ένας σύλλογος, κι ότι αξιοποίησε δημιουργικά την απουσία του από τα δικά μας: ο Ατρόμητoς του παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο, η διάθεσή του να αξιοποιήσει τους πολλούς παίκτες που έχει μεσοεπιθετικά η ομάδα φάνηκε με το καλημέρα, η δική του πίστη σε ένα ποδόσφαιρο δημιουργικό και ευχάριστο δυνάμωσε ακόμα περισσότερο. Με γκρίζα μαλλιά πλέον, αλλά με την ίδια ωραία διδασκαλική διάθεση ο Νιόπλιας μας θύμισε σε χρόνο ρεκόρ τη δική του ξεχωριστή θέση στο ποδόσφαιρό μας: με την άνεσή του να μιλά, την διάθεσή του να εξηγεί, την όρεξή του να συζητά και να εμβαθύνει, ο Νιόπλιας είναι πολύ ξεχωριστός και πολύ σπάνιος. Και ένας από τους ελάχιστους που, μολονότι δεν φοβάται την επικοινωνία, αγαπάει το ποδόσφαιρο πολύ περισσότερο από αυτή.

Σημειώνω ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι μαζί του στις δύσκολες μέρες του στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχουν στο ποδόσφαιρο πια. Ο Φερέιρα που τον έφεραν ως προφήτη τελειώνει άδοξα την καριέρα του: πριν φύγει είχε προλάβει να μας παρουσιάσει μια από τις χειρότερες ομάδες του ΠΑΟ στην ιστορία. Ο Φρέιτας κάπου θα πίνει τον καφέ του. Ο Κώστας Αντωνίου δεν δούλεψε ποτέ ξανά. Οι παράγοντες και οι πρόεδροι ασχολούνται με άλλα – ακόμα και οι υπεύθυνοι επικοινωνίας του τότε ΠΑΟ κάνουν άλλη δουλειά. Ο Νιόπλιας μόνο συνεχίζει να ζει με το ποδόσφαιρο, όπως έκανε πάντα. Γιατί, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, αυτό είναι που έχει δύναμη: η επικοινωνία είναι απλά η Τέχνη της δικαιολογίας - κυρίως όσων δεν το καταλαβαίνουν.