Την Τετάρτη δυο εξ αναβολής ματς σημάδεψαν την έκβαση δυο μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Η Ρεάλ Μαδρίτης σκόνταψε με τη Βαγιαδολίδ μένοντας πίσω στη μάχη για την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος.

Λίγη ώρα πιο πριν, η Μάντσεστερ Σίτυ δεν είχε κανένα πρόβλημα κόντρα στην Αστον Βίλα. Η ισοπαλία της Ρεάλ γλύτωσε την Ατλέτικο απλώς από ένα αντίπαλο, αλλά της έκανε ίσως πιο δύσκολο το δρόμο για τον τίτλο. Αν η Ρεάλ κέρδιζε, η Μπαρτσελόνα θα έπρεπε ν αποφασίσει την τελευταία αγωνιστική σε ποια ομάδα της Μαδρίτης θα δώσει το πρωτάθλημα: η πιθανότητα να διαλέξει την Ατλέτικο ήταν μεγάλη.

Τώρα, αν η Μπάρτσα κερδίσει την Ελτσε, η Ατλέτικο Μαδρίτης θα πάει στη Βαρκελώνη τελευταία αγωνιστική να παίξει με τους Καταλανούς, υπερασπιζόμενη την πρωτιά στη Λίγκα που κράτησε πολλές αγωνιστικές, αλλά η Μπάρτσα, κερδίζοντας την, της παίρνει το πρωτάθλημα.

Η ομάδα του Σιμεόνε μετά θα πάει στη Λισσαβόνα να παίξει με τη Ρεάλ ένα κύπελλο πρωταθλητριών: αυτό το ραντεβού με τη Σκύλα και τη Χάρυβδη σημαίνει ότι για να πάρει ένα τίτλο θα πρέπει να δώσει ό,τι έχει – τίποτα δεν θα της χαριστεί.

Η Λίβερπουλ από την άλλη, ελπίζει σε θαύματα που καμιά φορά στην Αγγλία γίνονται, αλλά θαύματα παραμένουν. Θα είναι θαύμα να χάσει η Σίτυ από την Γουεστ Χαμ στο Ετιχαντ.

Μαγικές στιγμές...

Και η Ατλέτικο και η Λίβερπουλ είχαν μαγικές χρονιές. Η Ατλέτικο ξεκίνησε τη σεζόν πουλώντας το πιο μεγάλο της αστέρι, δηλαδή τον απίστευτο Φαλκάο, πρωταγωνιστή της απόλυτο τα τελευταία χρόνια. Στη θέση του ο Σιμεόνε προήγαγε τον Ντιέγκο Κόστα, τον πιο πεισματάρη, μαχητή, εργάτη βραζιλιάνο κυνηγό που προσωπικά θυμάμαι. Ο Βραζιλιάνος έκανε πράγματα και θαύματα δίνοντας πολλά περισσότερα από τον Βίγια, που βρήκε καταφύγιο στη Μαδρίτη μετά τις περιπέτειες στη Μπαρτσελόνα, χωρίς πάντως να πετύχει τα γκολ που από αυτόν περίμεναν.

Η ομάδα κατά τα άλλα ήταν έτοιμη από καιρό για την υπέρβαση: δυο κατακτήσεις Γιουρόπα Λιγκ τα τέσσερα τελευταία χρόνια κι ένα Κύπελλο Ισπανίας με νίκη επί της Ρεάλ πέρυσι στον τελικό, μαρτυρούν πως η σούπερ εφετινή σεζόν δεν είναι τρομερή έκπληξη. Η Ατλέτικο τερμάτισε στην Ισπανία τρίτη πέρυσι: ο κορμός της ήταν αγωνιστικά αξιόπιστος.

Η Λίβερπουλ, από τη μεριά της, έμοιαζε να ζει ένα όνειρο. Ο άπειρος στον πρωταθλητισμό Ρότζερς πέρυσι την έμαθε και φέτος τη βελτίωσε. Ο Λουίς Σουάρες αποδείχτηκε ο καλύτερος επιθετικός στη χρονιά. Παίκτες που κανείς δεν περίμενε τόσο καθοριστικούς (Κουτίνιο, Χέντερσον, Στάριτς, Μινιολέ κτλ)ωρίμασαν ξαφνικά. Η επίθεση έβγαζε φωτιές και πρωταθλητισμό κάνεις χάρη στην επίθεση κυρίως.

Αλλά είκοσι δύο χρόνια χωρίς τίτλο είναι φορτίο βαρύ, ξεχνάς τι είναι ο πρωταθλητισμός κι αν δεν έχεις ένα Ρομπέρτο Μαντσίνι π.χ να παίξει κυνικά για το 0-0, κόντρα στην Τσέλσι μπορεί να γλιστρήσει ο Τζέραρντ, «σκοτωμένος» από το στρές και την κούραση και να πετάξεις ό,τι με κόπο έχτισες.

Το άξιζαν και οι δυο

Ναι, η Λίβερπουλ είχε ζητήματα στην άμυνα και σίγουρα την βοήθησε το γεγονός ότι είχε ένα ματς την εβδομάδα, ενώ όλοι οι αντίπαλοι της έπαιζαν Τσάμπιονς λιγκ για μήνες, αλλά το πρωτάθλημα το άξιζε, όπως το αξίζει και η Ατλέτικο, που μπορεί να τα πάρει όλα σε δυο εβδομάδες, αλλά μπορεί και να τα χάσει κι όλα από τα δυο θηρία του ισπανικού πρωταθλήματος. Τα θηρία, αν σε βρουν μπόσικο, σε κατασπαράζουν.

Δεν συγκαταλέγομαι στους φίλους της Λίβερπουλ γιατί οι πιο πολύ από τους Eλληνες οπαδούς της παρά είναι φανατικοί για τα γούστα μου: η Λίβερπουλ μπορεί να είναι η πέμπτη(;), έκτη (;) σε οπαδούς ομάδα στην Ελλάδα και βάζω στο λογαριασμό και τις ελληνικές ομάδες και οι οπαδοί της, ακριβώς επειδή είναι πολλοί, συμπεριφέρονται ακριβώς όπως οι οπαδοί των μεγάλων ελληνικών ομάδων στην πλειοψηφία τους.

Έχουν κάμποσες ιδεοληψίες, πιστεύουν σε «περήφανους λαούς», και συχνά νομίζουν ότι ο πλανήτης περιστρέφεται γύρω από την ομάδα τους. Ωστόσο εύχομαι πραγματικά να γίνει το θαύμα και να κερδίσει η ομάδα του Τζέραρντ τον τίτλο, όπως ελπίζω να αντέξει και η Ατλέτικο και να κερδίσει τελικά κάτι.

Το εύχομαι, όχι μόνο γιατί και οι δυο είναι ομάδες ιστορικές, αλλά γιατί, αν τα καταφέρουν θα το έχουν κάνει με μπάτζετ πολύ μικρότερα από αυτά των ανταγωνιστών τους. Ο κόσμος μας έχει ανάγκη να δει και τέτοιες ομάδες να κερδίζουν.

Πλούσιοι πρωταθλητές

Φέτος στην Ευρώπη παντού σχεδόν κέρδισαν οι πλουσιότεροι και κέρδισαν πολύ εύκολα και πολύ δίκαια. Η Μπάγερν έκανε περίπατο στη Γερμανία, η Γιούβε ρεκόρ βαθμών στην Ιταλία, η Παρί δεν είχε αντίπαλο στη Γαλλία, η Μπενφίκα τα πήρε όλα στην Πορτογαλία – όποιος κυνήγησε αυτές τις ομάδες το έκανε γνωρίζοντας ότι οι ελπίδες του ήταν ελάχιστες. Και η Σίτυ και η Μπάρτσα και η Ρεάλ, αν στο τέλος πάρουν τις κούπες, δίκαια θα τις έχουν κατακτήσει: πέρασαν θύελλες, στάθηκαν όρθιες, κέρδισαν καθοριστικά ματς.

Αλλά η υπεροχή τους βασίζεται κυρίως στο μεγάλο πορτοφόλι τους, στην ικανότητα τους να αγοράζουν και να συντηρούν μερικούς από τους μεγαλύτερους άσους της εποχής μας – ακόμα και η Μπάρτσα ξόδεψε φέτος για το Νεϊμάρ χρήματα που η Ατλέτικο δεν ξοδεύει σε τρία χρόνια.

Δεν είναι φτωχές ομάδες η Λίβερπουλ και η Ατλέτικο: αλλά σε σχέση με τους οικονομικούς κολοσσούς που ανταγωνίζονται είναι σαν τα οικονομικά τους να ελέγχονται από την τρόικα. Οι άλλοι κάνουν τρέλες: αυτές όχι.

Το παραμύθι που αγαπάμε

Αν καμία από τις δυο δεν καταφέρει να κερδίσει κάτι σημαντικό το τελικό συμπέρασμα της σεζόν είναι ότι σοβαρούς τίτλους (πρωταθλήματα και Τσάμπιονς λιγκ) κερδίζει πλέον σχεδόν πάντα ο πλουσιότερος: ως συμπέρασμα βρίσκω ότι έχει κάτι το πικρό.

Ο κόσμος αγαπάει το ποδόσφαιρο και για το παραμύθι που μπορεί να του φτιάξουμε. Το αγαπάει γιατί θέλει να διαβάζει ότι ένας προπονητής μπορεί να αλλάξει τα πάντα και να φέρει νίκες με κινήσεις μαγικές. Το αγαπάει πιστεύοντας ότι κάπου υπάρχουν μαγικές ακαδημίες που βγάζουν κάθε χρόνο υπερπαίκτες, ότι υπάρχουν διοικήσεις που ξοδεύοντας σωστά λυγίζουν τους πλούσιους ανταγωνιστές τους.

Εμείς εδώ έχουμε βρει το ωραίο κόλπο: ακυρώνουμε ποδοσφαιριστές και μπάτζετ, μιλάμε για προέδρους, τα ρίχνουμε στη διαιτησία και καθαρίζουμε, αλλά οι ευρωπαίοι δεν ξέρουν τα κόλπα τα δικά μας. Τα κοιτάζουν όλα, τα μετράνε όλα και θέλουν να πιστεύουν πως γράφεται ιστορία και ξοδεύοντας λιγότερα γιατί αυτή η πίστη είναι μια παρηγοριά. Αλίμονο αν αυτή χαθεί, από την ισοπεδωτική δύναμη της πραγματικότητας.

Κάποιος θα πει ότι οι επικρατήσεις των πλουσιότερων δείχνουν ένα δρόμο: βάζεις χρήματα, φτιάχνεις ομάδα, κερδίζεις – είναι απλό. Ως συμπέρασμα παρά είναι κυνικό και ώριμο για κάθε άνθρωπο, που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, προσπαθώντας να παραμείνει παιδί. Για ένα σαββατοκύριακο ας είμαστε όλοι Λίβερπουλ και Ατλέτικο: ας είμαστε συνεπείς με τα παιδικά μας όνειρα. Κυρίως γιατί είναι δύσκολο να πείσουμε τους οπαδούς τους ότι θα βρουν την ευτυχία ρίχνοντας τα πάντα στη διαιτησία…