Ωραίος τύπος, αλλά μεγάλος μπελάς

Διάβασα τα αποτελέσματα του γκάλοπ του Sport24 για την παραμονή ή τη φυγή του Μίτσελ και το αποτέλεσμα ήταν όντως εντυπωσιακό: μόλις το 9% (περίπου) ήθελε την αντικατάστασή του. Αν το γκάλοπ γίνονταν μεταξύ όσων στο Καραϊσκάκη πηγαίνουν, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό

Από τη στιγμή που συμμετέχουν οι πάντες, αυτό που προκύπτει είναι σαρωτικά υπέρ του Ισπανού γιατί: α) είναι μάστορας στην επικοινωνία και ως εκ τούτου πολύ συμπαθής β) πιστώνεται από τον κόσμο ό,τι καλό έχει γίνει τα δυο τελευταία χρόνια – ο κόσμος σπανίως στέκεται σε λεπτομέρειες και γ) ο κόσμος περιμένει μεταγραφές, θεωρεί ότι ο Ολυμπιακός είναι ημιτελής και επομένως κρίνει ότι ο προπονητής του έχει μικρή ευθύνη.

Η γνώμη των πολλών είναι σεβαστή, αλλά εγώ καιρό τώρα βλέπω ένα Ολυμπιακό χωρίς αγωνιστική σταθερότητα κι αληθινά αναρωτιέμαι πόσες μεταγραφές χρειάζεται για να παίξει καλά με τον Πλατανιά και πως είναι δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι ένα στόπερ, ένας μέσος κι ένας εξτρέμ, που ο κόουτς ήθελε, μπορεί να διορθώσουν τόσο πολύ την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Επειδή δεν θα είναι ο Τιάγκο Σίλβα, ο Ματουιντί και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, μου μοιάζει κομμάτι δύσκολο.

Χωρίς καμία σιγουριά

Σας έχω γράψει πριν καιρό ότι ο Μίτσελ έπαιζε την παραμονή του μεταξύ Μυτιλήνης και Ξάνθης: ποτέ όταν κάνω τέτοιες αναφορές δεν μιλάω τυχαία. Η απόλυση, ωστόσο, ήρθε μετά το ματς με τον Πλατανιά – δεν ήταν έκπληξη: αυτό το παιγνίδι ήταν το χειρότερο του Ολυμπιακού από την αρχή της σεζόν (αφαιρουμένων των δυο αγγαρειών στο κύπελλο με Παναχαϊκή και Πανιώνιο) και ήταν το τέταρτο στη σειρά μετριότατο στο Καραϊσκάκη, μετά από αυτά με τον ΠΑΟΚ, τον ΠΑΣ και τον Πανιώνιο. Πόσα ακόμα άσχημα παιγνίδια μπορούσαν να συγχωρεθούν στον προπονητή;

Η λογική λέει πολλά, αν κανείς πιστεύει στις ιδέες και τις δυνατότητές του – όμως ο Μίτσελ δεν ήρθε χθες. Δυο χρόνια έχει στην Ελλάδα και το να περιμένει κανείς ν αλλάξει είναι κομμάτι δύσκολο. Μετά το ματς με τον Πλατανιά, ο προβληματισμός του Μαρινάκη δεν ήταν αν θα πρέπει να τον στηρίξει ή να τον διώξει, αλλά αν θα πρέπει και τώρα να του κάνει τα χατίρια. Δηλαδή να διώξει πιθανότατα κάποιους συνεργάτες και σίγουρα κάποιους παίκτες, και να του φέρει μεσούσης της περιόδου άλλους. Θα το έκανε - πιστεύω- αν είχε τησιγουριά πως το καλοκαίρι ο προπονητής δεν θα είχε πάλι τσακωθεί με κάποιους και θα ήταν σε θέση να εγγυηθεί μια καλύτερη απόδοση της ομάδας. Αλλά τέτοιες σιγουριές με τον Μίτσελ δεν υπήρχαν. Με τον Βαλβέρδε υπήρχαν, αλλά αυτός είναι άλλη περίπτωση.

Γοητευτικά ξεροκέφαλος

Τα πολλά καλά του Μίτσελ και τα πολλά κολλήματα του ήταν από καιρό γνωστά. Τι έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει; Νομίζω κυρίως μια άρνηση συνεργασίας για τα μεταγραφικά θέματα, που αποτελούν αυτή τη στιγμή την πρώτη προτεραιότητα. Είναι ενδεικτική νομίζω η ιστορία του Ντινγκάρ: από όσο καταλαβαίνω, απόντος του Εντινγκά και με τον Μιλιβόγεβιτς τραυματία, ο Ισά και ο Καρεμπέ ήθελαν και θέλουν ένα αμυντικό χαφ ακόμα, αλλά ο Ισπανός δεν έμοιαζε να συμφωνεί.

Εν τέλει η απόλυσή του ήρθε και γιατί οι μέτριες εμφανίσεις του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα (για τις οποίες έχουν ευθύνη τεράστια φυσικά και οι παίκτες) δεν του έδιναν πόντους, αλλά και γιατί προέκυψε μια έλλειψη συνεργασίας με τους τεχνικούς διευθυντές – πράγμα που δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Στο τέλος ο Μίτσελ έμεινε μόνος με τις γοητευτικές για μας, αλλά αφόρητες για τους συνεργάτες του, ξεροκεφαλιές του.

Τα ακριβά χατίρια

Πολλοί πιστεύουν ότι ο Ολυμπιακός δυο καλοκαίρια τώρα αλλάζει πολλούς παίκτες γιατί «τους πουλάει ο Μαρινάκης»: είναι ωραίο παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο. Το καλοκαίρι ο Μαρινάκης πούλησε ουσιαστικά μόνο τρεις: τον Μήτρογλου, τον Μανωλά και τον Σάμαρη και καλά έκανε αφού τα χρήματα που η ομάδα πήρε ήταν εξαιρετικά. Ξέρετε πόσοι έφυγαν γιατί ο προπονητής δεν τους πίστευε; Ένα σωρό! Με τον Χολέμπας, τον Βάις και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο καυγάδισε μήνες. Με τον Πελέ, τον Μπονγκ, τον Γιαταμπαρέ, τον Μεντζανί, τον Κάρολ, τον Σέποβιτς, τον Μασάδο στο τέλος και με τον Ιμπαγάσα καθώς και με δυο – τρεις έλληνες που τελικά δόθηκαν δανεικοί, είχε τυπικές σχέσεις!

Για τους Βαλντέζ, Πέρεζ και Μαρκάνο έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος απόκτησης και όλο το καλοκαίρι απέρριπτε τα σέντερ φορ που του προτάθηκαν απαιτώντας την επιστροφή του Μήτρογλου. Την προηγούμενη σεζόν δεν ήθελε τον Τζεμπούρ, τον Αμπτούν, τον Ντε Βινσέντι, τον Χολέμπας (που έμεινε με τα χίλια ζόρια), και μάλλον ανακουφίστηκε, όταν ήρθαν οι προτάσεις για τον Φετφατζίδη και τον Φέισα. Δεν λέω ότι όλα αυτά είναι απαραίτητα λάθος: ίσα ίσα.

Προπονητής είναι, εισηγήσεις δύσκολες έπρεπε να κάνει και πολλοί από τους παίκτες με τους οποίους τσακώθηκε είναι και μουρμούρηδες και δύσκολοι χαρακτήρες. Αλλά σοβαρά πιστεύει κανένας πως καμιά εικοσαριά παίκτες που έφυγαν (χωρίς να φέρουν ούτε ένα ευρώ) γιατί ο κόουτς δεν τους έβλεπε, θα χαλούσαν την διοίκηση, αν είχαν αξιοποιηθεί; Κομμάτι δύσκολο.

Ψηλά ο πήχης

Στο Μίτσελ έγιναν χατίρια πολλά και ακριβά, καθώς όχι μόνο του επέτρεψαν να διώχνει όποιον δεν γούσταρε, αλλά και του έφεραν και παίκτες που ζητούσε: Αμπιντάλ, Αφελάι, Ντουρμάζ, Μπενίτεθ, Μποτία, Μήτρογλου είναι καλοκαιρινές δικές του επιλογές και δεν ήταν καθόλου φθηνές λύσεις. Αν τώρα του ξανάδειχνε εμπιστοσύνη ο Μαρινάκης, αποκτώντας μόνο τους παίκτες που αυτός ήθελε, θα πρεπε να ξηλώσει όλους τους υπόλοιπους, να ψάχνει από τώρα αντικαταστάτες για 5-6 που ήδη έχουν μείνει στην άκρη, και να ελπίζει πως ο κόουτς δεν θα τσακωθεί με κανένα από αυτούς που θα ρθουν – πράγμα στατιστικά δύσκολο.

Η απόφαση της αντικατάστασής του ήταν πολύ δύσκολη κι αυτό φάνηκε: η δημοφιλία του στον κόσμο δεν είναι κάτι που δεν το ζύγισαν. Ωστόσο η κίνηση δείχνει ότι ο Μαρινάκης, όχι μόνο δεν παρατάει το πρωτάθλημα, αλλά διατηρεί ψηλά και τον πήχη των απαιτήσεων: η εταιρία πρέπει να λειτουργήσει καλύτερα, προσωπικές ατζέντες δεν επιτρέπονται, αλλά και η ομάδα οφείλει να παίξει καλύτερη μπάλα – αντίθετα από άλλα γήπεδα στα οποία οι απαιτήσεις της εξέδρας είναι μικρές το Καραϊσκάκη δεν μπορεί να τρέμει σε ματς με τον ΠΑΣ και τον Πλατανιά, ούτε μπορεί διαρκώς να συγχωρούνται μέτριες εμφανίσεις σε ντέρμπι δυο χρόνια τώρα.

Τι θα κάνει ο Περέιρα;

Θα είναι καλύτερος του Μίτσελ ο αντικαταστάτης του; Στην επικοινωνία είναι αδύνατο: κανείς ποτέ δεν θα είναι συμπαθητικότερος, καλύτερος μπλαμπλάς και πιο χαρισματικός στις απαντήσεις από τον Ισπανό. Ο Βίκτορ Περέιρα έχει πείρα πρωταθλητισμού και ευρωπαϊκών διοργανώσεων, είναι Πορτογάλος (που σημαίνει πως θα προσαρμοστεί εύκολα στην Ελλάδα), είναι νέος και φιλόδοξος, αλλά τι μπορεί και τι δεν μπορεί, ας περιμένουμε να το δούμε.

Το βασικό στην περίπτωση είναι να αποδειχτεί πως είναι ένας συνεργάσιμος άνθρωπος και ότι βλέπει τους παίκτες της ομάδας, όχι αφ υψηλού, αλλά ως προικισμένους ανθρώπους: τα αποδυτήρια δεν αντέχουν άλλες εντάσεις και η ομάδα πρέπει ν αποκτήσει ταυτότητα. Η δουλειά του νεοφερμένου δεν θα είναι εύκολη γιατί ο προκάτοχός του ήταν πολύ δημοφιλής. Όπως οι ωραίοι τύποι, για τη δουλειά των οποίων δεν προβληματιζόμαστε, αν τους γουστάρουμε. Ενίοτε μας αρέσει και να τους δικαιολογούμε, απλά γιατί είναι ωραίοι τυπάδες…