Ελπίζω κι εύχομαι ο Κλάουντιο Ρανιέρι να έχει μεγαλύτερη τύχη στο επίσημο ντεμπούτο του στον πάγκο της Εθνικής από ότι οι δυο επιτυχημένοι προκάτοχοί του, δηλαδή ο Όττο Ρεχάγκελ και ο Φερνάντο Σάντος. Το ντεμπούτο του Ρεχάγκελ, αν ήμασταν στην Αγγλία, θα είχε γυριστεί σε ντοκιμαντέρ.

Η Εθνική μας γνωρίζει μια συντριβή από τη Φινλανδία με 5-1, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το χάι λάιτ της πρεμιέρας του Όττο είναι το μπινελίκι που του ρίχνει μπροστά σε όλους ο Γεωργάτος, που μάλιστα τσακώνεται με τον Κώστα Κωνσταντινίδη γιατί δεν έχει μεταφράσει στο Γερμανό τις σεξουαλικές προτροπές: ο Κωνσταντινίδης, που εκτελούσε χρέη μεταφραστή, το χε κάνει για να τον προστατεύσει. Ένα μήνα μετά, ο Γερμανός αλλάζει τη μισή ομάδα και παραλίγο να κερδίσει την Αγγλία στο Μάντσεστερ: σώνει τους Αγγλους ο Μπέκαμ με ένα χτύπημα φάουλ στο 93'!

Δεν ήταν λιγότερο περιπετειώδες το ντεμπούτο του Σάντος. Η ισοπαλία με τη Γεωργία στο Καραϊσκάκη ήρθε δύσκολα και τα νεύρα όλων ήταν τεράστια. Ακολουθεί μετά το ματς καυγάς του Κατσουράνη με τον Τζόρβα, και ανακοινώσεις οριστικής αποχώρησης από την Εθνική του Σωτήρη Κυργιάκου και του Γιάννη Αμανατίδη, στους οποίους λίγο μετά προστέθηκε κι ο Φάνης Γκέκας. Ενώ επικρατεί ένας χαμός ο Σάντος κρατά την ψυχραιμία του και η εθνική αποσπά ένα 0-0 από την Κροατία τέσσερις μόλις μέρες αργότερα.

Σύνθεση με εκπλήξεις

Σε σχέση με τους δυο ο Ρανιέρι έχει ένα επιπλέον πρόβλημα: δεν έχει δει τους παίκτες του ούτε σε ένα φιλικό. Οι κλήσεις έγιναν με βάση τα προηγούμενα και οι εκπλήξεις δεν έλειψαν. Η εντύπωσή μου είναι ότι με τη Ρουμανία ο Ρανιέρι θα βασιστεί στους βασικούς στο μουντιάλ, ψάχνοντας λύσεις για την απουσία του Μανιάτη.

Καρνέζης, Τοροσίδης, Χολέμπας, Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Σάμαρης, Ταχτσίδης μου μοιάζουν σίγουροι. Λογικά οι προβληματισμοί αφορούν την επίθεση με τους Σαλπιγγίδη, Μήτρογλου και Σαμαρά να έχουν τον πρώτο λόγο και τους Κονέ και Χριστοδουλόπουλο να διεκδικούν θέσεις αφού ο Ρανιέρι τους ξέρει καλά.

Φυσικά stand by για να μπουν στο ματς θα ναι και ο φορμαρισμένος Διαμαντάκος, αλλά πιστεύω και ο Αθανασιάδης, έτσι κι ο Μήτρογλου φανεί πάλι βαρύς. Σημειώνω ότι ο Ρανιέρι στη συνέντευξη Τύπου της παρουσίασης του, αναφέρθηκε στον φορ του ΠΑΟΚ αποκαλώντας τον «Κλάους»: προφανώς είναι δασκαλεμένος για τα προσόντα του φορ.

Το ματς πάντως εύκολα μπορεί να το χάσει ο προπονητής (που ακόμα εικόνα για την ομάδα δεν έχει) κι εύκολα μπορεί να το κερδίσουν οι παίκτες (αν έχουν λίγη ενέργεια για ξόδεμα είναι πάντα καλύτεροι από τους υποψιασμένους αυτή τη φορά Ρουμάνους, που σε σχέση με τις εμφανίσεις τους στα προκριματικά ίσως έχουν διορθώσει λίγο την άμυνα τους). Παρόλα αυτά ο Ρανιέρι θα ναι το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς.

Πρώτα άνθρωπος

Τι προπονητής είναι ο Ρανιέρι; Στην περίπτωση του Ιταλού νομίζω ότι το «άνθρωπος» είναι σημαντικότερο του προπονητής. Στην καριέρα του ο Κλαύδιος δεν δίστασε ποτέ του ν αναλάβει δουλειές που δεν ήθελε κανένας.

Δούλεψε στη Γ΄ και στη Β΄ Εθνική της Ιταλίας, αλλά και της Γαλλίας, πήγε στη Νάπολι όταν έφυγε ο Μαραντόνα κι επικρατούσε κατήφεια, ανέλαβε τη Ρόμα όταν χρήματα για ξόδεμα δεν υπήρχαν κι όπου δούλεψε έκανε φίλους. Τίποτα δεν του χαρίστηκε, αφού ως ποδοσφαιριστής δεν είχε μεγάλο όνομα, η αγάπη του για τη Ρόμα μάλλον δεν του έκανε καλό και πάντα προτιμούσε τους μικρούς, από τους φτασμένους.

Και στην Εθνική θα δώσει σε κάμποσους μικρούς ευκαιρίες, αλλά σιγά σιγά: πρώτα του χρειάζονται μια δυο νίκες για να διώξει την όποια πίεση και να κερδίσει και την εμπιστοσύνη των παικτών που δεν τον γνωρίζουν.

Που θα κριθεί το αν πετύχει ή αν θα αποτύχει; Στην επικοινωνιακή του ικανότητα με τους ποδοσφαιριστές και κυρίως στο κατά πόσο αυτό θα το εκλάβουν οι παίκτες του ως αρετή-στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα δεδομένο.

Το πέρασμα από το μουτζούφλη, αγέλαστο, εραστή της άμυνας και του 1-0 Σάντος, σε ένα προπονητή που απαγγέλει Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, μοιράζει μπράβο, έχει πάντα μια ωραία ιστορία να διηγηθεί κι επιτρέπει στους παίκτες του πρωτοβουλίες είναι ένα θέμα: στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν καλοί και αστοιχείωτοι προπονητές, αλλά κατάλληλοι και ακατάλληλοι.

Στην περίπτωση της Εθνικής μας δεν είναι καθόλου δεδομένου ότι οι ευγενικοί τρόποι του θα εκτιμηθούν-δεν αποκλείεται κάποιοι να δουν στην πολύ κυριλέ συμπεριφορά του ένα είδος αδυναμίας. Από την άλλη, όποιο γκρουπ παικτών αγάπησε το Ρανιέρι έκανε μαζί του ωραία πράγματα: με τη Ρόμα κάποτε παραλίγο να κερδίσει ένα πρωτάθλημα, μόνο και μόνο γιατί έφερε το χαμόγελο στα χείλι όλων και τους ξύπνησε την αγάπη για την ομάδα.

Δεν κρύβω ότι ανυπομονώ να αρχίσει η περίοδος Ρανιέρι στην Εθνική: θα είναι, όπως και να χει το πράγμα, μια πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες περιπέτεια. Ο Ρεχάγκελ είχε την ικανότητα, φτιάχνοντας ένα κλειστό γκρουπ, να κερδίζει από τους παίκτες του όλη τους την προσοχή, ζητώντας τους πάντα απλά πράγματα.

Ο Σάντος είχε συμβιβαστεί με την ελληνική νοοτροπία πριν καν αναλάβει: η Εθνική, επί των ημερών του, ήταν ο λόχος ενός διοικητή που ακούει τους παλιούς φαντάρους, γνωρίζει και συμμερίζεται τα χούγια των στρατιωτών του.

Με τον Ρανιέρι δύσκολα θα γίνει κάτι από τα δυο. Ο άνθρωπος πιστεύει ότι έρχεται να συνεργαστεί με επαγγελματίες. Ούτε με παρεάκια, ούτε με παλιοφάνταρα…