Συγγνώμη, αλλά υπάρχει και αντίπαλος

Ένα πράγμα που με διαβολίζει συχνά είναι αυτές οι μονομερείς αναγνώσεις των παιγνιδιών των μεγάλων μας ομάδων – μιλάω για ματς που γίνονται στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Συνήθως – και ειδικά όταν καλούμαστε ν ασχοληθούμε με το γιατί οι μεγάλοι μας δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα – ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό, δηλαδή τι έκανε ο αντίπαλος.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν επιτυχημένα αποτελέσματα του Ατρόμητου ή του Πανιώνιου, ή του Αστέρα ή της Ξάνθης ή του ΟΦΗ, αλλά μόνο στραβοπατήματα του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ παλιότερα. Οι μικρότεροι δικαιούνται κάτι, μόνο όταν παίζουν μεταξύ τους! Στην καλύτερη, αν κάνουν καλή εμφάνιση, τους λέμε «μπράβο» αδιαφορώντας να εξηγήσουμε πως το κατάφεραν.Η τελευταία αγωνιστική έχει τρία ωραία τέτοια παραδείγματα: τα ματς του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ και του ΠΑΟ. Και στα τρία όλες οι αναφορές αφορούσαν κυρίως το παιγνίδι των «μεγάλων», ενώ οι εικόνα του ματς και στις τρεις περιπτώσεις οφείλονταν κυρίως στα όσα σωστά ή λάθος έκαναν (κυρίως) οι αντίπαλοί τους.

• Στο Περιστέρι ο Ολυμπιακός είχε ν αντιμετωπίσει το συνηθισμένο γρίφο, δηλαδή το πώς θα ανοίξει μια κλειστή άμυνα, μόνο που αυτή τη φορά ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγαλύτερος γιατί η άμυνα του Ατρόμητου είναι πολύ καλή και υποστηρίζεται και σπουδαία από τους μεσοκυνηγούς. Ο Ατρόμητος του Παράσχου έκανε ένα άψογο παιγνίδι κι όχι μόνο αμυντικά. Στο πρώτο ημίχρονο (και ειδικά στο πρώτο μισάωρο) επιστρατεύοντας και πολύ δύναμη πίεσε τον Ολυμπιακό πολύ ψηλά, δεν τον άφησε να κυκλοφορήσει τη μπάλα, «έβγαλε» από το ματς και τον Φουστερ και τον Τσόρι κι έκανε το Μίτσελ να σκέφτεται πως η άμυνά του δεν θα δεχτεί πίεση: ο Ισπανός για αυτό κράτησε τον Εντινγκά μπροστά από τα δυο στόπερ σε όλο το ματς. Από τον Ατρόμητο έλειψαν μόνο οι πάσες του Ούμπιντεζ στον Καραμάνο: αν αυτός είχε την ευκαιρία να παίξει ένας εναντίον ενός με τον Μπονγκ, ο γηπεδούχος θα έβρισκε ευκαιρίες.

Στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο Ατρόμητος κουράστηκε να πιέζει, έκανε καλή δουλειά στην άμυνα. Ο Δημούτσος κάλυψε τα πλάγια, ο Χολέμπας δεν βρήκε παρά λίγες ευκαιρίες για να επιτεθεί, ο Κάμπελ είχε πάντα ένα και δυο παίκτες πάνω του και ο Παπαδόπουλος είχε την υπομονή να περιμένει την κατάλληλη στιγμή χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες απαιτώντας τη μπάλα. Μπορεί ο Ολυμπιακός να κράτησε τη μπάλα πιο πολύ,όμως το ματς έγινε στο τέμπο που ήθελαν οι Περιστεριώτες, που ήταν τυχεροί στη φάση του Μανιάτη, αλλά άτυχοι όταν ο Μπρίτο στο 95΄ δεν έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα με κεφαλιά από τα δυο μέτρα. Η αντοχή που έδειχνε ο Ατρόμητος στην άμυνα και η ικανότητα του στις αντεπιθέσεις, υποχρέωσε το Μίτσελ να περιμένει πολύ, ώστε να χρησιμοποιήσει τους κυνηγούς που είχε στον πάγκο.

Αν έμπαιναν ο Σαβιόλα, ο Βάις κι ο Μήτρογλου νωρίτερα,ο Μανιάτης κι ο Εντινγκά θα είχαν ακόμα μικρότερη κάλυψη και οι πιθανότητες μιας καλής αντεπίθεσης του Ατρόμητου θα ήταν μεγαλύτερες: ο Ισπανός δεν ήθελε ν ανοίξει πολύ το ματς γιατί απέναντί του είχε μια ομάδα που ακόμα και περιμένοντας είχε πάντα στο μυαλό της το γκολ. Αυτή τη φορά βολεύτηκε ο Ολυμπιακός με την ισοπαλία, γιατί ο αντίπαλός του τον προβλημάτισε. Και μπράβο του.

• Στην Τούμπα ο Χάβος έδειξε σε πολλούς φίλους του ΠΑΟΚ, που δεν τον πίστευαν και γκρίνιαζαν για την παρουσία του κάποτε, πόσο καλός προπονητής είναι. Ο Παναιτωλικός του περίμενε μεν, πλην όμως βλέποντας το αργό κέντρο του ΠΑΟΚ (με Μαντούρο, Λάζαρ, Κατσουράνη, Λόπεζ και τον ντε φορμέ Στοχ) έτσι έπρεπε να κάνει. Από τη στιγμή που η πεντάδα των χαφ αυτών δεν είχε ένα επιθετικό στήριγμα (ο Σαλπιγγίδης μόνος στην επίθεση δεν έπαιζε ούτε πριν από δέκα χρόνια που έβαζε είκοσι γκολ το χρόνο...), ο Χάβος γνώριζε πως για να γίνει απειλητικός ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να κατεβεί με πολλούς παίκτες, πράγμα που αυτόματα σημαίνει ότι θα άφηνε, μεταξύ μεσαίας του γραμμής και άμυνας, πολλούς κενούς χώρους.

Με τον Καμαρά και το Μπακάκη να ξεκινούν από μακριά, τον Θεοδωρίδη και τον Σφακιανάκη να τους ψάχνουν κάθετα και να «τρέχουν» τους χαφ τους ΠΑΟΚ παίζοντας όσο χρειάζεται και οριζόντια, ο Παναιτωλικός που πίσω ήταν βαρύς μεν, συμπαγής δε, έλεγχε το ματς και έχανε ευκαιρίες στην κόντρα, σπεκουλάροντας εξαιρετικά στις αδυναμίες του γηπεδούχου. Ο ΠΑΟΚχάρη στο λάθος του Μπίκεϊ, την οξυδέρκεια του Σαλπιγγίδη και το «τούβλο» του Λούκας κέρδισε μια ομάδα την Κυριακή τακτικά ανώτερη. Γιατί είναι κακό να το πούμε;

• Κάτι ανάλογο έγινε και στη Λεωφόρο. Αντί να συζητάμε πόσο άλλαξε ο Πανιώνιος στο δεύτερο ημίχρονο (και κυρίως γιατί αυτό έγινε…) ψάχνουμε να βρούμε τι έφταιξε και χάθηκε ο πολύ καλός ΠΑΟ του πρώτου ημιχρόνου: «έφταιξε» κυρίως το καλό στήσιμο του Πανιωνίου στην επανάληψη! Ο Π αναγόπουλος έκανε το λάθος να χρησιμοποιήσει τον άγουρο Ζαχαράκη στα δεξιά της άμυνας στο πρώτο ημίχρονο κι ο Πανιώνιος έμοιαζε να παίζει με ένα παίκτη λιγότερο. Απόντος και του Μητρόπουλου στα χαφ, ο ΠΑΟ έκανε πάρτι, όμως δεν τελείωσε το ματς και ο Παναγόπουλος διόρθωσε τα ανεπίτρεπτα σφάλματα.

Πρώτα έβαλε το Ντούνη αντί του Ζαχαράκη και φέρνοντας στη θέση του δεξιού μπακ τον Κούρντι έκλεισε το Νάνο. Μετά άλλαξε την επίθεση φέρνοντας τον Αραβίδη πίσω από τον Καπάνταη και μετατοπίζοντας τον Κολοβό στα χαφ βρήκε ένα καλό κουβαλητή της μπάλας που του έλειπε. Τρίτον ρίχνοντας στο ματς και τον (μοιραίο τελικά) Λάζνικ, αντί του Παναγιωτούδη, έπαιξε κάτι σαν 3-5-2 με τον τρίτο στόπερ κατά περίσταση να κάνει και τον αμυντικό χαφ.

Ο χωρίς αλλαγές στα χαφ Παναθηναϊκός έμπλεξε, όχι γιατί συνέβη κάτι παράξενο, αλλά γιατί ο αντίπαλος του πάτησε καλύτερα, του πήρε τη μπάλα, γέμισε τη μεσαία γραμμή με παίκτες που στο πρώτο ημίχρονο τόσο του έλειπαν:δεν σκόραρε γιατί σημάδευε τα δοκάρια αλλά ευκαιρίες έκανε– αν πιεστούν τα στόπερ του ΠΑΟ άλλωστε το λάθος το έχουν εύκολο. Τώρα γιατί, αντί να επισημάνουμε τη βελτίωση του Πανιωνίου, αναπτύσσουμε ωραίες θεωρίες για τον Αναστασίου,το πρώτο ημίχρονο που ήταν το καλύτερο της χρονιάς κτλ. ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω.

Παίζουν και οι άλλες ομάδες μπάλα. Εχουν και οι άλλες και φίλους και οπαδούς. Δεν γράφουν σχόλια αυτοί, δεν κάνουν πολύ φασαρία και σπανίως οι δημοσιογράφοι τους έχουν υπόψην τους είτε για να τους κολακεύουν, είτε για να τους κάνουν έξω φρενών. Αλλά η δουλειά μας δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο: πριν από όλα, καλό είναι, να μην ξεχνάμε να ασχολούμαστε με τη ριμάδα την πραγματικότητα…