Συμφωνίες χωρίς περιεχόμενο

Από αυτά που διαβάζω χαίρομαι γιατί τρεις σημαντικοί άνθρωποι του ελληνικού ποδοσφαίρου κατάφεραν να συνεννοηθούν, αναφέρομαι στον Ιβαν Σαββίδη, τον Δημήτρη Μελισσανίδη και τον Γιάννη Αλαφούζο που συναντήθηκαν την Παρασκευή και συμφώνησαν να προχωρήσουν ενωμένοι υιοθετώντας, από ότι διαβάζω, μεθόδους ακραίας διαμαρτυρίας. Σε μια χώρα που κανένας δεν μπορεί να συνεννοηθεί με κανένα, το ότι τρεις σε κάτι συμφώνησαν είναι θετικό. Βέβαια είναι αδύνατο να καταλάβεις σε τι ακριβώς συμφώνησαν. Ας δούμε κάποια ενδεχόμενα.

Γίνεται να πάρουν την ΕΠΟ;

Είναι εύκολο να πει κανείς ότι συμφώνησαν να πάρουν την ΕΠΟ – μόνο που η όποια συμφωνία δεν σημαίνει τίποτα. Στις 23 Ιανουαρίου θα εκλεγεί πρόεδρος ο Γκιρτζίκης με μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα εκλογική ομοψυχία: δεν είναι απίθανο να τον ψηφίσουν 47 Ενώσεις τουλάχιστον – άλλωστε δεν έχει αντίπαλο. Γιατί δεν έχει; Πρώτον γιατί όποιος κατέβαινε απέναντί του θα εξευτελίζονταν – είναι ζήτημα αν θα έπαιρνε δέκα ψήφους. Δεύτερον γιατί οι Ενώσεις, οι πρόεδροι των οποίων ψηφίζουν, δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι πλέον τις παρεμβάσεις των ΠΑΕ σε δικές τους διαδικασίες και δεν χαίρονται με «φυτευτούς» υποψήφιους από όπου κι αν προέρχονται: θέλουν πρόεδρο στην ομοσπονδία ένα δικό τους άνθρωπο, κάποιον δηλαδή από τις Ενώσεις. Τρίτον γιατί η πολιτική του υφυπουργού Ανδριανού, και οι εξυπνάδες του για στραγγαλισμό των Ενώσεων, είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα: όχι μόνο δεν έπεσε η διοίκηση της ΕΠΟ μετά την παραίτηση του Σαρρή, αλλά συσπειρώθηκαν μαζί της και Ενώσεις που ασκούσαν αντιπολίτευση! Τους νταβατζήδες δεν τους θέλει κανείς.

Μπορεί το τρίο Σαββίδης – Μελισσανίδης – Αλαφούζος να παρέμβει βρίσκοντας εντός των Ενώσεων συμμάχους; Το θεωρώ απίθανο! Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι στις επόμενες εκλογές οι εκλέκτορες θα είναι πάνω από 160, καθώς με βάση το νέο καταστατικό θα ψηφίζουν όλες οι ΠΑΕ της Σούπερλίγκας και η κάθε Ενωση θα έχει τρεις ψήφους, οι πιθανότητες να ανατρέψεις το τωρινό συμβούλιο μειώνονται κι άλλο. Λεφτά για να αγοράσεις 30 ψήφους εκλεκτόρων, οριακά, ας πούμε, ότι μπορεί να βρεις (που δεν μπορείς.…). Λεφτά για να αγοράσεις 85 εκλέκτορες είναι δύσκολο να δώσεις: σου κοστίζει όσο να φτιάξεις μια ομάδα της προκοπής.

Λογική άλλης δεκαετίας

Γνωρίζοντας τα του ελληνικού ποδοσφαίρου ξέρω ότι η λογική «ελέγχω την ΕΠΟ, ελέγχω την διαιτησία» είναι εντελώς άκαιρη: αυτό τελείωσε το 2009 και τελείωσε όταν ο Πατέρας έδιωξε τον Γκαγκάτση, τον τελευταίο αληθινά συγκεντρωτικό πρόεδρο της ομοσπονδίας. Σήμερα η συμπόρευση με την ομοσπονδία εξασφαλίζει μόνο μπελάδες και τίποτα άλλο: χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι σε εισαγγελείς για να αποδείξεις ότι δεν έχεις σχέση με κανένα και τίποτα. Αλλωστε το να έχεις καλές διαιτησίες δεν έχει να κάνει με την ΕΠΟ, παρά ελάχιστα: ο Μαρινάκης κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό χωρίς να έχει με τον Πιλάβιο καλημέρα για μήνες. Η γνώμη μου είναι ότι αν οι τρεις κατάφερναν μέσω μιας διαδικασίας (που δεν μπορώ να φανταστώ…) να ελέγξουν την ομοσπονδία, γρήγορα θα διαπίστωναν πως το μόνο που θα κέρδιζαν είναι ξεφωνητό. Πάρτε ένα ωραίο παράδειγμα: την ΑΕΚ. Ελέγχει την ΕΠΟ; Ούτε κατά διάνοια. Κι όμως οι διαιτησίες που έχει στη Γ΄ Εθνική και στη Β΄ Εθνική, αλλά και στο κύπελλο σε ματς όπως αυτό με τον Ατρόμητο, μια χαρά είναι. Γιατί; Γιατί είναι μεγάλη ομάδα, πολύ μεγάλη μάλιστα για τα κυβικά της κατηγορίας στην οποία παίρνει μέρος.

Κι αν έλεγχαν τη Λίγκα;

Θα μπορούσαν οι τρεις να ελέγξουν την Σουπερλίγκα; Κι αυτό το βρίσκω δύσκολο. Ο ΠΑΟ χαίρεται να δημιουργεί εχθρούς: δεν καταλαβαίνω το γιατί, αλλά de facto αυτό συμβαίνει. Ο ΠΑΟΚ επίσης πολλούς φίλους δεν έχει – κυρίως εξαιτίας της παλιότερης απροθυμίας των παραγόντων του να αναλάβουν διοικητικές θέσεις: ο Ζαγοράκης πχ, όσο ήταν πρόεδρος, δεν πήγαινε ούτε στα συμβούλια, ενώ πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν έχουν ακόμα καταλαβει αν ο Αγγελίδης μιλάει ελληνικά! Η ΑΕΚ έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να κάνει φίλους, αλλά για την ώρα έχει μόνο ένα πιστό: την Ξάνθη. Πως κερδίζεις τη Λίγκα; Με ένα απλό τρόπο: αγοράζοντας ποδοσφαιριστές από ομάδες που πουλάνε. Όταν μπήκαν οι πολυμετοχικοί στον ΠΑΟ αγόρασαν παίκτες από τον ΠΑΟΚ, τη Λάρισα, τον Πανιώνιο, τον Ατρόμητο κτλ. Δε βλέπω οι τωρινοί ιδιοκτήτες του ΠΑΟΚ, του ΠΑΟ και της ΑΕΚ να κάνουν κάτι ανάλογο. Ο ΠΑΟ παίρνει μόνο ελεύθερους, ο ΠΑΟΚ δεν ήθελε να πληρώσει τον Αστέρα για τον Ουσέρο, η ΑΕΚ πλήρωσε τη φίλη Ξάνθη για τον Μάνταλο και τον Παναιτωλικό για το Μπακάκη, αλλά Αραβίδη, Ντούνη, Ανέστη τους πήρε ελεύθερους.

Από την άλλη και να την πάρουν τη Λίγκα τι να την κάνουν; Η δικαιοδοσία της εξαντλείται στο να φτιάχνει το πρόγραμμα – ακόμα και για τις ποινές των αθλητικών δικαστών της τον τελεσίδικο λόγο τον έχει πάντα η ΕΠΟ και οι τακτικοί δικαστές, που είναι πρόεδροι των επιτροπών της. Μια άλλη λύση θα ήταν να ζητήσουν βοήθεια οι τρεις από την Πολιτεία: με την επικείμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκω δύσκολο να βρουν κατανόηση – πόσο μάλλον όταν Μελισσανίδης και Σαββίδης διαφημίζουν την καλή τους σχέση με το Σαμαρά και ο Αλαφούζος έχει μετατρέψει το ΣΚΑΙ σε φωνή της φιλελεύθερης παράταξης.

Η βία καραδοκεί

Τι μένει; Η περίφημη «ακραία διαμαρτυρία». Αυτό κι αν είναι δύσκολο – για να μην πω επικίνδυνο. Ακραίες διαμαρτυρίες έχουμε δει δεκάδες. Ο Βουλινός πήρε τον ΠΑΟΚ κάποτε κι έφυγε από το ΟΑΚΑ: το αποτέλεσμα ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης να συνεχίσει να κάνει κουμάντο στο ποδόσφαιρο για εξι – επτά χρόνια ακόμα. Οι παίκτες της ΑΕΚ κάποτε έπεφταν κάτω σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό και σε ένα άλλο, πάλι για το κύπελλο, η ΑΕΚ έστειλε κάποιους αναπληρωματικούς της κόντρα στον πρωταθλητή και μέτρησε έξι γκολ. Πριν τρία χρόνια οι οπαδοί του ΠΑΟ μπήκαν στο γήπεδο και διέκοψαν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό: πέτυχαν μόνο να φύγουν όλοι όσοι υπήρχε πιθανότητα να βάλουν σοβαρά χρήματα στην ομάδα. Κάποτε οι οπαδοί του Ολυμπιακού μπήκαν στο γήπεδο και κυνηγούσαν το Δημόπουλο σε ένα ματς με τον Αθηναϊκό – τότε που ο Σαλιαρέλης τους είχε πει «επιστήμονες». Οι ακραίες διαμαρτυρίες είναι τόσο παλιές όσο το ελληνικό ποδόσφαιρο: ομάδες έχουν κατεβεί με αναπληρωματικούς σε τελικούς κυπέλλου Ελλάδος ή έχουν αποσυρθεί από μπαράζ για τίτλους.

Σε όλες αυτές τις ιστορίες υπάρχει ένα κοινό φινάλε: μετά από λίγο οι οπαδοί έχουν στραφεί εναντίον των διοικήσεων των ομάδων τους. Ο Βουλινός έφυγε νύχτα, τον Πέτρο Στάθη κι αργότερα το Ντέμη Νικολαϊδη τους έτρεψε ο κόσμος της ΑΕΚ σε φυγή, ο Αγγελος Φιλιππίδης έγινε σύνθημα στη Λεωφόρο, το Σαλιαρέλη στο Καραϊσκάκη τον πήραν στην πλάκα: ο κόσμος μπορεί πρόσκαιρα να συμπαθεί όσους φωνάζουν, αγαπάει όμως μόνο όσους κερδίζουν. Οι πολιτικές των ακραίων αντιδράσεων δημιουργούν μόνο άλλοθι για βία, αλλά όταν αυτή ξεσπάει κάνει κακό πρώτα στις ίδιες τις ομάδες που χαϊδεύουν αυτιά οπαδών, παίζοντας το ρόλο του μπροστάρη στην επανάσταση.

Η καλύτερη ακραία αντίδραση όλων αυτών που φωνάζουν θα ήταν να φτιάξουν καλές ομάδες. Αλλά αυτές χρειάζονται χρήματα: με ψαλιδισμένα μπάτζετ δύσκολα γίνονται.