Μου το έλεγε ένας φίλος, παλιός παίκτης του Πανιώνιου, που την Κυριακή ήταν στο γήπεδο και είδε το ματς της ομάδας του με τον Ολυμπιακό. "Στο δεύτερο ημίχρονο, όταν μπήκε ο Τσόρι, μου φάνηκε ότι στο γήπεδο υπήρχε ένας που έπαιζε ποδόσφαιρο και εικοσιένα άλλοι που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση μαζί του, αφού έκαναν κάτι άλλο".

Σαφώς και πρόκειται για υπερβολή, από αυτές που στη Νέα Σμύρνη αγαπάμε, αλλά είναι και μια φράση ενδεικτική των αισθημάτων θαυμασμού που προκαλεί φέτος ο Αργεντίνος σε πολύ κόσμο.

Δεν τον πίστευα όταν ήρθε

Ομολογώ ότι όταν πρόπερσι ήρθε ο Τσόρι δεν πίστευα ότι θα κάνει στον Ολυμπιακό τέτοια καριέρα. Στα πρώτα του ματς μου έμοιαζε βαρύς και κομμάτι ανόρεχτος. Το ίδιο το βιογραφικό του έδειχνε ότι έχουμε να κάνουμε με ποδοσφαιριστή που πέρασε τα καλύτερά του χρόνια κυνηγώντας μεγάλα συμβόλαια, γι’ αυτό βρέθηκε στα πιο δημιουργικά του χρόνια στο πρωτάθλημα της Ρωσίας, σε ομάδες που πληρώνουν καλά πάντως, όπως η Ρούμπιν Καζάν ή η Ζενίτ. Παρότι εκεί ψηφίστηκε δυο φορές καλύτερος ποδοσφαιριστής του πρωταθλήματος (το 2006 και το 2009), μεγάλωνε τις αμφιβολίες μου και το ότι στο βιογραφικό του δεν υπήρχαν κλήσεις στην Εθνική ομάδα της Αργεντινής, στην οποία κατά καιρούς έχουν βρει χώρο όλοι οι ποιοτικοί μέσοι. Από όσο γνωρίζω και εντός του Ολυμπιακού υπήρχε για την δυνατότητα της όποιας προσφοράς του σκεπτικισμός, μετά τις πρώτες του εμφανίσεις στα φιλικά. Ο Μίτσελ, που τον πίστευε, τον έστελνε στα αριστερά, έψαχνε τρόπους να τον χωρέσει στην ίδια ενδεκάδα με τον Σαβιόλα. Του έκανε και καψονάκια αφήνοντας τον έξω από ματς σημαντικά: θυμίζω ότι πέρυσι ο Τσόρι δεν ξεκίνησε βασικός στα δυο ματς με την Αντερλεχτ, σε αυτό με την Παρί στο Παρίσι, ενώ αντ αυτού με την Μπενφίκα στο Καραϊσκάκη προτιμήθηκε ο Γιαταμπαρέ. Κι όμως όλα αυτά ο Τσόρι τα πέρασε με το χαμόγελο στα χείλι: χωρίς καμία μουρμούρα, καμία γκρίνια, καμία απαίτηση. Δούλεψε, και κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πέρυσι στο Καραϊσκάκη, έκανε μια από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις που έχει κάνει σε μια βραδιά ξένος ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί στην Ελλάδα.

Μια σούπερ σεζόν

Η εφετινή χρονιά του Τσόρι θα ήταν εξαιρετική κι αυτό φάνηκε μόλις αυτή άρχισε: στο τρίτο ματς στη σεζόν, κόντρα στον ΟΦΗ, πέτυχε ένα από τα ωραιότερα γκολ του πρωταθλήματος, στέλνοντας μηνύματα πως θα κάνει σπουδαία πράγματα. Επτά μήνες μετά από εκείνο το καταπληκτικό γκολ, ο Τσόρι έχει κερδίσει την εκτίμηση όλων όσων το ποδόσφαιρο το αγαπάνε. Όχι μόνο χάρη στις εμφανίσεις και τα γκολ του, αλλά κυρίως χάρη στο χαρακτήρα και φυσικά στο χαμόγελό του. Στην Τούμπα του πετούσαν σιφώνια και πέτρες κι αυτός χειροκροτούσε την εξέδρα.

Στη Λεωφόρο σκόραρε εν μέσω πολεμικού βομβαρδισμού. Στα συνολικά 14 γκολ του υπάρχουν μερικά που σώζουν την ποιότητα του πρωταθλήματος μας. Ο Τσόρι είναι από τους λίγους που σε κάθε ευκαιρία δείχνει ότι είναι σταρ παίζοντας και για την εξέδρα, είτε έχει οπαδούς του Ολυμπιακού είτε έχει οπαδούς άλλων ομάδων, όπως στη Νέα Σμύρνη. Νομίζω ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερους ξένους παίκτης, που έπαιξε «δεκάρι», στην ιστορία του Ολυμπιακού. Θα αγαπηθεί πιο πολύ από το Ριβάλντο πχ που έπαιξε στον Ολυμπιακό τρία χρόνια, σκόραρε περισσότερο, αλλά δεν είχε τα ευρωπαϊκά βράδια του Τσόρι, που με Μπενφίκα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους έκανε ματσάρες. Ο Ζιοβάνι είναι ο μεγαλύτερος αρτίστας που χει περάσει από την Ελλάδα, αλλά δεν ήταν «δεκάρι», ήταν κυνηγός. Ο Ιμπαγάσα ήταν ένας εκπληκτικός οργανωτής, μάστορας στην «ψιλοβελονιά» της πάσας, αλλά δεν έβαζε γκολ. Ο Ζέτερμπεργκ ήταν καλός παίκτης, αλλά αδύνατο να συγκριθεί με τον Τσόρι. Ο Ντέταρι ήρθε με κρύα καρδιά, έδιωχνε προπονητές για να φέρει τον πεθερό του, δεν είχε το χαμόγελο του Ντομίνγκεζ.

Ψάξτε τρεις σαν αυτόν

Οι μεταγραφές είναι πάντα λαχείο. Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι πέρυσι ο Κάμπελ θα ήταν χρησιμότερος του Σαβιόλα ή ότι ο Βάις θα έφευγε πριν τον δούμε. Επίσης, αν κάποιος μου έλεγε ότι στο τέλος της εφετινής χρονιάς ο Ντοσεβί θα ήταν χρησιμότερος από τον Αφελάι θα έλεγα ότι είναι τρελός. Ισχύει - και πολύ μάλιστα – το «ότι πληρώνεις παίρνεις», αλλά ακόμα καλύτερο είναι να επενδύεις σε παίκτες των οποίων τον χαρακτήρα γνωρίζεις. Ο Τσόρι είναι βεντέτα, έχει κάνει κι αυτός εντός της ομάδας τα παραπονάκια του - όλοι τα κάνουν. Αλλά είναι φανερό πως ο τύπος έχει ένα τρομερό εγωισμό, θέλει να είναι ηγέτης της ομάδας, γουστάρει την πρωτοβουλία και την ευθύνη όσο λίγοι και του αρέσει να παίζει για τους άλλους πιο πολύ από όσο οι άλλοι για αυτόν. Κάθε παιγνίδι του μπορεί να είναι για τον Φορτούνη πχ ένα μάθημα και η ελπίδα είναι να είναι και του χρόνου δυνατός και μαθήματα να δώσει σε όλους πολλά. Συχνά πυκνά με ρωτάνε σε ποιες θέσεις πρέπει να ενισχυθεί η μια ή άλλη ομάδα. Καλό είναι να προσέχουν οι ομάδες σε ποιες θέσεις αποκτούν ποδοσφαιριστές ώστε να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο πλήρεις. Για να είναι, όμως, αληθινά καλές ομάδες πρέπει να επενδύουν σε ποδοσφαιριστές με το χαρακτήρα, την όρεξη για δημιουργία και το ηγετικό ποδοσφαιρικό παράστημα του Τσόρι. Με ένα Τσόρι σε κάθε γραμμή, δηλαδή ένα ποδοσφαιριστή με εμπειρίες αποφασισμένο να γίνει αρχηγός και να καταπλήξει, φτιάχνεις μια υπέροχη ομάδα. Ρολίστες και τρελούς βρίσκεις πολλούς: οι ηγέτες είναι σπάνιοι…