Το πρόβλημα είναι οι αντιλήψεις
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για τις αυστηρές ποινές της ΕΠΟ και αυτές της UEFA που αφήνει τεράστια περιθώρια στους ισχυρούς για... νταραβέρια.
Τώρα που αποφασίστηκε ότι το Σαββατοκύριακο ναι μεν θα ξανάχουμε πρωτάθλημα, αλλά όλα τα ματς θα γίνουν κεκλεισμένων των θυρών, νομίζω οι πάντες κατάλαβαν ότι κοντά σε όλα τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου πρέπει να προσθέσουμε κι ένα ακόμα: την απόλυτη άγνοια των κυβερνώντων.
Ο Σταύρος Κοντονής, άνθρωπος και ηθικός και φιλόδοξος, πνίγεται από την ανάγκη να δείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό από τους προκατόχους του και το ριξε στις πρωτοτυπίες. Αυτή τη στιγμή στη ΓΓΑ και στο Υφυπουργείο πρέπει να υπάρχει η μεγαλύτερη συνάθροιση άσχετων με το ποδόσφαιρο πολιτικών και συμβούλων που έχει υπάρξει ποτέ την τελευταία δεκαετία.
Εξαιρουμένου του Ιούλιου Συναδινού, που μια σχέση με το ποδόσφαιρο ως οπαδός της ΑΕΚ την είχε, οι υπόλοιποι είτε το μισούν το ποδόσφαιρο, είτε δεν το ξέρουν. Αμφιβάλω αν έχουν πατήσει σε γήπεδο ποτέ τους…
Λύση για πάσα νόσο
Επειδή δε μου αρέσουν τα ανάθεμα και οι λίβελοι θα φέρω ένα παράδειγμα ενδεικτικό της έλλειψης ειδικής γνώσης που χαρακτηρίζει συνολικά το χώρο: το χω χρησιμοποιήσει και παλιότερα και θα το αναφέρω κάθε φορά που ακούω κουταμάρες. Ακούγεται σχεδόν πάντα ως λύση όταν μιλάμε πχ για αυστηροποίηση των κανονισμών κτλ ότι όλα θα γίνουν καλύτερα αν υιοθετήσουμε τον πειθαρχικό κώδικα της UEFA – το πράγμα προβάλλεται ως λύση για πάσα νόσο. Πρόκειται για κουταμάρα περιωπής.
Κάποτε στην Ελλάδα υπήρχε «ατιμωρησία»: τώρα όχι πια. Τα τελευταία χρόνια έχουν τιμωρηθεί με πολύ αυστηρές ποινές για επεισόδια και ο ΠΑΟ (συνολικά τρεις φορές) και ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, αλλά και ο Ολυμπιακός κι ο ΟΦΗ κι ο Αρης παρόλο που δεν είχαμε εισβολές οπαδών τους κατά τη διάρκεια των αγώνων στο γήπεδο. Και τιμωρίες προβλέπονται και «καμπάνες» πέφτουν. Το δε πειθαρχικό μας δίκιο είναι πλέον καλογραμμένο για αυτό και ποτέ μετα το 2010 πειθαρχική απόφαση της ΕΠΟ δεν έπεσε στο Cas: όποιος έχει προσφύγει γύρισε άπραγος.
Ξέρετε ποια είναι η μεγάλη διαφορά στην εφαρμογή του αθλητικού δίκιου μεταξύ της UEFA και της χώρας μας; Στην Ελλάδα έχουμε τον ΚΑΠ (Κανονισμό Αγώνων Πρωταθλήματος). Σε αυτόν υπάρχει μια ποινή για κάθε αδίκημα: στον ΚΑΠ για οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά υπάρχει μια προβλεπόμενη τιμωρία. Θέλετε να πούμε ότι οι ποινές είναι μικρές και θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερες; Να το δεχτώ.
Όμως ποινές υπάρχουν. Μάλιστα ο ΚΑΠ είναι περιπτωσιολογικός, δηλαδή προβλέπει συγκεκριμένες ποινές για συγκεκριμένα αδικήματα. Ξέρετε τι συμβαίνει με την UEFA; Ακριβώς το αντίθετο! Υπάρχει ένας κώδικας με κάποιες γενικές διατάξεις που ορίζουν το είδος των ποινών: τέτοιες θεωρούνται το πρόστιμο, η επίπληξη, η τιμωρία της έδρας, η αποβολή από τις διοργανώσεις κτλ. Όμως πουθενά οι κώδικες της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας δεν αναφέρουν σε ποιες περιπτώσεις οι ποινές αυτές ισχύουν! Η πειθαρχική επιτροπή της UEFA εξετάζει κατά περίπτωση, συνεκτιμά τα προηγούμενα, κρίνει έπειτα από έρευνα και εννιά στις δέκα φορές τιμωρεί διαφορετικά τα ίδια ακριβώς παραπτώματα! Γιατί;
Προφανώς γιατί είναι ανεκτική απέναντι σε κάποιους και λιγότερο ανεκτική απέναντι σε κάποιους άλλους: τους πλουσιότερους π.χ σπανίως τους πειράζει. Υπάρχει, επίσης, πάντα η διάθεση να βρεθούν τιμωρίες κατόπιν συζητήσεων με τους εμπλεκόμενους. Φέτος, πριν την ανακοίνωση των ποινών για όσα έγιναν στο ματς της Σερβίας με την Αλβανία, υπήρξε κανονικό παζάρι με αμοιβαίες υποχωρήσεις όλων. Γιατί; Γιατί η UEFA δεν θέλει να διαιωνίζονται βεντέτες πχ.
Περιθώρια για νταραβέρι
Το βέβαιο είναι ότι ενώ οι δικοί μας κανονισμοί προβλέπουν συγκεκριμένες τιμωρίες, αυτοί της UEFA αφήνουν τεράστια περιθώρια για νταραβέρι! Η ποινή εξαρτάται από την έκθεση του παρατηρητή, τα προηγούμενα της ομάδας, τις γνωριμίες της στη Γενεύη και ένα σωρό άλλα. Αυτός είναι ο λόγος που οι ποινές της UEFA δεν είναι ποτέ γρήγορες: όταν οι πειθαρχικές συνεδριάσουν κι όταν οι έρευνες ολοκληρωθούν βγαίνει ποινή για κάτι που έχει γίνει μήνες πριν και μάλιστα εντελώς στα ξεκούδουνα!
Πέρυσι η ποινή του Ολυμπιακού για τα πανό που υπήρχαν στο ματς με την Αντερλεχτ βγήκε δεκαπέντε μέρες πριν το ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δηλαδή κοντά δυο μήνες μετά την τέλεση του αδικήματος! Σκεφτείτε αυτό το περιθώριο για νταραβέρι να θεσμοθετηθεί στην Ελλάδα και να συζητάνε πχ δυο μήνες ποια πρέπει να είναι η τιμωρία του ΠΑΟ για τα επεισόδια στη Λεωφόρο: θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Ακούω πολλούς που λένε ότι στα ματς των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη οι ελληνες οπαδοί κάθονται φρόνιμα γιατί λέει γνωρίζουν ότι η UEFA είναι σκληρή: τρίχες κατσαρές! Ο λόγος που κάθονται ήσυχοι είναι γιατί δε θέλουν η ομάδα τους να παίξει ματς κεκλεισμένων των θυρών, επειδή για τους ίδιους τους οπαδούς οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις και τα συγκεκριμένα ματς είναι σημαντικά και θέλουν να τα παρακολουθούν.
Στην Ελλάδα, κι αυτό είναι κάτι που οι άσχετοι με το ποδόσφαιρο πολιτικάντηδες δεν καταλαβαίνουν, οι οπαδοί κάνουν φασαρίες, όχι γιατί οη ομάδα τους δεν θα τιμωρηθεί, αλλά και γιατί ακόμα κι αν τιμωρηθεί, αυτό που οι ίδιοι οι οπαδοί θα χάσουν, δεν κρίνεται ως κάτι σπουδαίο. Σου λένε ότι και 3 και 4 και 5 ματς κεκλεισμένων των θυρών να δώσει η ομάδα δεν έγινε και τίποτα: έτσι κι αλλιώς σε αυτά τα ματς μπορεί και να μην πήγαινα! Με μια τέτοια λογική μετατρέπουν τα ντέρμπι πχ σε φεστιβάλ βίας πιστεύοντας ότι το κλίμα τρομοκρατίας βοηθά την ομάδα τους να κερδίσει.
Δεν πουλάνε ποδόσφαιρο
Τι αξίζει να αντιγράψουμε από την UEFA; Ένα και μόνο: τον τρόπο διοργάνωσης των αγώνων και τα στάνταρ που βάζει για τη διεξαγωγή τους. Κατά τα άλλα η λύση είναι απλή. Παντού στον κόσμο όπου αντιμετώπισαν το πρόβλημα της βίας το έκαναν με ένα τρόπο: αναβάθμισαν το προϊόν, αστυνόμευσαν καλύτερα τα γήπεδα, δημιούργησαν ειδικές μονάδες για την πάταξη του χουλιγκανισμού, έλεγξαν το κοινό που πάει στα γήπεδα κι άφησαν έξω από τα γήπεδα όσους θέλουν να πάνε εκεί για να εκτονωθούν.
Η Αγγλία είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας προσέγγισης, αλλά δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό ομάδες όπως η Παρί, η Γιούβε, η Μπάγερν που παλιότερα είχαν προβλήματα με τους οπαδούς τους: όλες επένδυσαν σε εγκαταστάσεις και έλεγξαν την πρόσβαση των οπαδών στο γήπεδο. Στην Ελλάδα το γήπεδο λέμε είναι για εκτόνωση. Οσο λέμε τέτοιες βλακείες εμείς πρώτοι έχουμε την ευθύνη της γιγάντωσης ενός προβλήματος που ο Υφυπουργός και ο πρωθυπουργός ανάθεμα κι αν καταλαβαίνει…
Οποιος θέλει να λύσει το πρόβλημα της βίας κάνει κάτι απλό: επενδύει σε εγκαταστάσεις, φτιάχνει καλύτερη ομάδα, δημιουργεί ένα νέο κοινό που ενδιαφέρεται για ποδόσφαιρο. Χρέος της Πολιτείας είναι η καλύτερη αστυνόμευση, οι συλλήψεις όσων τα σπάνε, η δημιουργία ενός ειδικού σώματος εντός της αστυνομίας που να είναι σε θέση ν ασχοληθεί με τους συνδέσμους και να τους καθαρίσει.
Αλλά ούτε οι αυστηρές ποινές θα λύσουν το πρόβλημα, ούτε οι υπερβολές: μόνο αν αλλάξουν οι αντιλήψεις και φτάσουν οι ομάδες να πουλάνε ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο. Οσο οι ομάδες πουλάνε οπαδισμό, καφρίλα και είναι έτοιμες να δικαιολογήσουν ηλίθιους δεν αλλάζει τίποτα ούτε με αναβολές, ούτε με μαγικούς νόμους…
