Δεν ήταν λίγοι οι νιόφερτοι του καλοκαιρινού παζαριού που ήρθαν (και) για την ΑΕΚ. Ο τελευταίος, ενεργός με το που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα, ήταν κι αυτός που κάλυψε μια τρύπα στο ρόστερ που έχασε όλο το καλοκαίρι.

Δεν ταίριαζε στο παιχνίδι του Ματίας Αλμέιδα ο Φρανζί Πιερό. Δεν ταίριαζε βάσει τουλάχιστον των όσων μάς είχε δείξει η Ένωση στη διετία του Αργεντινού στα ηνία.

Τέτοια ώρα όμως, τέτοια λόγια. Μετά την εξέταση "των 30 επιθετικών", μετά την (μέχρι το deal με τον Αϊτινό) ατελέσφορη προσπάθεια να αποκτηθεί ο Φοφανά από την Τσέλσι – και πολύ πριν τη συμφωνία, σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο με τον Αντονί Μαρσιάλ – τα περιθώρια στένευαν επικίνδυνα.

Κι έτσι, δεν εξετάστηκε τόσο η συμβατότητα όσο η καταλληλότητα.

Μπορεί να κάνει τη δουλειά; Κι η πρώτιστη δουλειά ενός επιθετικού είναι να σκοράρει. Ναι, ο Πιερό το κάνει με τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι το κάνουν οι φουνταριστοί που ο pelado γουστάρει να χρησιμοποιεί, αλλά αυτό, ότι βρίσκει δίχτυα, το έχει στο ρεπερτόριό του.

Δεν αμφισβητήθηκε ούτε στο Ισραήλ από όπου (μας) ήρθε. Εκεί είχε φανατικούς υποστηρικτές, φοβερές συμπάθειες, μα και ορκισμένους εχθρούς.

Περί ορέξεως. Όπως και να ‘χει, το προφανές έχει επιβεβαιωθεί στις μετρημένες εβδομάδες του στα κιτρινόμαυρα.

Μέσες άκρες, ο Αλμέιδα το ξεστόμισε παραμονές του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό πως ελλείψει άλλου – για την ώρα – η ομάδα πρέπει να προσαρμοστεί στα χαρακτηριστικά και στις ιδιαιτερότητες του "εννιαριού" της.

Ενδεικτικό του τι ακριβώς είναι ο Πιερό δεν είναι οι φάσεις... σπεσιαλιτέ του, που έκριναν την κυριακάτικη αναμέτρηση.

Είναι μια στιγμή λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Από πίεση ψηλά, ο Κοϊτά έκλεψε και τροφοδότησε αμέσως τον Αϊτινό, ο οποίος ήταν πέντε-έξι μέτρα έξω από την περιοχή, χωρίς όμως κανέναν αντίπαλο πίσω ή δίπλα του.

Αρκούσε να κοντρολάρει, να γυρίσει και θα είχε καθαρό δρόμο στην εστία του Ντραγκόβσκι.

Ούτε καν το... σκέφτηκε ως επιλογή. Το πιθανότερο είναι πως δεν αντιλήφθηκε τη μοναξιά του, το περισσότερο πιθανό είναι η επίγνωση πως δεν πληρώνεται να κάνει αυτό, δεν είναι αυτή η δουλειά του.

Σε άγνωστα νερά λοιπόν, για τον ίδιο προτίμησε να σπάσει και πάλι την μπάλα στον Κοϊτά. Κι αυτό βιαστικά, λανθασμένα, με τον συμπαίκτη του να τραβάει τα μαλλιά του για την ευκαιρία που χάθηκε, χωρίς καν να δημιουργηθεί.

Αυτό όμως, που ξέρει καλά, αυτό που κάνει καλά, αυτό στο οποίο η Ένωση προσπαθεί να προσαρμοστεί μέχρι να αποκτήσει την πληρότητα στη θέση, το έκανε και με το παραπάνω.

Όποτε σηκωνόταν η μπάλα στην περιοχή των πράσινων, έπαιρνε τους πάντες και τα πάντα παραμάζωμα. Ούτε που ένιωσε τον Ίνγκασον, βάζοντας την ΑΕΚ μπροστά στο σκορ με κεφαλιά στη συμπλήρωση του ημιώρου.

Και σε μια σκοτωμένη φάση στα χασομέρια, με την Ένωση σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο να έχει αλλάξει μοτίβο, να είναι περισσότερο προσεκτική, παρά διεκδικητική, κέρδισε το πέναλτι που επικύρωσε τη δικαιότατη επικράτηση των κιτρινόμαυρων και έστειλε την ΑΕΚ ξανά στην κορυφή της κατάταξης.

Τα σλάλομ του Ιωαννίδη

Από την άλλη πλευρά, ενδεικτικό της εικόνας και της κατάστασης ήταν το βιράζ του Φώτη Ιωαννίδη στο ντέρμπι.

Για 80 και βάλε λεπτά δεν ήταν καλός. Προφανώς ακολούθησε το άθλιο, παντελώς ακίνδυνο πρώτο ημίχρονο του Παναθηναϊκού, ακόμη όμως και στο πρόσκαιρο φουριόζικο πρώτο πεντάλεπτο των πράσινων στο δεύτερο, φάνηκε πως δεν πατάει καλά, πως δεν είναι το... συνηθισμένο γκρέιντερ.

Μάλλον δεν ήταν έτσι. Από τη μία πλευρά, μια ομάδα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι καλά, που σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζει (ούτε φέτος ως τώρα, ούτε και στο ντέρμπι), μπαίνει στη διαδικασία να προσπαθήσει, όσο και όπως καλύτερα μπορεί να αξιοποιήσει, να εκμεταλλευτεί τον τελευταίο που εντάχθηκε στο δυναμικό της, δουλεύοντας αυτή για τον φουνταριστό της, επιδιώκοντας να πάρει όσα και ό,τι το στιλ παιχνιδιού του μπορεί να της δώσει.

Δεν το κάνει άψογα, το κάνει αποτελεσματικά.

Από την άλλη, για τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή του τελευταίου χρόνου, η ομάδα (του) δεν φαίνεται να κάνει τίποτα για να πάρει ό,τι έχει να της δώσει, ό,τι υπέρτερο προσφέρει σε σχέση με οποιονδήποτε ανταγωνισμό.

Αντίθετα, αυτός είναι που κάνει, που προσπαθεί, να κάνει (τα πάντα) για να δώσει στην ομάδα.

Από σιχτίρισμα, από θυμό, από οτιδήποτε κι αν ήταν, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έκανε τρία σλάλομ στο τελευταίο δεκάλεπτο, κατεβαίνοντας πολύ χαμηλά στο γήπεδο, παίρνοντας μπάλα – που ως τότε δεν έφτανε στα πόδια του ή όταν έφτανε ήταν με τρόπο που άλειφε βούτυρο στο ψωμί των... ορκισμένων αντιπάλων του – από τη σέντρα ουσιαστικά κι επιδίωξε να περάσει όποιον βρίσκονταν μπροστά του.

Δεν το κατάφερε. Το πλησίασε, αλλά δεν το κατάφερε. Το φυσιολογικό δηλαδή.

Αλλά με αυτές τις κούρσες του, με αυτή του την ενέργεια, αφενός έδειξε πως είχε τις συνηθισμένες δυνάμεις και κουράγια, κυρίως όμως φώναξε σε όλους πως είναι, εκεί μπροστά, πολύ μόνος, πολύ απομονωμένος, χωρίς βοήθεια, χωρίς συμπαράσταση, χωρίς πλάνο.

Ένα γκολ άλλωστε, έχει πετύχει ως τώρα στη σεζόν όλο κι όλο με τα πράσινα. Πάλι κάνοντας ένα σόλο, εκείνο το αδιανόητο στο Λανς.

Δεν είναι τυχαίο πως στα δυο παιχνίδια με την Εθνική στο ξεκίνημα του Nations League πανηγύρισε τρία.

Όσα δηλαδή, τα δύο δικά του και το ένα από δικό του κερδισμένο πέναλτι, μετράει σε ισάριθμες αναμετρήσεις ο Πιερό.

Δεν είναι τυχαίο. Ή για την ακρίβεια, συνεκτιμώντας τις κακοτεχνίες και την έλλειψη συγκεκριμένου και συνεπούς αγωνιστικού πλάνου στον Παναθηναϊκό, δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Σε έξι αγωνιστικές, οι πράσινοι έχουν κερδίσει μόνο Λεβαδειακό (με γκολ στο 95’) και Πανσερραϊκό (με δύο γκολ μετά το 80’).

Έχουν σημειώσει όλα κι όλα έξι γκολ. Έχουν αλλάξει σχήματα, ενδεκάδες, θέσεις και ρόλους, χωρίς ουσιαστικά να διαφοροποιηθεί η συνολική εικόνα, η συνολική γεύση.

Και ναι, λογιστικά, η ήττα στην OPAP Arena πολλά δραματικά δεν άλλαξε. Στο -5 ήταν από την κορυφή πριν από τη σέντρα οι Κυπελλούχοι, στο -6 τους βρήκε το φινάλε του ντέρμπι.

Έτσι όμως, η ζημιά μεγαλώνει, όλο και περνάει ο χρόνος και δουλειά δεν γίνεται. Εκτός αν θεωρείται τέτοια το... hero-ball του απηυδισμένου αγωνιστικά Ιωαννίδη.

Η (όποια) ενσωμάτωση του Φρανζί Πιερό στο παιχνίδι της ΑΕΚ, απαντάει ακόμη και σε όσους μπορεί να το πιστεύουν.