Αέρας πεχλιβάνης, η ανάσα και ο σφυγμός της Εθνικής
Όταν η ποιοτική ατομική ανωτερότητα και η συλλογική επιμονή στην τακτική προσέγγιση, φέρνουν αποτέλεσμα τόσο ξεκάθαρο όσο η αποψινή – παρθενική στην ιστορία εκεί – επικράτηση της Εθνικής στη Φινλανδία, τότε είναι ακόμη πιο σαφές ότι η γαλανόλευκη βαδίζει πια σε σωστή ρότα.
Το ποδόσφαιρο που πρεσβεύει, διδάσκει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ευανάγνωστο πλέον. Τόσα χρόνια στα πόδια μας ο Σέρβος είτε στον πάγκο του Παναθηναϊκού είτε εδώ και λίγους μήνες στα ηνία της Εθνικής, μοιραία ο τρόπος του, η μεθοδολογία του, η λογική του, όλα τέλος πάντων που συνθέτουν το προπονητικό του δόγμα δεν θέλουν και ούτε και χρειάζονται πλέον ιδιαίτερη ανάλυση ή εμβάθυνση.
Δεν είναι (το ποδόσφαιρό του) σαρωτικό. Δεν κλέβει καρδιές και μάτια. Δεν είναι για τους αριθμούς. Ακόμη και αν αυτοί είναι υπέρ του, όπως για παράδειγμα απόψε στο πρώτο ημίχρονο του φινάλε της γαλανόλευκης στον όμιλο του Nations League κόντρα στη Φινλανδία.
60%-40% η κατοχή, 8-1 οι τελικές, 36-18 οι επιθέσεις, 7-0 τα κόρνερ, 308-177 οι πάσες. Κι όμως η εικόνα αυτών των πρώτων σαρανταπέντε λεπτών στο Ελσίνκι έμοιαζε να ευνοεί περισσότερο την σκοπιμότητα των Σκανδιναβών, παρά των Ελλήνων. Αυτό όμως ακριβώς είναι το μεδούλι που, ήδη, ξεκάθαρα, έχει περάσει στην Εθνική.
Stick to the plan, που λένε και οι αγγλοσάξονες. Επιμονή και πίστη στο πλάνο. Και αυτό, κόντρα σε αντιπάλους τέτοιας δυναμικής όπως ο αποψινός αντίπαλος της Εθνικής, είναι η πρώτη κατοχυρωμένη αλλαγή σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. Κράτημα μπάλας, διατήρηση της πρωτοβουλίας, προσοχή στις κόντρες και υπομονή.
Η βάση. Και στη βάση, εφόσον αυτή ικανοποιείται – ανεξαρτήτως της εικόνας ή των στατιστικών – πάντα είναι ευκολότερες οι διαφοροποιήσεις που θα απλοποιήσουν την κατάσταση. Οι τέσσερις πρώτοι που έγιναν αλλαγή την περασμένη Πέμπτη κόντρα στην Αγγλία, όλοι ξεκίνησαν βασικοί απόψε, χωρίς καμία αλλαγή στην ανάπαυλα.
Και στα δύο παιχνίδια κόντρα στην Ιρλανδία (Αθήνα και Δουβλίνο) και στο ανεπανάληπτο του Γουέμπλεϊ, η Εθνική – χωρίς την παραμικρή διαφοροποίηση στη σύνθεσή της και τότε και παντού χωρίς να προηγείται ύστερα από το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο – βρήκε γκολ, βρήκε προβάδισμα στο πρώτο δεκάλεπτο του δεύτερου.
Στόπερ (και) playmaker
Το ίδιο έκανε και απόψε. Δυο φορές. Η διαφορά, η μόνη ίσως, αλλά απολύτως αποτελεσματική – η ευχέρεια που προσφέρει η βάση… - ήταν τα μέτρα στο γήπεδο. Και, ναι, αναμφίβολα, η ποιοτική ατομική διαφορά των δικών μας διεθνών έναντι αντιπάλων του συγκεκριμένου βεληνεκούς.
Την ασίστ στο πρώτο γκολ την πέρασε ο Κουλιεράκης, κινούμενος άνετα σε μέτρα… Μπουσκέτς στο κέντρο, επιδεικνύοντας την ευχέρεια που προσφέρει στο παιχνίδι της Εθνικής, με το να μπορεί να είναι ένας επιπλέον playmaker.
Την ασίστ στο πρώτο γκολ την αξιοποίησε ο Μπακασέτας. Την "είδε" πριν καν την αποπειραθεί ο στόπερ της Βόλφσμπουργκ. Και έκανε την κίνηση, στην πλάτη του Μπακασέτα, ακριβώς γιατί γνώριζε πως αυτή την πάσα, ο "Κούλιε" την μπορεί, την έχει. Και να την αποπειραθεί και να την περάσει.
Έγινε όντως. Και ο κάπτεν, εκεί που βρέθηκε, όπως βρέθηκε, δεν θα μπορούσε να αστοχήσει. Αυτή ουσιαστικά ήταν η πρώτη καλή ευκαιρία της Εθνικής στο παιχνίδι. Στο 52’. Η αμέσως προηγούμενη ήταν μια που δεν εξελίχτηκε σε τελική, λίγο νωρίτερα, σε ένα γύρισμα που δεν πρόλαβε στο τσακ ο Παυλίδης στη μικρή περιοχή των Φινλανδών.
Η δεύτερη, και αυτή, γκολ έγινε. Πάλι από "τρύπα" στην πλάτη της άμυνας. Αυτή τη φορά από τον Μαυροπάνο. Και πάλι το "εννιάρι" της Μπενφίκα για λίγο δεν πρόλαβε να την αξιοποιήσει, όταν όμως όλη η ενδεκάδα είναι ανεβασμένη στο (πάνω από) μισό γήπεδο, τότε και το repress και οι ανακτήσεις θα (μπορεί να) γίνουν ουσιαστικότερες, πιο επιτυχημένες.
Ο Τζόλης ήταν εκεί για να πάρει την μπάλα από τη βεβιασμένη απομάκρυνση του κίπερ Γιόρονεν. Αυτό είναι το ζητούμενο. Το να τελειώσει τη φάση, από εκεί που την τελείωσε, όπως την τελείωσε, είναι δείγμα κλάσης και – ακόμη ένα – ατομικής ποιότητας.
Και αυτό ήταν όλο. Δέκα λεπτά, λίγα μέτρα ψηλότερα στο χορτάρι, δύο κάθετες, δύο ιδανικές εκτελέσεις, gameover, αφού έκτοτε, δεν επιτράπηκε το παραμικρό και έτσι, ακόμη ένα χτικιό – το πρώτο διπλό δηλαδή στην ιστορία στη Φινλανδία – ξορκίστηκε. Χωρίς τίποτα το εντυπωσιακό. Απλώς κάνοντας αυτά και όσα που χρειάζονταν ώστε να επιβεβαιωθεί η ανωτερότητα του συγκεκριμένου γκρουπ έναντι (και) των αποψινών αντιπάλων του.
"Αυτός ο πήχης, για αρχή θα σηματοδοτεί πρόοδο κι εξέλιξη όταν το (για παράδειγμα) 7-2-0 που είχαν οι Άγγλοι ως και τον Οκτώβριο απέναντι στην Εθνική, το κάνει από τη δική της πλευρά, το δείχνει και το διευρύνει τούτη η ομάδα κόντρα σε Γεωργίες που μόλις πριν λίγους μήνες πέρασαν ή Φινλανδίες που έρχονται την Κυριακή", ο επίλογος του σημειώματος μετά την "τριάρα" από την Αγγλία.
Καμία σημασία αν δεν προέκυψε ο προβιβασμός στην πρώτη κατηγορία του Nations League. Στο τέλος τέλος, μπορεί να συμβεί την άνοιξη στα playoff. Μπορεί και να μην γίνει. Η σύγκριση είναι καταλυτική εδώ. Πριν ενάμιση χρόνο, μόλις, η ίδια – πάνω κάτω – ομάδα, έσπαγε τα πόδια της στα όρια της ευρωπαϊκής άγονης γραμμής, στην τρίτη τη τάξει κατηγορία της διοργάνωσης.
Δεν γίνονται όλα μεμιάς. Δεν χρειάζεται να γίνονται όλα έτσι. Το καλύτερο, το πιο ελπιδοφόρο είναι πως γίνονται πλέον ακριβώς όπως το ποδόσφαιρο του Γιοβάνοβιτς. Σοβαρά, σταθερά, χωρίς φανφάρες, με συγκεκριμένες βάσεις, με δεδομένη ταυτότητα, χωρίς φιοριτούρες και παραστρατήματα, με εμπιστοσύνη και πίστη στη διαδικασία.
Σαν τον αέρα τον πεχλιβάνη. Που δεν τον νιώθεις παρά μόνο όταν τον ανασάνεις.