Στον πάγκο της ΑΕΚ στη Λεωφόρο, εκεί στο πρώτο εικοσάλεπτο του δεύτερου ημιχρόνου με τον Παναθηναϊκό, βρίσκονταν Άμραμπατ και Αραούχο. Σαφώς πιο συμβατοί για μια μεσοεπιθετική ενίσχυση στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο του παιχνιδιού, σαφώς πιο παιγμένοι.

Ακόμα και για λιγότερο συμβατικές καταστάσεις, για ακόμα μεγαλύτερο ανακάτεμα της τράπουλας υπήρχαν Πόνσε και Μάνταλος.

Κανείς τους δεν σηκώθηκε. Οι τρεις από τους τέσσερις πάτησαν χορτάρι αργότερα. Εκείνος που ο pelado έριξε στο παιχνίδι, ισόπαλο εκείνη τη στιγμή, με μισή ώρα γεμάτη να απομένει ήταν ο Ροδόλφο Πισάρο.

Τον Μεξικανό, ο οποίος είχε να αγωνιστεί από το παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό. Τον Μεξικανό, ο οποίος ξεπερνούσε σε χρόνο συμμετοχής ως τώρα στη σεζόν μόνο τον Βαν Βέερτ, τον Ζίνι και τον Χρυσόπολο.

Κι όμως. Στη δεύτερη ενέργειά του, στη δεύτερη φορά που ακούμπησε την μπάλα ήταν αυτός που έφτιαξε με τη λεγόμενη key pass στον Τσούμπερ (πριν αυτός σερβίρει στον Πινέδα) το δεύτερο, το νικητήριο γκολ της Ένωσης. Όχι, δεν θα την πιστωθεί ως ασίστ, μιας και μια τέτοια πάσα δεν καταγράφεται στατιστικά, αλλά ποιος – από την πλευρά της ΑΕΚ – νοιάζεται;

Η ποιότητα του Μεξικανού (εννοείται πως) δεν αμφισβητείται. Απλώς χτες, κακά τα ψέματα, δεν ήταν αυτός που θα περίμενε κανείς να δει ως πρώτη αλλαγή (εξαιρώ την αντικατάσταση λόγω τραυματισμού του Κάλενς) σε ντέρμπι, σε τέτοιο ντέρμπι, στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο.

Μπήκε, καθόρισε (και αυτός) την έκβαση του παιχνιδιού. Όπως είχαν κάνει τρία βράδια νωρίτερα Ελίασον και Πόνσε, χαρίζοντας το μυθικό διπλό στον αγγλικό νότο.

Μοιάζει να είναι timing που ό,τι κάνει, ό,τι σκέφτεται ο Αλμέιδα, πιάνει. Δεν είναι έτσι όμως. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη μέρα στο γραφείο για τον Αργεντινό.

Στο ίδιο γήπεδο, πάνω κάτω στο ίδιο σημείο της σεζόν (4η αγωνιστική πέρυσι), ένα δεκάλεπτο νωρίτερα σε σχέση με χτες, είχε κάνει πέρυσι την περίφημη τετραπλή αλλαγή. Δεν τον γνωρίζαμε. Ακόμη.

Πλέον, έναν χρόνο μετά, τον έχουνε, τον έχουμε μάθει όλοι. Σημειώνονταν εδώ από το ξημέρωμα της Παρασκευής. Πλέον ο Αλμέιδα έχει κατοχυρώσει, έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη. Για ό,τι κάνει, για ό,τι σκέφτεται, για ό,τι αποφασίζει. Τυφλά, ανεπιφύλακτα.

Παραφράζοντας το παλιό, γνωστό μότο των φιλάθλων της Άρσεναλ για τον αναμορφωτή της σύγχρονης εποχής των "κανονιέρηδων", τον Αρσέν Βενγκέρ: Almeyda knows.

Ο Αλμέιδα ξέρει

Να αλλάξει εν προκειμένω στο ντέρμπι, τα 6/11 των όσων αγωνίστηκαν στο Μπράιτον. Τους μισούς (3/11) άλλαξε ο αντίπαλός του στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού. Να συμπεριλάβει σε αυτή την εξάδα τον τελευταίο νιόφερτο, τον Κάλενς, ο οποίος ζήτημα ήταν να είχε μισή ντουζίνα, κανονικές, πλήρεις προπονήσεις στα πόδια του από τότε που πάτησε στην Αθήνα.

Είναι εδώ; Είναι "ένας από τους έντεκα που μπορούν να παίξουν"; Θα μπει και θα παίξει. Ας είναι για πρώτη του φορά με τα "κιτρινόμαυρα", ας είναι και σε ντέρμπι, ας είναι και κόντρα στον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο.

Και θα είναι – για όσο έμεινε στο γήπεδο – καλός.

Όπως ήταν όλοι, ξανά, χτες. Ψέματα. Όπως όλοι που έπαιξαν ήταν ακόλουθοι του τρόπου και του επιπέδου που θέλει ο προπονητής τους. Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη πρώτη ατάκα του Αργεντινού αμέσως μετά το τέλος του παιχνιδιού ήταν πως: "Είναι ότι παίζουμε ξανά ως ομάδα, διατηρούμε το δικό μας στιλ".

Η λέξη κλειδί εδώ είναι το "ξανά". Αυτή που λείπει, είναι το "μου", μετά το "ομάδα", προσδιορίζοντας όχι κτήση, αλλά προσέγγιση, χαρακτηριστικά, μεθοδολογία, τρόπο.

Την πρώτη επιβάλλονταν να την χρησιμοποιήσει ο Αλμέιδα. Τη δεύτερη, πλέον, δεν έχει κανένα νόημα να το κάνει. Εξυπακούεται.

Η ΑΕΚ δέχτηκε το γκολ από τον Τζούρισιτς στο 9’.15’’. Στο 11’.12’’ ο Γκαρσία είχε τη διπλή ευκαιρία να ισοφαρίσει, πρώτα με τον Μπρινιόλι να του στερεί το γκολ και μετά την απόκρουση από τα σώματα στην γραμμή.

Δύο λεπτά καθαρού χρόνου, μα ουσιαστικά αμέσως με τη σέντρα. Μπαμ εσείς; Μπουμ εμείς. Εκεί, επί τόπου, να παρθεί πίσω το ψυχολογικό πλεονέκτημα, να σταματήσει η φούρια, να σβήσει και να ξεθυμάνει η ορμή, να δείξεις σε εξέδρα και γήπεδο, πως ό,τι έγινε, έγινε και από εκεί και πέρα, από την επόμενη κιόλας στιγμή, θα γίνει κάτι άλλο.

Όπως και – τελικά – έγινε.

Κι αλήθεια είναι πως τέτοια εποχή, δεν έχει τόση σημασία να μετράμε λογιστικά το τι, τελικά, έγινε. Περισσότερο μετράνε άλλα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, η χτεσινοβραδινή επικράτηση της ΑΕΚ έχει και τέτοια αξία. Και πολύ σημαντική μάλιστα μιας και εν πρώτοις έσβησε την γκέλα με τον Πανσερραϊκό.

Το κυριότερο όμως, είναι πως ολοκλήρωσε μια διαβολεμένη εβδομάδα, ιδανικά. Από όποια σκοπιά και αν εξεταστεί, είτε σε επίπεδο αποτελεσμάτων, είτε εικόνας, είτε ακόμη ακόμη και απλώς προγράμματος.

Αν σε μια τέτοια με κατά σειρά απαιτήσεις, Ολυμπιακό εντός, Μπράιτον εκτός και Παναθηναϊκό εκτός, η σούμα έγραψε πως η ΑΕΚ βγήκε άβρεχτη, αντιμετωπίζοντας ό,τι αντιμετώπισε σε επίπεδο προβλημάτων, αφήνοντας μόνο μια ισοπαλία στο πρώτο – και μόνο στο σπίτι της – παιχνίδι αυτής της σειράς, τότε τι άλλο δυσκολότερο και απαιτητικότερο μπορεί κανείς να περιμένει πως θα της προκύψει σε σειρά ενενηντάλεπτων στη σεζόν;

Ναι, σύμφωνοι, ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί και να υπάρξει, μπορεί και να προκύψει, αλλά σίγουρα τα μηνύματα που πέρασε η ΑΕΚ αυτή την εβδομάδα, με τους συγκεκριμένους αντιπάλους και τις δεδομένες συνθήκες, πέραν της εσωτερικής ανατροφοδότησης, επηρεάζουν και πνευματικά όλους τους αντιπάλους της.

Αν όχι τώρα, αν όχι έτσι, αν τούτοι οι τύποι δεν επηρεάζονται σε μια τέτοια σειρά, τότε πότε;

Δείτε τη Game Night για το διπλό της ΑΕΚ στη Λεωφόρο: