Αμετάβλητο status quo, κερδισμένος ο Παναθηναϊκός

Εικασία σίγουρα, αλλά βάσιμη. Αν πριν τη σέντρα του ντέρμπι των αιωνίων, προσφέρονταν η ισοπαλία στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το λογικό θα ήταν πως θα τη δέχονταν. Μόνο και μόνο η ασφάλεια της διατήρησης του +10 από τον Ολυμπιακό θα αντιστάθμιζε το όποιο ρίσκο θα έκρυβε η επιδίωξη αυτή η διαφορά να αυξηθεί.

Η ισοπαλία αν προσφέρονταν στον Μίτσελ, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι έστω συμβιβαστικά, που θα απέρριπτε χωρίς σκέψη ο Ισπανός. Ναι, η απόσταση δεν θα μειώνονταν από την κορυφή, αλλά τουλάχιστον δεν θα τελείωνε, από την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, η σεζόν για τους ερυθρόλευκους.

Με το 0-0 να παραμένει ως και τα ύστατα του ντέρμπι, η ίδια προσφορά θα ταίριαζε γάντι στον Παναθηναϊκό. Στον χειρότερο φετινό Παναθηναϊκό, σε επίπεδο δημιουργίας, τήρησης και προσήλωσης στο πλάνο, σε εξεύρεση εναλλακτικών επιλογών. Στον Παναθηναϊκό που εκτός των υπολοίπων είχε χάσει από το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου και τον Παλάσιος, χωρίς να έχει σε αξιοπρεπή βραδιά κανέναν από τους συνηθισμένους πρωταγωνιστές του.

Στον Ολυμπιακό, εύλογα θα υπήρχε διάσταση απόψεων. Συναισθηματικά, η ισοπαλία θα έμοιαζε μικρή ανταμοιβή για την – μακράν της δεύτερης – καλύτερη φετινή εμφάνιση των πρωταθλητών. Ορθολογικά, ακόμη και… βιωματικά για τα όσα έχουν ζήσει φέτος με τις τόσες αναποδιές στο φινάλε των παιχνιδιών τους, ίσως ο συμβιβασμός - ακριβώς εξαιτίας και της εικόνας που είχαν στο γήπεδο και τις προσδοκίες που αυτή θα γεννούσε να ήταν δεκτός. Ειδικά εφόσον στη Λεωφόρο έζησαν ακόμη μία.

Εν τέλει, αυτή η θεωρητική προσφορά, επιβεβαιώθηκε και στην πράξη από το αποτέλεσμα του ντέρμπι. Αλλάζοντας όμως ριζικά το πλαίσιο των συναισθημάτων των δύο αιωνίων. Οι πράσινοι (υπο)δέχτηκαν την ισοπαλία, ακριβώς στην τελευταία φάση του παιχνιδιιού, ως θεόσταλτο δώρο, ως το μάξιμουμ που θα άξιζαν βάσει της εικόνας των δύο ομάδων, με την σχετική παραδοχή του Γιοβάνοβιτς να μην αφήνει περιθώρια παρανόησης.

Οι ερυθρόλευκοι όπως ακριβώς είπε και ο δικός τους προπονητής στις δηλώσεις που έκανε αμέσως μετά το τέλος του ντέρμπι, με θυμό. Θυμό για ένα ασυγχώρητο - διαιτητικό όπως διευκρίνισε στη συνέντευξη Τύπου ο Μίτσελ – ατομικό λάθος που χάλασε ένα όπως αποδείχτηκε λειτουργικότατο πλάνο, που είχε μετατρέψει τον Ολυμπιακό σε κυρίαρχο για τα τουλάχιστον τα 2/3 της αναμέτρησης και του είχε δώσει το προβάδισμα σε χρονικό σημείο τέτοιο, που έμοιαζε να πετυχαίνει νοκ ντάουν στον αντίπαλό του.

Ο κορυφαίος Μπρινιόλι και ο ασύλληπτος Χουάνγκ

Πλάνο που στηρίχτηκε εν πολλοίς στη συνταγή… Φράιμπουργκ. Εκεί, πριν δέκα μέρες, ο Ολυμπιακός είχε κάνει το – ως τότε – καλύτερο φετινό του ημίχρονο. Στη Λεωφόρο, με πάνω κάτω το ίδιο πλάνο, αλλά με την κομβική αλλαγή της επιδίωξης για την όσο το δυνατόν καλύτερη κατανομή και διατήρηση δυνάμεων (περίμενε τον Παναθηναϊκό στο πρώτο εικοσάλεπτο και μετά άρχισε να ανεβάζει πίεση και μέτρα στο γήπεδο, με ολοένα και περισσότερους να συμμετέχουν σε αυτό το κομμάτι), έκανε το καλύτερο φετινό του ενενηντάλεπτο, έχοντας στο επίκεντρο των πάντων των αλάνθαστο δημιουργικά Χουάνγκ Ιν Μπέομ.

Αντίβαρο του καταπληκτικού Νοτιοκορεάτη, ο εντυπωσιακός Μπρινιόλι, ο οποίος κάνοντας το κορυφαίο εν Ελλάδι παιχνίδι του ήταν αυτός που δεν επέτρεψε με τις (5 συνολικά) σπουδαίες επεμβάσεις του να επικυρωθεί η ανωτερότητα των ερυθρόλευκων με κάποιο γκολ, κρατώντας έτσι το μίνιμουμ ζητούμενο για τον δυσλειτουργικό και ελλειματικό δημιουργικά Παναθηναϊκό.

Ενδεικτικό αυτού, το γεγονός ότι στο πρώτο ημίχρονο η απειλητικότερη στιγμή των πρωτοπόρων ήταν μια προσπάθεια χωρίς τελική (το γύρισμα του Παλάσιος με την μπάλα να περνάει μπροστά από τον Σπόραρ) και ακόμη περισσότερο πως η πρώτη φορά που πάτησαν με την μπάλα στα πόδια στην περιοχή του Ολυμπιακού ήρθε στο 79’ με την τεράστια ευκαιρία του Σπόραρ και την προβολή του Παπασταθόπουλου να αποτρέπει το 1-0.

Ακολούθησε το γκολ του Μπίελ σε διάστημα που – κακά τα ψέματα – όλοι στον αγωνιστικό χώρο (και στα πέριξ αυτού) έμοιαζαν να δέχονται σιγά σιγά την προοπτική της ολοένα και περισσότερο εκείνη την στιγμή διαφαινόμενης ισοπαλίας. Προέκυψε στην τελευταία φάση του αγώνα, με τον Δανό διαιτητή να καταλογίζει αρχικά παράβαση και μετά μέσω ελέγχου από τον VAR πέναλτι, στο έτσι κι αλλιώς επιπόλαιο βάσει του ρίσκου που ενείχε στο συγκεκριμένο σημείο μαρκάρισμα του Αβιλα στον Ιωαννίδη.

Ο τρόπος που έγινε δεκτό το τελικό 1-1 αντικατοπτρίζει εκατέρωθεν συναισθήματα, αλλά και λογική. Ο Παναθηναϊκός σταμάτησε μεν το απόλυτο ξεκίνημά του, αλλά έχοντας πλέον βγάλει όλα τα ντέρμπι του πρώτου γύρου, διατήρησε αμείωτη μια σημαντικότατη βαθμολογική προίκα από τον Ολυμπιακό, η οποία όσο περνάνε οι αγωνιστικές τόσο μετατρέπεται σε υποθήκη τίτλου.

Πόσο μάλλον από την στιγμή που από το συγκεκριμένο βράδυ, το σίγουρα χειρότερο – αγωνιστικά – φετινό τους, οι πράσινοι δεν μέτρησαν (πέραν του τραυματισμού του Παλάσιος) τελικά καμία ζημιά. Ούτε από τον αντίπαλό τους στο γήπεδο, ούτε από τον αμεσότερο διώκτη τους μιας και η ΑΕΚ άφησε δύο βαθμούς στην Τρίπολη και έτσι οι πρωτοπόροι κράτησαν και το +6 από την Ένωση, έχοντας έτσι απόλυτη γνώση του που βρίσκονται και πως (θέλουν να) συνεχίσουν.

Από την άλλη, λογιστικά, το στάτους των ερυθρόλευκων προφανώς δεν άλλαξε. Οι 10 βαθμοί διαφοράς που υπήρχαν πριν τη σέντρα του ντέρμπι, διατηρήθηκαν, αλλά όμως αυτή η απόσταση πλέον δεν αποτυπώθηκε στο χορτάρι της Λεωφόρου, όπου κατατέθηκε η πλέον πειστική απόδειξη της αδιαμφισβήτητης πλέον βελτίωσης του Ολυμπιακού.

Αυτή εννοείται πως προσφέρει εχέγγυα αντεπίθεσης, αλλά πλέον, για να σηματοδοτήσει και δυναμική επιστροφή στη διεκδίκηση του τίτλου και μια τέτοια προοπτική να μετατραπεί σε ρεαλιστική, το επόμενο ντέρμπι που ακολουθεί, αυτό με την ΑΕΚ σε μια εβδομάδα, αυτομάτως μετατρέπεται στο πλέον κομβικό της χρονιάς για τους ερυθρόλευκους. Μετά από αυτό, θα ξέρουν και αυτοί που βρίσκονται και πως (μπορούν να) συνεχίσουν.

Δείτε τη Game Night: