Ανταμοιβή της Εθνικής η είσοδος στην παρέα που τής ταιριάζει
Μόνο και μόνο η ανάγνωση των χωρών που δεν έχουν συμμετάσχει σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης την περασμένη δεκαετία φτάνει και περισσεύει για να ξεχωρίσει το πού αυτή η φουρνιά της Εθνικής ταιριάζει δικαιωματικά βάσει ταλέντου, προόδου, εξέλιξης και προσπάθειας να βρίσκεται. Και στην Τιφλίδα έχει την ιστορική ευκαιρία να το επικυρώσει.
Ανδόρρα, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία, Βοσνία, Βουλγαρία, Κύπρος, Εσθονία, Φερόε, Γεωργία, Γιβραλτάρ, Ισραήλ, Καζακστάν, Κόσοβο, Λετονία, Λιχτενστάιν, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Μολδαβία, Μαυροβούνιο, Νορβηγία, Σαν Μαρίνο.
Αυτές είναι οι χώρες της UEFA που μαζί με την Εθνική, δεν έχουν συμμετάσχει σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης την τελευταία δεκαετία. Από τότε που η γαλανόλευκη έφτασε ένα πέναλτι μακριά από τους "8" του κόσμου στη Βραζιλία το 2014 ως και σήμερα. Τέσσερα τουρνουά έγιναν, δύο Euro, δύο Παγκόσμια Κύπελλα.
Με την Σλοβενία, η οποία εξασφάλισε σε τούτα τα προκριματικά εισιτήριο για τα γήπεδα της Γερμανίας, ο αριθμός των συμμετεχουσών αυτού του διαστήματος έφτασε αισίως στις 31. Δύο ντουζίνες είναι όσες ακόμη παραμένουν εκτός οποιασδήποτε τελικής φάσης. Στην Τιφλίδα, σίγουρα θα μειωθούν κατά μία.
Κανονικά εδώ, απλώς και μόνο με την ανάγνωση αυτών των χωρών, σταματάει και η συζήτηση. Ταβανιάζει και το όποιο κίνητρο των διεθνών. Δεν χρειάζεται κάποια άλλη αναφορά, κάτι περισσότερο εν όψει της αναμέτρησης της Εθνικής με τη Γεωργία.
Ρητορικά ερωτήματα
Όλοι τους, μα όλοι τους, στις ομάδες τους, είτε αγωνίζονται στην Premier League, είτε στη δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας, εδώ δίπλα στην Τουρκία, είτε ακόμη ακόμη εντός συνόρων, έχουν συμπαίκτες, οι οποίοι έχουν συμμετάσχει σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης. Και στη συντριπτική πλειοψηφία, αυτοί είναι (πολύ) περισσότεροι του ενός, από κάθε γωνιά της υφηλίου. Οι Έλληνες όχι.
Όλοι όσοι θα βρεθούν στο "Μπορίς Παϊχάτζε" διεκδικώντας ένα από τα τρία τελευταία εισιτήρια του Euro 2024 και την επιστροφή της Εθνικής σε καλοκαιρινό συναξάρι, πού (τους) ταιριάζει να βρίσκονται; Πού αξίζουν να βρίσκονται; Σε ποια παρέα (τους πρέπει να) ανήκουν;
Ρητορικά τα ερωτήματα. Αυτή η ομάδα, κυρίως αυτή η φουρνιά τα έχει μετατρέψει σε τέτοια.
Η πορεία προς την επάνοδο
Η εκφυλιστική πορεία του πρώτου μισού της περασμένης δεκαετίας επιβεβαίωσε τους φυσικούς νόμους περί κατηφόρας και ανηφόρας. Ταχύτατη, αφρενάριστη και επώδυνη η πτώση. Σταματάει – κυριολεκτικά – μόνο όταν βρει πάτο. Και εκεί σταμάτησε για τη γαλανόλευκη.
Η προσπάθεια για (επ)άνοδο, επίπονη, επώδυνη, βασανιστική. Μετράς το κάθε βήμα, την κάθε προσπέραση. Τα νιώθεις στο… είναι σου, όλα. Ακόμη και τα καλά, τα αγαθά – κόποις κτώνται έτσι κι αλλιώς – πόσο μάλλον και τα άσχημα, τα πισωγυρίσματα. Και έστω και αν κερδίζεις έδαφος, εκατοστό το εκατοστό, το σημείο που βρισκόσουν, εκεί που κάποτε ήσουν, μοιάζει – και παραμένει – μακρινό, απρόσιτο. Κοστίζει. Όχι μόνο σε δύναμη, αλλά και σε πίστη.
Το καλό με αυτούς τους 27 των play off και τους πάνω κάτω 35-40 που στελεχώνουν σε σταθερή βάση την Εθνική την τελευταία τετραετία, είναι πως συνέχεια κερδίζουν. Κάτι, οτιδήποτε, μα όλα ουσιώδη, καίρια.
Πρώτα το γκρουπ τους. Το δικό τους. Αυτό που μόνοι τους έφτιαξαν, γαλούχησαν, προστάτευσαν, εντάσσοντας σε αυτό υποχρεωτικά και μόνο όσους ταιριάζουν, όσους συμμερίζονται τους κώδικές και τις επιδιώξεις τους, προπονητές συμπεριλαμβανόμενων, αφήνοντας εκτός οτιδήποτε και οποιονδήποτε (μα οτιδήποτε και οποιονδήποτε) δεν – τους – κάνει. Κατάκτηση.
Μετά το παιχνίδι τους. Αυτό που μπορούν, αυτό που ξέρουν. Όπως το μπορούν, όπως το ξέρουν. Σίγουρα, καλύτερα – πολύ, μα πολύ καλύτερα – από τον όμιλο των χωρών που απαρτίζουν την πρώτη παράγραφο του σημειώματος, δεδομένα επαρκές για να τους βάλει (και να τους κρατήσει) σε συντροφιές καλοκαιρινών διοργανώσεων. Και μόνο.
Εκεί που τής αξίζει
Μετά τα αποτελέσματα. Αυτονόητα για την ποιότητα, το ταλέντο, τις παραστάσεις, την τριβή που έχουν με το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται επαγγελματικά, όχι όμως πια για εκείνο που η κατρακύλα – χωρίς δική τους υπαιτιότητα – κατέληξε να οδηγήσει την Εθνική και να υποχρεώσει αυτούς τους 40 να ξεκινήσουν εκεί, από τον πάτο, την προσπάθειά τους για να την ανεβάσουν ξανά.
Αυτό ίσως να είναι το πιο δύσκολο. Να κερδίσεις κάτι που στο συλλογικό θυμικό θεωρείται δεδομένο, αυτονόητο. Μα δεν είναι. Και οι διεθνείς, με την πορεία τους στο δεύτερο μισό αυτής της δεκαετίας το κατάλαβαν καλά. Βίωσαν στο πετσί τους όχι μόνο πόσο δύσκολο είναι, αλλά πόσο ψυχοφθόρο να διεκδικούν κάτι, μια θέση, που ξέρουν, που νιώθουν, που αντιλαμβάνονται στα γήπεδα πως δικαιούνται, πως βάσει οποιουδήποτε κριτήριου και αντικειμενικού μέτρου, έχουν.
Μετά τον κόσμο. Όχι αυτόν που κατευθύνεται από κατευθυνόμενους. Όχι αυτόν που απλώς αγαπάει τις νίκες και μόνο, παίρνοντας θέση για λεζάντες και φωτογραφίες και στις στραβές, στην ίδια θέση, να γυρίζει την πλάτη, αναθεματίζοντας και ισοπεδώνοντας. Τον κόσμο εκείνο που θα συνταχθεί με την προσπάθεια και θα βάλει με τη σειρά του πλάτη, για να συνεχιστεί, να καταλήξει εκεί που όλοι θέλουν.
Έφτασε λοιπόν η ώρα. Τρίτη βραδάκι στην Τιφλίδα. Για να βρεθεί επιτέλους αυτή η παρέα στην παρέα που αξίζει. Για να λένε και αυτοί, όλοι τους, πως έχουν πάει. Και να είναι το πρώτο, από τα πολλά, που θα πάνε.
Γιατί το αξίζουν. Τα αξίζουν.
