Η βαθμολογία δεν αποτυπώνει μόνο τη στιγμή, αλλά ανάγλυφα δείχνει ακριβώς τι έχει συμβεί στο πρώτο (και βάλε πλέον) τέταρτο της σεζόν.

Η σταθερότερη, συνεπέστερη, λειτουργικότερη, ξεκάθαρη ως προς τι θέλει, τι μπορεί και πως τα συνδυάζει, ομάδα, ο Άρης, προπορεύεται.

Οι υπόλοιποι, τρεκλίζουν. Όλοι. Και τόσο πολύ, τόσο έντονα, που τα προβλήματα του ενός, προσφέρουν χρόνο, δικαιολογίες και άλλοθι στους άλλους.

Ο Παναθηναϊκός από τους 27 βαθμούς που έχουν παιχτεί ως τώρα, έχει κερδίσει λιγότερους από τους μισούς. Σούμα απαράδεκτη για ομάδα που θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα, μα πως να χαρακτηριστεί – συγκριτικά - απαγορευτική για τη διατήρηση της φιλοδοξίας όταν άλλοι δύο διεκδικητές έχουν μόλις δύο βαθμούς περισσότερους;

Με την χτεσινοβραδινή (27/10) ισοπαλία στη φιλοξενία του Άρη έκλεισε τη σειρά των ντέρμπι – υπενθυμίζεται συγκεκριμένα γιατί αποτέλεσε αφορμή αλλαγών πριν δέκα μήνες - για τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος χωρίς να έχει κερδίσει κανένα. Δεν σκοράρει, έχοντας καλύτερη επίθεση μόνο από Βόλο, Λαμία και Καλλιθέα.

Κλείνει το πρώτο δίμηνο του φθινοπώρου έχοντας πανηγυρίσει σε αυτό το διάστημα μόνο δύο νίκες. Επί του Πανσερραϊκού και αυτή στο Ηράκλειο επί του ΟΦΗ την περασμένη εβδομάδα, στο μόνο ως τώρα διπλό του εντός των συνόρων.

Παιχνίδι που ήταν το πρώτο μετά τη διακοπή για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων, στην οποία έφτασαν οι "πράσινοι" σταθερά με γκρίνια και με αμείωτη προπονητολογία που τρυπούσε μυαλά και τύμπανα. Δικαιολογημένα σε κάθε περίπτωση.

Η επικοινωνία, τότε, είχε διττό στόχο. Να περάσει μήνυμα εμπιστοσύνης, σφίγγοντας παράλληλα και τα λουριά, ορίζοντας τις προϋποθέσεις για τη διατήρηση αυτής της εμπιστοσύνης.

Μόνο νίκες στις πέντε εναπομείνασες αγωνιστικές – "που το πρόγραμμα στρώνει" - ως το φινάλε του πρώτου γύρου.

Οτιδήποτε διαφορετικό, θα έκρινε και τη μοίρα του προπονητή. Σαφές και ξεκάθαρο. Το απαιτητό δεν εκπληρώθηκε από το δεύτερο κιόλας παιχνίδι της συγκεκριμένης σειράς. Σε διήμερο που όλοι οι υπόλοιποι δεν πήραν τίποτα. Και ο Παναθηναϊκός πήρε κάτι. Ειρωνεία μάλλον.

Το μπέρδεμα, ο καθρέφτης και η βλάβη στο μάτριξ

Εξέλιξη αρκετή για να πυροδοτήσει, αμέσως με τη λήξη της αναμέτρησης, τις πληροφορίες περί επικειμένης αντικατάστασης του Ντιέγκο Αλόνσο.

Προφανώς και δεν ήταν αυθαίρετες. Η αρμόδια, σχετική επικοινωνία, ακριβώς πριν τρεις Δευτέρες άλλωστε, αυτή ήταν: κανένα άλλο περιθώριο.

Η διάψευση, η νέα χτεσινοβραδινή αυτή τη φορά διάψευση της σχετικής σεναριολογίας, ενδεικτική και αυτή του μπερδέματος που "φωνάζει" πως έχει κυριαρχήσει σε όλον τον οργανισμό, από τα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό χώρο, από τον πάγκο και τη διοίκηση, το επιτελικό, αλλά και το επικοινωνιακό κομμάτι του συλλόγου.

Ήρθε ακριβώς την ώρα που και ο τρίτος (ΠΑΟΚ) της παρέας των μνηστήρων του τίτλου, έμενε και αυτός στο ζερό ύστερα από την ανατροπή του ΟΦΗ στην Τούμπα.

Κι έτσι, η διαφορά από την κορυφή για τον Παναθηναϊκό παρέμεινε αμετάβλητη, όμως από τους πρωταθλητές (και από τους πρωταθλητές για την ακρίβεια, αφού το ίδιο συνέβη με ΑΕΚ και Ολυμπιακό), αυτή μειώθηκε.

Έγινε την ώρα που η γιούχα κοντεύει πια να μετατραπεί σε σχεδόν μόνιμο άκουσμα κάθε παιχνιδιού των "πράσινων". Και η χτεσινή μάλιστα, ύστερα από το πιθανώς καλύτερο φετινό τους.

Αναλογικά πάντα και όχι ύστερα από κάποιο που το αποτέλεσμα ήταν μαγική εικόνα και παρά ταύτα έγινε δεκτό εξυψωτικά, παράταιρα σε σχέση με τα τεκταινόμενα στο χορτάρι, αλλά κρίνοντας συνολικά από τη λειτουργία στο γήπεδο, το τι εκεί παράχθηκε και προφανώς και τον αντίπαλο.

Και πάλι όμως, ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε. Παρότι ήταν δημιουργικότερος, απειλητικότερος, ανώτερος από τον αντίπαλό του. Δεν κέρδισε. Χωρίς να έχει – διατρανωμένα πρόσφατα, πριν είκοσι μέρες μόνο – το περιθώριο να το κάνει.

Στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι του στο Στάδιο, στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, σε τούτη τη γωνιά σημειώνονταν ως υπόθεση εργασίας πως αν τα αποτελέσματα συνιστούν το κριτήριο των αποφάσεων και των επιλογών, σε οποιοδήποτε, τότε, διαφορετικό από την ισοπαλία, τα πράγματα θα ήταν ξεκάθαρα.

Πλέον, η κατάσταση που φαίνεται πως διαμορφώνεται στους "πράσινους" δεν εξαρτάται μόνο (ή κυρίως, αναλόγως την οπτική) από τα αποτελέσματα απλώς και μόνο των ίδιων, αλλά από και εκείνα όλων των υπολοίπων. Καθορίζεται από τη σύγκριση.

Δεν πειράζει, δεν ενοχλεί, δεν κρίνεται το είδωλο στον καθρέφτη (εννοείται το τι δείχνει δεν αφορά μόνο τον προπονητή), αλλά οι βλάβες που προκύπτουν στο… μάτριξ και έχουν να κάνουν με όλους τους άλλους.

Δουλειά έτσι δεν γίνεται. Από το μικρότερο, τον καταλογισμό δηλαδή των όποιων ευθυνών ως το σημαντικότερο, την αξιολόγηση της προοπτικής.

Από το πως έχει πορευτεί ως τώρα η ομάδα σε σχέση με τις προσδοκίες και τον προγραμματισμό στο πως μπορεί ή πιστεύεται ότι θα το κάνει από εδώ και πέρα.

Ποτέ κανείς και πουθενά, σε ορίζοντα μιας σεζόν, δεν κέρδισε, δεν ωφελήθηκε έστω, μόνο και μόνο επειδή όλοι με τους οποίους (θέλει να) συγκρίνεται ήταν – ή έλπιζε πως θα είναι – χειρότεροι ή ανάλογοι του.

Δεν μπορεί όλες οι κατσίκες να ψοφήσουν για να παραμείνουν όλοι στα ίδια. Τη διαφορά σε μια χρονιά θα την κάνει όποιος φροντίσει να κρατήσει τη δική του κατσίκα ζωντανή, από το να περιμένει, ελπίζει, βολεύεται πως πρώτα θα ψοφήσουν αυτές των γειτόνων.