Το μέτρο, ο πήχης για τον Παναθηναϊκό – κατ’ επέκταση για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα - σε καμία περίπτωση δεν είναι η Τσέλσι. Εκτός κόσμου τούτου οποιαδήποτε σχετική συζήτηση σε βάθος σεζόν, ακόμη όμως και στη βραδιά, στο ένα ενενηντάλεπτο – όπου κατά το κλισέ, όλα μπορούν να συμβούν – αυτός ο πήχης δεν ορίζεται από τους "πράσινους", αλλά (σχεδόν) πάντα από τους "μπλε".

Ακόμη και τα δευτερότριτά τους. Με δαύτα, χωρίς καν να ιδρώσουν, μπορούν να φτάσουν ως την κατάκτηση του Conference League. Με δαύτα έκαναν πλάκα στην πρεμιέρα κόντρα στη Γάνδη στο Λονδίνο, με ακριβώς την ίδια ενδεκάδα, έκαναν παρέλαση απόψε από το Ολυμπιακό Στάδιο, απλώς και μόνο χαϊδεύοντας, κατά περιπτώσεις, σε φάσεις, όποτε και όπως ήθελαν, έκαναν κέφι, το γκάζι.

Όταν λοιπόν μακαρίζεις την τύχη σου που ακόμη και αυτό το χάδι στο γκάζι το άφησαν για τα… τριτοτέταρτα που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο στο τελευταίο ημίωρο και έτσι το κοντέρ δεν ξέφυγε – όπως κάλλιστα, άνετα, χωρίς καμία πίεση και προσπάθεια θα μπορούσε – σε ιστορικά αρνητικά, τότε ανεξαρτήτως μέτρου και σύγκρισης, υπάρχει πρόβλημα.

Ψέματα. Εξακολουθεί το πρόβλημα. Και, δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό που το έχει από το ξεκίνημα της χρονιάς, τέτοια βράδια σαν το αποψινό, με τέτοιους αντιπάλους σαν την Τσέλσι και τις ρεζέρβες της, ξεχειλώνεται. Αυτό και αν θέλει προσπάθεια για να το πετύχεις, σε παιχνίδι που δεν υπάρχει η παραμικρή απαίτηση, η παραμικρή πίεση, για αποτέλεσμα, παρά μόνο ανταγωνιστικότητα και ζόρισμα.

Ναι, τέτοιους σαν και τους αποψινούς, οι Κυπελλούχοι δεν θα αντιμετωπίσουν άλλους φέτος. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για μια ομάδα, η οποία αρκέστηκε σ’ ένα φουριόζικο ξεκίνημα – για ένα πεντάλεπτο, δεκάλεπτο, όχι παραπάνω – και από εκεί και πέρα απλώς και μόνο φάνηκε να εξαρτιέται όχι από τη δική της προσαρμοστικότητα (και το διάβασμά της) στις απαιτήσεις του παιχνιδιού, αλλά από τα κέφια αυτών που είχε απέναντί της.

Και, κακά τα ψέματα, οι Λονδρέζοι ιδιαίτερα κεφάτοι δεν ήταν. Τέσσερα πέτυχαν και απόψε στο Στάδιο, τέσσερα πέτυχαν και στην πρεμιέρα της League Phase. Τα δύο παιχνίδια όμως, σε επίπεδο διάθεσης και δημιουργίας για τους ποδοσφαιριστές του Μαρέσκα, δεν έχουν σχέση. Μια ματιά και μόνο στην στατιστική απεικόνιση – για όσους δεν έχουν άλλη εικόνα – των δύο αναμετρήσεων, φτάνει.

Οι "πράσινοι" όμως δεν μπόρεσαν ούτε καν να τους προβληματίσουν, όχι να τους τσιτώσουν. Σε οποιονδήποτε τομέα, σε οποιοδήποτε κομμάτι του γηπέδου, σε οποιαδήποτε στιγμή του παιχνιδιού. Δεν είχαν τρόπους να αμυνθούν, όποτε χρειάζονταν, έμοιαζαν αφελείς με τον τρόπο που επιλέγονταν (όποτε γίνονταν) να πιέσουν, περισσότερο εξυπηρετώντας τους σκοπούς και τις διαθέσεις των "μπλε", παρά το δικό τους παιχνίδι και σχέδιο.

Αν υπήρξε κάποιο.

Μονοπάτι με νάρκες και "πρέπει"

Μια ήττα, ειδικά από μια τέτοια ομάδα – που ξεκάθαρα με τον Έντζο Μαρέσκα στον πάγκο δεν έχει καμία σχέση με την… πελάτισσα του ψυχιατρείου της περασμένης σεζόν -, δεδομένα είναι εντός προγράμματος. Ακόμη ακόμη και όταν – για παράδειγμα – ο Παναθηναϊκός έχει επιτρέψει στη νεοφώτιστη της Stoiximan Super League να του κάνει δύο ντουζίνες τελικές η Athens Kallithea, είναι μάλλον ουτοπικό να περιμένει κανείς πως θα μπορούσε να αναχαιτίσει την Τσέλσι.

Η εικόνα όμως, η παρατεταμένη, χωρίς ουσιαστική και συνολική βελτίωση εικόνα είναι αυτή που εντείνει τον προβληματισμό, μετατρέπει την γκρίνια σε μουρμούρα και την μουρμούρα σε κατακραυγή, φτάνοντας, φλερτάροντας συνεχώς με όρια. Με όρια που επηρεάζουν το κάθε τι: την σχέση της ομάδας με τον κόσμο, την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση του γκρουπ, τις εσωτερικές ισορροπίες, τα αποδυτήρια, όλα με άμεσο αντίκτυπο στον αγωνιστικό χώρο, επιστρέφοντας εκεί πολλαπλάσια και συνεχώς επιβαρυντικά.

Αυτά είναι που και απόψε ο Παναθηναϊκός συνέχισε να χάνει. Για παράδειγμα, τον κόσμο του που ξέσπασε ομαδικά σε αποδοκιμασίες. Τον ψυχισμό συνολικά του οργανισμού. Ποδοσφαιριστές που ανεξαρτήτως ευθυνών, αξίας, απόδοσης "καίγονται". Αγωνιστικού πλάνου – αν και εφόσον υπάρχει – που ούτε πείθει, ούτε και περνάει. Προσέγγισης και αντιμετώπισης, είτε έχει να κάνει με την Athens Kallithea είτε με την Τσέλσι, που μοιάζει συνεχώς να ξεκινάει από αφετηρία ελλειμματική. Και συνεχώς εκφυλιστική.

Τόσο που ακόμη και ένας προδιαγεγραμμένος περίπατος σε αυτή τη League Phase του Conference League έχει πλέον μετατραπεί - μετά την γκέλα στη Βοσνία με την Μπόρατς Μπάνια Λούκα και την αποψινή "τεσσάρα" που λογιστικά στο φινάλε και τις ισοβαθμίες θα μετρήσει - σε μονοπάτι γεμάτο κινδύνους και νάρκες, με αβέβαιη έκβαση και ένα αδυσώπητο "πρέπει" να κυριαρχεί εφεξής κάθε ένα από τα εναπομείναντα παιχνίδια του Παναθηναϊκού στη διοργάνωση.

Αλήθεια, δίνει ο Παναθηναϊκός που "ξεγυμνώθηκε" από την Τσέλσι, ο Παναθηναϊκός που απόψε συμπλήρωσε ακριβώς τρεις μήνες αγωνιστικής δράσης (περισσότερο δηλαδή από το ένα τέταρτο της σεζόν ήδη…), την εντύπωση πως όλο αυτό, ό,τι σε κάθε παιχνίδι του επιπρόσθετα προκύπτει ως ερωτηματικό και όχι ως λύση, μπορεί να το αντέξει και να το διαχειριστεί;

Ξεκάθαρα όχι.