Αυτοί οι παίκτες αξίζουν να πάνε στο Euro: Όσοι και όποιοι δεν τους βοηθάνε, ας μην τους εμποδίζουν
Τα όσα έγιναν από την στιγμή της μάζωξης της Εθνικής ως και τη σέντρα του αποψινού παιχνιδιού με τη Γαλλία διδακτικά και χρήσιμα. Τα όσα κατέθεσαν στο χορτάρι οι διεθνείς κόντρα στους δευτεραθλητές κόσμου, κραυγή για εμπιστοσύνη, λιγότερη ηχορύπανση και λιγότερα εμπόδια από όσους δεν έχουν καμία σχέση με τα "θέλω" αυτή της ομάδας.
Κακά τα ψέματα, δείγματα για τέτοια εξέλιξη όπως η αποψινή στο φινάλε της Εθνικής στον προκριματικό όμιλο του Euro 2024 κόντρα στη Γαλλία, δεν είχαμε σε αυτήν την τελευταία για την χρονιά μάζωξη της γαλανόλευκης.
Εντυπωσιακή η προσπάθεια. Αξιομνημόνευτη η κατάθεση ψυχής. Δεν θα επηρέαζε, έτσι κι αλλιώς, τον απολογισμό. Αναμενόμενος ο αποκλεισμός σε έναν όμιλο που ξεπερνούσε τις ελληνικές δυνατότητες. Τίτλος τιμής όχι το αποτέλεσμα κόντρα στη δευτεραθλήτρια κόσμου, αλλά η ανταγωνιστικότητα, η μαχητικότητα, η πίστη, η προσπάθεια και η επιμονή.
Όλα τονώνουν, όλα θεριεύουν, για τότε που όντως θα γίνει η σούμα. Τον Μάρτιο, που θα κριθεί αν η προσπάθεια για επιστροφή σε μεγάλες διοργανώσεις δεν θα μείνει ατελέσφορη για πέμπτη διαδοχική φορά, ειδικά σε πλαίσιο που με τους τελικούς του Nations League φαντάζει πιο ευνοϊκό από ποτέ.
Αρκετά τα όσα κρατάνε οι διεθνείς από το αποψινό κονταροχτύπημα με το θεριό. Και εφόσον αυτά έμειναν και περιορίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο, όλα, μα όλα, θετικά. Πόσο μάλλον συνυπολογίζοντας τα όσα μάθαμε τις μέρες που προηγήθηκαν της αποψινής αναμέτρησης και διαμόρφωσαν εν πολλοίς το περίγραμμά της.
Πρώτα μάθαμε πως ο βοηθός του εκλέκτορα είναι οκτώ μήνες απλήρωτος. Κατόπιν δημόσιας, αυτόβουλης, ενημέρωσης του ίδιου του εκλέκτορα. Εν συνεχεία μάθαμε, πως ήταν απλήρωτος γιατί ήθελε να πληρώνεται έκνομα. Και πως η ομοσπονδία, παρά ταύτα, τον διατηρούσε στο προπονητικό επιτελείο.
Εκλέκτορας ο οποίος επίλεξε τη συγκεκριμένη οδό της δημοσιοποίησης των εν οίκω για να αναδείξει τη δική του δυσφορία για τη μη συζήτηση για την ανανέωση του συμβολαίου του, την ώρα που ο ίδιος αυτοπροτείνονταν σε άλλες ομοσπονδίες αναζητώντας επαγγελματική εναλλακτική.
Μάθαμε πως όσοι κόπτονται για την ευμάρεια των διεθνών φρόντισαν να τους στείλουν να … σπάσουν τα πόδια τους προπονούμενοι στα κατσάβραχα του γηπέδου της Νέας Σμύρνης.
Μάθαμε πως επειδή πέραν ενός (1) προπονητηρίου στην Αττική, ενός (1) οποιουδήποτε αξιοπρεπούς χώρου για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές – πόσο μάλλον διεθνείς – δεν βρέθηκε ούτε ένα (1) γήπεδο για να φιλοξενήσει κόσμο στο φιλικό προετοιμασίας που θα δίνονταν.
Μάθαμε ποιος ήταν ο τελευταίος στη χώρα που – κατά δήλωσή του - έμαθε τι μπορεί να προσφέρει και να κάνει ο Κωνσταντέλιας βλέποντάς τον σε ένα ημίχρονο ενός φιλικού με μια, ουσιαστικά, ολυμπιακή ομάδα.
Μάθαμε κατόπιν αρχικής διαρροής πως δύο στελέχη θα αποδεσμεύονταν και θα επέστρεφαν στις ομάδες τους κατόπιν σχετικής συνεννόησης. Κατόπιν, μέσω μιας επόμενης διαρροής, μάθαμε πως τελικά η αποχώρηση ήταν προγραμματισμένη για να προφυλαχθούν οι εν λόγω διεθνείς τόσο από την επιβάρυνση όσο και από ενδεχόμενη τρίτη κίτρινη κάρτα που θα προκαλούσε τιμωρία από τον ανοιξιάτικο ημιτελικό του Nations League.
Πάλι καλά τουλάχιστον που μάθαμε, επιτέλους, στις πόσες κάρτες τιμωρείται ένας ποδοσφαιριστής. Και παρότι ακόμη δεν μάθαμε τους υπεύθυνους (και την προαναγγελθείσα τιμωρία αυτών) για την προηγούμενη γκέλα με την τότε αποδέσμευση όσων θεωρήθηκαν λόγω άγνοιας κανονισμού τιμωρημένοι, εν τούτοις μάθαμε πως οι στελεχιακά αρμόδιοι εξαιρέθηκαν από την καταβολή του πριμ για την πρωτιά στον όμιλο του Nations League.
Μάθαμε, προς επιπρόσθετη δικαιολόγηση των πρότερων αποφάσεων για όσους βρίσκονταν στο όριο καρτών, πως η αναμέτρηση με τη δευτεραθλήτρια Κόσμου θα ήταν "βαθμολογικά αδιάφορη".
Προφανώς και στην οικονομία του ομίλου ήταν – άντε βέβαια να το πεις σε αυτούς που έδωσαν τα εσώψυχά τους απόψε -, αλλά τότε όλες αυτές οι νωπές στην μνήμη αναλύσεις επί αναλύσεων για το πόσο κοστίζει πλέον στην Εθνική κάθε χαμένος βαθμός ακόμη και σε φιλικά για το seeding εν όψει των κατοπινών κληρώσεων, μάλλον δεν τις είχαμε μάθει σωστά.
Και όλα αυτά τα μάθαμε σε μια εβδομάδα μέσα, μέχρι μόνο τη σέντρα του αποψινού παιχνιδιού. Αλήθεια, με όλα τούτα τα προγενέστερα των 21:45 της βραδιάς της Τρίτης, θα περίμενε κανείς να προκαλέσει θετικό αντίκτυπο, να έχει σημασία οτιδήποτε και αν θα γίνονταν στο επόμενο δίωρο στην OPAP Arena;
Για πάρτη τους
Και όμως προκάλεσε. Και όμως είχε. Για τους 16 που έπαιξαν. Για τους 23 που ήταν στην αποστολή. Για τους +30 που σε κάθε τέτοια συγκυρία, ξεροσταλιάζουν περιμένοντας μια κλήση, μια ευκαιρία για να συμμετάσχουν απλώς, πόσο μάλλον να κοντραριστούν με τους προ πενταετίας Παγκόσμιους Πρωταθλητές και τους περυσινούς φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Γι’ αυτούς, οι οποίοι μέρα τη μέρα, παιχνίδι το παιχνίδι, αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο πως αυτό για το οποίο προσπαθούν, αυτό που η γενιά τους θέλει τόσο πολύ, μια συμμετοχή στο παλκοσένικο με τους κορυφαίους, εκεί που διάολε ταιριάζουν, μόνοι τους πρέπει να το βρουν, μόνοι τους πρέπει να το πετύχουν.
Χωρίς να περιμένουν τίποτα από όσα χρειάζονται από κανέναν με θεσμικό ρόλο και ιδιότητα. Χωρίς να λογοδοτούν και να ακούνε κανέναν. Συμβούλους, παρατρεχάμενους, αυλικούς, παράγοντες, media, όλους όσοι κάνουν μονόπαντα και αποκλειστικά πολιτική στις πλάτες τους, στον κόπο τους, στα όνειρά τους, αγνοώντας τα επιδεικτικά παρότι συνεχώς τα επικαλούνται.
Από αυτούς που στελεχώνουν την Εθνική, που θέλουν να βρίσκονται στην Εθνική, που δεν θέλουν να τελειώσουν την καριέρα τους χωρίς να έχουν γευτεί αυτό που δέκα χρόνια τώρα όσοι έχουν φορέσει το εθνόσημο δεν έχουν κατορθώσει, χωρίς να αντιμετωπίζονται ως οι παρίες μιας συντροφιάς που ολοένα και μεγαλώνει (24 αισίως οι συμμετέχοντας στα τελικά), αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο δεν βρίσκει χώρο γι’ αυτούς, πιο πολύ από αυτούς τους διεθνείς δεν το θέλει κανείς.
Πιο πολύ από αυτούς, δεν το αξίζει κανείς. Οι ίδιοι την μοναξιά τους, την κατάστασή τους, τα γνωρίζουν. Και τα έχουν αποδεχτεί, στο βωμό της προσπάθειας που κάνουν, χωρίς να προσδοκούν τίποτα περισσότερο.
Εφόσον δεν μπορούμε, όσοι και όπως, να σταθούμε πλάι τους, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να μην τους εμποδίζουμε, να μην τους προκαλούμε παραπάνω προβλήματα και έστω να αναγνωρίζουμε πως ό,τι είναι να κάνουν, να πετύχουν, ας το κάνουν και ας το πετύχουν πρώτα και κύρια για πάρτη τους.
Όπως πανηγύρισαν απόψε πρώτα το γκολ της ισοφάρισης και μετά το γκολ της φοβερής ανατροπής, ένα κουβάρι όλοι, μόνοι τους, στο χορτάρι, να εκτονώνουν και να εκτονώνονται, να απολαμβάνουν, να νιώθουν, να εμπνέονται και να συνεχίζουν.
Όπως ανέτρεψαν το παιχνίδι κόντρα στη Γαλλία. Αδιανόητα. Αναγκάζοντας τον Ντεσάν να ρίξει, μετά από το γύρισμα του 0-1 σε 2-1, στο γήπεδο όσους κρατούσε δίπλα του στον πάγκο.
Γυρίζοντας το παιχνίδι παίζοντας, στα ίσια, λυσσασμένα, αδιαφορώντας για οτιδήποτε προηγήθηκε, από οποιονδήποτε προκλήθηκε, χωρίς να τους απασχολεί ό,τι νομοτελειακά θα ζήσουν ξανά και ξανά από όλους εκείνους που δεν τους αφήνουν, απλά, ήσυχους να παίξουν την μπάλα τους, να κάνουν την προσπάθειά τους. Και όπου τους βγάλει.
Απόψε, δεν κέρδισαν. Το γαμώτο που έμεινε σε όλους – και σε όλους μας -, το μεγαλύτερο παράσημο για την κατάθεση των πάντων που έκαναν στο γήπεδο. Η μεγαλύτερη άφωνη κραυγή (τους) για εμπιστοσύνη, για λίγη περισσότερη πίστη, για λίγη περισσότερο αγάπη σε αυτή την ομάδα, και λιγότερη, πολύ λιγότερη ηχορύπανση.
Αν δεν γίνεται, έστω αυτό να τους δοθεί, τουλάχιστον ας τους αφήσουν ήσυχους. Ακόμη και αυτό, χρήσιμο θα (τους) είναι.
