Η κοινωνία του ποδοσφαίρου μπορεί διαχρονικά και απανταχού να λατρεύει να βρίσκει και να δημιουργεί μεσσίες, μα το άθλημα δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε (άλλο) μεσσιανικό. Η πίστη μπορεί να θέλει μια στιγμή και μόνο για να γεννηθεί, όμως για να συντηρηθεί, δεν χρειάζεται απλώς, αλλά επιβάλλεται να συνοδεύεται από αποτελέσματα. Απτά, ορατά, μετρήσιμα.

Καλώς ή κακώς, αν δεν δει(ς) πως θα πιστέψει(ς); Και αυτό, δεν έχει να κάνει μόνο με τον φίλαθλο στην εξέδρα, τον φανατικό στο πέταλο, τον κριτή από το σπίτι και το καφενείο - πραγματικό ή διαδικτυακό -, τον επαγγελματία, τον οποιονδήποτε. Έχει να κάνει, πρώτα και κύρια, με τον μικρόκοσμο του γκρουπ που γεννά αυτή την πίστη. Την ομάδα.

Αυτοί που την απαρτίζουν, στα αποδυτήρια, στην προπόνηση, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, στα παιχνίδια, βδομάδα παρά βδομάδα, είναι οι πρώτοι που αντιλαμβάνονται. Οι πρώτοι που νιώθουν. Οι πρώτοι που βλέπουν. Και οι πρώτοι που όταν τα υπόλοιπα συμβούν, τότε γίνονται και οι πρώτοι που πιστεύουν.

Και έτσι, εκ του αποτελέσματος, οι πρώτοι που είναι ευτυχισμένοι. Με αυτή (τους) την ευτυχία να μετατρέπεται στο γενεσιουργό συστατικό της πίστης των υπολοίπων. Που τους βλέπουν. Αλυσίδα είναι.

Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες. Αυτή τη βιβλική ρήση χρησιμοποίησε ο Ματίας Αλμέιδα στο κλείσιμο της συνέντευξης Τύπου μετά την «τριάρα» επί του Ολυμπιακού, που έδωσε στην ΑΕΚ ένα τεράστιο προβάδισμα πρόκρισης στον τελικό του Κυπέλλου.

Ευτυχισμένοι αυτοί που πιστεύουν, χωρίς να χρειάζεται να δουν. Ο Αργεντινός υιοθέτησε τη συγκεκριμένη ατάκα για να αναδείξει τη δική του εμπιστοσύνη στην ομάδα, στα όσα ο ίδιος βλέπει καθημερινά, στα όσα οι παίκτες του βλέπουν καθημερινά.

Φώναξε έτσι πως το γκρουπ που έχει πλέον γερά δομήσει, είναι άξιο (τυφλής) εμπιστοσύνης. Ανεξαρτήτως ποιος βγαίνει κάθε φορά στο γήπεδο. Ανεξαρτήτως αν σε έναν τέτοιο ημιτελικό, κόντρα σε έναν αντίπαλο που η Ένωση δεν είχε κερδίσει για πέντε χρόνια και σε δεκαέξι σερί παιχνίδια, σε μια συγκυρία που οι φίλοι της περίμεναν, στο νέο γήπεδο πια, είκοσι και παραπάνω χρόνια, ο ίδιος αποφάσισε να δείξει για να πείσει.

Κόντρα στην αμφισβήτηση που συνόδευσε πρώτα τα ρεπορτάζ με τις εκτιμήσεις για την στελέχωση του αρχικού σχήματος και μετά την αμηχανία (κακά τα ψέματα) που ακολούθησε η επιβεβαίωσή του. Έστω για λίγο, έστω για μέχρι τη σέντρα του παιχνιδιού.

Και όσο και αν έβγαλε – ή φάνηκε έστω να βγάζει μικρό – παράπονο με τούτη την ατάκα ο Αργεντινός, η αλήθεια είναι πως και ο ίδιος (πρέπει να) ξέρει πως αλλιώς δεν γίνεται. Επιμένοντας βιβλικά, ουδείς προφήτης στον τόπο του. Και τον δικό του, όπως επίσης ξεστόμισε αποβραδίς, τον βρήκε πια, τον βρήκε ήδη, επαγγελματικά, προσωπικά, ανθρώπινα, στην ΑΕΚ.

Συνέπεια και εξέλιξη

Δεν θα χρειαστεί να ξενιτευτεί ο pelado για να βρει ακόλουθούς και πιστούς, το μόνο σίγουρο. Ένα πράγμα όμως είναι να εκπαιδεύσει, ταχύρρυθμα, τους ποδοσφαιριστές του, αλλά και όλους πέριξ των αποδυτηρίων, περνώντας κομμάτι κομμάτι τη δική του ποδοσφαιρική διδαχή και φιλοσοφία και άλλο πράγμα η εκπαίδευση των υπολοίπων. Ο κόσμος, όλος ο κόσμος, θέλει περισσότερο αγάλι και ρέγουλα.

Θέλει, χρειάζεται να δει. Και θέλει να δει με συνέπεια.

Αυτό πια, η ΑΕΚ, η δική του ΑΕΚ, το προσφέρει. Αλλάζοντας, προσαρμόζοντας, βελτιώνοντας, αλλά το κάνει, το πετυχαίνει, βρίσκοντας τρόπους, ωραίους, αποτελεσματικούς για να κερδίζει. Και να κερδίζει όπως ο προπονητής της θέλει να παίζει, όπως οι ποδοσφαιριστές της γουστάρουν, είναι ευτυχισμένοι να παίζουν.

Η Ένωση έχει παίξει (και πολύ) καλύτερα στη φετινή σεζόν από το χτεσινοβραδινό παιχνίδι. Σε εκείνο του πρωταθλήματος, στην έδρα του Ολυμπιακού, έκανε – συνυπολογίζοντας συνθήκες, περιβάλλον και ισχύ αντιπάλου - πιθανότατα το καλύτερο φετινό της. Δεν κέρδισε, μένοντας στο ζερό. Χτες, με λιγότερη δημιουργία, αλλά μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, σκόρπισε τους «ερυθρόλευκους».

Το τελευταίο εικοσαήμερο, δείχνει περισσότερο συμβατική. Στη Νίκαια ζορίστηκε πολύ. Χαρακτήρας όμως. Πίστη. Βάθος στον πάγκο. Συστατικά που απαιτούνται όχι για να γυρίσει ένα παιχνίδι όπως εκείνο κόντρα στον Ιωνικό, αλλά για να γυρίσει – σε βάθος χρόνου – ένα πρωτάθλημα.

Στη φιλοξενία του Άρη, ακόμη και στο 11vs10, δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Κυνισμός όμως. Μυαλό. Υπομονή για την κατάλληλη ευκαιρία, την κατάλληλη στιγμή, έφεραν την τελική (μια ακόμη) «τριάρα».

Ορθή και αποτελεσματική διαχείριση

Όλα χρειάζονται. Όλα φανερώνονται. Όλα αναδεικνύονται. Όλα συμπληρώνουν. Όλα καλύπτουν. Η διαχείριση και η αξιοποίησή τους δεν περιορίζεται στις επιλογές της όποιας ενδεκάδας και στον τρόπο προσέγγισης ενός, οποιουδήποτε παιχνιδιού. Πλέον είναι εμφανή στην πορεία της σεζόν και ξεκάθαρα στο τι έγινε και τι γίνεται.

Στο πως απέκτησαν ρόλο και οντότητα ποδοσφαιριστές που δεν «υπήρχαν» πέρυσι, ανεξαρτήτως αν λογίζονται – συμβατικά – βασικοί ή αν έρχονται από τον πάγκο, σε συγκεκριμένους ρόλους και αποστολές. Στο πως στοιχεία που δεν λειτουργούσαν και φάνηκε από νωρίς στην χρονιά πως δεν λειτουργούν, αφέθηκαν και αλλάχτηκαν έγκαιρα.

Στο πως άλλα, που ήθελαν τον χρόνο τους, τον εξασφάλισαν. Με υπομονή και εμπιστοσύνη. Στο πως διαχειρίστηκαν οι τραυματισμοί (κομβικοί και πολλοί), από το timing της αποθεραπείας μέχρι την αρμονική ανάδειξη των εναλλακτικών που απαιτήθηκαν για να αντιμετωπιστούν οι απώλειες.

Στο πως, πρόσφατα, η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου πέρασε, με μία μόνο αλλά γνωστή από τον Σεπτέμβριο προσθήκη, χωρίς την παραμικρή πίεση (τουλάχιστον όπως φάνηκε).

Υπενθυμίζεται πως η αλλαγή του χρόνου βρήκε την ΑΕΚ να χάνει στα Γιάννινα και έτσι να βρίσκεται στο -7 από την κορυφή. Ούτε σαράντα μέρες μετά, από Κυριακή σε Πέμπτη, δύο διαφορετικές αρχικές ενδεκάδες απαρτίζονταν από είκοσι διαφορετικούς ποδοσφαιριστές. Χωρίς να καταλαβαίνει πια κανείς ποιος είναι πρώτος και ποιος δεύτερος, ποιος βασικός και ποιος αναπληρωματικός.

Όλα πια φαίνεται να κουμπώνουν. Όπως και αν τοποθετούνται. Εννοείται πως δεν προεξοφλεί(ται) τίποτα. Όπως η Ένωση μπορεί να κάνει το νταμπλ, έτσι μπορεί κάλλιστα, να μην κατακτήσει τίποτα. Ποδόσφαιρο είναι. Μύρια όσα τα παραδείγματα ομάδων που ξεχείλιζαν από ορμή και δυναμική, που χόρταιναν μάτια, αλλά στο φινάλε δεν κέρδισαν κάτι.

Γι’ αυτό το τελευταίο κομμάτι της χρονιάς χρειάζονται και άλλα, περισσότερα, διαφορετικά απ’ όσα έχουν κατατεθεί στο χορτάρι ως τώρα. Ειδικά εφόσον ο ανταγωνισμός και προφανώς υφίσταται, αλλά και όσο περνάει ο καιρός, ποιοτικά η στάθμη και οι απαιτήσεις του θα μεγαλώνουν.

Αλλά με προσέγγιση σαν την χτεσινή, η ΑΕΚ μπαίνει σε αυτή την τελική ευθεία της σεζόν, δικαιολογημένα, με περίσσια αυτοπεποίθηση και πίστη. Ανεξαρτήτως που θα καταλήξει. Κυρίως γιατί έτσι, θα συμμερίζονται αυτή την πίστη ολοένα και περισσότεροι, ακόμη και αν δεν βλέπουν, ακόμη και αν δεν τους χρειάζεται να δουν.

Ευτυχισμένοι δηλαδή άνθρωποι…

Δείτε την Game Night για τον θρίαμβο της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού