Football is life
Παντελώς αταίριαστο αποδείχτηκε το μότο που συνόδευσε τον τελικό του Κυπέλλου Betsson, όχι όμως υπενθυμίζοντας τον ποδοσφαιρικό μπούσουλα στον Παναθηναϊκό και το πώς η κατάκτηση του τίτλου μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμη και ευεργετική εν όψει των επερχόμενων σημαντικών αλλαγών και της επόμενης σεζόν για τους "πράσινους".
Για να έχει ένα Ρεάλ – Μπέτις σημασία, τελευταίο σαββατοκύριακο του Μαΐου, οποιασδήποτε σεζόν, κάτι θα πρέπει να έχει στραβά. Για τη «βασίλισσα». Φέτος, δεν της πήγε τίποτα, πρίμα όλα. Πρωταθλήτρια Ισπανίας εδώ και καιρό, μια εβδομάδα πριν διεκδικήσει ένα ακόμη Champions League. Κι όμως, το χτεσινοβραδινό ραντεβού της με τους Ανδαλουσιάνους, είχε σημασία.
Κι αυτό γιατί συνοδεύτηκε, συνδυάστηκε, επισκιάστηκε από το αντίο του Τόνι Κρόος στο κοινό των «μερένγκες». Ο αποχαιρετισμός του Γερμανού στο «Μπερναμπέου» ήταν η προσωποποίηση της σημασίας του φινάλε της σεζόν της La Liga για τους Μαδριλένους. Και ήταν, έγινε, ακριβώς όπως του πρέπει.
Με την οικογένειά του εκεί, δίπλα του σε κάθε στιγμή, όλα τα τρόπαια που έχει κερδίσει με τη Ρεάλ σε παράταξη, όλο το γήπεδο αφοσιωμένο, αφιερωμένο σε δαύτον, τους συμπαίκτες του να τον αποθεώνουν, όλους να υποκλίνονται, με ειδική τελετή αποκλειστικά για μια από τις σύγχρονες σημαίες των πρωταθλητών Ισπανίας.
Όλα ταιριαστά, όλα ποδοσφαιρικά, όλα κανονικά.
Πάνω κάτω την ίδια ώρα, ο Μπερνάρ μπορούσε να… ακουστεί από όλους και όχι μόνο τους συμπαίκτες του που είχε μαζέψει γύρω του μετά την ολοκλήρωση του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson για να τους αποχαιρετήσει, ευχαριστώντας τους. Δεν ήταν κανείς άλλος να τον κατευοδώσει, να τον ευχαριστήσει για τα όσα, στο ύστατο κομμάτι της θητείας του στον Παναθηναϊκό πρόσφερε, για όσα και χτες (25/5) κατέθεσε στο χορτάρι ώστε το δικό του αντίο από την Ελλάδα και τους «πράσινους» να συνδυαστεί με έναν τίτλο.
Ούτε καν συγγενείς και φίλοι.
Το ποδόσφαιρο – για να μην ξεχνιόμαστε - είναι να αναρωτιέσαι αν αυτοί που είναι στο γήπεδο μπορούν να ακούσουν ο ένας τον άλλον. Τον διπλανό τους. Τον συμπαίκτη τους στα δέκα μέτρα. Τον προπονητή από την γραμμή. Όχι ο κάθε ένας από τον καναπέ του σπιτιού του να μπορεί να ακούσει ακόμη και ανάσες από το γήπεδο.
Αυτό το ποδόσφαιρο είναι ζωή. Football_is_life ήταν το μότο της ελληνικής ομοσπονδίας για να πλαισιώσει με το συγκεκριμένο hashtag τον τελικό. Εμπνευσμένο.
Έναν τελικό που πραγματοποιήθηκε με πανό να καλύπτουν μέρος της γύμνιας των εξεδρών, με τρεις ντουζίνες προσκλήσεις εκατέρωθεν για τους δύο φιναλίστ, με υπερδιπλάσιους αστυνομικούς για να φυλάνε τους προσκεκλημένους – λογιών λογιών, όπως οι φακοί χαρακτηριστικά αποτύπωσαν - και τις άδειες καρέκλες, με περισσότερους δημοσιογράφους από τους άμεσα συμμετέχοντες, τσακωμούς πριν τη σέντρα για το ποιος τους έχει περισσότερους (τους προσκεκλημένους), κυνηγητό μετά τη λήξη – εκτός όλων των υπολοίπων, μιας – γυναίκας από τον μαινόμενο ιδιοκτήτη της ηττημένης, αρνήσεις παραλαβής μεταλλίων από τους χαμένους.
Football_is_life. Αλλού, όχι (και) χτες.
Ο μπούσουλας, η επιστροφή και η σύγκριση
Αποδείχτηκε, έγινε τέτοιο, ζωογόνο, αλλά λογιστικά και μόνο, λόγω αποτελέσματος για τον Παναθηναϊκό. Και μπορεί παράλληλα να γίνει και να δώσει – και από εδώ και πέρα - ζωή για τους «πράσινους», ακριβώς με την επαναφορά του football, των ποδοσφαιρικών αρχών και μπούσουλα στην αγωνιστική, διοικητική, επιχειρηματική καθημερινότητά τους.
Δεν είναι τόσο ο τίτλος. Δεν είναι καν ότι σταμάτησε την ελεύθερη πτώση του φινάλε της σεζόν. Είναι πρωτίστως ότι απέτρεψε την καταστροφική συνέχεια της εσωστρέφειας και την παράσυρσή της στο καλοκαίρι, με γκρίνια, σκιά και μουρμούρα στο κάθε τι ως το ξεκίνημα – και όχι μόνο – της επόμενης χρονιάς.
Δεν (μπορεί να) μακιγιάρισε το τι προηγήθηκε και οδήγησε στην απώλεια ενός βασικού φετινού στόχου των «πρασίνων», την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Το παραδέχτηκαν άλλωστε όσοι μίλησαν μετά τον τελικό, είτε παλιοί (Ρουμπέν, Αϊτόρ), είτε νέοι (Γεντβάι), είτε ακόμη πιο νέοι (Μπακασέτας) στην ομάδα.
Δεν (μπορεί να) έδωσε άφεση αμαρτιών, ούτε και (μπορεί να) δικαιολόγησε λάθη, εσφαλμένες προτεραιότητες, αξιολόγηση και ιεράρχηση χωρίς την παραμικρή ποδοσφαιρική εξήγηση και αναφορά. Ούτε καν.
Έδωσε όμως, δίνει χρόνο. Και ηρεμία. Ώστε να αξιοποιηθούν για το σβήσιμο στο… σβήσιμο. Το σβήσιμο του περασμένου εξαμήνου, που έσβησε ό,τι βελτίωση είχε συντελεστεί, όσο δρόμο είχε διανυθεί, τα προηγούμενα δυόμιση χρόνια. Αν γίνει, αν αξιοποιηθεί, αν αποδειχτεί με τις επερχόμενες επιλογές και αποφάσεις πως η παρένθεση που άνοιξε μεσούσης της σεζόν έκλεισε, τότε ναι, η κατάκτηση του Κυπέλλου θα είναι πραγματικά ευεργετική για τον Παναθηναϊκό.
Έτσι κι αλλιώς, η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, παρότι μη ομοειδή τα συγκρινόμενα. Η βάση όμως, κοινή. Το τριφύλλι. Και το timing. Κάθε Μάιο δεν – έχω κουραστεί να ακούω πως – γίνεται ταμείο; Τέτοια εποχή δεν βγαίνουν τα συμπεράσματα της εκάστοτε χρονιάς;
Ακριβώς λοιπόν τον περασμένο Μάιο, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός είχε χάσει στο νήμα και ελέω συγκυριών ένα πρωτάθλημα, επανακτώντας όμως στάτους διεκδικητή, «φωνάζοντας» πως αυτό που τελικά δεν μπόρεσε, έκτοτε θα αποτελούσε και πάλι μια κανονικότητα ανάλογη της ιστορικής του πορείας.
Από την άλλη, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έμενε προτελευταίος στην κατάταξη της EuroLeague, χάνοντας τους εγχώριους τίτλους, από έναν (τον μοναδικό) ανταγωνιστή του που έδειχνε ολοένα και να ξεμακραίνει περισσότερο.
Τότε, άραγε θα ποντάρονταν έστω και ένα σέντσι πως στον φετινό πια Μάιο, στο τελευταίο του σαββατοκύριακο, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός θα διεκδικούσε το έβδομο αστέρι του, θα είχε ξεπουλήσει ήδη μέρες τώρα τα διαρκείας της επόμενης σεζόν και την ίδια στιγμή ο ποδοσφαιρικός θα κυριαρχούνταν από αστάθεια, αναβρασμό, συλλαλητήρια, θα είχε μείνει εκτός Ευρώπης στο πρωτάθλημα και θα έπαιζε την χρονιά του (και την επόμενη) σε έναν τελικό Κυπέλλου;
Η απάντηση μάλλον προφανής. Η διαφορά και ο τρόπος που προκλήθηκε, αποτελεί και τον οδηγό για τον Κυπελλούχο Ελλάδας. Για τον επόμενο Μάιο.