Στην πρώτη χρονιά του Ματίας Αλμέιδα στα ηνία ήταν που λάνσαρε αυτό που δημοσιογραφικά αποκλήθηκε ως "ομάδα Κυπέλλου". Δεν είχε τότε το (τόσο) ιδιαίτερο βάθος στο ρόστερ, τον τρόπο όμως να ανανεώνει το δυναμικό του, ο Αργεντινός τον βρήκε στα παιχνίδια της δεύτερης διοργάνωσης που τότε συμμετείχε η ΑΕΚ.

Πέρυσι, μεγάλωσαν όλα. Και το ρόστερ και οι υποχρεώσεις. Μέχρι τον Ιανουάριο ουσιαστικά η Ένωση πήγε παίζοντας Τετάρτη-Κυριακή. Έξι φορές το έκανε Τετάρτη (μεσοβδόμαδα δηλαδή, σχηματικά χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη μέρα) στους ομίλους του Europa League ως τα Χριστούγεννα, άλλες δύο, τον Ιανουάριο στο Κύπελλο, οπότε και οι κιτρινόμαυροι αποκλείστηκαν από τον χτεσινοβραδινό αντίπαλό τους στους 16 της φετινής διοργάνωσης, τον Άρη.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στην τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου ώστε η ΑΕΚ, φέτος, να ικανοποιήσει την προσδοκία με την οποία κατακαλόκαιρο δημιουργήθηκε. Άλλη μεσοβδόμαδη υποχρέωση ως και χτες βράδυ, δεν είχε. Άλλοτε, στην τρέχουσα σεζόν, εμβόλιμα δεν αγωνίστηκε ποτέ.

Και "χτίστηκε" ακριβώς έτσι: ώστε η "ομάδα Κυπέλλου", να είναι η φυσική συνέχεια, η νόρμα. Τόσο ώστε να μην ξεχωρίζει η διαφορά, να μην υπάρχει διαφορά. Ακούγοντας τον pelado στη συνέντευξή Τύπου μετά την επικράτηση της ομάδας του στο πρώτο συναπάντημά της με τους πρωτοπόρους της Stoiximan Super League, έμοιαζε ανακουφισμένος ακριβώς από την πρώτη «κανονική» αγωνιστική συγκυρία της σεζόν, να δίνει δηλαδή η ομάδα του τρία παιχνίδια σε μια εβδομάδα.

Αυτή τη συνθήκη ήθελε. Αυτή τη συνθήκη ξέρει και θέλει να διαχειρίζεται βάσει του ρόστερ που έχει στα χέρια του. Το παιχνίδι κάθε Κυριακή, με το δυναμικό των 30 ποδοσφαιριστών, είναι μπελάς επώδυνος. Που σπάει μελίγγια, κόβει χαμόγελα, επηρεάζει την καθημερινότητα και τις σχέσεις του γκρουπ, δεν φρεσκάρει τον αέρα του και στερεί και τη δυνατότητα από αυτόν που το ορίζει εκ των πραγμάτων να μπορεί, να βρίσκει τρόπους να το κάνει.

Δομική, από άλλη δημόσια παραδοχή του Αργεντινού πριν μήνες, στην προπονητική φιλοσοφία και μεθοδολογία του, αυτή η ανανέωση. Διαφορετικά, η υπεραριθμία στα αποδυτήρια και στα χαρτιά δεν φαίνεται μόνο στα νούμερα, αλλά δεν βγαίνει και πρακτικά. Στην καλύτερη, βδομάδα παρά βδομάδα, 11+5 θα παίξουν. Άλλοι τόσοι θα ξεκινήσουν την επόμενη έχοντας αρκεστεί και περιμένοντας μόνο την επανάληψη της ίδιας, πολύ απαιτητικής (στις προπονήσεις του Αλμέδια) εβδομαδιαίας ρουτίνας.

Ο Νο25 Φερνάντες και ο Νο28 Γαλανόπουλος

Μέχρι σήμερα, 26 διαφορετικοί έχουν πάρει χρόνο συμμετοχής στο πρωτάθλημα. Ο Πάολο Φερνάντες είναι ο 25ος, έχοντας μόλις ισάριθμα λεπτά στα πόδια του και ο Κώστας Γαλανόπουλος ο… 28ος. Ζερό συνοδεύει τον δικό του λογαριασμό, έχοντας αγωνιστεί μόνο λίγο λιγότερο από μισή ώρα σε εκείνο το 4-3 επί της Ίντερ ντ’ Εσκάλδες στα τέλη Ιουλίου.

Οι δυο τους, μπαίνοντας χτες στο γήπεδο ως αλλαγή, προσωποποίησαν τι περίμενε ο Αλμέιδα, γιατί θέλει, αποζητά και αισθάνεται άνετα σε τέτοιες εβδομάδες, σε τέτοιες συνθήκες. Γιατί έτσι αναδομεί, αναδιατάσσει το γκρουπ, του δίνει -μέσα από τα παιχνίδια- ποδοσφαιρική ζωή, το (πάλι αυτό) ανανεώνει.

Και από εκεί, όλα όσα χρειάζονται, όλα όσα αποτελούν προεκτάσεις της διακριτής τα τελευταία χρόνια προσέγγισης της ΑΕΚ στο χορτάρι: ενέργεια, ένταση, προσπάθεια όλα, ή έστω τα περισσότερα να γίνουν και στον αγώνα σε συνθήκες (στα "κόκκινα") προπόνησης.

Μόνο ο Πιερό επιβίωσε χτες από τη σαββατιάτικη ενδεκάδα της δοκιμασίας στις Σέρρες. Μιας ακόμη ως τώρα στη σεζόν. Ο Τσούμπερ πήρε χρόνο συμμετοχής έπειτα από έναν μήνα, το ίδιο και ο Γιόνσον, ενώ για μόλις δεύτερη φορά στον Οκτώβριο αγωνίστηκε ο Λιούμπιτσιτς.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα πέραν των πιο τρανών που αποτέλεσαν οι δύο αρχικοί της σειράς των προαναφερθέντων. Αλλά κυρίως, επαναλαμβάνεται για να υπογραμμιστεί, λόγω της εικόνας τους. Δεν είναι τυχαίο που ο Φερνάντες κέρδισε, ονομαστικά επίσης, τον χώρο του στις δηλώσεις του προπονητή του μετά το τέλος του παιχνιδιού.

Ενός προπονητή που έχοντας την ευκαιρία να διαχειριστεί την ομάδα του για πρώτη φορά φέτος με τη λογική που την έχτισε, έμοιαζε και ο ίδιος διαφορετικός, πιο… προπέρσινος, πιο φρέσκος. Δεν είναι το σκορ. Το 1-0 δεν διασφαλίζει κάτι στην ΑΕΚ ως προς τη συνέχειά της στη διοργάνωση εν όψει της ρεβάνς του Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη.

Δεν ήταν καν η εμφάνιση, παρότι δεδομένων των συνθηκών -για πρώτη φορά επί ημερών Αλμέιδα η Ένωση προέρχεται από αρνητικό σερί τριών αγωνιστικών-, της φόρας και δυναμικής του αντιπάλου, ούτε αυτή, αρκετά ουσιαστική και δημιουργική (παρότι όχι και εκ νέου αποτελεσματική) σε κάθε περίπτωση, παραγνωρίζεται.

Καλά καλά δεν ήταν τα όσα εισέπραξε από την εξέδρα. Ο ίδιος άλλωστε, στις Σέρρες, είχε φροντίσει σε μια κίνηση παράτολμη ανεξαρτήτως αίσθησης στάτους, αποδοχής και δημοφιλίας, πρακτικά να θέσει τον ίδιο του τον εαυτό στην κρίση τόσο τη διοικητική όσο και συνολικά της κοινωνίας της ομάδας. Και χτες, πήρε -αν και εφόσον την χρειάζονταν- την απάντησή του με την εν χορώ, επαναλαμβανομένη, αποθέωση από την εξέδρα.

Το σημαντικότερο είναι πως στο μπρίο και στη διάθεση του Φερνάντες, στην τρεχάλα του Γαλανόπουλου, στους δύο δηλαδή τελευταίους βάσει χρόνου συμμετοχής του υπερμεγέθους (πλέον) ρόστερ της Ένωσης, ο Αργεντινός είδε, από τον τρόπο που αυτοί οι δύο αντιμετώπισαν τον χρόνο που πήραν και αξιοποίησαν, να καθρεφτίζεται η καρδιά της μεθοδολογίας του, με αυτήν δηλαδή που πορεύεται από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα.

Και έτσι είδε και το κέφι που πραγματικά σε αρκετές περιπτώσεις φέτος μοιάζει να λείπει. Πρώτα από τον ίδιο και μετά από την ομάδα του. Ξεκάθαρο πως όταν μπορεί να προσφέρει αυτό για το οποίο την έφτιαξε, τότε λύνει και λύνεται. Κακά τα ψέματα, πολλές τέτοιες ευκαιρίες, έτσι όπως έγιναν τα πράγματα μετά τον καλοκαιρινό ευρωπαϊκό αποκλεισμό, δεν θα έχει φέτος στη σεζόν.

Γι’ αυτό και είναι κομβικό, υπερ-απαραίτητο για την ΑΕΚ να συνεχίσει, όσο περισσότερο γίνεται στο Κύπελλο. Για να μπορέσει να ανανεώνει, να ανανεώνεται, να μπορεί να βρίσκει -πρώτα και κύρια- το κέφι του γκρουπ και έτσι να (το) ανατροφοδοτεί, συνεχίζοντας βελτιωμένη και αποτελεσματικότερη και στο πρωτάθλημα.

"Φωνάζει" πως το χρειάζεται.