Η ΑΕΚ του Αλμέιδα ανταμείβει με την εικόνα της και επιβάλλει πλέον καθολικά εμπιστοσύνη

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ματίας Αλμέιδα συνδύασε σε δηλώσεις του ευτυχία και πίστη μετά από μια νίκη της ΑΕΚ. Η πρώτη ήταν στις αρχές του περασμένου Φεβρουαρίου όταν η Ένωση, με – θεωρούμενη τότε – πειραματική ενδεκάδα, ενδεκάδα που αποκλήθηκε "ενδεκάδα Κυπέλλου", είχε επικρατήσει του Ολυμπιακού στο πρώτο ημιτελικό.

"Είναι ευτυχισμένοι αυτοί που πιστεύουν χωρίς να χρειάζεται να δουν", είχε πει τότε ο Αργεντινός.

Επτάμιση μήνες αργότερα, μεσάνυχτα Πέμπτης, η πρώτη του κουβέντα αμέσως μετά την παντελώς απρόσμενη, αλλά εντυπωσιακή και πανάξια επικράτηση των κιτρινόμαυρων επί της Μπράιτον στο Amex Stadium είχε μεν την ίδια θεωρητικά βάση, όμως δεν είχε ούτε την ίδια λογική ούτε και την ίδια πρακτική υπόσταση.

"Όσοι δεν πιστεύουν, θα πιστέψουν".

Νέτα σκέτα. Καμία βιβλική παραπομπή, καμία μεταφυσική υποκειμενικότητα. Σιγουριά και βεβαιότητα.

Αυτή πλέον αποτελεί και τη διαφορά της ΑΕΚ. Τον Φεβρουάριο ζητούσε την εμπιστοσύνη, αξίωνε την πίστη. Πλέον, μετά από αυτό που πέτυχε (και) χτες βράδυ στον αγγλικό Νότο, κυρίως όμως με τον τρόπο που το πέτυχε, την απαιτεί, την επιβάλλει ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει.

Πως αλλιώς;

Η ΑΕΚ ταξίδεψε χωρίς τους βασικούς κεντρικούς αμυντικούς της. Επιστρέφει έχοντας αναδείξει έναν ακόμη. Ναι, ο Σιμάνσκι υπέπεσε στο δεύτερο πέναλτι, αλλά η εμφάνισή του, ο τρόπος που κάλυψε μια θέση που δεν ξέρει, δικαιολογεί γιατί ο Αλμέιδα – και μόνο αυτός… - δεν "καίγονταν" μέχρι και το κλείσιμο του μεταγραφικού παραθύρου για προσθήκη στόπερ. Χωρίς να το κρύβει μάλιστα.

Κόντρα στα όσα πιστεύαμε – και ποδοσφαιρικά, ποσοτικά, λογικά – όλοι οι υπόλοιποι, εκτός αποδυτηρίων. Δεν βλέπαμε όμως.

Η ΑΕΚ αντιμετώπισε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Premier League, μια ομάδα που πιθανότατα αποδίδει το καλύτερο ποδόσφαιρο τη δεδομένη στιγμή στην Ευρώπη. Στην καλύτερη κατάσταση της ιστορίας της, στο peak ενός χρόνου που βρίσκεται συνεχώς στα «κόκκινα», ερχόμενη… αφρενάριστη από μια παράσταση στο Ολντ Τράφορντ, με στατιστικά, επιδόσεις και φόρμα αταίριαστα, ασύγκριτα ακόμη και για τους όμοιούς της στο Νησί, πόσο μάλλον για μια ελληνική ομάδα.

Η ΑΕΚ επιστρέφει έχοντας μοιράσει τις κατοχές στο παιχνίδι (180-176), έχοντας χάσει για δύο μόλις στις τελικές προσπάθειες (εξαιτίας μόνο των ύστατων στα χασομέρια από τους γλάρους) και αυτό παρότι κατοχή μπάλας και μεταβιβάσεις ήταν υποδιπλάσιες, δείγμα ξεκάθαρη στόχευσης, πλάνου και κυρίως, τρόπου για να το κάνει επιτυχημένο.

Κυρίως επιστρέφει θριαμβεύτρια έχοντας ματσάρει απόλυτα τον ρυθμό και την ένταση και στα 106 λεπτά που παίχτηκε ποδόσφαιρο κόντρα σε αυτήν ακριβώς την διαβολεμένη ομάδα, με τεράστιο κίνητρο και όχι διαδικαστική προσέγγιση, στο σπίτι της που γιόρταζε τη συγκυρία, στην πρεμιέρα και όχι στο φινάλε ενός ευρωπαϊκού ομίλου.

Η εικόνα του – κατά φημολογία ξενερωμένου και έστω και παρασκηνιακά εκτιμώμενου στο τέλος της πρόσφατης μεταγραφικής περιόδου ως και φευγάτου – Σιντιμπέ, ύστερα από το τελευταίο κόρνερ της Μπράιτον, να φεύγει σφαίρα στην κόντρα, καταπίνοντας μέτρα και αντιπάλους για να δώσει στήριξη στην προσπάθεια για το 2-4, εντυπωσιακά ενδεικτική.

Από τους 25 ποδοσφαιριστές που έχουν ήδη αγωνιστεί ως τώρα στη σεζόν, ο Γάλλος ήταν πριν τη σέντρα μόλις ο 16ος σε χρόνο συμμετοχής.

Καμία δικαιολογία, καμία έκπτωση

Οι συνθήκες με τις οποίες ταξίδεψε η ΑΕΚ, επέτρεπαν στον προπονητή της να κάνει ό,τι ήθελε, να επικαλεστεί προκαταβολικά ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι, έχοντας αντανακλαστικά έτοιμη οποιαδήποτε και όντως υφιστάμενη δικαιολογία.

Ούτε καμία χρησιμοποίησε, ούτε πισινή κράτησε, αλλά ξεστόμισε πως η ομάδα του θα παίξει για τη νίκη. Και, πλέον, δεν νομίζω πως χρειάζεται να παριστάνουμε τους μετά… Αλμέιδα προφήτες για να αντιλαμβανόμαστε και να δεχόμαστε, πως τούτος εδώ δεν λέει ό,τι λέει, έτσι, απλώς και μόνο για να το πει.

Από αυτή και μόνο την ατάκα, κέρδισε κιόλας. Την ομάδα του πρώτα. Ξανά. Και μετά, κέρδισε και το παιχνίδι. Παίζοντας με ένα «εξάρι». Ξεκινώντας τους προερχόμενους από τραυματισμό και με δυο προπονήσεις στα πόδια τους Γκαρσία και Γκατσίνοβιτς, χωρίς την παραμικρή ένδειξη πως έχει στο μυαλό του το ντέρμπι που έρχεται τη Δευτέρα με τον Παναθηναϊκό (και ενώ ήδη η ΑΕΚ έχει αφήσει τέσσερις βαθμούς στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της στη Super League).

Χωρίς με τις αλλαγές του – Τσούμπερ αντί Αραούχο και Πόνσε αντί Λιβάι αμέσως μετά το 2-2 και λίγο αργότερα Μάνταλος και Ελίασον αντί Γκατσίνοβιτς και Πινέδα – να σηματοδοτήσει οτιδήποτε διαφορετικό από ότι είχε προαναγγείλει. Καμία προσαρμογή, καμία υποχώρηση, καμία έκπτωση.

Καλό, κακό, συμβατικά σωστό ή όχι, αυτό που πλέον είναι σαφές είναι ότι ως προσέγγιση, ως φιλοσοφία, το πως θέλει να λειτουργεί η ομάδα του στο γήπεδο ο Αλμέιδα, δεν μπορεί πια να κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από το (όποιο) αποτέλεσμα.

Θα άλλαζε κάτι δηλαδή στην κρίση και στην αξιολόγηση της χτεσινοβραδινής εικόνας της ΑΕΚ, στη σούμα της – όχι όμως λογιστικά – αν ισοφάριζε στα χασομέρια η Μπράιτον; Ή, ακόμη «χειρότερα», αν αντί να βρει τρίτο γκολ στο τέλος, το δέχονταν;

Ακόμη και αν είναι αποτέλεσμα που από μόνο του ξορκίζει μονομιάς τον όποιο – εν μέρει για τους μη πιστεύοντες δικαιολογημένο - προβληματισμό που ψυχανεμιζόμασταν ως τώρα. Ακόμη και αν είναι αποτέλεσμα που μπορεί, από μόνο του επίσης, να αλλάξει τη δυναμική αν όχι της χρονιάς ολόκληρης, αλλά τουλάχιστον εκείνη της ΑΕΚ σε έναν όμιλο που κανείς δεν της έδινε πιθανότητες την ώρα της κλήρωσης.

Ακόμη ακόμη και αν αυτό το αποτέλεσμα, που άνετα ξεχωρίζει στο ζύγι με τα κορυφαία της ιστορίας της Ένωσης, δεν συνοδευτεί με κανένα άλλο στο υπόλοιπο του ομίλου.

"Όσοι δεν πιστεύουν θα πιστέψουν".

Πριν επτάμιση μήνες το αποτέλεσμα μετρούσε μόνο για εκείνους που χρειάζονταν να δουν για να πιστέψουν. Από χτες το βράδυ, το αποτέλεσμα, το όποιο αποτέλεσμα, περισσεύει για όσους δεν πιστεύουν. Φτάνει που βλέπουν.