Στην πρώτη επίθεσή της στο ντέρμπι κορυφής της Stoiximan Super League η ΑΕΚ σημάδεψε τον πιο φορμαρισμένο της παίκτη το τελευταίο (αρκετό ομολογουμένως) διάστημα. Τον Ελίασον. Τον σταμάτησε ο Χουάνκαρ. Στην αμέσως επόμενη επίθεση, το ίδιο. Αυτή τη φορά, ο Σουηδός άφησε τον Ισπανό δύο μέτρα πίσω του στην επιτάχυνση, χωρίς ο Πόνσε να αξιοποιήσει τη σέντρα του.

Δύο λεπτά αργότερα – όλα αυτά και ακόμη δεν έχουμε φτάσει στα επτά του παιχνιδιού – ο (ποιος άλλος…) Ελίασον έκλεψε την μπάλα στο κέντρο, άνοιξε άμεσα το transition πασάροντας στον Πινέδα, ακολούθησε τη μετάβαση και όταν πήρε ξανά την μπάλα από τον Μεξικάνο, τελείωσε και τη φάση.

Τελευταία επίθεση της Ένωσης στο πρώτο ημίχρονο. Ο Ρότα δεν περίμενε τον Λημνιό, πήγε με χίλια πάνω του στο κέντρο, του πήρε την μπάλα και αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη, έκανε κίνηση στον χώρο για επίθεση, παρότι απέμεναν δευτερόλεπτα για να πάνε οι δύο ομάδες στην ανάπαυλα.

Στο φινάλε του παιχνιδιού, όταν πια όλα είχαν κριθεί, σε μια από τις ύστατες προσπάθειες του Ιωαννίδη να σώσει κάτι για τον Παναθηναϊκό. Ο Κάλενς (μαζί με τον Ελίασον και τον Αραούχο οι πρώτοι μεταξύ ίσων του ντέρμπι για την ΑΕΚ) τον σταμάτησε για ακόμη μια φορά. Ο τρόπος που το πανηγύρισε ο Περουβιανός, ο τρόπος που δέχτηκε τα συγχαρητήρια του Βίντα και του Αθανασιάδη, θύμιζαν λες και βρήκε μπασκετικό buzzer beater.

Αυτά τα καρέ αποτυπώνουν ξεκάθαρα όχι μόνο την απόλυτη κυριαρχία, την αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα των "κιτρινόμαυρων" στο ενενηντάλεπτο της OPAP Arena, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο προκλήθηκε.

Όχι το σκορ. Το τελικό 3–0 περισσότερο κολακεύει τον Παναθηναϊκό. Οι «πράσινοι» ήξεραν τι θα αντιμετώπιζαν. Ή έστω, έπρεπε να το περιμένουν. Δεν ανταποκρίθηκαν ούτε στο ελάχιστο. Δεν μπόρεσαν.

Η καλύτερη φετινή ΑΕΚ και ο χειρότερος Παναθηναϊκός

Ο Σέρχιο Αραούχο είχε να βρεθεί στο βασικό σχήμα των πρωταθλητών σε παιχνίδι πρωταθλήματος από τα μέσα Νοεμβρίου. Ίσως/πιθανώς, με τα μέχρι και χτες ισχύοντα, το ντέρμπι να ήταν το τελευταίο του Αργεντινού με τα "κιτρινόμαυρα". Ταλαιπωρήθηκε – και ταλαιπωρείται ακόμη – αφάνταστα φέτος με προβλήματα τραυματισμών.

Μια ώρα όμως, φουλ γκάζι, όπως πέρυσι, ο Αλμέιδα την περίμενε, την ήθελε, από τον "Τσίνο". Και την βρήκε, με τον 32χρονο επιθετικό να δίνει πρώτος, παρά τα προαναφερθέντα, το παράδειγμα για το τι ήθελε η ομάδα του να κάνει. Και κυρίως πως να το κάνει. Υπενθυμίζοντας ακριβώς με τον τρόπο, τη θέση και το πως αγωνίστηκε ο Αργεντινός, το πως η ΑΕΚ το έκανε πέρυσι, επαναλαμβάνοντάς το για πρώτη φορά εντός των συνόρων με τέτοια ένταση, τέτοια συνέπεια και τέτοια ενέργεια και φέτος.

Χωρίς από την άλλη πλευρά καμία αντίδραση. Χωρίς κάποιον ανεπαίσθητο έστω σφυγμό. Δεν υπήρξε μονομαχία που να… μέτρησε, που να κέρδισαν πράσινες φανέλες. Δεν υπήρξε δεύτερο κοντρόλ, δεύτερη επαφή ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού σε μέτρα που είχαν σημασία που να έγιναν ανενόχλητα, χωρίς άλλες, περισσότερες από μια συνήθως, κιτρινόμαυρες να έρχονται καταπάνω του. Χωρίς να νιώθουν πίεση σε κάθε κίνησή τους, σε κάθε απόφασή τους, σε κάθε ενέργειά τους.

Τόση και συνεχή που εξαντλεί, που φθείρει και το σώμα, αλλά και το μυαλό και την ψυχή. Τόση που, όπως λένε και οι Αμερικάνοι, πετάει τον (εκάστοτε) αντίπαλο όλο και περισσότερο, σε κάθε μονομαχία και τζαρτζάρισμα έξω από το γήπεδο. Και ο Παναθηναϊκός η αλήθεια είναι πως δεν μπόρεσε να πατήσει ποτέ σε αυτό. Από την πρώτη στιγμή. Ως και την τελευταία.

Οι "πράσινοι" δεν ανταποκρίθηκαν σε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού. Δεν μπόρεσαν. Δεν είχαν τις δυνάμεις, δεν είχαν τα χαρακτηριστικά (ενδεικτικές οι αλλαγές των εξτρέμ στην ανάπαυλα και αμέσως μετά του Μπακασέτα), δεν είχαν τα κουράγια, ακολούθησε η εξάντληση της θέλησης και η ανεπάρκεια της καθαρής σκέψης, για όλους εντός των τεσσάρων γραμμών αλλά και για εκείνον που διεύθυνε έξω από αυτές (η απόφαση για την οπισθοχώρηση του Αράο στην άμυνα με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου, πιθανώς δηλαδή του μόνο μέσου που μπορούσε να ανταποδώσει το "ξύλο" και η είσοδος του Βιλένα στο κέντρο, χαρακτηριστική της συνολικής θάλασσας…).

Από τη μία πλευρά, υπήρχε μια αγέλη σκύλων. "Λυσσασμένων" να μην αφήσουν τίποτα στον αντίπαλο, να μην επιτρέψουν τίποτα, να κάνουν ένα παιχνίδι δίχως αύριο, ακριβώς έτσι, ορκισμένοι και γνωρίζοντας πως όπως διαμορφώθηκαν τα δεδομένα πριν (Λαμία) και κατά τη διάρκεια του (Βικελίδης), θα τους έδινε αν κέρδιζαν, απόψε κιόλας, το κάτι παραπάνω από το μισό πρωτάθλημα.

Ίδια ακριβώς ήταν η συνθήκη και για τον Παναθηναϊκό. Κέρδιζε και έπαιρνε τα πάντα δικά του, τρεις στροφές πριν το φινάλε. Δεν έχανε, έστω έτσι αξιοποιούσε τουλάχιστον τις γκέλες των άλλων και εξακολουθούσε να είναι στον σβέρκο της πρωτοπόρου. Δεν πήρε τίποτα, δεν άξιζε να πάρει. Κόντρα σε αυτή την αγέλη, οι "πράσινοι" έκαναν δώρα, προσφέροντας μέχρι και τα… κόκκαλα μόνοι τους (Αράο στο πρώτο γκολ, Ακαϊντίν στο δεύτερο).

Κόντρα στην καλύτερη φετινή ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός έκανε το χειρότερο, από κάθε άποψη παιχνίδι του. Έτσι, κακά τα ψέματα, δεν θα μπορούσε να περιμένει πολλά διαφορετικά, κάτι περισσότερο.

Πόσο μάλλον όταν η διαφορά στο χορτάρι και αποδείχτηκε και φάνηκε τέτοια που δεν επιτρέπει ούτε υποθέσεις ούτε αμφιβολίες. Και πιθανότατα – το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό – όχι μόνο για το βράδυ της Τετάρτης.