Συνολικά, από την αρχή ως το τέλος του, το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ στην επικράτηση της Τούμπας κόντρα στον Παναθηναϊκό είναι αυτό δείχνει τη διαφορά των ομάδων τη δεδομένη στιγμή. Γκολ καθρέφτισμα δουλειάς ενός δομημένου συνόλου επτά μηνών, χωρίς προσθαφαιρέσεις, με υπομονή και επιμονή, με έναν προπονητή, κρυστάλλινης προσέγγισης και φιλοσοφίας από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο του γκρουπ.

Τέτοιο γκολ, τέτοια συνολική ενέργεια, μια ομάδα ενός μήνα δεν μπορεί να βγάλει. Η έστω, δεν μπορεί να βγάλει ποντάροντας στην δική της ομαδική δουλειά. Πόσο μάλλον όταν αυτή εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να είναι συνεπής.

Άλλα – καλά, κακά, εννοείται υποκειμενική η αξιολόγηση του καθενός – πρέσβευε στο παιχνίδι του ο Παναθηναϊκός ως τα Χριστούγεννα και άλλα, τελείως άλλα, ενίοτε και κατά τη διάρκεια των ίδιων των παιχνιδιών, παρουσιάζει τον τελευταίο, ακριβώς, μήνα.

Όχι μόνο ως όποια φιλοσοφία και προσέγγιση, αλλά και σε επίπεδο προσώπων. Λες και έχει πιάσει όλο τον οργανισμό – διαχέεται άλλωστε αυτό όταν εμφανίζεται – μια μανία… από-ιβανόποιησης. Στο κάθε τι.

Σύμφωνοι, κανείς προηγούμενος δεν μπορεί να λιβανίζεται εσαεί, ούτε και εννοείται να αγιάζεται. Μα και από την άλλη και κανείς επόμενος δεν μπορεί να αναιρέσει με τέτοια ταχύτητα οποιαδήποτε σταθερά, οτιδήποτε καλοδουλεμένο (που ο ίδιος ισχυρίστηκε πως) παρέλαβε.

Τέλος πάντων. Αυτό το νικητήριο γκολ του ΠΑΟΚ αποτυπώνει ανάγλυφα και συνολικά τη διαφορά φάσης των δύο ομάδων. Τόσο απλά. Συγκεκριμένα η διαφορά τους απόψε αντικατοπτρίζεται στην προτελευταία πράξη αυτού του γκολ.

Στο σπριντ του εδώ και λίγες μέρες συμπληρωμένων αισίως 37… Ιανουαρίων Τάισον. Το ξεκίνησε δύο μέτρα πίσω από τον 22χρονο Βαγιαννίδη και με την μπάλα στα πόδια, σε μια απόσταση λιγότερη των δεκαπέντε, τον άφησε και άλλα δύο μέτρα πίσω του, πριν κόψει την μπάλα στην περιοχή των "πράσινων" σερβίροντας τη δεύτερη ασίστ του στο νικητήριο γκολ του Ντεσπόντοβ.

Πλεόνασμα ενέργειας. Φρεσκάδας. Πλάνου. Ακόμη και τσαντίλας (αδικαιολόγητης εν προκειμένω. Ακόμη και… χάδι να ήταν το πάτημα του Βραζιλιάνου στον Μπακασέτα, ορθά καταλογίστηκε το πέναλτι της ισοφάρισης του Παναθηναϊκού).

Ευθυκρισίας στις αποφάσεις, μεμονωμένης και συλλογικής. Η σωστή κίνηση, την σωστή στιγμή, με το κατάλληλο σπάσιμο, στο καίριο timing. Περίσσευμα αξιόπιστων επιλογών. Επτά του ΠΑΟΚ συμμετείχαν στην κόντρα από την στιγμή που έγινε το κλέψιμο στα όρια της περιοχής τους. Πέντε μόλις ακούμπησαν την μπάλα, σε έξι πάσες, πριν αυτή καταλήξει στα δίχτυα.

Συγκεκριμένα πράγματα. Ταυτότητα. Αυτό κάνει όλη τη σεζόν ο Τάισον. Αυτό ψάχνει – πάντα παραδειγματικά εστιάζοντας στον αρχηγό των πρωτοπόρων του πρωταθλήματος – να του δώσει η ομάδα, ο προπονητής. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι… λιποθυμίας.

Απόψε πήρε δύο ασίστ. Η ομάδα έψαξε περισσότερα. Έχοντας ουσιαστικά πετάξει ένα ημίχρονο και χωρίς – κακά τα ψέματα – να φτάσει σε επίπεδα δημιουργίας ανάλογα των προηγούμενων εμφανίσεων. Μύρισε όμως αίμα στο δεύτερο ημίχρονο και πιέζοντας εκεί, όπου και όπως έπρεπε, έφτιαχνε συνεχώς τις ευκαιρίες. Χωρίς να δημιουργεί σε σετ παιχνίδι.

Μπέρδεμα, ανακάτεμα, θολούρα

Το δυστύχημα για τον Παναθηναϊκό είναι πως δεν είχε απέναντί του έναν σαρωτικό ΠΑΟΚ. Όχι. Είχε όμως μια συνεπή ομάδα που ήξερε να εκμεταλλευτεί τα δικά της δυνατά σημεία και κυρίως να αξιοποιήσει την… ανακατωσούρα των «πράσινων». Η τριπλή αλλαγή στην ανάπαυλα, τη φανερώνει. Χωρίς να είναι και το μόνο που τη φανερώνει.

Το φινάλε με τις δύο σπουδαίες ευκαιρίες των Μλαντένοβιτς και Γεντβάι δείχνει πως με τα βασικά, ο Παναθηναϊκός μπορούσε να βρει τρύπες και να απειλήσει. Στο πρώτο σαραντεπαντέλπτο ήταν απλώς ανύπαρκτος. Η αντίδραση του στο τέλος περισσότερο είχε να κάνει με ένστικτα και με ατομικές εξάρσεις, παρά με κάτι σχεδιασμένο.

Προφανώς η απουσία του Ιωαννίδη – και γενικά φορ, μιας και απόψε, είτε ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε με κλασικό "εννιάρι" είτε όχι, μια η άλλη ήταν, παντελώς συμβολική – καταλυτική. Μόνο λίγο δεν είναι σε τέτοια παιχνίδια να απουσιάζει ο MVP.

Ερώτημα βέβαια και ως τέτοιο εγείρεται γιατί, εφόσον προφανώς δεν ήταν στο 100%, να επιστρατευτεί για να παίξει ένα σκάρτο εικοσάλεπτο στο μεσοβδόμαδο με τον Ατρόμητο και να ρισκαριστεί η διαθεσιμότητά του στην Τούμπα.

Από την άλλη δεν είναι χρήσιμο ούτε και επωφελές για τους «πράσινους» να σταθεί κανείς σε αυτήν και μόνο την απουσία. Δεν γίνεται να σταθεί γενικά σε οποιαδήποτε δικαιολογία ή τι θα μπορούσε να γίνει αν.

Πέραν του ότι τέτοια υπάρχουν και από την άλλη πλευρά, στην οικονομία μιας μέρας, ενός παιχνιδιού, αν για παράδειγμα το σουτ του Γεντβάι πήγαινε δοκάρι και μέσα, η οπτική ναι θα άλλαζε, έστω και εξαιτίας του αποτελέσματος που θα κρατούσε τους "πράσινους" στην κορυφή, αλλά…

Ακόμη και αν έτσι έρχονταν τα πράγματα, η εικόνα, όπως τουλάχιστον αποτυπώθηκε στο χορτάρι δεν θα άλλαζε. Καθάρια, σαφής, χωρίς (επαναλαμβάνεται) σε καμία περίπτωση να είναι επιβλητική ή κυριαρχική, χωρίς να τρομάζει από τη μία πλευρά. Και από την άλλη ένα μπέρδεμα, μια ανερμάτιστη φούρια, ένα ανακάτεμα, μια θολούρα.

Εν πολλοίς, σε μια νέα ομάδα, όλα αυτά είναι αναμενόμενα και ποδοσφαιρικά απολύτως εξαρτώμενα. Έτσι είναι, έτσι γίνεται. Μια νέα ομάδα όμως όταν φαίνεται ξεκάθαρα πως πρόθεση είναι να αναδομηθεί, ουσιαστικά βάθρων στα μέσα της σεζόν, τότε έναντι του ήδη δομημένου ανταγωνισμού της, μοιραία θα συναντά βραδιές σαν την αποψινή.

Βραδιές που θα υστερεί. Το θέμα είναι ποια και πόσα περιθώρια υπάρχουν αναμονής και υπομονής για να φτάσει, συνεπώς, να μην υστερεί.

Πέραν των πρόσφατων επιλογών που αποδεικνύουν πως δεν υπάρχουν πολλά και ο πρωταθλητισμός, ειδικά συνεκτιμώντας ότι βρισκόμαστε αισίως στην τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου, έτσι κι αλλιώς δεν επιτρέπει περισσότερα.

Λογιστικά άλλωστε και μόνο αποδεικνύεται: ο Παναθηναϊκός, ο φιλόδοξα διαφορετικός Παναθηναϊκός του τελευταίου μήνα, πήγε στην Τούμπα πρώτος και επιστρέφει τρίτος.

Χωρίς ούτε να μοιάζει, ούτε να είναι αδικαιολόγητο.

Δείτε την Game Night: