Η διαφορά, η ανάγκη, το πρόβλημα και οι λύσεις που δημιουργεί η ΑΕΚ
Ακριβώς στο μέσο των δύο διακοπών για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων και με τελευταία εικόνα την -ακόμη μια φετινή στο όριο- επικράτηση της ΑΕΚ επί του Ατρόμητου, καταγράφεται μια σύγκριση για το τι σε αυτό το μεσοδιάστημα η Ένωση βρήκε και παρουσίασε στο γήπεδο, είτε ήδη λύνοντας προβλήματα είτε φιλοδοξώντας να βάλει βάσεις για να το κάνει με όσα ακόμη αντιμετωπίζει. Γράφει ο Αντώνης Οικονομίδης.
Η σεζόν της ΑΕΚ ξεκίνησε Δεκαπενταύγουστο. Με το χτεσινοβραδινό κόντρα στον Ατρόμητο αισίως μετράει δέκα παιχνίδια σε 16+28 μέρες. Χοντρικά, ένα κάθε τέσσερις. Δύο, πάνω κάτω, στην εβδομάδα.
Στα κόκκινα με το καλημέρα. Όλα έχουν το αντίτιμο, το κόστος, τις απαιτήσεις τους. Πέρυσι, με την Ένωση εκτός Ευρώπης, το δέκατο παιχνίδι της δόθηκε στις 24 Οκτωβρίου, έναν μήνα αργότερα δηλαδή από φέτος, δύο μήνες μετά από τη σέντρα της τότε σεζόν της.
Αντιληπτή η διαφορά. Και δεν έχει να κάνει με σωματική επιβάρυνση. Κυρίως -ή αρχικά- αφορά την ανάγκη, ανθρώπινη, να σηκωθεί λίγο το πόδι από το γκάζι. Παίζει και το μυαλό. Και κακά τα ψέματα, ούτε μυαλό ούτε σώμα γίνεται να σανιδώνουν συνέχεια, ασταμάτητα, σε κάθε παιχνίδι, δις εβδομαδιαίως, σε τέτοιο σημείο στην χρονιά.
Ό,τι και όσα και να λένε οι προπονητές, ό,τι και όσα να ξεστομίζονται μπροστά σε κάμερες και μικρόφωνα, δεν γίνεται σε μια τέτοια σειρά παιχνιδιών -Ολυμπιακός εντός, Μπράιτον εκτός, Παναθηναϊκός εκτός, Ατρόμητος εντός και αυτά που έρχονται, ΟΦΗ εκτός και Άγιαξ εντός- να μην ξεχωρίσει αντανακλαστικά το δυνητικά πιο βατό καθήκον.
Και, 11 στις 10, η κοινή, ανίδεη περί των εσωτερικών μιας ομάδας, αντίληψη, θα συμπέσει με αυτή των αποδυτηρίων. Ακόμη ακόμη (και) θα περάσει, θα επιβληθεί σε αυτά. Πόσο μάλλον όταν έχουν προηγηθεί αποτελέσματα που ενισχύουν αυτοπεποίθηση και σιγουριά πως αυτό το πιο βατό θα γίνει -ως και από μόνο του- ακόμη πιο βατό μετά τη σέντρα.
Θα μπορούσε να το κάνει τέτοιο η ΑΕΚ χτες βράδυ, αν στο παραγωγικό δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου αξιοποιούσε όσα δημιουργούσε. Δεν έγινε, οι ρυθμοί φυσιολογικά έπεσαν, η σιγουριά του βατού, η αίσθηση πως δεν υπάρχει κίνδυνος ακόμη και με το οριακό προβάδισμα κυριάρχησαν και έτσι, θρίλερ. Ξανά.
Αν κάτι πρέπει να κρατήσουν οι πρωταθλητές χωρίς το περιτύλιγμα του αυτονόητου κέρδους (νίκη, τρεις βαθμοί κτλ) δεν είναι το ζόρι που τράβηξαν την Πέμπτη. Αλλά το ζόρι που τράβηξαν και την Πέμπτη.
Σε κανένα από τα πέντε παιχνίδια που έχουν δώσει στην OPAP Arena ως τώρα δεν έφτασαν στο 90’ όχι απλώς άνετοι, όχι έχοντας ήδη στραφεί στα επόμενα, αλλά έστω να προηγούνται. Σε όλα έτρεχαν, κυνηγούσαν (για) κάτι. Και έπρεπε να φτάσουν στο πέμπτο για να σπάσουν το ρόδι "σπίτι" τους, σκοράροντας -πάλι- πέραν του 90’.
Συνδυαστικά με τη συνολική εικόνα, ανεξαρτήτως έδρας, αντιπάλου και διοργάνωσης, το προς βελτίωση ζητούμενο γίνεται ξεκάθαρο. Δέκα παιχνίδια, ούτε σε ένα δεν κρατήθηκε το μηδέν στην άμυνα. Πέρυσι, στα πρώτα δέκα, είχε συμβεί επτά φορές.
Σύμφωνοι, τότε δεν υπήρχαν Ντίναμο, Άντβερπ και Μπράιτον, αλλά η φετινή τάση δεν εξαντλείται σε αυτό το top επίπεδο. Απλώς σε δαύτο, η ζημιά πίσω -όπως αποδείχτηκε το καλοκαίρι- δύσκολα διορθώνεται ψάχνοντας το +1 γκολ μπροστά.
Και, όπως φαίνεται, ακόμη και στο εντός των συνόρων επίπεδο δεν θα προκύπτουν συνεχώς τα κουράγια, η διαύγεια, η τύχη, ό,τι τέλος πάντων χρειάζεται, για νίκες στο όριο.
Μπορεί τέτοιες, όπως αυτή που διάνυσαν οι "κιτρινόμαυροι", απαιτητικές ως προς την ποιότητα των αντιπάλων σειρές παιχνιδιών, δύσκολα να βρουν εκτός από τα πολύ βαθιά της σεζόν, αλλά το Πέμπτη-Κυριακή δεν θα σταματήσει πέραν μόνο των εναπομεινασών διακοπών για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων.
Οπότε και επειδή αυτή η νοητική λάσκα -πέραν της επιβεβλημένης σωματικής, που αποτελεί ευθύνη του προπονητικού επιτελείου και είναι αποτέλεσμα των εξειδικευμένων μετρήσεων- είναι αναπόφευκτο να συμβεί, χρήσιμο για την εφεξής οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, το χούι που εμφανίζεται μέχρι στιγμής στους "κιτρινόμαυρους" να φύγει.
Διαφορετικά, μια, δυο, τρεις, θα φύγει -πρώτα, όπως λέει και το ρητό- η ψυχή
Δεν γίνεται, όσο καλή και δουλεμένη ομάδα να είναι η ΑΕΚ (που είναι) να ψάχνει κάθε π.χ. γκέλα με τον Πανσερραϊκό να τη ρεφάρει με διπλό στη Λεωφόρο. Σε ένα πρωτάθλημα που φαίνεται ήδη πως η απόσταση των "μεγάλων" από τους υπόλοιπους διευρύνεται, η εκτίμηση είναι πως τα περισσότερα για τον τίτλο θα κριθούν στο τι θα κάνουν στα μεταξύ τους, συνεπώς περιθώρια για γκέλες και κατ’ επέκταση δυνατότητες για ρεφαρίσματα, δεν θα υπάρξουν πολλά.
Για κανέναν.
Ευοίωνο πως στο μέσο ακριβώς των δύο διακοπών, αυτής του Σεπτεμβρίου που πέρασε και αυτής του Οκτωβρίου που έρχεται, η Ένωση πέραν των αποτελεσμάτων μπορεί σε κάθε περίπτωση ήδη να κρατήσει προίκα, να φτιάξει κάβα με αρκετά που δεν είχε, που δεν γνώριζε, πριν την πρώτη παύση.
Από τότε λοιπόν, πριν βρει τον τέταρτο στόπερ που απέκτησε, της προέκυψε... πέμπτος, με τον Σιμάνσκι σε αυτόν τον ρόλο να δικαιώνει την σιγουριά του προπονητή του, όταν έλεγε δημοσίως, πως δεν χρειάζονταν, σώνει και ντε, καμία προσθήκη στην καρδιά της άμυνας.
Και αυτή που τελικά έγινε, ο Κάλενς, λογίζεται ήδη με τις πρώτες δυόμιση ώρες μπάλας με τα κιτρινόμαυρα, όχι απλώς μια λύση ανάγκης της τελευταίας στιγμής, όχι συμπληρωματικός, αλλά ισότιμος των υπολοίπων.
Πισάρο και Σιντιμπέ τονώθηκαν και ενεργοποιήθηκαν, ο Πόνσε βρήκε δίχτυα -που αποτελούσε θέμα συζήτησης πριν το πετύχει-, κάνοντας κόντρα στον Ατρόμητο το πιο λειτουργικά συμμετοχικό παιχνίδι του.
Παρότι δεν αποτελεί νέο, καταγράφεται έστω ως κερασάκι στην τούρτα ότι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Πινέδα χρησιμοποιήθηκε, αποτελεσματικά, ακόμη και ως αριστερός μπακ.
Όλα χρήσιμα, όλα πολύτιμα σε συνθήκες αγώνων, ειδικά σε αυτούς που προέκυψαν, που εφαρμόστηκαν και που λειτούργησαν. Δέκα πέρασαν ήδη, αλλά κατ’ ελάχιστο απομένουν υπερτριπλάσιοι. Και αυτό είναι το σημαντικότερο για μια ομάδα που φιλοδοξεί να ξεπεράσει τον περυσινό εαυτό της.
Να έχει και να δημιουργεί επιλογές ώστε όσο σώζονται τα παιχνίδια και η σεζόν τόσο οι λύσεις της να ξεπερνούν τα προβλήματα και να ικανοποιούν -αν γίνεται- την κάθε ανάγκη και στο φινάλε, να κόβουν το όποιο ζημιάρικο χούι.
