Στις δέκα που θα τους πετύχουμε, στις οκτώ θα κερδίσουν. Δύο δεν θα ηττηθούμε, μια θα πανηγυρίσουμε. Δεν είναι επίδοση που τεκμαίρεται μόνο και μόνο ιστορικά, βάσει παράδοσης, στις αναμετρήσεις Ελλάδας και Ολλανδίας. Είναι δεδομένο αγωνιστικό, ποδοσφαιρικό, που απλώς η παράδοση ενισχύει.

Τη μία στις δέκα ψάχναμε χτες το βράδυ στην OPAP Arena στο προτελευταίο παιχνίδι της Εθνικής στα προκριματικά του Euro 2024. Την πρώτη φορά που θα τους φιλοξενούσαμε και θα βρίσκαμε γκολ απέναντί τους. Την πρώτη φορά, ever, που για να μεγιστοποιήσουμε τις πιθανότητές μας, θα τους κρατούσαμε στο ζερό.

Δεν έγινε. Γκολ εμείς δεν βρήκαμε, γκολ αυτοί βρήκαν (έστω και) στα χασομέρια, κέρδισαν, όπως έχουν κάνει σε κάθε άλλη επίσκεψή τους στα μέρη μας, θα πάνε Euro, the end. Τέλος όμως μόνο για χτες, για τώρα, για τούτη την προκριματική διαδικασία. Γιατί το καλοκαίρι, Γάλλοι και Ολλανδοί, που αναμενόμενα έκαναν τελικά το 1-2 στο γκρουπ, θα έχουν και την παρέα της Εθνικής στα γήπεδα της Γερμανίας.

Η πίστα αυτή τελείωσε για τη "γαλανόλευκη". Όχι όμως απλώς και μόνο η πίστα αυτών των συγκεκριμένων προκριματικών, αυτού του ομίλου. Αυτή, κακά τα ψέματα, αναμενόμενο ήταν να ολοκληρωθεί κάπου εδώ. Η πίστα που τερματίστηκε, που ξεπεράστηκε πια είναι της αφάνειας, της μιζέριας, του περιορισμού στα άγραφα, στα κατώτερα επίπεδα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Τα αγκομαχητά κόντρα σε αντιπάλους άλλης ταχύτητας, άλλης κλίμακας και άλλων εποχών, δεν υφίστανται πια. Όπως και οι συγκρίσεις, άδικες για το επίπεδο, για το ταλέντο, την ποιότητα και την προσπάθεια τόσων χρόνων αυτής της φουρνιάς. Δεν της πρέπει αυτής της ομάδας να ζυγίζεται με – κάθε σεβασμό – με αντιπάλους που για παράδειγμα άφησε πίσω της στον όμιλο της στο Nations League πριν ενάμιση χρόνο.

Τους έχει. Τους ξεπέρασε, την έκλεισε, ιστορικά, αγωνιστικά, αυτή την παρένθεση.

Της πρέπει, θέλει, της ταιριάζει αυτό το κορυφαίο επίπεδο. Να κοντράρεται και να μετριέται έχοντας απέναντί της την προηγούμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια και φιναλίστ του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και την ομάδα που αποκλείστηκε στα προημιτελικά του στα πέναλτι από την μετέπειτα τροπαιούχο.

Όχι, αυτούς δεν τους έχει. Και μπορεί να μην το, τους καταφέρει και ποτέ. Αλλά στο φινάλε φινάλε, όπως έδειξε και στην OPAP Arena, μπορεί να τους παλέψει, να προσπαθήσει έστω, με ό,τι έχει και δεν έχει, να τους κοιτάξει στα μάτια. Και αν χάσει, να χάσει με τρόπο και εικόνα που ξεχειλίζει διάθεση, φλόγα, πρόοδο, όχι πισωγύρισμα και μοιρολόι.

Σύμφωνοι, η εικόνα και η προσέγγιση της Εθνικής στο πρώτο ημίχρονο, στην πρώτη ώρα του παιχνιδιού με τους "οράνιε" δεν ήταν καλή. Πολύς σεβασμός, πολλά δεν βγήκαν, περισσότερα δεν λειτούργησαν ειδικά δημιουργικά, με τους Ολλανδούς να καταθέτουν στο χορτάρι (μόνο τίτλο τιμής δεν περιποιούν οι δηλώσεις που θα πάνε παντού από τους διεθνείς του Κούμαν για την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου του γηπέδου που σε λίγους μήνες θα φιλοξενήσει τον τελικό του Conference League).

Αλλά ελέω του καταπληκτικού Βλαχοδήμου και των επεμβάσεων του, ζημιά, όπως πριν έναν μήνα στο Αϊντχόβεν, δεν έγινε. Και μετά, από την στιγμή αυτή αποσοβήθηκε ως εκείνο το σημείο, η επιδίωξη – μονόδρομος ήταν έτσι κι αλλιώς – ήταν οι ζαριές για να διεκδικηθούν τα ρέστα, για να κερδηθεί το παιχνίδι. Όχι να κλαπεί. Να κερδηθεί. Στα ίσια. Μπορεί η μέθοδος (να μπουν όσοι επιθετικοί υπήρχαν διαθέσιμοι στον πάγκο…) να ξένισε, να μην είναι δα και η πλέον σύγχρονη, αποδείχτηκε όμως λειτουργική.

Άναψε την σπίθα, έδωσε το σύνθημα σε χορτάρι και εξέδρα και με πρωτεργάτη τον εντυπωσιακό κόντρα σε ελίτ κεντρικούς αμυντικούς Ιωαννίδη, τον σταθερά μεστό Μάνταλο, αλλά και συνολικά την ενέργεια που έδωσαν όσοι ήρθαν από τον πάγκο, πραγματικά ζόρισε τους Ολλανδούς. Τους ζόρισε πολύ.

Ενδεικτικός άλλωστε ο τρόπος που πανηγύρισαν τόσο το νικητήριο γκολ μετά το δεύτερο κερδισμένο τους πέναλτι, αλλά και μετά το τελευταίο σφύριγμα του Ισπανού διαιτητή, πανηγυρισμοί τόσο έκδηλοι της πίεσης με την οποία ήρθαν στην Αθήνα, αλλά και της ανακούφισης με την οποία τελικά έφυγαν.

Και όχι, από ελληνικής πια πλευράς, προφανώς δεν δικαιολογείται πανηγυρισμός ή συχαρίκια για μια ήττα. Ούτε καν. Υπογραμμίζεται όμως η καταγεγραμμένη και αναγνωρισμένη από όλους (τελευταίος ο ίδιος ο Ρόναλντ Κούμαν) πρόοδος. Από εκεί - νωπό είναι - που περίσσευαν αναθέματα για παιχνίδια με άλλους κι άλλους, πλέον το γαμώτο μένει ως αίσθηση σε έναν τέτοιας δυσθεώρητης δυσκολίας όμιλο.

Κέρδος είναι. Εξέλιξη. Νοητική πρώτα, αγωνιστική στη συνέχεια. Ο τρόπος για παράδειγμα που η ίδια ομάδα, (και) χτες το βράδυ ξεπέρασε τη θάλασσα της πρώτης ώρας και μένοντας στα πόδια της, ανασκουμπώθηκε και κυνήγησε το γκολ, ακόμη μια απόδειξη του τρόπου με τον οποίο επιδιώκεται να γαλουχηθεί.

Καιρός ήταν στην τελική. Ακόμη και σε ήττα. Ακόμη και σε μια τέτοια ήττα. Ο πόνος κι η στενοχώρια της αναδεικνύει και τον δρόμο που διανύθηκε. Τι είναι άλλωστε καλύτερο, από τα… χειρότερα των αποτελεσμάτων; Ο πόνος μιας ήττας από τα Φερόε, μιας ισοπαλίας με το Λιχτενστάιν, ή μιας ήττας σαν τη δευτεριάτικη, στα χασομέρια, με πέναλτι, από την Ολλανδία;

Πλέον, αμφιβολίες δεν πρέπει να υπάρχουν. Διαλύθηκαν. Ναι, η υπέρβαση δεν έγινε σε αυτόν τον όμιλο. Έγινε όμως αυτό που θα έπρεπε να γίνει για να αποδειχτεί σε όλους ακριβώς αυτή η αλλαγή πίστας. Και όχι απλώς το μίνιμουμ αποδεκτό (τέσσερις νίκες κόντρα σε Ιρλανδία και Γιβραλτάρ), αλλά πολύ περισσότερο (διεκδίκηση ό,τι καλύτερου, ό,τι περισσότερου στα δύο από τα τρία ραντεβού με Ολλανδία και Γαλλία).

Καλώς να ορίσει λοιπόν όποιος είναι να ορίσει τον Μάρτιο στην τελική φάση του Nations League, από εκεί που πλέον θα κερδηθεί το εισιτήριο για το επερχόμενο Euro. Αυτή η Εθνική, αυτή η Εθνική που παρουσιάστηκε στα έξι από τα επτά παιχνίδια του προκριματικού ομίλου (μόνη εξαίρεση το Αϊντχόβεν), όποιος και αν της έρθει στον δρόμο της, τον έχει.

Άλλαξε πίστα. Και αυτή στην οποία πλέον παίζει, είναι για να την πάει στο Euro.

Στην Game Night της Δευτέρας ο Παντελής Βλαχόπουλος μαζί με τον Παντελή Διαμαντόπουλο και τον Θέμη Καίσαρη σχολίασαν την πικρή ήττα από την Ολλανδία, ενώ οι Πέτρος Παπαμακάριος και Μάνος Ναβροζίδης μετέφεραν όλο το ρεπορτάζ από την OPAP Arena.